เฟิงหรูชิง องค์หญิงหมอเทวดา - ตอนที่ 599 ความเคลื่อนไหวในป่าสัตว์วิเศษ (2)/ตอนที่ 600 ความเคลื่อนไหวในป่าสัตว์วิเศษ (3) - novel-lucky

ตอนที่ 599 ความเคลื่อนไหวในป่าสัตว์วิเศษ (2)

ดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้า

สาดส่องทั้งป่าสัตว์วิเศษราวกับถูกย้อมด้วยสีแดงเลือด และถูกปกคลุมด้วยกลิ่นคาวเลือด

เหล่าเสือดาวสีเงินใกล้จะสิ้นหวังแล้ว

พวกมันต่อต้านอย่างสุดความสามารถ สุดท้ายจุดจบก็ยังหนีไม่พ้นถูกทรมาน

ใช่แล้ว คนพวกนี้ไม่ได้ฆ่าเสือดาวสีเงินโดยตรง แต่ใช้แส้ที่มีหนามฟาดลงบนร่างของมันครั้งแล้วครั้งเล่า ดูพวกมันหนังเปิดเนื้อปริแล้วยังส่งเสียงหัวเราะอย่างมีความสุข

ราชาเสือดาวสีเงินไม่สามารถทนกับการถูกคนมากมายล้อมโจมตีได้ ร่างของมันโซเซไปมาก่อนจะล้มลงกับพื้น

เลือดสดไหลเข้าในดวงตาของมัน ภาพตรงหน้ามันเลือนรางแต่ยังเข้มแข็งหันหัวไปมองเสือดาวสีเงินที่เหลืออยู่ไม่กี่ตัวที่ด้านหลังของมัน…

“วู…”

เหล่าเสือดาวสีเงินส่งเสียงร้องแหบแห้งแตกสลาย ในป่าที่มีสายลมพัดมา มันแปลกแยกและชัดเจนนานไม่จางหาย…

“ท่านผู้อาวุโส ราชาเสือดาวสีเงินตัวนี้ดูท่าจะไม่ไหวแล้ว กรงข้าก็เตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว ขังมันไว้ในกรงก่อนรอกลับไปแล้วค่อยฝึกมันให้เชื่อง”

ชายหนุ่มคนหนึ่งให้คนนำเอากรงมาข้างหน้า แววตาที่เขามองเสือดาวสีเงินแฝงด้วยความเย็นชาราวกับเสือดาวตรงหน้าไม่ใช่สิ่งมีชีวิต เป็นเพียงสัตว์เลี้ยงที่มีไว้ให้พวกเขาเล่นตัวหนึ่งเท่านั้น

อย่างไรเสียในสายตาคนบางคน สัตว์วิเศษเหล่านี้…ต่างอะไรกับบรรดาประชาชน?

ล้วนเป็นเพียงของฆ่าเวลาของพวกเขาเท่านั้น

น่าเสียดายโลกสันโดษมีกฎเกณฑ์ กลุ่มกำลังมากมายห้ามลงมือกับโลกปุถุชน จึงทำให้หลายปีมานี้พวกเขาไม่กล้ากระทำเช่นเมื่อก่อน

“อาววู!”

ลูกเสือดาวสีเงินตัวที่อายุน้อยที่สุดวิ่งอย่างบ้าคลั่งเข้าไปกัดชายหนุ่ม

แววตามันเต็มไปด้วยเลือดแฝงด้วยความเกลียดชังอย่างสุดแสน

เสือดาวสีเงินเป็นหนึ่งในเผ่าเสือดาวที่ไม่ชอบต่อสู้มากที่สุด ดังนั้นพวกมันไม่เคยคิดจะทำร้ายคนมาก่อน

ต่อให้คนเหล่านี้จะมาล่าพวกมันถึงที่ พวกมันก็ยังเห็นสันติภาพเป็นสิ่งล้ำค่าที่สุด

ทว่าใจคน…น่ากลัวยิ่งกว่านรก

เผ่าเสือดาวสีเงินที่ไม่ชอบการต่อสู้ที่สุด สุดท้ายก็ถูกบีบให้ต้องแยกเขี้ยวแหลมคมต้านดาบที่ฟันลงมา

ทว่าลูกเสือดาวสีเงินไม่เข้าใจมาโดยตลอด เหตุใด…เหตุใดสัตว์วิเศษทุกตัวล้วนถูกมนุษย์บีบล่าถอยเข้าไปในป่าสัตว์วิเศษ มนุษย์เหล่านี้…ยังเอาดาบที่เปื้อนเลือดหันมาทางพวกมัน…

พวกมันอยากมีชีวิตอยู่ แค่อยากมีชีวิตอยู่เท่านั้นยากขนาดนี้เลยหรือ?

ปึ้ง!

มือของชายหนุ่มสะบัดออกร่างของลูกเสือดาวสีเงินก็ลอยออกไปราวกับชู่จวี[1] กระแทกกับต้นไม้ต้นหนึ่งจึงจะหยุดลงได้

ร่างของมันค่อยๆ ไถลลงพื้น ทิ้งรอยเลือดแดงฉานเอาไว้บนต้นไม้เก่าแก่ต้นนั้น

“เหตุใดเจ้าต้องลงมือกับลูกเสือดาวสีเงินตัวนี้?” ชายวัยกลางคนที่เป็นหัวหน้ามองเขาด้วยสายตาเย็นชา “ลูกเสือดาวสีเงินตัวนี้ดูแล้วก็น่าเอ็นดูดี ให้เป็นของเล่นของลูกสาวข้าพอดีดังนั้นข้าจึงไม่ได้ให้คนฆ่ามัน เจ้าทำเช่นนี้มันยังจะมีโอกาสมีชีวิตรอดได้อีกหรือ?”

ร่างลูกเสือดาวสีเงินกระตุกอยู่ไม่กี่ครั้งเลือดก็ไหลออกจากมุมปาก มันยังคงลืมตาที่สับสนไม่เข้าใจอะไรนักเช่นเดิม ราวกับว่าไม่เคยเห็นโลกใบนี้อย่างถ่องแท้มาก่อน...

“โห่ว!”

ราชาเสือดาวสีเงินคำรามหนึ่งที มันฝืนหยัดกายขึ้นมา

ฝีเท้าของมันซวนเซราวกับคนแก่หง่อม ไม่อาจกระฉับกระเฉงเช่นเดิมได้อีก

ในตอนนี้เองร่างของมันกลับสูงใหญ่ขึ้นมา มันใช้ร่างกายที่แข็งแกร่งน่าเกรงขามปกป้องเสือดาวสีเงินตัวอื่นๆ ไว้ด้านหลังมัน

ปกป้อง…สมาชิกในเผ่าเสือดาวสีเงินไม่กี่ตัวที่เหลืออยู่

………………………….

ตอนที่ 600 ความเคลื่อนไหวในป่าสัตว์วิเศษ (3)

“อือ?” แววตาชายวัยกลางคนฉายแววประหลาดใจ “นึกไม่ถึงว่ามันจะยังขยับได้? ในเมื่อเป็นเช่นนี้พวกเจ้าก็ฆ่าเสือดาวสีเงินตัวอื่นๆ ให้หมดเสียก่อน หนังและขนของพวกมันได้ราคาดีถลกเอามาได้ เนื้อของพวกมันก็บำรุงอย่างดีจะสิ้นเปลืองไม่ได้”

ทั้งตัวสัตว์วิเศษล้วนแล้วแต่มีค่า

ฟันแหลมคมของพวกมันเป็นอาวุธที่คมที่สุด

หนังและขนของพวกมันมีหญิงมากมายนับไม่ถ้วนชื่นชอบ

เนื้อของพวกมันรสชาติสดอร่อยและบำรุงร่างกาย

แกนอสูรของพวกมันสามารถขายได้ราคาสูง…

ดังนั้นเคยมีมนุษย์นับไม่ถ้วนหันดาบใส่สัตว์วิเศษเพียงเพื่อสิ่งล้ำค่าทั้งกายของพวกมัน ต่อมาเพื่อให้มีชีวิตอยู่สัตว์วิเศษทุกตัวล้วนถูกบีบเข้ามาในป่าสัตว์วิเศษ

เผ่าพันธุ์หนึ่งไม่ใช่คู่ต่อสู้ของมนุษย์ หลายเผ่าพันธุ์รวมกันแม้แต่มนุษย์ก็ไม่กล้าเหิมเกริมบุ่มบ่าม

และก็ด้วยเหตุนี้เผ่าพันธุ์สัตว์วิเศษจึงได้มีอยู่มาจนถึงทุกวันนี้ พวกมันก็ทำตามกฎไม่ออกจากป่าสัตว์วิเศษไปทำร้ายมนุษย์ และมนุษย์ก็ไม่กล้าบุ่มบ่ามเข้ามาในป่าแห่งนี้

หลายปีมานี้ล้วนสามัคคีกันดีแท้ๆ พวกมันก็ไม่เคยทำผิด ทว่าพวกมันทำผิดเพียงอย่างเดียวก็คือ มองใจมนุษย์ผิดไป

บางครั้งใจมนุษย์นั้นก็น่ากลัว…เสียยิ่งกว่านรกจริงๆ…

ราชาเสือดาวสีเงินหลับตาลง มันไม่อาจต่อสู้ได้อีกแล้ว

ทว่าต่อให้มันเหลือเพียงลมหายใจเฮือกสุดท้าย ก็จะใช้ร่างกายของตัวเองรับการโจมตีทั้งหมดแทนตัวอื่นๆ ในเผ่า

ปึ้ง!

ชายหนุ่มเพิ่งจะถึงตรงหน้าเสือดาวสีเงินใบมีดคมกริบก็แทงทะลุหัวใจของเขาเสียแล้ว

เลือดแดงย้อมเสื้อ ดวงตาของเขาเบิกกว้างร่างค่อยๆ ล้มหงายหลังไป

เสียงอื้ออึงและเศษฝุ่นกระจายเต็มพื้น

ราชาเสือดาวสีเงินเงยหน้าขึ้นอย่างอ่อนแรง มันมองไปตามทิศทางของพลังที่พุ่งมาก็เห็นกลุ่มผู้หญิงไม่ไกลนักกำลังเดินมาทางนี้

หญิงสาวที่อยู่ด้านหน้าสุด ใช้คำว่าอุทิศสิ่งมีชีวิตทั้งหมดมาบรรยายก็ยังห่างไกลนัก

ข้างกายนางยังมีหมีที่ดูซื่อสัตย์อีกสองตัวราวกับผู้คุ้มกันสองคนอยู่ด้านซ้ายและขวา ไม่ห่างนางแม้แต่น้อย

สีหน้าชายวัยกลางคนเปลี่ยนไป เขาค่อยๆ หันไปสายตาหยุดนิ่งอยู่ที่ใบหน้าของหญิงสาว นัยน์ตาตกตะลึง

เดิมความโกรธที่คิดจะระบายออกมาหลังได้เห็นใบหน้างดงามของหญิงสาวแล้วก็หายไปทันที ใบหน้าของเขามีรอยยิ้ม “แม่นางท่านนี้เป็นคนของกลุ่มกำลังใดกัน? ข้าน้อยเซียวอิง แม่นางก็มาเพื่อจับสัตว์วิเศษเหมือนกันหรือ? หากแม่นางอยากได้ราชาเสือดาวสีเงินตัวนี้ข้าก็จะหลีกทางให้แม่นาง ขอเพียงแม่นางให้เกียรติเป็นเพื่อนกับข้าเป็นอย่างไร?”

หงอวี้โมโหพัดฝ่ามือลมออกไปร้องตะโกนด้วยความโกรธ “เจ้าบังอาจนัก ให้ความเคารพคุณหนูของข้าด้วย!”

ชายวัยกลางคนเบี่ยงตัวหลบ เขาหรี่ตาลงนัยน์ตาฉายแววอันตราย

“เสวียนอู่ขั้นกลาง?”

แม่นางมีกระคนนี้นึกไม่ถึงว่าจะเป็นเสวียนอู่

มีเสวียนอู่เป็นผู้คุ้มกัน ฐานะตระกูลนางจะต้องไม่น้อยหน้าตระกูลเซียวของพวกเขาแน่

เฟิงหรูชิงไม่สนใจชายวัยกลางคน นางก้าวเท้าเดินไปทางราชาเสือดาวเงินช้าๆ

ราชาเสือดาวเงินเงยหน้าขึ้นอย่างอ่อนแรง สายตาจับจ้องเฟิงหรูชิงเขม็งนัยน์ตาเต็มไปด้วยความระวังตัว และต้องการรู้ว่ามนุษย์ผู้หญิงคนนี้ต้องการจะทำอะไร

“เจ้ายังสู้ได้หรือไม่?”

เสียงของหญิงสาวอ่อนโยนยิ่งนัก ราวกับสายน้ำไหลผ่านในใจของมัน

หากเป็นราชาเสือดาวสีเงินในเมื่อก่อนคงจะคลายความระวังตัวลงเพราะความเป็นมิตร และอ่อนโยนของหญิงสาว

……………………………

[1] ชู่จวี คือ กีฬาโบราณของจีนลักษณะการเล่นคล้ายกับฟุตบอลในปัจจุบัน