เฟิงหรูชิง องค์หญิงหมอเทวดา - ตอนที่ 427 ยินดีด้วย! น่าหลานเยียนยังมีชีวิตอยู่ (3)/ตอนที่ 428 ยินดีด้วย! น่าหลานเยียนยังมีชีวิตอยู่ (4)

ตอนที่ 427 ยินดีด้วย! น่าหลานเยียนยังมีชีวิตอยู่ (3)

ช่วงสามปีแรก ดูท่าเยียนเอ๋อร์คงแอบกลับมาหาชิงเอ๋อร์ เพียงแต่ชิงเอ๋อร์ยังเล็กมาก จึงไม่อาจบอกได้

ภายหลังเล่า…

ภายหลังเกิดเรื่องอันใดขึ้น เยียนเอ๋อร์จึงไม่ได้กลับมาอีก

กู้เจิ้นหยางหัวเราะดังสนั่น เขาหัวเราะไป น้ำตาไหลพรากลงมา

ผ่านไปสามปีน่าหลานเยียนก็ไม่ปรากฏตัวอีก ไม่มีใครรับรู้เรื่องนี้ได้ดีกว่าเขาอีกแล้ว

การฟ้องร้องของน่าหลานเยียนในปีนั้น ทำให้เขาไม่อาจเหยียบย่างออกจากพรรคเภสัชเทพได้สามปี แต่พรรคเภสัชเทพไม่มีทางฆ่าเขาเพราะเรื่องเล็กๆ เช่นนี้ ด้วยเหตุนี้ น่าหลานเยียนจึงไม่กล้าปรากฎตัวต่อหน้าสาธารณะชน

หลังจากนั้นสามปี เขาออกมาแล้ว น่าหลานเยียนคงเกรงว่าเขาจะแก้แค้นเฟิงเทียนอวี้ นางจึงไม่กล้าปรากฎตัว!

“เยียนเอ๋อร์ เจ้าจะดึงดันรักเขาแบบนี้ให้ได้ใช่ไหม เขาปกป้องเจ้าไม่ได้ ทั้งปกป้องลูกชายลูกสาวของเจ้าไม่ได้ เพราะเหตุใดเจ้าต้องรักเขาด้วย”

กู้เจิ้นหยางเสียงแตกพร่า “ทั้งๆ ที่ข้าเพียบพร้อมกว่าเขา ทำไมเจ้าไม่ชอบข้า!”

เฟิงหรูชิงที่อยู่ข้างกายเฟิงเทียนอวี้ตั้งแต่แรก กุมมือผู้เป็นพ่อเบาๆ มอบพลังไร้ขีดจำกัดให้กับเขา

“กู้เจิ้นหยาง” นางมองอีกฝ่ายด้วยความฉงน “ลูกชายลูกสาวที่เจ้าพูดถึงหมายความว่าอย่างไรกัน”

กู้เจิ้นหยางยิ้มเย็นชา “ปีนั้นเด็กที่เยียนเอ๋อร์คลอดออกมาเป็นฝาแฝดชายหญิง! นางใช้ความตายเพื่อบีบไม่ให้ข้าลงมือกับลูก ดังนั้นข้าจึงไม่ทำร้ายลูกชายหญิงของนาง รอจนข้ากลับมาถึงแคว้นหลิวอวิ๋น แต่พบว่าแคว้นมีเพียงองค์หญิงเท่านั้น ไม่มีองค์ชาย ดูท่า เด็กคนนั้นคงประสบเคราะห์กรรมไปแล้ว”

เปรี้ยง!

คล้ายมีสายฟ้าฟาดลงลงมาในสมองเฟิงเทียนอวี้เป็นเสียงดังสนั่น

เขายังมีลูกอีกคน…

เขาจำได้ว่าวันนั้นวังหลวงวุ่นวายมาก รอจนเขากำจัดศัตรูได้กลับมาถึงตำหนัก ที่เหลืออยู่มีเพียงศพเยียนเอ๋อร์กับลูกสาวคนหนึ่ง

แล้วลูกชายเขาเล่า

ใครเอาลูกชายเขาไปกัน ใครที่กล้าขโมยลูกชายเขาไปจากในวัง!

เขาถูกปิดบังมาหลายปีขนาดนี้!

ครั้นเห็นสีหน้าปวดร้าวของเฟิงเทียนอวี้ กู้เจิ้นหยางเกิดความสะใจอย่างยากจะอธิบายได้!

เขาต้องการให้อีกฝ่ายตกอยู่ในความสิ้นหวัง ให้อีกฝ่ายรู้ว่าเพราะความไร้สามารถ จึงทำให้ลูกชายประสบเคราะห์กรรม!

“เจ้าบอกว่า…ข้ายังมีพี่น้องอีกหรือ” เฟิงหรูชิงปล่อยเฟิงเทียนอวี้กะทันหัน สาวเท้าเข้าไปหากู้เจิ้นหยาง “บอกข้ามา ข้ายังมีพี่น้องอีกใช่หรือไม่”

ปฏิกิริยาตอบสนองของนางรุนแรงมาก ไม่เพียงแค่เสียใจ ทั้งยังแฝงด้วยความแค้น ไอสังหารพลุ่งพล่านขึ้นมาในดวงตา

คนทั้งหมดตกตะลึง

ต่อให้เฟิงหรูชิงรู้ว่าตัวเองยังมีพี่น้องที่ไม่รู้อยู่ที่ไหนชัด ก็น่าจะเจ็บปวดเสียใจเท่านั้น เหตุไฉนถึงบังเกิดจิตสังหารด้วยเล่า

เฟิงหรูชิงกำหมัดแน่น ถามออกมาทีละคำ “บอกข้ามา เป็นเรื่องจริงใช่หรือไม่!”

กู้เจิ้นหยางหัวเราะดังสนั่น “วันนั้น ข้าหลบอยู่นอกประตู เห็นนางคลอดลูกสองคน เจ้ามีน้องชายคนหนึ่งจริงๆ เกิดหลังเจ้าไม่กี่วินาทีเท่านั้นเอง”

เฟิงหรูชิงกำหมัดแน่นขึ้นไปอีก ลมหายใจของนางร้อนรนไม่เป็นจังหวะ ไอสังหารในตาทวีความเข้มข้นขึ้น โทสะพลุ่งพล่านสูงเสียดฟ้า

“ชิงชิง!” ฉินเฉินรีบก้าวไปข้างกายนาง ออกแรงแกะนิ้วมือนางออก

มือนางกำแน่นมาก ตอนคลี่ออกนั้นบริเวณที่เล็บมือจิกลงไปมีเลือดออก ฝ่ามือเละเทะไปด้วยเลือดเนื้อ

สายตาของฉินเฉินเจ็บปวด “ชิงชิง เจ้าเป็นอะไรไป เจ้าบอกข้า เจ้าเป็นอะไร”

ความเจ็บปวดและโทสะนี้ไม่ใช่เพียงเพราะนางรู้ว่าตัวเองยังมีน้องชาย แต่เหมือนกับนางได้รับรู้เรื่องร้ายแรงพอให้นางทำลายฟ้าดินได้

………………

ตอนที่ 428 ยินดีด้วย! น่าหลานเยียนยังมีชีวิตอยู่ (4)

เฟิงหรูชิงหลับตาลงช้าๆ

สตรีนางนี้คล้ายจะเสียสติไปบ้าง เหมือนกับว่านางเสียลูกชายลูกสาวไป กระทบกระเทือนจิตใจ เมื่อก่อนข้ายังอยากไปดูนางบ้าง ผลคือถูกถังซื่อจับได้ อบรมข้ายกใหญ่ ดังนั้นข้าแปลกใจมาตลอดว่า แม่นางอย่างไรกันที่ทำให้ถังลั่วลุ่มหลง ซ้ำยังบีบคั้นจนนางเสียสติไปได้

เสียงของถังอิ่นดังขึ้นอยู่ในห้วงสมองของนาง ทั้งยังปรากฏภาพร่างกายอ่อนระโหยโรยแรงผมเผ้ายุ่งเหยิงที่หลังเขา…เพราะอะไร

นางเห็นชัดๆ ว่าผู้หญิงนั้นถูกถังลั่วอุ้มไว้ หัวใจนางเต้นระรัวแรงทั้งๆ ที่ยังไม่ได้เห็นใบหน้าผู้หญิงคนนั้นสักแวบเดียว

เพียงแต่…นางคิดมาตลอดว่าน่าหลานเยียนตายไปแล้ว นางเป็นลูกโทนจึงไม่ได้คิดมากความเฟิงหรูชิงกัดริมฝีปากแน่นจนเลือดไหลออกมา ทว่านางกลับไม่รู้สึกอันใด สีหน้าหญิงสาวซีดขาวคล้ายกระดาษโปร่งแสง ริมฝีปากอาบไปด้วยสีแดงเลือด กลิ่นคาวอ่อนๆ คละคลุ้งในโพรงปากนาง แววตาบังเกิดเพลิงโทสะที่พร้อมจะถล่มฟ้าทลายดิน!

ครั้งนี้โทสะของนางมากพอจะแผดเผาผืนแผ่นดินให้สิ้นซากแล้วจริงๆ!

สมควรตาย คนตระกูลถังทั้งหมดสมควรตาย!

กู้เจิ้นหยางมองสีหน้าเฟิงหรูชิง หัวใจสั่นไหว รีบร้อนตรงมาเบื้องหน้า ขณะที่กำลังจะเข้าใกล้เฟิงหรูชิง ฉินเฉินและเฟิงเทียนอวี้ที่ขนาบข้างซ้ายขวาอยู่ขวางปกป้องนางไว้

“หลบไป!” กู้เจิ้นหยางระเบิดโทสะ ออกหมัดใส่ฉินเฉิน

ฉินเฉินฝืนรับไว้ ฝีเท้ายืนหยัดแน่นไม่ถดถอยไปสักก้าว

“เฟิงหรูชิง บอกข้ามา เจ้ารู้ใช่ไหมว่าเยียนเอ๋อร์อยู่ที่ไหน” กู้เจิ้นหยางมองเฟิงหรูชิงถาม

ในที่สุดนางก็ได้สติ เผยรอยยิ้มออกมา รอยยิ้มนี้ทำให้คนทั้งหลายหวั่นไหว ยิ้มงามล่มเมือง

แต่ในสายตานางกลับแฝงไปด้วยแววกระหายเลือด ชวนให้คนประหวั่นหวาด

“นางอยู่ที่ไหนเกี่ยวอันใดกับเจ้าด้วย ข้าจะพานางกลับมา ข้าจะทำให้คนที่ทำร้ายนางทั้งหมด…อยู่อย่างตายทั้งเป็น!”

เฟิงเทียนอวี้ตะลึง หันหน้ากลับไปมองเฟิงหรูชิง ชิงเอ๋อร์รู้จริงๆ หรือว่า…เยียนเอ๋อร์อยู่ที่ไหน

ครั้นเห็นแววอาฆาตแค้นในดวงตาเฟิงหรูชิง เฟิงเทียนอวี้ก็หนักใจ

เยียนเอ๋อร์ไม่กลับมาหลายปีแล้ว กระทั่งแคว้นหลิวอวิ๋นประสบภัย นางก็ไม่กลับมา นางคงจะประสบอันตรายอย่างแน่นอน แต่ไม่ว่าใคร ขอเพียงทำร้ายนาง มันก็สมควรตายทั้งนั้น!

“บอกมากว่า นางอยู่ที่ไหนกันแน่!” แววตาดุร้ายของกู้เจิ้นหยางมองเฟิงหรูชิงอีกครั้ง

ครั้งนี้เขายังไม่ทันเข้าใกล้นาง พละกำลังกดดันหนักแน่นบีบคั้นลงมาจากฟ้า ทำเอาร่างเขาสั่นสะเทือน แข็งค้างเติ้งอยู่กลางอากาศ

เฟิงหรูชิงตะลึง นางค่อยเงยหน้ามอง ชั่วขณะนั้นเรือนร่างอันคุ้นเคยปรากฎอยู่ขึ้นในม่านสายตา

ชายหนุ่มชุดขาวสง่า สูงส่งเย็นชา แววตาเขาปกคลุมด้วยไอสังหาร มองบุรุษด้านล่างอย่างไร้อารมณ์

ชายเสื้อปลิดปลิว นำมาด้วยกระแสพลังปะทะเข้าที่อกกู้เจิ้นหยางในฉับพลัน

ร่างกายกู้เจิ้นหยางกระเด็นออกไป กระแทบพื้นกระอักเลือดออกมา

ในขณะที่เขากำลังจะระเบิดโทสะ จังหวะที่เขาเงยหน้าขึ้นมอง พลันเห็นใบหน้าเย็นเยือก คำพูดทั้งหลายมลายหายสิ้น คล้ายกับลูกหนังแตกกระจุยออกเป็นเสี่ยง อึ้งงันชั่วครู่

“กั๋วซือหรือ” เดิมทีเฟิงหรูซวงยังตกอยู่ในห้วงภวังค์ตื่นตระหนกเมื่อรับรู้ว่าน่าหลานเยียนยังมีชีวิตอยู่ ใครจะรู้เมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นบุรุษสูงส่งเกินจะอาจเอื้อมผู้นั้น

สีหน้านางเกิดรอยยิ้ม ชวนเขิน ทั้งไม่สนใจหลิวหรงที่ขวางนางอยู่ด้านข้าง รีบร้อนพุ่งไปหาหนานเสียน

“หนานเสียกั๋วซือ ทำไมท่านเพิ่งกลับมา เฟิงหรูชิงผู้หญิงคนนั้นหลอกข้ามาตลอด ในเมื่อท่านคิดแต่งงานกับข้างั้นท่านต้องช่วยข้ากำจัดนาง ไม่เช่นนั้นข้าจะโกรธแล้ว หากข้าโกรธต่อให้ท่านอ้อนวอนข้าก็ไม่แต่งงานกับท่านแล้ว หึ!”

น้ำเสียงนางกระเง้ากระงอด ยังไม่ทันสังเกตเห็นสีหน้าเขียวคล้ำของหลิวหรง

…………………….