เฟิงหรูชิง องค์หญิงหมอเทวดา - ตอนที่ 523 ฮ่องเต้สี่แคว้นที่ตกใจจนหงายหลัง (6)/ตอนที่ 524 ฮ่องเต้สี่แคว้นที่ตกใจจนหงายหลัง (7)

ตอนที่ 523 ฮ่องเต้สี่แคว้นที่ตกใจจนหงายหลัง (6)

ตุบ!

โอวหยางเหวินตัวสั่น เขานั่งจุ้มปุ๊กลงบนพื้น แววตาของเขาดูกระวนกระวาย กลืนน้ำลายอย่างฝืดๆ คอ

“นาง…พาคนมาด้วยเท่าไร”

“แค่สองคนพ่ะย่ะค่ะ”

“สองคนหรือ” โอวหยางเหวินงุนงง

ถึงอย่างไรแคว้นจื่ออวิ๋นก็มีทหารนับล้าน ยอดฝีมืออีกนับไม่ถ้วน พวกนางสองคนยังกล้าบุกมาอีกหรือ

“อีกคนคือ…”

คงไม่ใช่…ตาเฒ่าน่าหลานหูนั่นหรอกนะ

ได้ยินว่าเขายังไม่ตาย ถ้าไม่ใช่ตานี่ก็คงไม่มีคนอื่นแล้ว

“ทูลฝ่าบาท” ขันทีพูดเสียงสั่น ตัวเขามีกลิ่นฉี่คลุ้งมา แสดงให้เห็นว่าคงตกใจจนฉี่ราดมาก่อนแล้ว

“อีกคนคือ คือ…น่าหลานเยียนพ่ะย่ะค่ะ”

คำพูดนี้ราวกับมีไม้หน้าสามฟาดลงไปกลางศีรษะโอวหยางเหวินอย่างจัง

เขาอึ้งทำอะไรไม่ถูก ถามด้วยน้ำเสียงสั่นว่า “เจ้าบอกว่าอีกคนคือใครนะ”

“นางบอกว่าเป็นฮองเฮาของแคว้นหลิวอวิ๋น ชื่อน่าหลานเยียนพ่ะย่ะค่ะ”

ฮองเฮาของแคว้นหลิวอวิ๋น แต่ไหนแต่ไรมีเพียงคนเดียว

น่าหลานเยียนชื่อนี้เคยเป็นฝันร้ายของแคว้นทั้งสี่

โอวหยางเหวินตกใจ เขาพยายามจะลุกขึ้นจากพื้นหลายครั้ง แต่ก็ลุกไม่ขึ้นสักที

ตามหลักแล้ว พวกขุนนาง ขันที หรือนางกำนัลต้องรีบเข้ามาประคองเขา แต่ตอนนี้ ทุกคนต่างหวาดผวากับชื่อของน่าหลานเยียน ไม่มีใครสนใจโอวหยางเหวินที่นั่งกองอยู่ที่พื้น

“น่าหลานเยียน!”

นางตายไปแล้วไม่ใช่หรือ

นางโผล่มาได้อย่างไร

“ฝ่าบาท” ขุนนางฝ่ายบุ๋นคนหนึ่งร้องไห้โฮ “ก่อนนี้กระหม่อมเตือนแล้วว่าอย่าไปยุ่งกับแคว้นหลิวอวิ๋น ต่อให้น่าหลานเยียนตายแล้ว เราก็ไม่ควรไปหาเรื่องแคว้นหลิวอวิ๋น แคว้นหลงอ้าวเป็นตัวอย่างที่ดี พระองค์ดูสิพ่ะย่ะค่ะ ตอนนี้เป็นอย่างไร น่าหลานเยียนโมโหจนลุกมาจากสุสาน แคว้นจื่ออวิ๋นของเรา…จะต้องเป็นเหมือนแคว้นหลงอ้าวแน่พ่ะย่ะค่ะ!”

เหล่าขุนนางที่เห็นด้วยกับโอวหยางเหวินต่างเสียดายกับสิ่งที่ทำลงไปตอนนั้น

อยู่ดีไม่ว่าดี ทำไมถึงไปหาเรื่องแคว้นหลิวอวิ๋น

ตอนนี้เป็นอย่างไร เฟิงหรูชิงมา น่าหลานเยียนก็มาด้วย!

คนหนึ่งเคยเป็นดุจฝันร้าย

อีกคนเป็น…ตัวที่ทำให้ใครๆ ต่างหวาดผวา!

“ฝ่าบาท” ขุนนางใหญ่อีกคนปาดน้ำตา พูดด้วยความทุกข์ทรมานใจ “จุดจบของแคว้นหลงอ้าวเป็นฝีมือของเฟิงหรูชิง กระหม่อมเคยทูลแล้วผู้หญิงของตระกูลน่าหลานร้ายกาจกว่าผู้ชายนัก พระองค์ไม่ทรงเชื่อ จะบุกตีแคว้นหลิวอวิ๋นให้ได้ ตอนนี้ถึงคราวซวย พวกเราจะทำอย่างไรดีพ่ะย่ะค่ะ”

โอวหยางเหวินทำปากหมุบหมิบ แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรออกมา ด้านนอกตำหนักก็มีภาพคนสองคนเดินใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนมาอยู่ตรงหน้าของเขา

ช่วงเวลานั้น นัยน์ตาของโอวหยางเหวินเบิกโพลง หายใจติดขัด ในใจรู้สึกหวาดกลัวอย่างท่วมท้น เจ้ากรรมขาทั้งสองข้างอ่อนระทวย อยากจะวิ่งหนีก็หนีไม่ได้

“โอวหยางเหวิน ไม่ได้เจอกันนานนะ” น่าหลานเยียนยิ้มอย่างโอหัง “คิดไม่ถึงว่าเจ้าจะใจกล้าขนาดนี้ เมื่อก่อนเจ้าเห็นข้าเป็นอันต้องหนี บัดนี้เจ้ากล้ากระทั่งรุกรานแคว้นหลิวอวิ๋นหรือ ฮะ?”

พยางค์สุดท้ายที่น่าหลานเยียนพูดทำให้ฟางเส้นสุดท้ายของเขาขาดลง ในที่สุดโอวหยางเหวินก็รับไม่ไหว เขาหลับตาเป็นลมล้มพับลงไป

เฟิงหรูชิงอึ้งอยู่ครู่หนึ่ง

ไอ้หมอนี่ตกใจจนหมดสติหน้าตาเฉย

ปอดแหกแบบนี้…ยังกล้ารุกรานแคว้นหลิวอวิ๋นอย่างนั้นหรือ

“เสด็จแม่ พวกเราพาตัวโอวหยางเหวินกลับไปให้เสด็จพ่อลงโทษเถอะเพคะ” เฟิงหรูชิงยิ้มน้อยๆ แล้วหันไปมองพวกขุนนางที่อยู่ข้างหลัง “ต่อไป แคว้นจื่ออวิ๋นถือเป็นเมืองขึ้นของแคว้นหลิวอวิ๋น กษัตริย์ของแคว้นจื่ออวิ๋น แคว้นหลิวอวิ๋นจะเป็นผู้แต่งตั้ง ส่วนพวกเจ้านั้น…”

………………..

ตอนที่ 524 ฮ่องเต้สี่แคว้นที่ตกใจจนหงายหลัง (7)

สายตาของเฟิงหรูชิงดูน่ากลัว

“ใครเป็นพวกเดียวกับโอวหยางเหวิน ก็จะกลายเป็นนักโทษของแคว้นหลิวอวิ๋นไปโดยปริยาย ต้องรับโทษตามความผิด หากใครเป็นผู้บริสุทธิ์ พวกข้าก็จะจัดการตามที่เหมาะสม”

เฟิงหรูชิงเกลียดสงครามมาแต่ไหนแต่ไร เพราะสงคราม มักทำให้ชาวบ้านและทหารที่อยู่แนวหน้าได้รับบาดเจ็บ แคว้นบางแคว้นก็กระหายการเข่นฆ่า ไม่เห็นความสำคัญของชีวิตผู้คน ผ่านไปที่ไหนก็ต้องเข้าไปปล้นฆ่า ไม่ต่างอะไรกับพวกโจรชั่วบุกปล้นฆ่าคนในหมู่บ้าน

ดังนั้นนางจึงพยายามหลีกเลี่ยงการล้มตายที่ไม่จำเป็น

แต่จะไม่ปล่อยคนที่ทำชั่วให้หลุดลอดไปได้สักคน!

เหล่าขุนนางต่างใจเสีย แต่พวกเขารู้ดีว่านี่เป็นความผิดที่โอวหยางเหวินก่อไว้ จึงต้องรับผลที่ตามมา

ผู้ชนะได้เป็นใหญ่ ผู้ปราชัยไร้ที่ยืน!

แคว้นหลิวอวิ๋นมีกำลังที่จะรวมแคว้นทั้งหลายเป็นหนึ่งเดียว!

“เสด็จแม่ พวกเราไปกันเถอะ ข้าแจงพวกสัตว์วิเศษละแวกนี้ไปแล้ว พวกมันจะมาจัดการเรื่องที่เหลือเอง” เฟิงหรูชิงหยุดก่อนจะหันไปมองเหล่าขุนนาง “อีกครึ่งชั่วยามจะมีสัตว์วิเศษมาที่เมืองหลวง พวกเจ้าต้องปล่อยให้พวกมันเข้ามา”

เหล่าขุนนางหน้าซีดเป็นไก่ต้ม ตัวสั่นระริก สัตว์วิเศษจะมาที่เมืองหลวง?

แบบนี้เมืองหลวงจะไม่พินาศ ผู้คนทั้งหลายตกเป็นอาหารของพวกมันหรอกหรือ

เฟิงหรูชิงดูออกว่าพวกเขากำลังคิดอะไร นางยิ้ม “ถ้าเทียบกับคนบางพวก สัตว์วิเศษไม่ได้บ้าการเข่นฆ่าอยากที่พวกเจ้าคิดหรอกนะ ขอแค่ไม่ไปยั่วโมโหพวกมัน ไม่เข้าไปในเขตของพวกมัน พวกมันไม่มีทางฆ่าคนตามใจชอบหรอก”

เมื่อได้ยินคำพูดของเฟิงหรูชิง เหล่าขุนนางก็รู้สึกโล่งอก

ใครจะไปรู้ว่าเพิ่งโล่งใจไปได้ไม่เท่าไร เฟิงหรูชิงจะพูดขึ้นมาอีก

“แน่นอนว่า พวกมันต้องอยู่ในสภาพที่กินอิ่มมาแล้วนะ”

พวกขุนนางพากันตกใจหน้าซีดอีกหน พวกเขาแทบจะร้องไห้ออกมา

ถ้าสัตว์วิเศษพวกนั้นหิวอยู่ล่ะก็ พวกมันจะกินพวกเขาหรือเปล่า

“เสด็จแม่ ไปกันเถอะเพคะ พวกเรายังต้องไปแคว้นอื่น ไปถามสารทุกข์สุขดิบฮ่องเต้แคว้นนั้นสักหน่อย”

หวังว่ารายต่อไป จะไม่ตกใจง่ายแบบนี้นะ

นางยังไม่ทันพูดอะไร ก็ตกใจหงายหลังไปเสียแล้ว

…

แคว้นเทียนเสวียน

ครั้งนี้เฟิงหรูชิงกับน่าหลานเยียนไม่ได้เข้าไปในเมืองง่ายดายเหมือนแคว้นก่อนหน้า เมื่อพวกนางไปถึงหน้าประตูเมือง ก็มีทหารมากมายนับไม่ถ้วนยกพลออกมาล้อมพวกนางทั้งสองเอาไว้

ช่างบังเอิญที่จางอวิ๋นแม่ทัพของทหารพวกนั้นเคยเจอน่าหลานเยียนมาก่อน แต่ก็มีโอกาสแค่ครั้งเดียวเท่านั้น

บัดนี้น่าหลานเยียนผอมเพรียวลง มีเพียงคนที่คุ้นเคยกับนางเท่านั้นที่จะจำนางได้ การเคยเจอหน้าเพียงครั้งเดียว จางอวิ๋นไม่มีทางจำน่าหลานเยียนได้แน่นอน

แต่น่าหลานเยียนกับเฟิงหรูชิงหน้าตาคล้ายกันมาก ดังนั้นจางอวิ๋นจึงจำเฟิงหรูชิงได้

“องค์หญิง ที่นี่คือแคว้นเทียนเสวียน ท่านมาที่นี่โดยไม่แจ้งให้พวกเราทราบก่อน แบบนี้ไม่เหมาะสมกระมัง” จางอวิ๋นเดินไปข้างหน้าเพียงลำพัง เขาในชุดเกราะดูน่าเกรงขาม พูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

เฟิงหรูชิงยิ้มน้อยๆ “งั้นเจ้าจงไปบอกฮ่องเต้ของพวกเจ้า ว่าที่ข้ามาวันนี้ ก็เพื่อมาเอาชีวิตเขา!”

จางอวิ๋นตะลึง

ก่อนหน้านี้ที่สี่แคว้นส่งยอดฝีมือไปยังแคว้นหลิวอวิ๋น เขารู้เรื่องนี้แล้ว แต่ไม่รู้ว่ายอดฝีมือของแคว้นทั้งสี่ถูกฆ่าทิ้งหมดเกลี้ยง

เรื่องน่าอายแบบนี้ ฮ่องเต้คงไม่บอกแม่ทัพเฝ้าประตูเมืองอย่างเขาหรอก

ด้วยเหตุนี้ เขาจึงไม่รู้ว่ายอดฝีมือถูกฆ่าตายหมดแล้ว และคิดไปว่าพวกเขาทำสำเร็จ เฟิงหรูชิงเลยพาแค่คนๆ เดียวมาล้างแค้นด้วย

“องค์หญิง ฝ่าบาทของเราไม่ให้ใครเข้าพบ เชิญกลับไปเถอะ!”

จางอวิ๋นแววตาไม่สบอารมณ์ ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ไม่ยอมให้เฟิงหรูชิงผ่านประตูเมืองเข้าไป

นี่เป็นหน้าที่ของเขา!

………………………………