เพราะเป็นเทพมังกรเลยไม่มีระบบพิเศษเหมือนเขาอ่ะ! - ตอนที่ 81 ความโกรธของมังกร

บทที่ 81 – ความโกรธของมังกร

การตื่นจากนิทราของสิ่งประหลาดนั้นกวาดล้างทุกอย่างให้หายไปจนหมดจนสิ้น ไม่เว้นแม้แต่ร่างคัดลอกที่คัดลอกมิวขึ้นมา

แต่ผลกระทบจากการที่จักรวาลถูกทำให้แตกสลาย.. นั้นมีผลแม้แต่กับตัวของมิว เพราะความจริงแล้วมิวที่อยู่ในโลกนั้นก็คือความจริง

ดังนั้นทันทีที่จักรวาลแตกกระจายออกนั้น แม้แต่อัตลักษณ์นิรันดร์ยังไม่สามารถทนรับการแตกนี้ได้

เพราะมันไม่ใช่การโจมตีทางกายภาพ.. แต่มันคือการแตกแยกของความเป็นจริง ทุกสิ่งทุกอย่างในร่างของมิวจึงไม่เพียงที่จะถูกฉีกกระชาก

แต่กำลังถูกแยกเป็นชิ้นส่วนเล็กๆ ให้กระจัดกระจายออกไปรอบๆ.. ถึงแม้จะเป็นแค่จักรวาลจำลอง แต่ทว่ามันคือโครงสร้างจักรวาลสี่มิติ

ไม่ได้เหมือนกับการอยู่ในโลกของเกมแต่อย่างใด.. ดังนั้นเมื่อเกิดการพังถล่มของมัน มิวจึงไม่ได้ถูกพาออกมาโลกด้านนอกในทันที

แต่ว่า.. ร่างกายของเธอถูกฉุดดึงเข้าไปในพายุแห่งความว่างเปล่า.. หากบิ๊กแบงคือแรงระเบิดที่ก่อให้กำเนิดสสาร จักรวาล

การพังถล่มนี้ก็คงเป็นเหมือนกับมีพลังที่เขย่าได้มากกว่าแรงระเบิดของบิ๊กแบงอีกทีนั่นเอง ร่างกายของมิวอาจจะถูกดึงหรือผลักจะอย่างไหนก็ตาม

เธอถูกดึงเข้าไปในสถานที่แห่งความว่างเปล่าภายในชั่วพริบตา.. นั่นอาจจะเป็นเวลาเพียงแค่ชั่วพริบตา แต่ในสถานที่ที่ซึ่งไร้กาลเวลา

ต่อให้เป็นชั่วพริบตาก็อาจจะยืดยาวออกเป็นอนันต์ หากเวลาอนันต์ก็อาจจะหดสั้นลงจนเหลือเพียงแค่เสี้ยววินาที

ในสถานที่ที่ซึ่งไร้คำจำกัดความเรื่องเวลานั้นไม่อาจมีใครสามารถรับรู้ได้.. นั่นรวมถึงมิวเองก็เช่นกัน

หากปล่อยแบบนี้ไป.. เธอมั่นใจว่าตัวเองต้องสูญหายไปพร้อมกับความว่างเปล่านี้เป็นแน่แท้.. ไม่มีสิ่งใดที่สามารถหลีกพ้นจากความว่างเปล่าที่แท้จริงได้

ใช่แล้ว.. ยกเว้นในกรณีของเทพมังกรที่แปลกประหลาดถึงขีดสุด.. ตัวของมันคือตัวตนที่อยู่เหนือหลักสามัญทั่วไปไกล

แม้แต่ตัวมันก็อาจจะไม่สามารถเข้าใจได้ด้วยซ้ำ ธรรมชาติทั้งหมดของเทพมังกร.. มิวขมวดคิ้วย่นแทบจะทันที

ราวกับเป็นสัญชาตญาณเอาตัวรอดจากเบื้องลึกของจิตใจ.. จิตมังกรของเธอกระจัดกระจายโดยไม่สนว่าที่แห่งนี้จะเป็นที่แบบไหน

มันกระจัดกระจายออกและฉุดดึงทุกอย่างที่กระจัดกระจายออกไปกลับคืนมา.. ความทรงจำก็ดี จิตวิญญาณก็ดี ทุกสิ่งที่ควรจะถูกฉีกกระชากและกระจัดกระจายผ่านการแตกของจักรวาลจำลองพร้อมกับหายไปกับความว่างเปล่า..

มันกลับถูกฝ่ามือที่มองไม่เห็นของอาณาเขตจิตมังกร.. ไม่สิ แทนที่จะบอกว่ามันเป็นอาณาเขต

เมื่ออยู่ใต้สัญชาตญาณเอาตัวรอดของเทพมังกร.. ของมิวมันกลายเป็นเหมือนกับมือที่มองไม่เห็น

เป็นจิตของสิ่งมีชีวิตที่ไม่จำเป็นต้องมีกายหยาบ เหมือนกับตัวตนที่แตกต่างออกไปแล้ว ราวกับว่ามันไม่กลายเป็นความว่างเปล่า

เหมือนกับตอนที่อยู่ในภาวะเอกฐาน..

และทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นยาวนานเหมือนไม่รู้จบนี้.. มิวที่สามารถดึงเอาทุกอย่างที่กระจัดกระจายกลับมาได้โดยไม่กลายเป็นความว่างเปล่า

สิ่งที่รอเธออยู่จึงไม่อยู่การลอยเคว้ง.. แต่เป็นภาพตรงหน้าที่เป็นรอยแตกของมุมมอง เมื่อก้าวขาเข้าไป..

รอยร้าวนั้นก็แตกกระจุยกระจายออกไปพบกับโลกด้านนอก.. ทว่าในวินาทีที่จิตมังกรของเธอกวาดเอาทุกอย่างเข้ามานั้นเอง

นั่นก็รวมถึง..ความทรงจำ.. ความคิด ความเจ็บปวด ทุกสิ่งทุกอย่างที่แตกกระจุยกระจายของรินนะที่คุโระเป็นคนควบคุมจึงโดนดึงดูดเข้ามาด้วย

ความทรงจำตั้งแต่อดีต.. ตั้งแต่ที่รินนะเป็นทารก โตเป็นเด็ก.. กลายเป็นนักเรียน กลายเป็นคนที่สูญเสียน้องเต็มไปด้วยความเคียดแค้น

สุดท้ายก็มาบรรจบที่ทุกสิ่งทุกอย่างพังทลายลง.. จิตใจแตกสลาย ความทรงจำกระจัดกระจาย

จุดสิ้นสุดของความนึกคิดทุกอย่าง พ่อก็ดี น้องก็ช่าง..ทุกอย่างมันสิ้นสุดลงตรงนี้ เหลือไว้เพียงเสียงกรีดร้องด้วยความเสียดายของผู้เป็นพ่อ

เส้นเลือดปูดบนใบหน้าของมิว

มิวนั้นครอบครัวของเธอเป็นเหมือนกับเซฟโซนที่สุดของเธอเช่นกัน เพราะไม่ว่าจะพ่อแม่หรือพี่น้องทุกคนต่างล้วนแล้วแต่เป็นคนสำคัญ

การสูญเสียใครสักคนแบบรินนะไป.. มิวคิดว่าตัวเองอาจจะตกอยู่ในสภาพแบบรินนะก็ได้

ทว่าจนท้ายที่สุดแล้ว.. ท้ายที่สุดแล้วรินนะก็ไม่อาจยอมรับเรื่องที่พ่อที่ดีที่สุดของเธอจะเป็นต้นเหตุของทุกสิ่งทุกอย่างได้

เธอไม่สามารถรับกับความจริงนี้ได้ ไม่สิ เธอไม่อยากที่จะยอมรับมัน ไม่อยากยอมรับที่ครอบครัวของเธอจะเป็นคนร้ายฆ่าน้องชายของเธอเอง

หากคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นเป็นมิว เธอก็คงจะเกลียดชังพ่อตัวเองไปแล้ว.. แต่เด็กคนนี้บริสุทธิ์กว่านั้น

บริสุทธิ์ยิ่งกว่าเพราะเธอไม่สามารถยอมรับกับความจริงนั้นได้ จนช็อกไปเอง

ผู้ที่เป็นพ่อซึ่งเหมือนวางแผนทุกอย่างไว้ แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่เคยเข้าใจอะไรในตัวลูกเลย ไม่เลยสักนิด

คนแบบนี้มันสมควรเป็นพ่อคนจริงๆ เหรอ..?

มิวไม่เคยมีลูก เขาไม่เคยอยู่ในสถานะที่เป็นพ่อคนอื่นมาก่อน ไม่เคยรับรู้ด้วยซ้ำว่าคนเป็นพ่อนั้นมีภาระมากขนาดไหน

แต่เธอเข้าใจถึงความเหนื่อยล้าของการทำงานดี.. แต่แล้วมันยังไง ทุกสิ่งทุกอย่างที่ว่ามามันเกี่ยวอะไรกัน

สมมุติว่าไอ้เลวนั่นมันเหนื่อยที่จะเลี้ยงดู มีภาระมากเกินไป.. มันเกี่ยวอะไรกับการกระทำโลภในอำนาจของมัน

มิวเคยคิดว่าคนบนโลกนี้ในตอนนี้มันเลวทราม.. ทว่าตอนนี้เธอคิดใหม่แล้ว

“ดูเหมือนว่า..มันจะต่ำยิ่งกว่านั้นอีก”

แม้แต่สัตว์หลายชนิดยังหวงลูกในไส้โดยสัญชาตญาณ แต่มนุษย์ที่มีทั้งความคิดและมุมมองเชิงศีลธรรมกับเลือกที่จะทำเรื่องแบบนี้

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะในตอนนี้มิวไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไป หรือเพราะเคยเป็นมนุษย์มาก่อนเธอถึงสามารถเข้าถึงมุมมองที่เลวบัดซบของมนุษย์ได้ท่องแท้

มันอาจจะดูตลกที่เธอโกรธแทนรินนะได้ขนาดนี้ ทว่าสำหรับมิวแล้วรินนะก็คือเพื่อน แม้จะรู้จักกันได้ไม่นานเท่าไหร่นัก

ถึงจะเป็นเด็กที่มีนิสัยแปลกประหลาดอยู่บ้าง ถึงจะโกหกอยู่ด้วย.. แต่ทุกอย่างที่ว่ามานั้นก็ไม่ใช่สิ่งที่ทำให้มิวเกลียด

หากพูดว่าคนที่ช่วยมิวจากใต้ทะเลลึกคือคาโอรุ.. ถ้าเช่นนะรินนะก็คงจะเป็นเพื่อนคนแรกของมิวตั้งแต่มาอยู่ในโลกนี้เช่นกัน

อีกทั้งไอ้ความรู้สึกที่พร้อมตายเพื่อแก้แค้นให้น้องชายนั้น แม้มิวจะไม่เห็นด้วยแต่เธอรู้ดีว่านั่นคือการตัดสินใจที่เด็ดขาดขนาดไหน

และคนที่เตรียมใจขนาดนั้นพอพบความจริงเข้า เธอไม่ได้โกรธแต่เธอเลือกที่จะไม่ยอมรับ นั่นแสดงให้เห็นว่าความรู้สึกที่เธอรักพ่อนั้นมีมาก.. มากจนเธอไม่อาจจะเคียดแค้นได้

จิตใจเธอจึงแหลกสลาย..

แต่สิ่งที่พ่อของเธอทำกลับเป็นการเหยียบย่ำ.. เหยียบย่ำความรู้สึกเหล่านั้น

แม้มิวจะไม่ได้อยู่ในจุดเดียวกับรินนะจึงไม่อาจเข้าใจความรู้สึกรินนะได้ ทว่าเธอเห็นทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้น

และหากรินนะไม่สามารถเคียดแค้นพ่อของเธอได้

“รินนะ.. ถ้าเธอเคียดแค้นไม่ได้.. ฉันจะเป็นคนเคียดแค้นให้เธอเอง”

“ในฐานะที่เป็นเพื่อน..”

“ในฐานะที่…ฉันได้รู้เรื่องของเธอ”

มิวเหยียบลงบนพื้น ดาบในมือโผล่มาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้.. เธอยกดาบขึ้นตวัดเป็นจันทร์เสี้ยวใส่อากาศ.. ร่างกายของรินนะที่แตกกระจายออกก็ฟื้นคืนกลับมา

มิว..โดยพื้นฐานเป็นคนที่ใจดี.. นี่อาจจะไม่ใช่ครั้งแรกที่กล่าวแบบนี้ และก็จะไม่ใช่ครั้งสุดท้ายเช่นเดียวกัน

เพราะมิวเป็นคนแบบนั้น เธอมีบุคลิกที่โตเป็นผู้ใหญ่ มุมมองต่อโลกค่อนข้างดีและเพราะความเป็นคนดีที่ว่านี้ของเธอนั่นแหละ

เมื่อเห็นความโหดร้ายที่ผู้เป็นบิดา.. ไม่สิ แม้รินนะจะยอมรับมัน แต่เธอก็จะเป็นคนขอไม่ยอมรับว่ามันเป็นพ่อของรินนะ

เมื่อเห็นความโหดร้ายของไอ้บัดซบตรงหน้านี้.. ความโกรธของมิวจึงมีมากกว่าคนอื่น.. มีมากกว่าคนธรรมดาหลายสิบเท่า

มิวยกมือขึ้นอุ้มร่างของรินนะที่นอนแน่นิ่ง..

“ความทรงจำเสียหายเพราะความเครียด…”

มิวยิ้มด้วยรอยยิ้มที่มีความเจ็บปวดเล็กน้อย

“นายท่าน…”

“ฝากรินนะด้วย”

“ค่ะ..”

มิวยื่นร่างของรินนะให้กับผู้กล้าเอริเนีย พร้อมกับมองไปที่เทรต้าและแอเรียน สำหรับมิวในตอนนี้แอเรียนมันไม่นับเป็นอะไรเลย

เธอจึงไม่สนใจและมองไปที่คนที่ลอยตัวอยู่ด้านนอกสองคนซึ่ง……. โผล่มาในจังหวะที่โคตรจะดี คือตอนที่ผู้กล้าเอริเนียไม่ได้ปกป้องเอริเนีย

และในจังหวะที่ทุกคนสับสนและกระวนกระวาย.. มันก็โยนหัวรินนะมา.. หากมันมาเร็วหรือช้ากว่านี้อีกสักหน่อยก็คงไม่ได้มีโอกาสโยนหัวของรินนะด้วยซ้ำ

แต่นั่นสินะ.. ก็ยังเป็นโชคดีในความโชคร้ายอยู่ดีเพราะมันดันระเบิดหัวของรินนะในจังหวะที่มิวรวบรวมจิตตัวเอง

ความทรงจำของรินนะทั้งหมดจึงถูกมิวกลืนกินเข้ามาด้วย…

และนั่นก็เลยทำให้คนที่แทบจะไม่ค่อยโกรธอย่างมิวโกรธขึ้นมา

“ฉันขอถามอะไรแกสักอย่างจะได้ไหม?”

“…..”

ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันอยู่เหนือความเข้าใจคุโระโดยสิ้นเชิง เมื่อเห็นมิวเดินมาทางตัวเองพร้อมกับถามขึ้นมันถึงได้สติกลับคืนมา

“ดูเหมือนแกจะยังไม่พูดถึงเรื่องแม่ของรินนะเลยนะ”

ใช่แล้วจากความทรงจำของรินนะ… มิวค่อนข้างมั่นใจว่า..

“หือ.. แกเป็นใคร .. อ้อ เพื่อนลูกสาวฉันใช่ไหม?”

“แม่ของรินนะ.. หมายถึงเมียฉันน่ะเหรอ?”

เมื่อเห็นท่าทางของอีกฝ่ายที่ดูโกรธมากๆ คุโระเองก็ยิ้มออกมา.. หากมันเป็นเพื่อนของลูกสาวเขา มันก็ต้องโกรธเขาแน่ๆ และต้องเป็นศัตรูเขา

และความโกรธนั้นมักเป็นบ่อเกิดแห่งความผิดพลาด

“แน่นอนว่า.. ฆ่าไปแล้วเหมือนกัน แต่ก็น่าเสียดายที่ยังไม่ได้บอก เด็กคนนั้นก็ชิงพังไปซะก่อน ให้ตายสิ ยังเหลืออีกแค่ขั้นตอนเดียวแท้ๆ”

“ก็กะไว้แล้ว”

“แล้ว… มันจะทำไม?”

“ก็ไม่อะไรเพราะ…”

“เพราะ…?”

“แค่จะเตรียมของไว้สะสางกับแกยังไงก็แค่นั้น”

วินาทีถัดมา.. เรียวที่ลอยอยู่ข้างๆ คุโระก็มาอยู่ตรงหน้ามิวด้วยพลังของมันเอง แต่ทว่าเมื่อคุโระกะพริบตาสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเขาก็พบกับภาพสุดสยอง

“ห้ะ”

เมื่อมองไปยังร่างของเรียวกลับพบว่า.. ร่างของมันถูกฉีกกระชากออกไปตอนไหนไม่รู้เลือดสีแดงสาดกระจายไปทั่วพื้นที่

มิว..ฆ่าคนแล้ว

ด้วยมือของเธอเอง