เฟิงหรูชิง องค์หญิงหมอเทวดา - ตอนที่ 281 ยึดเรือนผู้อื่น (1) / ตอนที่ 282 ยึดเรือนผู้อื่น (2)

ตอนที่ 281 ยึดเรือนผู้อื่น (1)

เมื่อเฟิงหรูชิงเห็นท่าทีของเสือโคร่ง นางก็ทำสัญญากับมันโดยไม่ลังเล

จวนองค์หญิงตอนนี้มีแรงงานมากเพียงพอแล้ว อีกมิติหนึ่งไม่มีที่เพียงพอให้สัตว์วิเศษพวกนี้เข้าไปอยู่ ถ้าหากพาสัตว์วิเศษจำนวนมากกลับไปด้วย คงหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะดึงดูดสายตาผู้คนของโลกสันโดษ

แต่นี่…ไม่ได้เป็นปัญหาอะไร เพราะนางถือว่าป่าแห่งสัตว์วิเศษนี้เป็นถิ่นของตัวเองไปแล้ว

เมื่อคิดมาถึงจุดนี้ เฟิงหรูชิงจึงมองไปที่สัตว์วิเศษระดับสี่ตัวอื่นๆ นางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ดวงตามีประกายแวววาว

“พวกเจ้าอยากได้งานทำหรือไม่”

พวกสัตว์วิเศษต่างมองหน้ากัน พวกมันไม่รู้ว่าเฟิงหรูชิงพูดถึงอะไร

เฟิงหรูชิงมองไปหาหมาป่าสีขาว

หมาป่าสีขาวเข้าใจความหมายของเฟิงหรูชิงทันที มันสะบัดหัวแล้วเดินด้วยท่าทางโอหังและสง่างามไปยังกลุ่มสัตว์วิเศษพวกนั้น

จากนั้น…

คนต่างๆ เห็นหมาป่าสีขาวส่งเสียงอู๊วๆ อยู่ครู่หนึ่ง สัตว์วิเศษพวกนั้นต่างเดินตามหมาป่าสีขาวมาหาเฟิงหรูชิง

เฟิงหรูชิงยิ้ม “ค่อยๆ ทำสัญญากันทีละตัว ไม่ต้องรีบร้อน เมื่อทำสัญญาเสร็จ หมาป่าสีขาวกลับไปกับข้า คราวนี้เปลี่ยนหมีหนึ่งมา จากนั้นให้หมีหนึ่งเอาสิ่งที่ข้าเคยสอนมันมาสอนให้พวกเจ้าต่อ”

ในป่าแห่งสัตว์วิเศษมียามากมายนับไม่ถ้วน แม้มันจะเป็นเพียงยาธรรมดาสามัญก็ตามที

แต่สำหรับเฟิงหรูชิงแล้ว ขอแค่เป็นยา นางก็ทำให้มันกลายเป็นยาวิเศษได้

สัตว์วิเศษเหล่านี้ นางจะให้เป็นแรงงานปลูกยาวิเศษอยู่ในป่าแห่งสัตว์วิเศษแห่งนี้!

ถังอิ่นเห็นสัตว์วิเศษต่อแถวรอทำสัญญาทีละตัว นางตัวแข็งทื่อ

สัตว์วิเศษเชื่อฟังมนุษย์แบบนี้ได้ตั้งแต่เมื่อไร

การทำสัญญากลายเป็นเรื่องง่ายแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร

ต่อให้เป็นคนของสกุลถัง แม้การล่าสัตว์วิเศษจะเป็นเรื่องง่าย แต่การทำสัญญากับสัตว์วิเศษแต่ละตัว กลับต้องใช้เวลานานมากเพื่อกำราบมัน

นิสัยของสัตว์วิเศษนั้นแข็งกร้าว พวกมันยอมตายไม่ยอมสวามิภักดิ์ แต่มีใครบอกนางได้หรือไม่ว่า ภาพที่เห็นตรงหน้าใช่สัตว์วิเศษที่นางรู้จักหรือไม่

“คุณหนู…” เชียนหนิงยืนอยู่ข้างๆ ถังอิ่น นางกำลังคิดบางอย่าง “ข้ารู้แล้วว่าสัตว์วิเศษในจวนองค์หญิงนั้นมาจากที่ใด”

ถังอิ่นไม่พูดอะไร นางเม้มปาก ในแววตาที่มองดูเฟิงหรูชิงเต็มไปด้วยประกายแวววับ

หลังจากเฟิงหรูชิงทำสัญญากับสัตว์วิเศษทุกตัวเสร็จ นางก็หาข้ออ้างเดินออกไปจากสายตาของผู้คน นางรีบเข้าไปอีกมิติหนึ่ง และพบว่าในนั้นไม่ได้ถูกทำลายอย่างภาพจินตนาการที่นางคาดคิดไว้

นางรู้สึกโล่งอก

เมื่อครู่ตอนที่คนพวกนั้นระเบิดตัวเอง เป็นฝูเฉินที่ออกหน้าดึงเอาพลังจากการระเบิดเข้าไปไว้อีกมิติหนึ่ง จึงทำให้คนทั้งหลายปลอดภัยจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

โชคยังดีที่อีกมิติหนึ่งไม่ถูกทำลาย หากตาน้ำถูกทำลายละก็ นางคงเสียดายมาก

แต่ว่า…

เฟิงหรูชิงมองดูอีกมิติหนึ่งที่ว่างเปล่า สีหน้าค่อยๆ เปลี่ยนไป

“ยาวิเศษของข้าในอีกมิติหนึ่งหายไปไหนแล้ว”

ทำไมต้นยาวิเศษของนาง ถึงหายไปไม่เหลือสักต้น

แม้แต่ยาวิเศษระดับสี่และห้าที่นางเก็บมาจากโลกนั้น ก็หายหมดไม่เหลือ!

“เอ่อ…” ฝูเฉินเห็นสีหน้าไม่สบอารมณ์ของเฟิงหรูชิง “ข้า…ข้ากับชิงหานกินไปแล้ว”

เฟิงหรูชิงสีหน้าหงุดหงิด ทันใดนั้น นางก็ยิ้มขึ้นมา

เมื่อเห็นรอยยิ้มของนาง ฝูเฉินกับชิงหานยิ่งรู้สึกกลัว

“พวกเจ้าบอกกับข้าไม่ใช่หรือ ว่าถ้ากินอิ่มแล้วก็จะไม่กินอีก”

เมื่อก่อนนางเคยเข้ามาในอีกมิติหนึ่งสองครั้ง แต่ไม่ได้สังเกตต้นยาวิเศษพวกนั้นมากนัก ครั้งนี้นางเข้ามาเพื่อที่จะตรวจตราดูว่ามีอะไรเสียหายหรือไม่ นางจึงถือโอกาสตรวจดูยาวิเศษไปด้วย

สุดท้ายกับพบว่า สวนป่าที่นางปลูกยาวิเศษเอาไว้เต็มไปหมด บัดนี้เตียนโล่งไม่เหลืออะไรเลย

ตอนที่ 282 ยึดเรือนผู้อื่น (2)

สิ่งเดียวที่เหลืออยู่คือต้นเทียนหลิงกั่วเพียงไม่กี่ต้น

ฝูเฉินท่าทางกลัวๆ

“ใช่ ข้ากับชิงหานถ้ากินอิ่มก็จะไม่กินอีก แต่เมื่อกี้พวกเราฝืนทำเป็นกินอิ่มน่ะ”

ฮือๆ ท่านแม่น่ากลัวจังเลย เขาก็แค่กินยาวิเศษไปนิดหน่อยเอง เหตุใดท่านแม่ต้องโมโหขนาดนี้ด้วย

เฟิงหรูชิงรู้สึกเจ็บที่หัวใจ เพื่อปลูกยาวิเศษเหล่านั้น นางใช้เวลาหลายวันกว่าจะปลูกมันเต็มพื้นที่ และต้องใช้เวลาอีกนานหลายเดือนกว่ายาวิเศษจะเติบโตเต็มที่

แต่สุดท้าย กลับโดนกินจนหมด!

พวกยาวิเศษที่ปลูกไว้โดนกินหมดก็ช่างเถอะ แต่ยาวิเศษระดับห้าที่นางหามาด้วยความยากลำบากกลับไม่เหลืออยู่เลย!

ไม่เหลือเลยสักนิด!

เฟิงหรูชิงบีบข้อนิ้วดังกรอบแกรบ ถ้าไม่เป็นเพราะฝูเฉินหน้าตาน่ารัก นางคงควบคุมอารมณ์โมโหไม่อยู่แล้ว

“ท่านแม่…ใจเย็นๆ ก่อน ใจเย็นๆ พวกเราไม่กินอีกแล้ว ข้ากับชิงหานกำลังย่อยยาที่กินไป พอพวกข้าย่อยเสร็จ พวกเราจะช่วยท่านจัดการคนชั่วจริงๆ นะ! แล้วก็ช่วยแก้แค้นให้เสด็จแม่ท่านด้วย!”

เฟิงหรูชิงใช้เวลาอยู่นานกว่าอารมณ์จะสงบลงได้

แต่นางยังคงหายใจแรง อยากจะจับเด็กคนนี้หิ้วขึ้นมา แล้วตีก้นเสียให้เข็ด

“ท่านแม่” ชิงหานดึงชายแขนเสื้อของเฟิงหรูชิงด้วยท่าทางหน้าสงสาร

“ชิงหานผิดไปแล้ว ท่านแม่อย่าโมโหเลย ต่อไปข้าไม่กล้ากินเกลี้ยงอีกแล้ว”

เสียงของเด็กหญิงที่ฟังดูจ๋อยๆ และแก้วเสียงใสเหมือนเด็ก ทำให้สีหน้าของเฟิงหรูชิงเปลี่ยนไปจากเดิมมาก นางหันไปมองชิงหานแล้วยิ้มให้ น้ำเสียงฟังดูอ่อนโยน “ไม่เป็นไร กินไปหมดแล้วก็ช่างเถอะ คราวหน้าเหลือไว้ให้ข้าบ้างก็พอ”

ฝูเฉิน “…”

ช่างลำเอียงอย่างเห็นได้ชัด

ถ้าจะโทษก็ต้องโทษที่เขามีจุ๊ดจู๋ ไม่ได้เกิดมาเป็นผู้หญิง

“ชิงหาน เมื่อกี้ฝูเฉินบอกว่า พอพวกเจ้าย่อยเสร็จ กำลังความสามารถก็จะเพิ่มขึ้น?”

ชิงหานพยักหน้า “ใช่ ท่านแม่ ข้ากับพี่ฝูเฉินต้องนอนหลับสนิทถึงจะย่อยได้ ก่อนนี้เป็นห่วงท่านแม่ พวกเราไม่กล้านอนหลับลึก ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว ข้ากับพี่ฝูเฉินคงต้องไปนอนไม่ได้คอยอยู่เป็นเพื่อนท่านแม่แล้ว”

“แบบนี้ก็ดี ประเดี๋ยวพวกเจ้าไปนอนให้เต็มที่เถอะ” สีหน้าของเฟิงหรูชิงที่มีรอยยิ้มเมื่อสักครู่ เมื่อหันไปหาฝูเฉินกลับเปลี่ยนเป็นขมึงทึง “ไม่ใช่แค่เสด็จแม่ของข้า แต่ยังเป็นท่านยายของเจ้า เจ้าช่วยข้าล้างแค้นเป็นเรื่องที่สมควรแล้ว”

ฝูเฉินอึ้ง

ท่านแม่หน้าเลือดคนนี้ เล่นได้คล่องแคล่วสมบทบาทเสียจริง ตอนนี้แม้แต่ท่านยายเขาก็ได้เพิ่มมาอีกคนแล้ว “ได้เลย ท่านแม่”

ขอแค่ท่านแม่หายโกรธ อย่าว่าให้เขาเรียกว่าท่านยายเลย ให้เรียกย่าทวดเขาก็ยอม!

“เอาล่ะ ที่มิตินี้ไม่เป็นอะไร ข้าก็จะกลับล่ะ” เฟิงหรูชิงเห็นฝูเฉินเชื่อฟังแบบนี้ นางก็ใจอ่อน

“ต่อไป ถ้าพวกเจ้าจะกินยาวิเศษ อย่างน้อยก็เหลือไว้ให้ข้าบ้าง…สักต้นหนึ่งก็ยังดี”

“เข้าใจแล้วท่านแม่”

“…”

เฟิงหรูชิงไม่อยากพูดอะไรอีก นางเอามือกุมที่หัวใจที่รู้สึกเจ็บปวด และหายตัวไปจากอีกมิติหนึ่งในชั่วพริบตา

…

ป่าแห่งสัตว์วิเศษ

บนท้องฟ้าที่อยู่ไกลออกไป เหวินเฟิงผู้พิทักษ์จวนเฟิงอวิ๋นแหงนมองดูป่าที่ปกคลุมด้วยฝุ่นควัน เขายิ้มสะใจ

“คนระเบิดตัวเองจำนวนมากขนาดนี้ ต่อให้พวกมันกับสัตว์วิเศษไม่ตายก็คงพิการสาหัส ส่วนนังถังอิ่น…ด้วยกำลังความสามารถแค่นั้น คงไม่มีทางรอดไปได้หรอก”

ในที่สุด เขาก็ทำภารกิจที่คุณหนูมอบหมายได้สำเร็จ ต่อให้จุดจบสุดท้ายจะน่าอนาถแค่ไหนก็ตาม หากให้กลับไปดูสักหน่อย…เหวินเฟิงไม่กล้าขนาดนั้น

เสือโคร่งระดับห้าตัวนั้นคงไม่พิการง่ายๆ ถ้าเขากลับไปจะไม่กลายเป็นอาหารให้เสืออย่างนั้นหรือ ดังนั้น เหวินเฟิงจึงหันหลังเดินจากไปโดยไม่ต้องคิด