เฟิงหรูชิง องค์หญิงหมอเทวดา - ตอนที่ 173 หลิงอู่ กินได้หรือไม่? (3)/ตอนที่ 174 หลิวอวิ๋นเซียวผู้ยอมพ่ายแพ้ (1)

ตอนที่ 173 หลิงอู่ กินได้หรือไม่? (3)

เฟิงหรูชิงแบมือออกราวกับไม่รับรู้อะไร “หลิงอู่? คืออะไรหรือ? เอามาเป็นอาหารว่างให้หมาป่าน้อยของข้ากินได้หรือไม่? หากไม่ได้พูดขึ้นมาแล้วมีประโยชน์อะไร?”

“…”

เด็กคนนี้ไม่รู้ว่าหลิงอู่หมายถึงอะไรงั้นหรือ?

เขาทำเก่งอยู่ตั้งนานนางกลับไม่รู้อะไรเลย?

“หลิงอู่ ก็คือระดับเดียวกับเสด็จพ่อของท่านพ่ะย่ะค่ะ!” หลิวอวิ๋นเซียวหายใจเข้าลึก เมื่อครู่ห้ามปรามความโมโหในใจไม่ได้ระเบิดออกมาทั้งหมด

“อ้อ” เฟิงหรูชิงเข้าใจในทันที “ที่แท้ท่านต้องการแย่งชิงบัลลังก์!”

“…”

หลิวอวิ๋นเซียวตะลึงงัน

แย่งชิงบัลลังก์? เรื่องอะไรกัน?

ถึงเขาจะมีความคิดนี้ แต่…มันยังไม่ถึงเวลาเสียหน่อย?

“ทหาร!”

ในตอนนี้เองเฟิงหรูชิงร้องตะโกนเสียงดังลั่นสวนดอกไม้ด้านหลังแห่งนี้

สิ้นเสียงนี้เพียงไม่นานกลุ่มทหารองครักษ์ก็กรูเข้ามาจากทุกทิศทุกทาง ล้อมหลิวอวิ๋นเซียวกับคนอื่นๆ เอาไว้

หลิวอวิ๋นเซียวกว่าจะเรียกสติกลับมาได้ก็เห็นกลุ่มทหารองครักษ์ล้อมเขาไว้แล้ว กัดฟันเอ่ยถาม “องค์หญิง ท่านหมายความว่าอย่างไร?”

“ไม่มีความหมายอะไร” เฟิงหรูชิงหรี่ตาลงยิ้มกริ่มหันไปออกคำสั่งทหารองครักษ์ที่อยู่ด้านหลังนาง “หลิวอวิ๋นเซียวแห่งตระกูลหลิวคิดแย่งชิงบัลลังก์ จับเขาไว้”

หลิวอวิ๋นเซียวตะลึงงัน อย่าโยนความผิดใส่ร้ายกันเขายังไม่ได้ทำอะไรแท้ๆ ไม่กล้าแม้แต่ลงมือกับเฟิงหรูชิง เหตุใดจึงกลายเป็นวางแผนจะชิงบัลลังก์ได้?

“องค์หญิง ข้าวางแผนชิงบัลลังก์เมื่อใดท่านพูดมาให้ชัด ใส่ร้ายข้าเยี่ยงนี้ท่านมีเจตนาอะไร?” หลิวอวิ๋นเซียวโมโหฉุนเฉียวใบหน้าสูงอายุแดงเถือก

เฟิงหรูชิงเหล่ตามองหลิงอวิ๋นเซียว “เมื่อครู่ท่านไม่ได้พูดว่าเป็นคนระดับเดียวกับเสด็จพ่อข้าหรอกหรือ?”

“ใช่ พ่ะย่ะค่ะ”

นี่มันเกี่ยวอะไรกับวางแผนชิงบัลลังก์? ต่างก็เป็นหลิงอู่ก็เป็นคนที่อยู่ในระดับเดียวกัน

“แบบนี้ก็ได้แล้วนี่? เสด็จพ่อของข้าเป็นใคร? พระองค์เป็นฮ่องเต้แห่งแคว้นหลิวอวิ๋น ท่านพูดว่าท่านอยู่ระดับเดียวกับพระองค์ มิใช่เป็นการบอกข้าทางอ้อมว่าท่านก็เป็นฮ่องเต้หรือ? นี่ไม่เป็นการชิงบัลบังก์หรืออย่างไร?”

“…”

หลิวอวิ๋นเซียวชีวิตนี้เจอคนไร้ยางอายมานักต่อนัก เขาเองก็เป็นหนึ่งในนั้น แต่หากเอาทุกคนมาเทียบกับเฟิงหรูชิงแล้วต่างกันราวกับฟ้ากับดิน

ไร้ยางอายได้ถึงเพียงนี้มีแค่นางคนเดียว!

มองดูเหล่าทหารองค์รักติดดาบ หมัดของหลิวอวิ๋นเซียวก็กำแน่นขึ้นอีก พลังวิเศษแผ่ออกจากทั่วทั้งร่างราวกับลมพายุพัดแรง

ในตอนนี้เองเสียงสูงวัยเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น เปี่ยมไปด้วยพลังตกลงท่ามกลางกลุ่มคน สั่นจนทำให้หูของคนที่อยู่ตรงนั้นสะเทือน

“ข้าได้ยินว่ามีคนวางแผนชิงบัลลังก์? มันคือไอ้แก่ตายยากคนไหน? กล้าแย่งตำแหน่งฮ่องเต้ของลูกเขยข้า?”

เฟิงหรูชิงเงยหน้าขึ้นด้วยความดีใจ เมื่อได้เห็นแม่ทัพเฒ่าที่กำลังก้าวเท้าเข้ามาทางประตูรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าอย่างไม่ทันรู้ตัว

“ท่านตา!”

แม่ทัพเฒ่าเอามือไพล่หลังข้างหนึ่ง ชุดยาวสีกรมยิ่งส่งเสริมให้เขาดูองอาจสง่าผ่าเผย หรืออาจเป็นเพราะอยู่ในสนามรบ เขาเคลื่อนไหวดุจสายลมแผ่รังสีสังหารทั่วทั้งร่างเคร่งขรึมและเย็นชา

แต่…

ในตอนที่เห็นเฟิงหรูชิง ความรุนแรงทั้งหมดก็อันตรธานหายไปอย่างไร้ร่องรอย

“ท่านตา ท่านมาได้อย่างไร?” เฟิงหรูชิงยิ้มกว้างอารมณ์ก็พลอยดีขึ้นมาทันที

แม่ทัพเฒ่าทำเสียงหึ “เมื่อครู่ได้ยินว่าในท้องพระโรงมีคนบีบลูกเขยข้ารังแกหลานสาวข้า ข้าจะนิ่งเฉยได้อย่างไร? ก็เลยเข้าวังมานึกไม่ถึงว่าจะเลิกว่าราชการแล้ว ได้ยินว่าเจ้ายังอยู่ในวังก็เลยมาหาเจ้า แต่ว่า…”

แต่ว่าที่ยิ่งทำให้เขาคาดไม่ถึงก็คือ…มีคนกล้าคิดแย่งชิงบัลลังก์ลูกเขยของเขา?

เห็นเขาตายไปแล้วหรือ?

…………………………………….

ตอนที่ 174 หลิวอวิ๋นเซียวผู้ยอมพ่ายแพ้ (1)

“ท่านแม่ทัพเฒ่า!” ใบหน้าสูงวัยของหลิวอวิ๋นเซียวเย็นยะเยือกดวงตาฉายแววแข็งกร้าว “ต่อให้ข้าเป็นเยี่ยงไรข้าก็ไม่มีทางทำเรื่องช่วงชิงบัลลังก์! วันนี้ข้าอยู่ที่นี่ก็เพียงเพราะเห็นว่ามีคนมารังแกหลานชายของข้าก็เท่านั้น ไม่คิดว่าองค์หญิงจะรับสั่งเพ้อเจ้อใส่ร้ายข้า! เรื่องนี้ฝ่าบาทต้องอธิบายต่อข้า!”

แม่ทัพเฒ่าหรี่ตาลง

ก่อนหน้านี้ตอนอยู่ในท้องพระโรง คนพวกนั้นก็บีบฝ่าบาทให้ฝ่าบาทให้คำอธิบาย ออกจากท้องพระโรงก็มีคนสร้างเรื่องอีก?

เห็นเขาแก่แล้วใช้การไม่ได้แล้วหรือ?

“อธิบาย? ท่านกลับมาแล้วท่านได้อธิบายกับตระกูลน่าหลานของข้าแน่ เด็กคนนี้บ้านท่านมักมารังแกไต้เอ๋อร์ของข้าบ่อยๆ ไม่ทราบว่าผู้นำตระกูลหลิวอยากจะอธิบายกับข้าอย่างไร!”

แม่ทัพเฒ่าสีหน้าเรียบนิ่งท่าทางเย็นชาและเฉียบคม เหมือนกับตัวเขาเองในหลายปีก่อนเทพสงครามที่ยืนตระหง่าอยู่ในสนามรบอันตรายและเยือกเย็น

หลิวอวิ๋นเซียวตกอยู่ในภวังค์

ไหนว่าตาแก่นี่ป่วยจนเดินยังลำบากต้องอาศัยไม้เท้ามิใช่หรือ? ไม้เท้าเขาล่ะ?

อย่าว่าแต่ไม้เท้าเลย แค่เห็นท่าทางเกรี้ยวกราดของตาแก่นี่ก็ไม่เหมือนคนป่วยหนักแต่อย่างใด ยังทรงพลังเหมือนเมื่อก่อนไม่มีผิด

“ท่านแม่ทัพเฒ่า!” ใจหลิวอวิ๋นเซียวหนาวขึ้นมาเล็กน้อย พลังวิเศษแผ่ซ่านออกมามืดฟ้ามัวดิน   ปกคลุมทั่วท้องฟ้า “หลิวอวี่เป็นเพียงเด็กน้อยเท่านั้น ต่อให้เขาก่อความวุ่นวายมันจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นได้? กลับกัน สัตว์วิเศษตัวนั้นขององค์หญิงทำร้ายหลิวอวี่ก่อน นางยังลงไม้ลงมือกับลูกสะใภ้ข้าด้วย! หากวันนี้ ไม่มีคำอธิบายก็อย่าโทษว่าข้าไม่เกรงใจ!”

แม่ทัพเฒ่าสบถเสียง หึ๊ “ข้าก็จะดูว่าใครกล้าแตะนางแม้แต่ปลายเล็บ!”

ปึ้ง!

พายุคลั่งพลังความแข็งแกร่งของแม่ทัพเฒ่าไม่ได้ถูกกดเอาไว้อีกต่อไป ระเบิดออกมาทำลายต้นไม้โดยรอบพังพินาศหมดสิ้น

“ท่าน…”

ท่ามกลางพายุคลั่งนี้ร่างของหลิวอวิ๋นเซียวแข็งทื่อ ตาของเขาเบิกโตจ้องมองแม่ทัพเฒ่าราวกับเห็นผีอย่างไรอย่างนั้น

 “ท่าน…ท่านก็สำเร็จถึงหลิงอู่แล้ว?”

พูดจบเสียงของเขาสูงขึ้นสั่นสะท้านอย่างเห็นได้ชัด

อายุเท่าพวกเขาแล้ว นึกว่าการพัฒนาระดับความสามารถตัวเองจะเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้มากแล้ว นอกเสียจากจะเจอกับโอกาสอะไรบางอย่าง จึงจะสามารถก้าวข้ามไปอีกขั้น…

หากเขาไม่มีคนช่วย อย่าว่าแต่หลิงอู่เลยแค่ในระดับเจินอู่นี้ก็ยากจะก้าวต่อแล้ว

ทำไม…

เขาลำบากตรากตรำหลบซ่อนอยู่หลายปี หลบหลีกจากบรรดาสายตาในวังหลวง ถึงจะสำเร็จระดับหลิงอู่ได้อย่างยากเย็น

ตาแก่ตายยากนี่ อยู่ดีๆ ก็สำเร็จได้เสียอย่างนั้น?

หลิวอวิ๋นเซียวหายใจแรงใบหน้าสูงวัยซีดเผือด หมัดของเขากำแน่นพลังมหาศาลรอดออกมาจากหว่างนิ้วของเขา ก่อนจะหายไปอย่างไร้ร่องรอย

“ระดับอู่หลิง?”

เฟิงหรูซวงวิ่งออกมาข้างหน้าด้วยความรวดเร็ว เสียงของนางแสดงถึงความไม่อยากเชื่อ ดวงตา    คู่งามสะท้อนความสิ้นหวัง

เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้…

ไม่ง่ายเลยกว่าที่ท่านตาของนางจะสำเร็จหลิงอู่ เดิมคิดว่าตัวเองจะสามารถขึ้นมาแข่งกับเฟิงหรูชิงได้ เสด็จพ่อเองก็จะไม่กล้ามองข้ามนาง

แต่เพียงพริบตาเดียว แม่ทัพเฒ่าน่าหลานก็สำเร็จแล้วเช่นกัน?

มีสิทธิ์อะไร!

มีสิทธิ์อะไรทำไมโชคดีทั้งหมดจึงได้รายล้อมลอบเฟิงหรูชิง ทำไมนางถึงได้แพ้ให้นางในทุกๆ เรื่อง!

นางไม่ยอม! นางอยากจะเหยียบเฟิงหรูชิงไว้ใต้เท้า ให้เฟิงหรูชิงต้องพึ่งจมูกนางหายใจเพื่อมีชีวิตรอด!

เรือนร่างงดงามของเฟิงหรูซวงสั่นสะท้าน การพัฒนาของแม่ทัพเฒ่าสำหรับทั้งใต้หล้าแล้วนับเป็นเรื่องดี แต่สำหรับนางแล้วกลับเหมือนฟ้าผ่าตอนกลางวันแสกๆ มันทำให้เธอโมโหจนทนไม่ไหว!

……………………………..