เฟิงหรูชิง องค์หญิงหมอเทวดา - ตอนที่ 727 ชิงหลิงถูกรังแก (3)/ตอนที่ 728 ชิงหลิงถูกรังแก (4) - novel-lucky

ตอนที่ 727 ชิงหลิงถูกรังแก (3)

“เพคะองค์หญิง” หลิวลี่ลุกขึ้นสายตาจับจ้องไปยังหญิงสาวตรงหน้าแล้วรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าละเอียดอ่อนนั้น

องค์หญิงไม่ใช่องค์หญิงเมื่อหนึ่งปีก่อนอีกแล้ว

เวลาสั้นๆ เพียงหนึ่งปีนางไม่เพียงแต่จะรู้ถูกผิด ทั้งยังเปลี่ยนไปแข็งแกร่งถึงเพียงนี้

ทำให้พวกนาง…ยิ่งรู้สึกปลอดภัย

…

ตั้งแต่มาถึงจวนเฟิงอวิ๋นชิงหลิงก็รู้สึกแปลกใหม่ไปหมดทุกสิ่ง หลังได้รับคำอนุญาตจากเฟิงหรูชิงนางก็เดินเล่นอยู่ในจวนเพียงคนเดียว

เพิ่งจะได้นั่งลงพักใต้ต้นไม้ ใครจะรู้ว่าผลไม้บนต้นไม้จะสุกจนหล่นลงมาใส่ศีรษะนาง

และนางเองก็กระหายน้ำขึ้นมาเล็กน้อย ใช้ชายเสื้อเช็ดผลไม้แล้วกัดเข้าไปคำหนึ่ง

กลิ่นหอมอบอวลในปาก

ทว่าไม่อร่อยเท่าเทียนหลิงกั่วของจวนองค์หญิง!

“เจ้าทำอะไร?”

ในเวลานี้เองเสียงเกรี้ยวกราดก็ดังขึ้น

ชิงหลิงเพิ่งจะได้สติกลับมาก็เห็นลมพัดเข้ามาพัดเอาตัวนางทั้งตัวลอยออกไป

ผลไม้ในมือของนางก็ลอยออกไปถูกหญิงสาวที่เข้ามาจากด้านหน้ารับเอาไว้ในมือ

มั่วเฟยเฟยเห็นผลไม้ถูกกัดไปแล้วคำหนึ่งสีหน้านางก็เขียวคล้ำ สายตาโกรธเคืองหันมาทางชิงหลิงแล้วร้องตะโกนขึ้น “เจ้ากล้ามาก ใครอนุญาตให้เจ้าแตะต้องของในจวนเฟิงอวิ๋นของข้า? แค่สาวใช้ที่เพิ่งก้าวถึงระดับเจินอู่คนหนึ่งเท่านั้น ใครอนุญาตให้เจ้าแตะต้องของของศิษย์ในจวน?”

ชิงหลิงชะงักค้าง นางมองผลไม้ในมือมั่วเฟยเฟยแล้วก็เข้าใจบางอย่าง “นี่…กินไม่ได้หรือ? ข้าไม่รู้…”

“นี่คือยาวิเศษ เจ้าไม่เข้าใจหรือ?” หัวใจตับไตไส้พุงของมั่วเฟยเฟยล้วนกำลังเจ็บปวด ของดีเช่นนี้ถูกสาวใช้คนหนึ่งทำให้สิ้นเปลืองไปเสียแล้ว

แม้จะเป็นเจินอู่อายุน้อยคนหนึ่งในจวนเฟิงอวิ๋นก็เป็นได้แค่ศิษย์นอกจวนเท่านั้น แต่นี่ก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงที่นางมีฐานะเป็นเพียงสาวใช้คนหนึ่ง!

ยิ่งไม่ต้องพูดถึง ต้นผลไม้วิเศษต้นนี้ให้ศิษย์ในจวนใช้โดยเฉพาะ แม้จะเป็นศิษย์นอกจวนก็ล้วนไม่มีสิทธิ์ได้ใช้!

แล้วยิ่งเป็นสาวใช้ชั้นต่ำคนหนึ่ง!

“ข้ารู้ว่ามันคือยาวิเศษแต่ข้าไม่รู้ว่ามันกินไม่ได้ ตอนข้าอยู่จวนองค์หญิงได้กินทุกวัน ดังนั้นข้าเลยคิดว่า…”

หากเป็นผลวิเศษอื่นนางไม่มีทางแตะต้องมั่วซั่วแน่

ทว่านี่…ในจวนองค์หญิงก็เหมือนกับผลไม้ ทุกวันล้วนได้รับมานางเคยชินเสียแล้ว ก็เลยลืมไปว่าที่นี่คือจวนเฟิงอวิ๋น

“เจ้าเป็นสาวใช้คนหนึ่งมีความสามารถมาจากไหนถึงได้กินเทียนหลิงกั่วนี่ทุกวัน?” มั่วเฟยเฟยยิ้มเยาะ นัยน์ตาเต็มไปด้วยความหยิ่งผยองและดูถูกเหยียดหยาม

เทียนหลิงกั่วแม้จะเป็นเพียงยาวิเศษระดับหนึ่ง

ทว่าเทียนหลิงกั่วสำหรับมนุษย์และสัตว์วิเศษแล้วมีแรงดึงดูดเป็นอย่างมาก มีสัตว์วิเศษบางตัวที่ไม่สามารถปีนต้นไม้และไม่สามารถบินได้ ก็ใช้แรงชนต้นไม้อย่างโง่เขลา ทว่าลำต้นเทียนหลิงกั่วเปราะบางมากชนไม่กี่ครั้งก็สามารถหักได้ ทำให้นับวันจะยิ่งน้อยลงเรื่อยๆ จนถึงตอนนี้ทั้งแผ่นดินใหญ่มีอยู่ไม่เกินยี่สิบต้น

นายหญิงโชคดีพบเทียนหลิงกั่วสองต้นนี้จึงนำกลับมาเลี้ยงเอาไว้

แม้จะเป็นเช่นนี้คนในจวนเฟิงอวิ๋นก็มีมากเกินไป ทว่าต้นเทียนหลิงกั่วกว่าจะสุกต้องใช้เวลาไม่น้อยจึงทำให้มีกฏขึ้น มีเพียงศิษย์ในจวนเท่านั้นจึงจะสามารถได้รับเทียนหลิงกั่ว

เทียนหลิงกั่วนี้กับยาวิเศษอื่นก็ไม่เหมือนกัน ไม่ว่าผู้มีความสามารถระดับใดก็สามารถใช้ได้ เพราะว่ามันไม่ได้ใช้เพื่อเพิ่มพละกำลังเพียงแต่ทำให้คนที่เหนื่อยล้ามีเรี่ยวแรงขึ้นมาฝึกฝนได้ต่อ

แม้แต่ผู้อาวุโสกับผู้พิทักษ์พวกเขายังไม่ใช้เทียนหลิงกั่ว ทั้งหมดนี้เอาไว้ให้ศิษย์ในจวนที่มีพรสวรรค์

ดังนั้น…

มีสิทธิ์อะไรเป็นเพียงสาวใช้คนหนึ่งกลับสิ้นเปลืองผลไม้ไปหนึ่งผล?

…..

ตอนที่ 728 ชิงหลิงถูกรังแก (4)

ถูกมั่วเฟยเฟยกล่าวโทษเช่นนี้ในใจชิงหลิงรู้สึกไม่สบอารมณ์ หากไม่ใช่เพราะไม่อยากให้องค์หญิงมีเรื่องวุ่นนางก็ไม่มีทางไม่เถียงกลับสักคำ

ดังนั้นชิงหลิงจึงไม่อยากสนใจมั่วเฟยเฟยอีก หันหลังคิดจะเดินออกไป

มั่วเฟยเฟยเป็นคนมีพรสววรค์ในจวนเฟิงอวิ๋น เคยถูกหมางเมินเช่นนี้เสียเมื่อไร?

นางเห็นชิงหลิงทำให้สิ้นเปลืองเทียนหลิงกั่วไปลูกนึงแล้วยังคิดจะหนีอีกก็โมโหหนัก ขยับร่างอย่างรวดเร็วมาขวางหน้านางเอาไว้

“หญิงรับใช้ เจ้ากินเทียนหลิงกั่วของจวนเฟิงอวิ๋นไปแล้วยังคิดจะหนีอีกหรือ?”

สีหน้าชิงหลิงไม่ดียิ่งนัก ในที่สุดก็ไม่อาจควบคุมอารมณ์เอาไว้ได้ระเบิดอารมณ์ออกมา

“ก็แค่ผลไม้ผลหนึ่งเท่านั้นมิใช่หรือ ข้าบอกแล้วว่าข้าได้กินทุกวัน! แต่ว่าของวันนี้ข้ากินหมดไปแล้ว อย่างมากพรุ่งนี้ข้าค่อยคืนให้เจ้า! หากไม่ใช่เพราะรู้ว่านี่เป็นเทียนหลิงกั่วแม้แต่แตะข้าก็จะไม่แตะ! ใครจะรู้ว่าพวกเจ้าจะยากจนถึงขั้นแค่เทียนหลิงกั่วผลเดียวต้องมาคิดเล็กคิดน้อยเช่นนี้ แม้แต่หมาป่าสีขาวยังไม่คิดเล็กคิดน้อยเท่าเจ้าเลย!”

“เจ้า…” มั่วเฟยเฟยโกรธจนหน้าเขียวคล้ำกำหมัดแน่น “หากเจ้ไม่ใช่สาวใช้ข้างกายคุณหนูใหญ่ข้าลงมือกับเจ้าไปนานแล้ว! เจ้าทั้งๆ ที่รู้ว่านี่คือเทียนหลิงกั่วก็ยังจะสิ้นเปลืองมันไปเห็นชัดว่าเจ้าจงใจ!”

“ใครบอกว่าข้าสิ้นเปลือง?” ชิงหลิงยื่นมือไปทางมั่วเฟยเฟย “เอาเทียนหลิงกั่วที่ข้ากัดไปเมื่อครู่คืนมา ข้าจะกินให้หมดตอนนี้นี่แหละ รับรองว่าไม่มีเหลือแม้แต่คำเดียว!”

มั่วเฟยเฟยชะงักค้าง

นางไม่เคยเห็นคนไร้ยางอายเช่นนี้มาก่อน

มุมปากของนางยกยิ้มเย้ยหยันขึ้นในทันที

“คนโลกปุถุชนก็คือคนโลกปุถุชนจริงๆ ถึงเวลาเช่นนี้แล้วเจ้าก็ยังคิดจะกินเทียนหลิงกั่วต่อ? ต่อให้ข้าต้องเอาไปให้สุนัขข้าก็ไม่มีทางให้เจ้า!”

“อ้อ เช่นนั้นเจ้าก็เอาไปให้สุนัขเถอะ”

ชิงหลิงยักไหล่

อย่างไรเสียเทียนหลิงกั่วของจวนองค์หญิงสัตว์วิเศษก็ได้ส่วนแบ่ง ไม่ได้แตกต่างอะไรกับการเอาไปให้สุนัขกิน

นางไม่สนใจอยู่แล้ว

“ศิษย์พี่มั่วเกิดอะไรขึ้นหรือ?”

ความเคลื่อนไหวของที่นี่กระเทือนไปถึงศิษย์คนอื่นๆ ในจวนบรรดาศิษย์เหล่านั้นจึงล้อมกันเข้ามา และดูเหมือนว่าจะแปลกใจเล็กน้อยว่าเหตุใดมั่วเฟยเฟยจะต้องทำให้สาวใช้ข้างกายคุณหนูใหญ่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกด้วย

มั่วเฟยเฟยยิ้มเย็น “สาวใช้คนนี้อาศัยช่วงที่พวกเราไม่ทันระวัง แอบขโมยกินเทียนหลิงกั่ว!”

เทียนหลิงกั่วในจวนองค์หญิงไม่ใช่ของหายาก ทว่าสำหรับคนอื่นแล้วกลับเป็นของล้ำค่ายิ่งนัก

สามารถบรรเทาความเหนื่อยล้า เป็นสิ่งที่ทำให้ประสิทธิภาพการฝึกตบะของพวกนางสูงยิ่งขึ้น

ชิงหลิงหน้าแดงก่ำเพราะความโกรธ “ข้าไม่ได้ขโมยกิน ข้าบริสุทธิ์เปิดเผย!”

“เทียนหลิงกั่วของดีเช่นนี้เจ้าที่เป็นสาวรับใช้สามารถกินได้หรือ? ต่อให้อีกเดี๋ยวคุณหนูใหญ่มาแล้วข้าก็ยังยืนยันเช่นนี้!” สายตาดูถูกเหยียดหยันของมั่วเฟยเฟยรุนแรงยิ่งขึ้น

ชิงหลิงโกรธจนตัวสั่น นางเคยชินกับการอยู่ในจวนองค์หญิง คิดไม่ถึงเลยแม้แต่น้อยว่าภายนอกเทียนหลิงกั่วจะล้ำค้าถึงเพียงนี้

อาจเป็นเพราะ…คนเหล่านี้ยากจนมากจริงๆ กระมัง?

สีหน้าบรรดาศิษย์คนอื่นๆ โกรธเคืองอยู่บ้าง ศิษย์ของจวนเฟิงอวิ๋นมีเยอะมากต้นไม้มีเพียงสองต้น ดังนั้นแม้จะเป็นศิษย์ในจวนก็ไม่ใช่ว่าทุกคนจะให้รับเทียนหลิงกั่ว

แทนที่จะแจกจ่าย ไม่สู้ใช้ฝึกฝนไม่กี่คนในนั้น ไม่เช่นนั้นเทียนหลิงกั่วก็จะสูญเสียประโยชน์ไป

ดังนั้น หลังจากคนเหล่านี้เห็นชิงหลิงกระทำเช่นนี้ก็รู้สึกโกรธเคืองมากเช่นเดียวกัน

ทว่าพวกเขาไม่ได้พูดออกมาตรงๆ อย่างมั่วเฟยเฟย แต่เก็บความโกรธเอาไว้ในใจ

ไม่ว่าอย่างไรสาวใช้คนนี้คุณหนูก็เป็นคนพามา ตีสุนัขต้องดูเจ้าของ พวกเขาไม่กล้ากำเริบเสิบสานลุมล้อมโจมตีนาง

“ศิษย์พี่มั่ว” หญิงคนหนึ่งในนั้นดึงแขนเสื้อมั่วเฟยเฟย “หรือไม่ก็ช่างมันเถอะ? อย่างไรก็สิ้นเปลืองไปเพียงลูกเดียว วันหน้านางต้องไม่กล้าแล้วเป็นแน่ อย่างไรนางก็เป็นคนของคุณหนูใหญ่พวกเราปล่อยผ่านไปจะดีกว่า”

……..