เฟิงหรูชิง องค์หญิงหมอเทวดา - ตอนที่ 499 บาปกรรมของถังอวี้ (6)/ตอนที่ 500 บาปกรรมของถังอวี้ (7)

ตอนที่ 499 บาปกรรมของถังอวี้ (6)

“เจ้ายังมีชีวิตอยู่หรือ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าของถังอวี้ก็เปลี่ยนไป ใช้สายตาเย้ยหยันมองเฟิงหรูชิง

เจ้าลมปราณแตกซ่านจนกลายเป็นคนไร้ความสามารถ จากนี้ก็จะตายทั้งเป็น ต่อให้ข้าตายไป เจ้าก็ไม่มีทางอยู่อย่างเป็นสุข!

“ท่านแม่”

เฟิงหรูชิงนั้นไม่รู้ความคิดภายในใจของถังอวี้ รังสีของนางแผ่ซ่านออกมา ค่อยๆ เดินไปหาถังอวี้

“หลายปีที่ผ่านมานางทำอะไรไว้กับท่าน วันนี้ ทุกอย่างจะคืนสนอง!”

ใบหน้าของถังอวี้ที่ยิ้มเยาะก็ชะงักลงทันที

ดวงตาของนางเบิกโพลง มองเฟิงหรูชิงอย่างไม่เชื่อสายตา

ร่างกายสั่นเทา ดวงตาตื่นตระหนก

เป็นไปได้อย่างไร!

เฟิงหรูชิงลมปราณแตกซ่านจนกลายเป็นคนไร้ความสามารถไปแล้วนี่!

เป็นไปไม่ได้ที่นางจะมีพลังอันน่ากลัวเช่นนี้!

แม้ถังอวี้จะพยายามยับยั้งความคิดนั้น แต่เมื่อนางได้สัมผัสถึงพลังวิเศษของเฟิงหรูชิงที่รุนแรง

ถึงขั้นทำให้นางหายใจไม่ออกนั้น นางถึงได้เข้าใจ เฟิงหรูชิง…ไม่ได้กลายเป็นคนไร้ความสามารถ

ในตอนนี้ ความรู้สึกของถังอวี้ ความเชื่อมั่นทั้งหมดของนางได้พังทลายจนหมดสิ้น!

ที่นางทนความเจ็บปวดทั้งหมดได้ เพราะนางคิดว่าเฟิงหรูชิงก็กำลังเผชิญความเจ็บปวดเช่นเดียวกับนาง!

แต่สิ่งที่ทำให้นางคิดไม่ถึงคือเฟิงหรูชิงที่ร่างกายสมบูรณ์ดีจะปรากฏอยู่ตรงหน้านางได้!

ถังอวี้หลับตาลงด้วยความสิ้นหวัง สีหน้ามืดมน ปากของนางเต็มไปด้วยเลือดที่มีกลิ่นอายของความขมขื่น

“ถังอวี้!”

เมื่อถังซื่อได้สติจึงรีบวิ่งไปหาถังอวี้ กระชากเสื้อของนางอย่างบ้าคลั่ง ตะโกนด้วยความโมโห “เจ้าบอกข้ามา วันนั้นเจ้าไม่ได้ส่งหญ้าวิเศษระดับห้าไปให้จวนเฟิงอวิ๋นมันเป็นเรื่องจริงหรือไม่ จริงหรือไม่จริง”

หากไม่มีถังอวี้ วันนั้น สกุลถังคงไม่ลังเลที่จะเอาหญ้าวิเศษระดับห้ามาให้ถังอิ่น

เพราะสกุลถังนั้นโลภเกินไป ทั้งอยากจะดองญาติกับสกุลมู่แห่งจวนเทียนเสิน แล้วก็ยังอยากได้ยาวิเศษจากจวนเฟิงอวิ๋นเพิ่ม และพวกเขาก็คิดมาตลอดว่า คนนอกที่อยู่ในใจของถังอิ่นก็เทียบไม่ได้กับคนสกุลถัง

แต่พวกเขาคิดไม่ถึงว่าถังอิ่นจะเลือกเฟิงหรูชิง

แล้วที่ยิ่งคิดไม่ถึงไปกว่านั้นคือ…ถังอวี้ไม่ได้ต้องการหญ้าวิเศษระดับห้าเลยสักนิด!

มุมปากของถังอวี้แสยะยิ้ม ไม่ได้พูดอะไรออกมา

“ถังอวี้ เจ้าทำร้ายสกุลถัง เจ้าทำร้ายสกุลถัง!” ถังซื่อน้ำตาไหลอาบแก้ม

ทั้งชีวิตของเขา ทุกการตัดสินใจก็ทำเพื่อสกุลถังทั้งหมด

ทำไมพออายุปูนนี้ กลับต้องมาเจอเรื่องราวเช่นนี้ด้วย

เขาผิดไปแล้ว เขาผิดไปแล้ว!

เพื่อถังอวี้และสกุลถัง เขาไม่เพียงแต่ยอมผิดใจกับจวนเฟิงอวิ๋น แต่ยังผิดใจกับคุณชายหนานเสียนด้วย…

ไม่เห็นหรือว่าขนาดลูกศิษย์พรรคเภสัชเทพ ยังถูกจูงมาเหมือนหมา อย่างนั้นแล้วสกุลถังในสายตาของคุณชายหนานเสียน จะกลายเป็นตัวอะไรกัน

ทั้งหมดเป็นความผิดของเขา! ต่อให้เขาตายก็ยังไม่สามารถทำให้สกุลถังกลับมาสมบูรณ์ได้!

ถังลั่วค่อยๆ ลุกจากพื้น

ดวงตาของเขามองไปยังน่าหลานเยียนสลับกับมองเฟิงเทียนอวี้

ทันใดนั้น เขาก็ระเบิดหัวเราะออกมา

“เฟิงเทียนอวี้ เจ้าลองทายดู…เยียนเอ๋อร์อยู่กับข้ามาสิบปี นางพบเจอกับอะไรบ้าง”

เฟิงเทียนอวี้ขมวดคิ้ว ใช้สายตาดุดันมองไปยังถังลั่ว

ถังลั่วยิ้มเยาะเย้ย “พวกข้าเป็นผัวเมียกันมานาน นางตกเป็นของข้าแล้ว ข้าไม่เชื่อหรอก ว่าเจ้ายังอยากได้ผู้หญิงสำส่อนคนนี้อีก!”

หรงเยียน ทั้งชีวิตนี้ข้าไม่เคยได้แตะต้องเจ้า

อย่างนั้นข้าก็จะไม่ปล่อยให้เขาได้อยู่กับเจ้าอย่างสงบสุข

ข้าอยากจะทิ้งเสี้ยนหนามไว้ในใจของเขา วันใดวันหนึ่ง หนามนี้จะได้ทิ่มแทงเจ้า! เมื่อนั้นเจ้าจึงจะได้รู้ ว่ามีเพียงข้าที่ไม่เคยรังเกียจเจ้าเพราะเคยผ่านมือชายอื่น

น่าหลานเยียนสีหน้าเรียบเฉย

เฟิงหรูชิงก็ไม่แสดงสีหน้าใด

สายตาของพวกนางล้วนมองไปที่ถังลั่วด้วยความเหยียดหยาม

……………………

ตอนที่ 500 บาปกรรมของถังอวี้ (7)

สำหรับเฟิงเทียนอวี้แล้ว การที่น่าหลานเยียนยังมีชีวิตอยู่ถือว่าดีที่สุดแล้ว!

สิ่งอื่น…เทียบไม่ได้!

เฟิงเทียนอวี้หัวเราะเบาๆ “เจ้ารู้หรือไม่ ข้าได้ขอพรเอาไว้ว่าขอแค่ให้เยียนเอ๋อร์ยังมีชีวิตอยู่ ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตามข้ารับได้หมด อย่าว่าแต่เยียนเอ๋อร์ไม่สามารถมอบกายใจให้เจ้าได้ ถึงแม้เป็นเรื่องจริง ข้ามีแต่จะเห็นใจนางและรังเกียจเจ้า!”

“ชีวิตนี้ของข้าไม่เคยขออะไรมากมาย แม้นางจะมีรักใหม่และไปแต่งงานกับคนอื่น ข้าก็รับได้หมด สิ่งเดียวที่ข้ารับไม่ได้คือนางตาย แต่ตอนนี้นางยังมีชีวิตและยังรอข้าอยู่ ข้ายังจะต้องขออะไรอีก”

ขอแค่นางยังอยู่ เขาก็หายห่วง

กู้เจิ้นหยางตะลึง มองเฟิงเทียนอวี้ด้วยความสงสัย เกิดความรู้สึกที่ยากบรรยายขึ้นมาในใจ

เขาไม่สนว่าน่าหลานเยียนจะเคยแต่งงานกับใคร เขาสนใจเพียงแค่ว่า คนที่อยู่กับน่าหลานเยียน ไม่ใช่เขา!

ดังนั้นเขาจึงทำอะไรมากมาย เพื่อให้นางอยู่เคียงข้างเขา ตอนนี้เขาถึงได้เข้าใจ…เขานั้น…เทียบเฟิงเทียนอวี้ไม่ได้เลยจริงๆ ในท้ายที่สุดเขาก็ได้รู้ว่าทำไมน่าหลานเยียนถึงเลือกเฟิงเทียนอวี้

“เฟิงเทียนอวี้” ถังลั่วเจ็บไปทั้งร่างกาย แต่รอยยิ้มของเขากลับแฝงความเย้ยหยันไว้

“เจ้าเชื่อใจนางมากเกินไปแล้ว นางอยู่กับข้ามาสิบปี แถมยังจำอะไรไม่ได้ เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ที่เจ้าพูดแบบนี้ก็เพราะเจ้าเชื่อคำพูดของนาง หากว่าเรื่องมันเกิดขึ้นจริงละก็ เจ้าคงไม่เก็บนางไว้แน่!”

กู้เจิ้นหยางหัวเราะออกมาทันที

เสียงหัวเราะของเขานั้นทำให้ทุกสายตาหันมาจับจ้องเขา

“ถังลั่ว เจ้ามั่นใจในตัวเองเกินไปแล้ว ทั้งข้าและเจ้าก็ล้วนตกหลุมรักน่าหลานเยียน แต่นางไม่เคยชายตามองข้าสักนิด เจ้าคิดว่าทำไมข้าถึงถูกล่ามเอาไว้ล่ะ เพราะข้าทำผิดต่อน่าหลานเยียนไว้เยอะน่ะสิ…”

“ข้าบังคับนางเช่นนั้น นางกลับไม่เคยยอมนอนกับข้าเลย เพื่อเฟิงเทียนอวี้ นางแบกรับทุกความเจ็บปวดไว้เอง! เจ้ามีปัญญาอะไรให้นางยอมมอบกายให้เจ้า ใช่…ข้าเกลียดเฟิงเทียนอวี้ แต่ข้าไม่ใจแข็งพอที่จะทำร้ายนางได้แม้แต่นิดเดียว และข้าก็จะไม่ให้ใครมาใส่ร้ายป้ายสีนาง”

ถังลั่วหน้าซีดเผือด ไม่สามารถทรงตัวได้ โซเซไปมา

พรรคเภสัชเทพคนนี้…ตกหลุมรักผู้หญิงคนเดียวกับเขา วันนี้ถึงได้ถูกล่ามไว้อย่างนั้นหรือ

ใช่สิ แม้แต่คนของพรรคเภสัชเทพนางยังไม่ยอมนอนด้วย อย่างนั้นคำพูดโกหกที่เขาบอกเฟิงเทียนอวี้จะไปมีประโยชน์อะไร

“เสด็จแม่” เฟิงหรูชิงค่อยๆ เดินมาข้างกายน่าหลานเยียน “เรื่องที่สกุลถังพอเท่านี้ก่อนเถอะ หากท่านแม่ยังไม่หายโมโห จับพวกเขามัดแล้วไว้ระบายความแค้นที่หลัง ตอนนี้เราต้องรีบไปด่านชายแดนหาท่านลุงและท่านพี่”

น่าหลานเยียนตกใจ “ท่านลุงของเจ้าเป็นอะไร”

“เหมือนจะตกอยู่ในอันตราย…”

เพียงแค่ประโยคเดียวก็ทำให้สีหน้าของน่าหลานเยียนเปลี่ยนไป

“รีบไปกัน เหลยอวิ๋น เจ้าจับคนสกุลถังไปไว้ที่จวนเฟิงอวิ๋นก่อน เอาไว้ที่ห้องทรมาน รอหลังจากข้าจัดการเรียบร้อย ข้าจะกลับไป! อีกอย่าง อย่าทำพวกมันตายล่ะ!”

ถังอิ่นที่อยู่ด้านข้างพูดเสริมขึ้นมา “ฟังดูไม่เลวนี่ ควรจะทำให้ตายอย่างช้าๆ รอหงส์ขาวกลับมา นี่คือสิ่งที่ข้ารับปากกับมันไว้”

ถังลั่วและถังอวี้ “…”

ไม่ว่าอย่างไรถังอิ่นก็เป็นคนของสกุลถัง เหตุใดจึงโหดร้ายกับพวกเขาเช่นนี้

“ส่วนกู้เจิ้นหยาง…” เฟิงหรูชิงมองกู้เจิ้นหยางด้วยสายตาเฉยเมย

“ชีวิตของใครหลายคนอยู่ในมือของเขา ดังนั้นพาเขากลับไปขังที่จวนเฟิงอวิ๋นก่อน อ้อใช่ ยังมีเหวินเฟิงอีก ยังมีเรื่องเก่าให้สะสางอีกเยอะ”

เหวินเฟิงกลัวจนฉี่แทบราด เขารู้ดีว่าเขาคงไม่รอดจากภัยพิบัตินี้

…………………….