เฟิงหรูชิง องค์หญิงหมอเทวดา - ตอนที่ 145 ลูกไม้ของกั๋วซือ (3)/ตอนที่ 146 ลูกไม้ของกั๋วซือ (4)

ตอนที่ 145 ลูกไม้ของกั๋วซือ (3)

ทันใดนั้น บรรยากาศในร้านขายยาวิเศษก็เงียบลง ทำให้พวกนางรู้สึกงุนงง เมื่อมองไปทางเดียวกับคนเหล่านั้น ก็ได้พบกับ…ภาพคนตัวใหญ่ยักษ์ราวกับภูเขา

แม้เฟิงหรูชิงจะผอมลงไม่น้อย แต่เมื่อเทียบกับถานซวงซวงที่เอวบางร่างน้อย เฟิงหรูชิงยังคงเปรียบได้กับภูเขาลูกใหญ่

หญิงวัยกลางคนรับรู้ถึงความวิตกกังวลของถานซวงซวง นางตบมือของถานซวงซวงเบาๆ และยิ้มให้เพื่อเป็นการปลอมขวัญ

หลังจากนั้น สายตาที่เย็นชาได้มองไปที่เฟิงหรูชิง พวกเขาทำการคารวะ “ถวายพระพรเพคะ องค์หญิง”

เฟิงหรูชิงขมวดคิ้ว

นางคิดไม่ถึงว่าการตัดสินใจเข้าร้านขายยาวิเศษแบบกะทันหันเช่นนี้ ยังบังเอิญเจอกับแม่ของหลิ่วอวี้เฉินและถานซวงซวงอีก

ตอนนั้น เพราะองค์หญิงคนเดิมทำให้หลิ่วฮูหยินโมโหจนหมดสติไป จึงทำให้หลิ่วอวี้เฉินขอหย่ากับนางด้วยความโกรธ และด้วยเหตุนั้นจึงทำให้องค์หญิงเอาหัวพุ่งชนกำแพงตายในจวนเสนาบดี

เมื่อเห็นว่าเฟิงหรูชิงนิ่งเงียบ หลิ่วฮูหยินหัวใจหยุดเต้น รู้สึกอัดอั้นอยู่ในใจ

ไม่ว่าองค์หญิงจะปฏิบัติกับคนนอกเลวร้ายแค่ไหน แต่ตอนอยู่ในบ้านสกุลหลิ่วเฟิงหรูชิงมีสัมมาคารวะกับนางมาก ไม่กล้าล้ำเส้น! หากไม่เป็นเพราะองค์หญิงห้ามถานซวงซวงเข้าบ้าน ห้ามไม่ให้อวี้เฉินรับอนุเพิ่ม แล้วยังไล่อนุกับนางรับใช้ของอวี้เฉินไปหมด นางก็คงไม่ขัดแย้งกับเฟิงหรูชิง

น่าเสียดาย…อวี้เฉินกลับไม่ชอบเฟิงหรูชิง นอกจากชาติตระกูลของนางแล้ว เรื่องอื่นสู้ถานซวงซวงไม่ได้เลย ดังนั้น นางยอมให้ถานซวงซวงเข้าบ้าน แต่ไม่ขอมีองค์หญิงอันธพาลแบบนี้อยู่ใกล้ตัวอีก

“องค์หญิง” ถานซวงซวงก้มหน้า เสียงของนางฟังดูน่าสงสาร ทำให้คนเห็นใจ “ข้ารู้ว่าท่านแค้นที่ข้า

แย่งอวี้เฉินจากท่านไป แต่ข้าพูดคุยกับอวี้เฉินแล้ว ต่อไป…ข้าจะไม่ครอบครองความรักของเขาไว้เพียงผู้เดียว ขอองค์หญิงอย่าเอาเรื่องคนในจวนเสนาบดีอีกเลยได้หรือไม่เพคะ”

หลิ่วฮูหยินรีบจับมือของถานซวงซวงไว้ นางรู้สึกปวดใจ

“ซวงซวง เด็กคนนี้ช่างจิตใจงามนัก แบบนี้เจ้าคงเป็นทุกข์สินะ”

ถานซวงซวงส่ายหน้าทั้งสีหน้าซีดๆ แล้วยิ้ม “ท่านป้าหลิ่ว ซวงเอ๋อร์ไม่ทุกข์หรอก ผู้ชายควรมีหลายเมีย ซวงเอ๋อร์จะเรียกร้องให้เป็นผัวเดียวเมียเดียวไปตลอดชีวิตได้อย่างไร หากอวี้เฉินมีผู้หญิงหลายๆ คน ก็คงช่วยให้สกุลหลิ่วมีลูกมีหลานมากมาย ซวงเอ๋อร์ชอบให้เป็นแบบนี้มากกว่า จะทุกข์ใจได้อย่างไรเจ้าคะ”

“เจ้าก็แค่ปลอบใจข้าเท่านั้น เจ้าจะไม่ทุกข์ใจได้อย่างไร ไม่มีหญิงคนไหนอยากแบ่งปันผู้ชายกับคนอื่นหรอก แต่เจ้าทำเพื่ออวี้เฉินได้ขนาดนี้ แสดงว่าเจ้าเป็นคนเดียวที่รักอวี้เฉินด้วยใจจริง” หลิ่วฮูหยินตบมือของถานซวงซวงเพื่อปลอบใจ นางยิ้มให้ “เจ้าวางใจเถอะ ข้าจะให้มีการสู่ขอและแต่งงานอย่างสมเกียรติเพื่อรับเจ้าเข้าบ้านสกุลหลิ่ว”

คำพูดนี้ นางจงใจพูดให้เฟิงหรูชิงได้ยิน

เฟิงหรูชิงรักอวี้เฉินขนาดนี้ นอกจากเรื่องอนุแล้ว เรื่องอื่นๆ นางล้วนเชื่อฟังหลิ่วฮูหยิน แต่หลิ่วฮูหยิน

กลับไม่เห็นเฟิงหรูชิงอยู่ในสายตา

ต่อให้นางปฏิบัติตัวเลวร้ายกับคนอื่นแค่ไหน แต่เพื่อให้ได้ใจของหลิ่วอวี้เฉินมา นางไม่กล้าทำกับหลิ่วฮูหยินเหมือนเช่นที่ทำกับคนอื่นๆ

เฟิงหรูชิงหัวเราะ

จู่ๆ เฟิงหรูชิงก็หัวเราะ ทำให้ภายในร้านขายยาที่เงียบสงบเกิดเสียงดังขึ้น

หลิวฮูหยินขมวดคิ้ว หันหน้าไปมองเฟิงหรูชิง “องค์หญิงหมายความว่าอย่างไร”

“ไม่มีอะไร ข้าคิดว่าท่านพูดถูก โลกใบนี้มีแต่ถานซวงซวงกับหลิ่วอวี้เฉินเท่านั้นที่เหมาะสมกันดั่งกิ่งทองใบหยก ข้าขอให้พวกเขามีความสุขจากใจจริง ขอให้ชาตินี้พวกเขาไม่พรากจากกัน จะได้ไม่สร้างความเดือดร้อนให้ผู้อื่น”

ตอนแรกหลิ่วฮูหยินไม่เข้าใจความหมายที่เฟิงหรูชิงต้องการจะสื่อ ผ่านไปสักครู่หนึ่งจึงตั้งสติได้ แววตาของหลิ่วฮูหยินบ่งบอกถึงอาการผิดคาด

……………………………………

ตอนที่ 146 ลูกไม้ของกั๋วซือ (4)

องค์หญิงหมายความว่าอะไร

นางตัดใจจากอวี้เฉินแล้วหรือ

หรือว่า…จะเป็นอย่างที่ซวงซวงพูด นางหลอกให้ตายใจแล้วค่อยเอาคืนทีหลัง?

“องค์หญิง อวี้เฉินกับซวงซวงเหมาะสมกันอย่างมาก ข้าหวังว่าองค์หญิงจะไม่รังแกซวงซวงเพราะเหตุนี้ นางเป็นผู้หญิงใจงาม รับการทำร้ายจากใครไม่ไหวทั้งนั้น”

หลิ่วฮูหยินรู้สึกโมโห หากเฟิงหรูชิงไม่ใช่องค์หญิงล่ะก็ นางคิดหรือว่าตัวเองจะเข้าไปอยู่ในจวนเสนาบดีได้ อีกทั้งการที่นางมีฐานะสูงส่ง ลูกสะใภ้ที่นางจะยอมรับคือถานซวงซวงคนเดียวเท่านั้น

เฟิงหรูชิง…ไม่มีทางอยู่ในสายตานางหรอก?

“ทำร้ายถานซวงซวง?” เฟิงหรูชิงหัวเราะ “หลิ่วฮูหยินท่านคิดมากเกินไปแล้ว ข้าไม่ใช่ผู้ชายสักหน่อย จะไปทำร้ายนางได้อย่างไร อีกอย่าง…ต่อให้ข้าเป็นผู้ชาย นางกำนัลสองคนในจวนข้าหน้าตาก็ไม่เลว มีหรือที่ข้าจะเสียเวลาไปทำร้ายถานซวงซวง”

หลิ่วฮูหยินอึ้ง

นี่…นี่หมายความว่าอย่างไร เหตุใดมีเพียงผู้ชายที่ทำร้ายถานซวงซวงได้

แต่ถานซวงซวงไม่เข้าใจประโยคต้นๆ ที่เฟิงหรูชิงพูด นางฟังออกเพียงประโยคท้าย ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความชั่วร้าย นางกำมือแน่น

องค์หญิงคนนี้กล้าเอานางไปเปรียบกับนางกำนัลสองคนนั่น? แถมยังพูดว่า…นางกำนัลสองคนนั้นสวยกว่านางอีก?

น่าขำสิ้นดี!

แค่เพียงความงาม ถานซวงซวงก็เป็นที่หนึ่งของแคว้นหลิวอวิ๋น นางกำนัลกระจอกๆ สองคนนั้น จะเอามาเปรียบกับนางได้อย่างไร

“แน่นอนว่า…” เฟิงหรูชิงเดินเข้าไปหาหลิ่วฮูหยินแล้วยิ้ม “ถ้าหากถานซวงซวงถูกทำร้ายจนพรุน คนแรกที่ท่านต้องถามก็คือลูกชายของท่าน ถามเขาว่ากลางคืนออกแรงเยอะไปหรือเปล่า ถึงทำให้ถานซวงซวงถูกทำร้ายจนพรุนได้”

นางจงใจเน้นเสียงตรงคำว่าออกแรง

ในที่สุดหลิ่วฮูหยินก็เข้าใจ นางหน้าแดงและพูดด้วยความโมโห “องค์หญิง ท่านช่างปากร้ายนัก! ถึงใส่ร้ายทำลายความบริสุทธิ์ซวงซวงแบบนี้!”

ไม่ว่าอย่างไร การที่ผู้หญิงเสียตัวก่อนแต่งงาน มันช่างน่าละอาย!

ปรากฏว่า เฟิงหรูชิงใส่ร้ายผู้หญิงต่อหน้าธารกำนัล การกระทำเช่นนี้ ช่างเลวร้ายเหลือเกิน!

“บริสุทธิ์?” เฟิงหรูชิงขำ “สุภาพสตรีที่การกระทำไม่สมชื่อ เข้าๆ ออกๆ บ้านผู้ชาย จะพูดว่านางบริสุทธิ์ ยังมีคนเชื่อด้วยหรือ”

กลุ่มคนที่ยืนมุงดูในร้านขายยาวิเศษต่างอึ้ง

แม้เฟิงหรูชิงจะมีชื่อเสียงเลวร้าย แต่ถึงอย่างไรนางก็แต่งงานกับหลิ่วอวี้เฉินอย่างถูกต้อง

ถานซวงซวงแม้จะสวยแค่ไหนก็เป็นหญิงโสด การที่นางเข้าออกบ้านผู้ชายตามใจชอบ คงหนีไม่พ้นที่ตัวเองจะเสื่อมเสียชื่อเสียง

เมื่อเห็นสายตาของกลุ่มคนที่มองมาที่นาง ถานซวงซวงหน้าซีดขาว น้ำตาไหลพรากๆ

“ท่านป้าหลิ่ว ข้ากับอวี้เฉินยังไม่เคยล้ำเส้น พวกเราไม่ได้ทำอะไรเกินเลย” นางร้องไห้ แววตาของนางดูสิ้นหวังและกระวนกระวาย

“เฟิงหรูชิง!” จู่ๆ เสียงที่พูดด้วยความโมโหก็ดังมาจากด้านหลัง

เฟิงหรูชิงยังไม่ทันตั้งสติดี จู่ๆ ก็มีแรงผลักมาจากข้างหลัง นางเซไปข้างหน้า

นัยน์ตาของฉินเฉินมีดูเย็นยะเยือก เขายื่นมือไปดึงเฟิงหรูชิงกลับมา แล้วเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย สายตาอันน่ากลัวมองไปที่ชายที่กำลังวิ่งเข้าไปหาถานซวงซวง

ใบหน้าอันงามผุดผ่องของชายผู้นั้นเต็มไปด้วยความร้อนใจ เขามองดูถานซวงซวงที่กำลังร้องไห้ไม่รู้ตนเองจะทำอย่างไร ไฟโทสะไม่มีประมาณสุมอยู่ในหัวใจของเขา เขาค่อยๆ หันหลัง แววตาดูโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

“เฟิงหรูชิง ก่อนหน้านี้ข้าอุตส่าห์มองเจ้าใหม่ คิดไม่ถึงว่าสันดานเจ้ายังเหมือนเดิม อยู่ต่อหน้าข้าก็ทำเป็นดี พอข้าไม่อยู่ เจ้าก็รังแกซวงเอ๋อร์ เจ้าต้องการอะไรกันแน่”

………………….