เฟิงหรูชิง องค์หญิงหมอเทวดา - ตอนที่ 373 การทำร้ายที่หรงเยียนได้รับ (1)/ตอนที่ 374 การทำร้ายที่หรงเยียนได้รับ (2) - novel-lucky

ตอนที่ 373 การทำร้ายที่หรงเยียนได้รับ (1)

หรงเยียนยกมุมปากยิ้มเยาะ

นางไม่ชอบคนที่หลังจากนางถูกทำร้ายแล้วมาร้องไห้ตะโกนบอกจะระบายความโกรธให้นาง

นางชอบเฉกเช่นเฟิงเทียนอวี้…คนที่ไม่เคยยอมให้นางถูกทำร้าย!

ถังลั่วเห็นแววตาของหรงเยียนสีหน้าก็แสดงความโกรธออกมาอย่างช่วยไม่ได้

“เยียนเอ๋อร์ เฟิงหรูชิงมีน้องสาวต่างแม่พ่อเดียวกัน! ผู้ชายคนนั้นหักหลังเจ้านานแล้ว มีเพียงข้า มีเพียงข้าถึงจะไม่ทำ!”

“อ้อ” ท่าทีหรงเยียนนิ่งเรียบ “เช่นนั้นแล้วอย่างไร?”

ถังลั่วตะลึงไม่อยากจะเชื่อ “เช่นนี้แล้วเจ้าจะยังยกโทษให้เขาอีก?”

หรงเยียนมองถังลั่วด้วยรอยยิ้ม “ข้าเชื่อเขา เขาไม่มีทางทำ”

ไม่พูดถึงความเชื่อใจที่นางมีต่อเฟิงเทียนอวี้

ตอนแรกก่อนที่นางจะออกมานางก็พบว่าเฟิงเทียนอวี้ถูกพิษแล้ว พิษชนิดนั้นทำให้เฟิงเทียนอวี้ไม่สามารถมีสัมพันธ์ได้! ไม่เช่นนั้นจะต้องตายทันที

ทว่าวันเวลาหลังจากนั้นเฟิงเทียนอวี้กลับอยู่มาได้เป็นอย่างดี นี่ก็เป็นข้อพิสูจน์ว่าเขาไม่ได้อุปถัมภ์สนมคนใด

อย่างไรเสียในตอนแรก…นางก็เป็นคนแอบผนึกพิษให้เฟิงเทียนอวี้จึงทำให้ร่างกายตัวเองอ่อนแอ แม้แต่ตอนใกล้คลอดก็ยังไม่ฟื้นคืน เปิดโอกาสให้คนข้างๆ

แม้พิษจะถูกผนึกแล้วเขาก็ยังไม่สามารถมีสัมพันธ์ได้เช่นเดิม ดังนั้นทุกครั้งที่เฟิงเทียนอวี้อยากจะพลิกฟ้าพลิกฝน[1]กับนาง นางก็จะใช้ข้ออ้างว่าตั้งครรภ์เพื่อหลีกเลี่ยง

เช่นนี้แล้ว…หญิงสาวผู้นั้นมาจากที่ใดก็ไม่จำเป็นต้องรู้แล้ว

ดวงตาถังลั่วแดงก่ำเอ่ยขึ้นอย่างดุร้าย “เจ้าเชื่อเขาถึงเพียงนี้? เขาหักหลังเจ้าแล้วเจ้าก็ยังเชื่อเขา? เพราะเหตุใด? เยียนเอ๋อร์ เจ้าจึงได้ชอบผู้ชายคนนั้นถึงเพียงนี้? ผู้ชายในโลกปุถุชนคนหนึ่งมีอะไรคุ้มค่ากับความชอบของเจ้า?”

“ข้าก็มาจากโลกปุถุชนนั่น ข้ากับเขาก็เข้ากันได้พอดีมีอะไรไม่ได้อีก?”

“เยียนเอ๋อร์ข้าไม่มีทางปล่อยเจ้าไป ทั้งชีวิตนี้ก็ไม่มีทาง!” ถังลั่วคว้าข้อมือหรงเยียนมาจับไว้แน่น

ผู้หญิงคนนี้เขาให้ความสุขนางมาสิบปีแล้วกลับยังจะทิ้งเขา

เหตุใดนางจึงใจร้ายเช่นนี้!

แค่เพราะการกระทำของหญิงรับใช้กับหมอ?

ก่อนนี้เขาไม่ได้ทำอะไรก็เพราะว่าเขาไม่รู้ หลังจากได้รู้แล้วย่อมไม่มีทางปล่อยคนพวกนั้น เช่นนี้แล้วยังไม่สามารถพิสูจน์ได้ว่าเขารักนางอีกหรือ?

เช่นนั้นนางต้องการให้เขาทำอย่างไรกันแน่!

ปึ้ง!

ฉับพลันพลังวิเศษก้อนหนึ่งก็พุ่งมาจากด้านนอกกระท่อมไม้ใส่อกของหรงเยียนอย่างแรง

หรงเยียนเดิมร่างกายก็อ่อนแออยู่แล้ว ภายใต้พลังวิเศษนี้นางไม่ทันระวังล้มหงายหลังลงไปศีรษะกระแทกผนังเจ็บจนศีรษะชาหน้าหรงเยียนขาวซีด

มือของหรงเยียนสั่นน้อยๆ

ความสามารถของนางในตอนนี้อ่อนแอถึงเพียงนี้แล้วหรือ? ใครก็สามารถทำร้ายนางได้?

“อวี้เอ๋อร์เจ้าทำอะไร?” ถังลั่วหันไปเห็นถังอวี้ยืนหน้านิ่งอยู่ก็ขมวดคิ้วเอ่ยถาม

ถังอวี้ยิ้มเย็น “ท่านพ่อ ผู้หญิงคนนี้คิดอยากจะไปจากตระกูลถังแล้ว ท่านยังคิดจะปล่อยนางเป็นอิสระเช่นเมื่อก่อนอีกหรือ? ปล่อยให้นางเดินเล่นหลังเขา? หากท่านชอบนางจริงทางที่ดีควรจะมัดผู้หญิงคนนี้ไว้เพื่อไม่ให้นางหนี!”

หรงเยียนยืนขึ้นอย่างไร้เรี่ยวแรง

นางคิดจะรวบรวมก้อนพลังวิเศษที่กลางฝ่ามือ แต่พลังวิเศษเพิ่งจะออกมาก็หายไปอีก

นางลองดูอีกครั้งก็ยังไม่สำเร็จ

“แค่กแค่ก!” นางไอเบาๆ ก็มีเลือดออกมาจากปาก ใช้แววตาเย็นชานั่นมองไปทางพ่อลูกตระกูลถัง

ถังลั่วตะลึงหันไปมองหรงเยียน “นี่…”

มัดนาง เขาจะไปทำลงได้อย่างไร…

“ท่านพ่อ ท่านใช้เวลาสิบปีเพื่อนางนางไม่ซาบซึ้งแม้แต่น้อยกลับคิดจะหาข้ออ้าง ข้าปฏิบัติต่อนางเช่นไรท่านพ่อไม่เห็นชัดเจนหรือ? ข้าทำเพื่อท่านยินยอมรับเอาผู้หญิงไร้ประโยชน์คนหนึ่งมาเป็นแม่ตัวเอง นี่ยังพิสูจน์ความจริงใจของข้าไม่พออีกหรือ?”

………………

ตอนที่ 374 การทำร้ายที่หรงเยียนได้รับ (2)

ถังลั่วเงียบไม่พูดอะไร

“ที่นางคิดถึงอยู่ตลอดเวลามีเพียงสามีกับลูกชายลูกสาวของนาง นอกจากท่านจะเฝ้านางทั้งวันทั้งคืน ไม่เช่นนั้นเมื่อใดที่ให้อิสระกับนางนางก็จะฉวยโอกาสจากไป อย่าบอกข้าว่าท่านวางยานางแล้ว ก่อนหน้านี้ท่านวางยาทำให้นางสูญเสียความทรงจำแล้วนางก็ยังฟื้นคืนความทรงจำแล้วไม่ใช่หรือ? เกิดแม้แต่นางพลังของนางก็ฟื้นฟูเล่า? ใครจะขวางนางไหว?”

นัยน์ตาถังอวี้แฝงด้วยความโหดเหี้ยม

หรงเยียนหญิงชั่วผู้นี้ฟื้นคืนความทรงจำเสียได้!

นางจะจากไปไม่ได้ ไม่เช่นนั้นตำแหน่งคุณหนูใหญ่จวนเฟิงอวิ๋นของนางจะต้องเสียไป!

เมื่อก่อนไม่เคยได้มาก็ไม่ได้มีความรู้สึกใด ในเมื่อตอนนี้ได้มาแล้วเช่นนั้นนางก็ไม่อยากเสียมันไปตลอดกาล!

อย่างไรในสายตาคนจวนเฟิงอวิ๋นหรงเยียนกลายเป็นคนตายไปแล้ว

นางก็สามารถ…ทำให้เรื่องนี้กลายเป็นจริงได้!

ในตอนที่ถังลั่วไม่เห็น เจตนาฆ่าฟันฉายอยู่ในดวงตาถังอวี้

เดิมทีหรงเยียนไม่ได้มีความทรงจำใดๆ ทุกอย่างก็ดีอยู่แล้ว หากจะโทษต้องโทษหรงเยียนที่หาความทรงจำกลับมา จะโทษใครไม่ได้

ถังลั่วไม่มีทางให้ของที่ได้มาไว้ในมือถูกคนอื่นแย่งไป!

ใจถังลั่วลนลานขึ้นมา หรงเยียนแข็งแกร่งเกินไปแข็งแกร่งจนทำให้เขากลัว ดังนั้นเขาจะให้นางมีโอกาสฟื้นฟูพลังไม่ได้!

“เยียนเอ๋อร์ ขอโทษ…ข้าก็ไม่อยาก…เป็นเช่นนี้…” ถังลั่วหลับตาลงด้วยความเจ็บปวด สักพักจึงจะลืมตาขึ้น “เจ้าไม่ยอมเป็นผู้หญิงของข้าก็ไม่เป็นไร พวกเราอยู่ด้วยกันเหมือนที่ผ่านมาก็พอแล้ว”

เขาไม่ขออะไรมาก หวังเพียงนางจะสามารถอยู่กับเขาไปตลอดชีวิต…

ถังอวี้ยิ้มเย็น นางยื่นมือออกมาในมือถือดอกไม้สีม่วงดอกเล็กดอกหนึ่ง

“เอานี่ให้นางกิน ไม่เพียงแต่จะทำให้พลังวิเศษในร่างของนางหายไป ยังทำให้ร่างกายของนางไร้เรี่ยวแรงไม่สามารถขยับได้จนถึงขั้นไม่สามารถเปิดปากพูดได้”

นัยน์ตาถังลั่วฉายแววตกตะลึง “นี่…นี่มัน…”

และยังไม่สามารถเปิดปากพูด?

“ดอกจื่อมู่ ท่านน่าจะเคยได้ยิน”

ดอกจื่อมู่ไม่ใช่ยาวิเศษระดับห้าหรือ? เหตุใดในมือถังอวี้จึงมียาวิเศษระดับห้าได้?

หรงเยียนมองยาวิเศษในมือถังอวี้แล้วตัวก็แข็งทื่อกำหมัดแน่น “ไม่ นี่ไม่ใช่ดอกจื่อมู่ คือดอกจื่อยวน”

ดอกจื่อมู่กับดอกจื่อยวนหน้าตาคล้ายกันมากยากที่จะแยกแยะแต่อันหนึ่งเป็นยาวิเศษระดับห้า ส่วนอีกอันหนึ่งเป็นยาวิเศษระดับหก!ฤทธิ์ยาก็ไม่เหมือนกัน! แต่เป็นยาพิษเช่นเดียวกัน

อย่างแรกคือเหมือนที่ถังอวี้พูด อย่างหลังไม่เพียงแต่จะมีฤทธิ์เหมือนอย่างแรกยังทำให้ผู้ที่กินยาเข้าไปขาดน้ำขึ้นทุกวันกลายเป็นศพแห้งๆ

ส่วนเหตุใดนางจึงรู้ชัดเช่นนี้…เพราะว่าดอกจื่อยวนเป็นของนาง!

นางเก็บเอาไว้ในคลังสมบัติจวนเฟิงอวิ๋น เหตุใดจึงมาปรากฏอยู่ในมือถังอวี้?

ใบหน้าหรงเยียนฉายแววตื่นตระหนก ดูเหมือนนางจะจำได้ว่าก่อนหน้านี้นางไม่ทันระวังเอาป้ายประกาศิตจวนเฟิงอวิ๋นออกมาสุดท้ายก็ลืมเก็บกลับไป ซ่อนไว้ใต้สุดของผ้าห่ม?

คิดได้ดังนี้หรงเยียนก็รีบเดินเซไปที่เตียงไม้ ยกขึ้นทั้งเบาะนอนกลับพบเพียงเตียงที่ว่างเปล่าไม่มีอะไรอยู่เลย…

ป้ายประกาศิตของจวนเฟิงอวิ๋น ไม่เห็นแล้ว!

แววตาโกรธเกรี้ยวของหรงเยียนมองไปทางถังอวี้ ตัวนางสั่นเทิ้มไฟรุกโหมอยู่ในดวงตาคู่สวย ถังอวี้กลับไม่ได้กลัวนางยกยิ้มเย็น

“ท่านพ่อ ในมือของข้าคือดอกจื่อมู่ ข้าได้ยาวิเศษระดับห้ามาก็ไม่ใช่เรื่องง่ายแล้วท่านคิดว่าข้าจะได้สามารถได้ยาวิเศษระดับหกมาหรือ? เพียงแต่หรงเยียนเกิดกลัวจึงจงใจทำเช่นนี้ต้องการให้ท่านไม่ให้นางกินยา”

…………………………

[1] พลิกฟ้าพลิกฝน หมายถึง มีความสัมพันธ์กัน