เฟิงหรูชิง องค์หญิงหมอเทวดา - ตอนที่ 477 หงส์ขาวออกโรง (9)/ตอนที่ 478 หงส์ขาวออกโรง (10)

ตอนที่ 477 หงส์ขาวออกโรง (9)

“ท่านผู้อาวุโสใหญ่ นางก็คือถังอวี้”

เขาเอ่ยตอบด้วยความเคารพนบนอบ

ถังอวี้ที่มีสีหน้าผิดหวังอยู่แต่เดิมแล้ว ได้ยินชื่อท่านผู้อาวุโสใหญ่ แววตาสิ้นหวังของนางเผยความหวังออกมา

ท่านผู้อาวุโสใหญ่มาแล้ว…

ด้วยกำลังของท่านผู้อาวุโสใหญ่ อาจเอาชนะหงส์ขาวได้ นางมีทางรอดแล้ว!

หัวใจนางเต็มไปด้วยความยินดี กลิ้งตัวสั่นระริกไปหาผู้อาวุโสใหญ่ ทิ้งระยะห่างกับคนเบื้องหน้าระยะหนึ่งด้วยความหวาดหวั่น

“ท่านผู้อาวุโสใหญ่ ข้าคือถังอวี้ ข้าคือถังอวี้ศิษย์ของหรงเยียน ท่านรีบช่วยข้า ข้าเจ็บเหลือเกิน เจ็บเจียนตายแล้ว…”

เหลยอวิ๋นสีหน้าไร้อารมณ์ มองถังอวี้ด้วยความเย็นชาดูถูก “เจ้ามาทำอะไรที่นี่”

ถังอวี้กัดฟันแน่น ดวงตาคั่งแค้นมองไปที่เฟิงเทียนอวี้

“อาจารย์ข้ายังไม่ตาย ข้าหลงคิดว่านางตายมาตลอด ตอนนี้ข้าเพิ่งรู้ว่านางยังมีชีวิตอยู่ ชายผู้นี้ลักพาตัวอาจารย์ ซ้ำยังวางยาพิษนาง ตอนนี้อาจารย์จวนเจียนจะทนไม่ไหวแล้ว ท่านผู้อาวุโสใหญ่รีบฆ่าเขา รีบฆ่าเขา!”

เปรี้ยง!

คล้ายมีสายไฟฟาดลงกลางสมองเหลยอวิ๋น

เขารู้แต่แรกว่าหรงเยียนไม่ตายง่ายๆ แน่! ข่าวการมีชีวิตอยู่ของนาง อยู่ในการคาดเดาของเขา

แต่…

ที่เขาคิดไม่ถึงก็คือ สุดท้ายเขายังมาช้าไปก้าวหนึ่ง หรงเยียนถูกพิษแล้ว!

เหลยอวิ๋นกำหมัดแน่น ร่างชายชราสั่นเทา

เขาไม่เชื่อคำพูดถังอวี้ แต่เขาพบท่านเจ้าบ้านแล้ว!

“ท่านเจ้าบ้านอยู่ที่ใด” เหลยอวิ๋นถามด้วยเสียงแหบพร่า

สีหน้าถังอวี้เจ็บปวดจนบิดเบี้ยวอย่างเห็นได้ชัด ทว่ายังไม่อาจปิดบังความสะใจของนางไว้ได้

“นางอยู่ในห้องนั้น ต่อให้ตายเฟิงหรูชิงก็ยังไม่คิดปล่อยนาง! ข้าเคารพนับถืออาจารย์มาก ไม่มีทางปล่อยให้คนทำกับอาจารย์เช่นนี้!”

ตอนนั้นที่หรงเยียนจากไป ก็เหลือลมหายใจเฮือกสุดท้ายแล้ว

ตอนนี้นางต้องตายแล้วอย่างแน่นอน!

คราวนี้พ่อลูกเฟิงหรูชิง ต่อให้โดดแม่น้ำฮวงโห ก็มิอาจล้างมลทินไปได้!

ฮ่าฮ่าฮ่า!

นางอยากระเบิดหัวเราะออกมา

ไม่รู้เพราะความเจ็บปวด หรือว่าไม่อยากให้ผู้อาวุโสใหญ่ล่วงรู้ความคิดของตน สุดท้ายนางก็มิได้หัวเราะออกมา เปลี่ยนเป็นเสียงร้องอย่างเจ็บปวด

เหลยอวิ๋นสาวเท้าคิดจะเดินเข้าไปในห้อง

เฟิงเทียนอวี้ฟื้นตัวขึ้นบ้างแล้ว เห็นการเคลื่อนไหวของเหลยอวิ๋น ร่างกายไหววูบหนึ่งมาขวางตรงหน้าอีกฝ่าย

“ใครก็เข้าไปไม่ได้!”

เหลยอวิ๋นมุ่นคิ้ว “ข้าไม่รู้ว่าเจ้ามีความสัมพันธ์ใดกับท่านเจ้าบ้าน ทั้งข้าก็จะไม่ฟังคำของถังอวี้ฝ่ายเดียว แต่ไม่ว่าอย่างไร ข้าก็ต้องพบนางให้ได้ ข้าจะพาตัวนางไป มอบการรักษาที่ดีที่สุดให้นาง”

เฟิงเทียนอวี้ยังไม่ขยับ “ชิงเอ๋อร์ต้องช่วยได้ ใครก็ห้ามรบกวนนาง!”

ในโลกใบนี้ คนที่ช่วยเยียนเอ๋อร์ได้มีแค่ชิงเอ๋อร์เท่านั้น หากชิงเอ๋อร์ยังช่วยไม่ได้ ก็ไม่มีใครทำได้อีก!

เหลยอวิ๋นร้อนใจ “ข้าไม่อยากลงมือ เจ้ารีบถอยไป! ข้าจะพาตัวท่านเจ้าบ้านไปด้วย!”

เฟิงเทียนอวี้ยังนิ่งประหนึ่งภูผา ไม่ขยับสักก้าว

“เจ้าทำเช่นนี้ รังแต่จะทำร้ายนาง!” เหลยอวิ๋นบัดดาลโทสะ “ในจวนเฟิงอวิ๋นเรามียาวิเศษจำนวนนับไม่ถ้วน หมอก็มีมากมาย มีแต่กลับสู่จวนเฟิงอวิ๋นเท่านั้น นางถึงมีทางรอด! เจ้ารีบถอยไป!”

บนฟ้า หงส์ขาวมองคนด้านล่างด้วยอาการอ้าปากตาค้าง

คนพวกนี้ไม่เห็นมันแล้วหรืออย่างไร

มันที่องอาจผ่าเผย ทำไมคนกลุ่มนี้ถึงไม่เห็นมันได้!

หงส์ขาวโมโหสุดขีดแล้ว เปลวเพลิงพุ่งลงมาจากฟ้า เผาที่เบื้องหน้าเหลยอวิ๋นอย่างจัง

เปลวไฟนี้เสมือนกำแพงเพลิงที่สูงขึ้นมา ขวางกั้นเฟิงเทียนอวี้กับเหลยอวิ๋นเอาไว้ คนทั้งสองอยู่คนละฝากฝั่ง ไม่อาจขยับเข้าใกล้ได้สักครึ่งชุน[1]!

“ตาแก่ เขาบอกว่าเสี่ยวชิงช่วยได้ ก็มีแต่นางเท่านั้นที่ช่วยได้ เจ้ามันตาแก่ที่ขาข้างหนึ่งจมลงดินไปแล้ว[2] ยังจะสอดมือทำไมอีก ใช้ชีวิตอยู่ดีๆ ไม่ดีหรืออย่างไร”

…………………………

ตอนที่ 478 หงส์ขาวออกโรง (10)

เหลยอวิ๋นแทบกระอักเลือดออกมา

มาจนถึงตอนนี้เขาค่อยเห็นหงส์หวงบนท้องฟ้า

หลังจากสัมผัสถึงปราณพลังแข็งกล้าของหงส์หวง เขาพลันพูดไม่ออก สีหน้าเขียวคล้ำ หมดความสง่างามดุจทวยเทพเหมือนก่อนอีก

“ข้ามารับท่านเจ้าบ้านของจวนเรากลับเท่านั้น ขอพวกเจ้าอย่าได้ขวางทาง!”

ผ่านไปพักใหญ่ เขาค่อยเอ่ยคำพูดนี้ออกมาได้!

“ผู้อาวุโสใหญ่ ท่านยังยืนอึ้งอะไรอยู่อีก รีบเอาศพของท่านอาจารย์ไป ฝังนางอย่างสงบเถิด อีกอย่างไม่เพียงแค่บุรุษผู้นี้หลงใหลความงามของอาจารย์เท่านั้น กระทั่งสตรีพิษอย่างเฟิงหรูชิงยังใช้น้ำแปลงโฉมให้กับตัวเองเลียนแบบใบหน้าอาจารย์อีกด้วย!”

ถังอิ่นอึ้งงัน

ถังอวี้กลัวว่าผู้อาวุโสใหญ่จวนเฟิงอวิ๋นพบว่าเฟิงหรูชิงคือลูกสาวน่าหลานเยียน กระทั่งยกน้ำแปลงโฉมมาอ้างก็ยังแต่งเรื่องออกมาได้อีกหรือ

แต่ว่าเจ้าอ้วนโง่งมของจวนเฟิงอวิ๋นคนก่อน เพิ่งเปลี่ยนมาเป็นสาวงามขึ้นไม่นาน เรื่องพรรค์นี้แค่สืบก็รู้ความแล้ว ตาแก่นี่คงไม่เชื่อคำพูดของถังอวี้หรอกกระมัง

“เจ้าหุบปากเดี๋ยวนี้!” เหลยอวิ๋นถลึงตามองถังอวี้ด้วยโทสะ

หากเขาเดินไปข้ามเปลวเพลิงได้ เขาคงไปนานแล้ว ยังจะยืนรออยู่ตรงนี้อีกหรือ

ถังอวี้โง่งมเสียปานนี้ กระทั่งจุดนี้ยังมองไม่ออก เขาเริ่มสงสัยเสียจริงว่า ท่านเจ้าบ้านรับศิษย์แบบนี้จริงหรือไม่!

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเจ้าบ้านจะมอบป้ายหยกให้นางเลย!

เหลยอวิ๋นค่อยๆ สะสมพลังไว้ที่มือ แววตาฉายประกายคมกริบ

จากนั้นพลังที่มือกลายรูปเป็นกระบี่ยาวเล่มหนึ่ง พุ่งไปหาเฟิงเทียนอวี้ในฉับพลัน

หงส์ขาวโมโหยกใหญ่ เจ้าแก่นี่กล้าทำร้ายคนต่อหน้าต่อตามัน

เขาไม่เห็นมันอยู่ในสายตาบ้างหรืออย่างไร

ถึงเจ้าแก่นี้จะใช้พลังไม่กี่ส่วน เฟิงเทียนอวี้หลบได้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะยอมให้เขาแสดงพฤติการณ์เช่นนี้ออกมาได้!

หงส์ขาวร้องเสียงต่ำ ตีปีกก่อเกิดกระแสลมรุนแรง พุ่งเข้าจู่โจมเหลยอวิ๋น

เหลยอวิ๋นหน้าไม่เปลี่ยนสี ดวงตาหนักแน่น ยิ่งไม่ขยับหลบไปไหนทั้งนั้น

ส่วนกระบี่ยาวที่สร้างจากปราณพลังของเขา ยามรับมือกับเฟิงเทียนอวี้ที่ประจันหน้าเขามา เบี่ยงวงเล็กน้อย จู่โจมไปทางประตูห้อง

เสียงตู้มดังขึ้น ประตูทั้งบานร่วงลงระเนระนาดอยู่บนพื้น

ในเวลาเดียวกันนี้เอง…กระแสลมคลั่งที่หงส์ขาวก่อขึ้นก็โหมเข้ามาไม่ไกลจากร่างเหลยอวิ๋นแล้ว

เขาเจ็บหน้าอกระลอกหนึ่ง พ่นเลือดสดๆ ออกมาล้มลงกับพื้น

ทว่าสายตาเขา…จนแล้วจนรอดยังจ้องเขม็งไปยังประตูที่ถูกตนทำลาย

ตื่นเต้น ร้อนรน ความหวัง

อารมณ์ต่างๆ ประดังประเดโหมอยู่ในดวงตาชราคู่นั้น ทำให้เขาไม่อาจเคลื่อนสายตาไปที่อื่น

ถังอวี้เจ็บปวดจนร่างกายกระตุกไปหมด นางยังฝืนตัวเองมองไปยังห้องที่อยู่ไม่ไกลออกไป สีหน้านางตะลึงในชั่วขณะ ใบหน้าบิดเบี้ยวในคราแรกเปลี่ยนน่ากลัวยิ่งกว่าเดิม สองตาเต็มไปด้วยความตื่นตะลึงและลนลาน

เป็น…เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้

…

เตียงไม้แกะสลักลวดลายหลังใหญ่ในห้อง ช่างต่างกับเสียงฆ่าฟันด้านนอกนัก สาวน้อยนางหนึ่งถือชามอาหารบำรุงสุขภาพส่งควันร้อนลอยขึ้นเป็นริ้วๆ ป้อนหรงเยียนอย่างระมัดระวัง

หรงเยียนที่สมควรตายไปแล้ว ในเวลานี้นั่งเอนกายกับหัวเตียง ดื่มอาหารบำรุงสุขภาพที่สาวน้อยป้อนอย่างเชื่องช้า

ในสายตาเฟิงหรูชิงไม่มีสิ่งใด นางป้อนอาหารหรงเยียนอย่างสงบเท่านั้น “เสด็จแม่ ระวังด้วย อย่าให้ติดคอ รอดื่มชามนี้หมด พักฟื้นอีกไม่กี่วัน ร่างกายท่านก็จะกลับมาแข็งแรงแล้ว”

แววตาของหรงเยียนเต็มไปด้วยความอ่อนโยน มุมปากนางหยักยิ้มจาง ทั้งๆ ที่กำลังดื่มอาหารบำรุงสุขภาพอยู่แท้ๆ ทว่าดวงตานางกลับไม่หนีห่างไปจากใบหน้าเฟิงหรูชิงเอาเสียเลย

มารดาอ่อนโยนดูบุตรสาวกตัญญู ช่างเป็นภาพแม่ลูกที่มีความรักลึกซึ้งอย่างแท้จริง

……………………………..

[1] มาตรวัด นิ้ว

[2] หมายถึง แก่จวนจะลงโลงแล้ว