เฟิงหรูชิง องค์หญิงหมอเทวดา - ตอนที่ 119 สัตว์วิเศษบุกตีเมืองหลวง? (4) / ตอนที่ 120 เฟิงหรูซวงที่ตกใจจนงุนงงเป็นไก่ตาแตก (1)

ตอนที่ 119 สัตว์วิเศษบุกตีเมืองหลวง? (4)

 

 

สัตว์วิเศษบุกตีเมือง?

 

 

ชาวบ้านที่อาศัยบริเวณประตูเมืองได้ยินประโยคนี้ สีหน้าเปลี่ยนไปทันที

 

 

ในเมืองหลวงมียอดฝีมือจำนวนมาก น้อยนักที่จะมีสัตว์วิเศษรนหาที่ตายมาบุกตีเมือง ต่อให้เป็นอย่างนั้น รอให้ยอดฝีมือเดินทางมาถึง คนที่อาศัยอยู่ใกล้กำแพงเมืองคงจะตายไปไม่น้อย

 

 

“พวกเรารีบหนีเร็ว!”

 

 

หลินเยว่อิ่งสีหน้าเปลี่ยน นางจับจูงมือไต้เอ๋อร์แล้วเตรียมตัวหนีไปจากที่นั่น

 

 

ใครจะคิดว่าไต้เอ๋อร์รีบสะบัดมือออกแล้ววิ่งไปที่ประตูเมือง

 

 

“ไต้เอ๋อร์!”

 

 

หลินเยว่อิ่งส่งเสียงร้องตกใจ นางเหงื่อซึมอย่างคนหวาดกลัว นางไม่คิดอะไรมากอีกแล้ว และได้พูดออกไปว่า “พวกเจ้ารีบไปแจ้งคนในจวนแม่ทัพ ข้าจะไปตามไต้เอ๋อร์”

 

 

ถึงอย่างไรไต้เอ๋อร์ก็ไม่ได้แข็งแรงอะไรนัก นางวิ่งไม่เร็วมาก ประเดี๋ยวเดียวหลินเยว่อิ่งก็ตามตัวนางได้ทันและคิดจะพานางหนีออกจากที่นั่น แต่…เมื่อมองไปเห็นเงาที่อยู่ในฝุ่นดินอย่างชัดเจน รูม่านตาของนางก็หดเล็กลง

 

 

ที่เดินอยู่หน้าสุดคือหมาป่าสีขาวราวกับหิมะ มันเดินด้วยท่าทีหยิ่งทะนงและงามสง่า แววตาอันดุร้ายของมันไม่สนใจมนุษย์พวกนั้นเลยแม้แต่น้อย

 

 

บนหลังของหมาป่ามีหญิงสาวคนหนึ่งนั่งอยู่ รูปร่างอวบอ้วน น้ำหนักประมาณสองร้อยชั่งนิดๆ แต่นางผิวขาวราวกับหิมะ และดูผุดผ่องมาก

 

 

ที่ตามมาด้านหลังของหมาป่าสีขาวและหญิงสาวคือพวกสัตว์วิเศษนานาชนิด

 

 

เสือดาว นกอินทรี จิ้งจอกแดง แร้งหัวสิงโต หมาไม้ประกายม่วง แล้วยังมี…หมีแห่งพื้นปฐพี?

 

 

“นั่น…นั่นคือหมีแห่งพื้นปฐพีระดับสามใช่หรือไม่ เหมือนว่าหมีแห่งพื้นปฐพีจะเป็นเจ้าถิ่นของป่าสัตว์วิเศษรอบนอก ข้าเคยประลองฝีมือกับมันมาก่อน แต่ถูกมันทับเสียแบนเลย มันโผล่มาที่นี่ได้อย่างไร หรือว่าคนในเมืองไปจับเมียของมันมา มันเลยบุกมาตีเมือง?”

 

 

“เดี๋ยวก่อน…พวกเจ้ารู้สึกหรือไม่ว่า คนอ้วนที่นั่งอยู่บนหลังหมาป่าหน้าตาคุ้นๆ”

 

 

“ดู…ดูเหมือนจะเป็นองค์หญิงเฟิงหรูชิงนะ?”

 

 

เมื่อทุกคนที่อยู่โดยรอบสังเกตเห็น ต่างมองดูหญิงสาวคนนั้นนำฝูงสัตว์วิเศษมุ่งหน้าเข้าประตูเมืองด้วยความตะลึง

 

 

เหล่าทหารที่เฝ้าประตูเมืองทำอะไรไม่ถูก โดยเฉพาะเมื่อได้เห็นเฟิงหรูชิงเดินเข้ามา ก็ไม่มีใครกล้าเข้าไปขวาง ได้แต่มองนางเดินเข้าไปในเมืองตาปริบๆ

 

 

“เอ๊ะ…”

 

 

เมื่อเดินผ่านประตูเมือง เฟิงหรูชิงรู้สึกงุนงง

 

 

วันนี้…ดูเหมือนหน้าประตูเมืองมีคนจำนวนมากกว่าปกติ? แถมยังมีคนที่หน้าตาคุ้นๆ ขณะนี้ผู้คนทั้งหมดมองมาที่นางตาไม่กะพริบ ทำให้นางรู้สึกแปลกๆ

 

 

“พวกเจ้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร”

 

 

นางขี่หลังของหมาป่าสีขาวและให้มันเดินไปทางพวกของหลินเยว่อิ่ง

 

 

และคนที่ตั้งใจว่าจะไปแจ้งข่าวให้คนในจวนแม่ทัพทราบต่างหยุดฝีเท้าลง

 

 

ตามท้องถนนเสียงเงียบสงัด เงียบจนได้ยินเสียงใบไม้ร่วงหล่น

 

 

“ท่านพี่!”

 

 

ไต้เอ๋อร์ดิ้นหลุดออกจากมือของหลินเยว่อิ่ง วิ่งเข้าไปหาเฟิงหรูชิงด้วยความดีใจ

 

 

นางกลัวหมาป่าสีขาว จึงหยุดลงก่อนจะเดินไปถึงตัวเฟิงหรูชิง แล้วมองเฟิงหรูชิงด้วยสายตาเฝ้าคอย

 

 

“เจ้าหมาป่า!”

 

 

เฟิงหรูชิงสีหน้าเคร่งขรึม

 

 

“…”

 

 

หมาป่าสีขาวตกใจจนต้องฟุบหมอบลง

 

 

ทั้งๆ ที่มันไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย ทำไมนางต้องดุใส่มันทุกครั้ง

 

 

แต่หมาป่าสีขาวไม่กล้าต่อต้านใดๆ มันเดินเข้าไปหาไต้เอ๋อร์ แล้วกระดิกหางอารมณ์ดี แถมยังใช้ลิ้นเลียหน้าอันผุดผ่องของไต้เอ๋อร์

 

 

ผู้คนที่อยู่โดยรอบ “…”

 

 

นี่มันหมาบ้านหรือหมาป่า?

 

 

หลินเยว่อิ่งเห็นหมาป่าสีขาวเชื่องขนาดนี้จึงรู้สึกโล่งใจ และหันหน้าไปมองเฟิงหรูซวงที่ยังไม่เดินจากไปด้วยสายตาเย้ยหยัน

 

 

ท่านพูดไม่ใช่หรือ…ว่าหมาป่าสีขาวนิสัยดุร้าย ไม่มีทางถูกเฟิงหรูชิงกำราบได้ แถมยังจะกินเฟิงหรูชิง…เป็นอาหาร?

 

 

 

 

 

 

ตอนที่ 120 เฟิงหรูซวงที่ตกใจจนงุนงงเป็นไก่ตาแตก (1)

 

 

เฟิงหรูซวงตกใจจนงุนงงเป็นไก่ตาแตก นางยืนนิ่งอยู่กลางถนน แววตาเต็มไปด้วยความตกใจและตกตะลึง อาจเป็นเพราะนางรู้สึกว่าคนทั้งหลายกำลังจับจ้องมาที่นาง นางตกใจกระวนกระวายจนหน้าซีด กัดริมฝีปากแน่น รู้สึกโมโหและเจ็บใจอย่างมาก

 

 

เพราะอะไรกัน

 

 

เพราะอะไรเฟิงหรูชิงอยากได้สิ่งใดแล้วได้ดังใจทุกอย่าง แม้แต่หมาป่าสีขาวยังมีคนจากวังหลวงไปฝึกให้นาง แต่นางกลับไม่ได้อะไรสักอย่าง

 

 

แม้แต่ภาพพจน์ของตัวเองที่นางอุตส่าห์สร้างขึ้นมา ก็ถูกผู้หญิงชั่วคนนี้แย่งไป!

 

 

ใช่ ในความคิดของเฟิงหรูซวง การที่หมาป่าสีขาวระดับสามฟังคำสั่งของเฟิงหรูชิงไม่ได้เกิดจากความสามารถของเฟิงหรูชิงเลยแม้แต่น้อย จะต้องมีคนจากวังหลวงไปฝึกให้นาง ไม่อย่างนั้นนางจะมีปัญญาอะไรไปทำให้หมาป่าสีขาวฟังคำสั่งนางได้

 

 

“ท่านพี่”

 

 

เฟิงหรูซวงสูดลมหายใจช้าๆ นางกดความรู้สึกโมโหไว้ข้างในแล้วฝืนยิ้มเดินเข้าไปหาเฟิงหรูชิง “ดีจังที่ท่านกลับมาได้ ข้านึกว่าท่านโดนหมาป่าสีขาวกินไปแล้วเสียอีก เพราะมันนิสัยดุร้ายเหลือเกิน ต่อให้มีคนฝึกมันให้ท่าน ก็ไม่แน่ว่ามันจะยอมฟังคำสั่งจากท่าน มัน…”

 

 

เดิมทีเฟิงหรูซวงตั้งใจพูดเยาะเย้ยเฟิงหรูชิงเท่านั้น ใครเลยจะรู้ว่าคำพูดของนางจะทำให้หมาป่าสีขาวโมโหอย่างมาก ทันใดนั้น หมาป่าสีขาวส่งเสียงเห่าที่เต็มไปด้วยความโมโหและเตะเฟิงหรูซวง

 

 

เฟิงหรูซวงไม่ทันระวัง ตัวกระเด็นไปข้างหลังแล้วตกลงกลางกลุ่มคน กระดูกของนางแทบหัก นางเจ็บจนหน้าซีดขาว เหงื่อออกเพราะความตกใจกลัว

 

 

เมื่อเทียบกับนางที่เคยเป็นที่ชอบพอของคนส่วนใหญ่ในอดีต เวลานี้คนทั้งหลายแค่ยืนดูนางอยู่ห่างๆ เท่านั้น ไม่มีใครเข้าไปประคองนางขึ้นมาหรืออาจจะกล่าวได้ว่าไม่มีใครสนใจนางเลยก็ได้

 

 

“อู๊วๆ !” หมาป่าสีขาวโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ มันใช้เท้าชี้ไปที่เฟิงหรูซวงและเห่าหอนเสียงดัง แววตาอันดุร้ายของมันเหมือนอยากจะกินคน สายตาจับจ้องไปที่เฟิงหรูซวง

 

 

นังผู้หญิงชั่วคนนี้ต้องการอะไร

 

 

หมาป่าเทียนซานอย่างมันไประรานอะไรนางหรือนางถึงใส่ร้ายมันว่าไม่เชื่อฟังเจ้านาย นางเคยเห็นหมา…ไม่ใช่สิ หมาป่าที่เชื่อฟังอย่างมันหรือเห็นได้ชัดว่าผู้หญิงคนนี้ต้องการแย่งผลเทียนหลิงกั่วจากมัน เลยคิดเพ้อฝันจะทำให้เจ้านายเข้าใจมันผิด!

 

 

เมื่อเห็นหมาป่าสีขาวสีหน้าด่าเฟิงหรูซวง เฟิงหรูชิงสีหน้าเซ็ง นางเอามือตบหัวหมาป่าสีเขาเบาๆ แล้วบอกว่า “พูดภาษาคนสิ!”

 

 

มันเอาแต่เห่าๆ หอนๆ ไม่หยุด ใครจะฟังออกว่ามันด่าว่าอะไร

 

 

หมาป่าสีขาวหันหน้ามามองเฟิงหรูชิง

 

 

เจ้าคิดว่าหมาป่าอย่างข้าพูดภาษาคนเป็นด้วยเหรอ

 

 

เจ้าคิดว่าข้าแปลงร่างเป็นคนได้ใช่หรือไม่

 

 

“แค่กๆ” เฟิงหรูซวงลุกขึ้นจากพื้น นางไอคอกแค่กแล้วเงยหน้าขาวๆ ขึ้น สายตาอันเคว้งคว้างของนางมองไปยังผู้คนที่มุงดูเหตุการณ์อยู่ นางรู้สึกผิดหวัง สมัยก่อน นางดีกับคนพวกนี้แค่ไหน ทุกครั้งที่เฟิงหรูชิงจะเล่นงานพวกเขา นางล้วนออกหน้าขัดขวางไว้ บัดนี้…เพื่อไม่ผิดใจกับเฟิงหรูชิง พวกเขากลับเลือกที่จะ…ไม่สนใจใยดีนาง

 

 

ดี ดีมาก! สิ่งที่คนพวกนี้ติดค้างนาง ไม่ช้าก็เร็ว นางจะทวงคืนให้หมด!

 

 

เฟิงหรูซวงมองคนที่อยู่ตรงนั้นด้วยสายตาชั่วร้าย นางกลับหลังและเดินจากไปอย่างกะโผลกกะเผลกภาพที่เห็น ช่างน่าสมเพชและดูโดดเดี่ยวเดียวดาย

 

 

“พี่สาว” ไต้เอ๋อร์เห็นหมาป่าสีขาวฉลาดและน่ารักจึงไม่กลัวอีก นางเอื้อมมือดึงชายแขนเสื้อของเฟิงหรูชิง ยิ้มแล้วพูดว่า “หมาป่าตัวนี้ หน้าตาเหมือนหมาบ้านตัวใหญ่ๆ เลย”

 

 

เฟิงหรูชิงเอามือลูบหัวไต้เอ๋อร์ “อืม มันคือหมาเฝ้าบ้านน่ะ”

 

 

หมาป่าสีขาวที่ถูกขี่หลังอยู่ผงกหัวรับอย่างเต็มที่