เฟิงหรูชิง องค์หญิงหมอเทวดา - ตอนที่ 731 ในสายตาข้าคนไร้ค่าก็สามารถเป็นผู้มีพรสวรรค์ได้(1)/ตอนที่732 ในสายตาข้าคนไร้ค่าก็สามารถเป็นผู้มีพรสวรรค์ได้(2)
ตอนที่ 731 ในสายตาข้าคนไร้ค่าก็สามารถเป็นผู้มีพรสวรรค์ได้ (1)
ในจวนเฟิงอวิ๋นผู้มีพรสวรรค์มีมากมาย หากเจ้าไม่ขยันเพียงเล็กน้อยย่อมต้องถูกคนก้าวข้ามไป
และเจิ้งฉู่ฉู่ก็เสียเวลาไปครึ่งปีเต็มๆ
เวลาครึ่งปีก็เพียงพอที่จะทำให้ในจวนเฟิงอวิ๋นเกิดการเปลี่ยนแปลงมากมาย
ความเปลี่ยนแปลงเหล่านี้เจิ้งฉู่ฉู่ไม่มีทางนึกถึง
เจิ้งฉู่ฉู่กำหมัดแน่น ไอพลังของนางค่อยๆ แผ่ออกมา
ครั้งแล้วครั้งเล่าที่ยอมอดทนถอยให้มั่วเฟยเฟย เพียงเพราะนางไม่อยากละเมิดกฎระเบียบภายใน ทว่าการยอมอดทนของนางกลับแลกมาด้วยการทวีความรุนแรงยิ่งขึ้น
ต่อให้เป็นมนุษย์ดินเผาก็ต้องมีอารมณ์อยู่บ้าง!
พลังของเจิ้งฉู่ฉู่ที่เพิ่งจะเพิ่มขึ้นแต่ก็ต้องหยุดลง สายตานางเต็มไปด้วยความยินดีมองไปยังหญิงสาวที่ก้าวเดินมาอย่างเชื่องช้า
“คุณหนู!” มั่วเฟยเฟยเองก็ลืมเฟิงหรูชิงไปแล้ว นางไม่คิดว่าผิดแม้แต่น้อยมุมปากมีรอยยิ้มเย็น “สาวใช้คนนี้มาขโมยยาวิเศษจวนเฟิงอวิ๋นของพวกเราแล้วถูกข้าจับได้ ขอคุณหนูจัดการด้วยเจ้าค่ะ”
เฟิงหรูชิงไม่ได้สนใจมั่วเฟยเฟย สายตาเย็นยะเยือกของนางกวาดมองไปยังบรรดาศิษย์ที่ล้อมรอบชิงหลิงอยู่ ละสายตากลับมาอย่างรวดเร็วแล้วเดินไปข้างๆ ชิงหลิง
“เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”
แรกเริ่มเพราะชิงหลิงเป็นคนที่หลิวหรงส่งมาข้างกายนาง นางจึงไม่เชื่อใจชิงหลิงเหมือนหลิวลี่
แม้ช่วงที่นางออกจากจวนองค์หญิงก็ยังให้หลิวลี่จับตาดูชิงหลิงมากเป็นพิเศษ
ต่อมานางจึงได้พบว่าชิงหลิงไม่ได้ติดต่อกับหลิวหรงมากนักจริงๆ เพียงแต่นิสัยนางไม่มีความกล้าและเป็นคนใสซื่อหลิวหรงจึงส่งนางมาอยู่ข้างกายเจ้าของร่างเดิม
นางกำนัลคนอื่นๆ ยังแสดงความคิดเห็นต่อหน้าเจ้าของร่างเดิม มีเพียงชิงหลิงที่เจ้าของร่างเดิมพูดอะไรก็ฟังทุกอย่าง สามารถพูดได้ว่านางไม่มีความคิดอะไรนัก ทั้งหมดล้วนยึดนายเป็นหลัก
ทว่าแม้จะเป็นชิงหลิงที่ขี้ขลาด สงครามปกป้องเมืองของแคว้นหลิวอวิ๋นในวันนั้นนางก็ไปร่วมด้วย
บางทีอาจจะเป็นตั้งแต่ตอนนั้นที่เฟิงหรูชิงยอมรับนางโดยสมบูรณ์
“องค์หญิง” ใบหน้าเล็กๆ ของชิงหลิงแฝงด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจน่าสงสาร “บ่าวไม่รู้จริงๆ ว่า
เทียนหลิงกั่วผลนี้เป็นของพวกเขาคิดว่ากินได้ องค์หญิงบ่าวไม่ได้ตั้งใจจริงๆ เพคะ…”
เฟิงหรูชิงพอจะเข้าใจแล้วว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น คิ้วของนางขมวดน้อยๆ “เจ้ากินเทียนหลิงกั่ว?”
ชิงหลิงพยักหน้า “บ่าวไม่รู้ว่าพวกนางยากจนยิ่งนัก หากรู้แต่แรกละก็ไม่มีทางกินเทียนหลิงกั่วของพวกนางแน่”
“อื้อ” เฟิงหรูชิงหันไปมองมั่วเฟยเฟย “เทียนหลิงกั่วต้นนั้นมาจากที่ใด?”
มั่วเฟยเฟยเห็นสีหน้าเย็นชาของเฟิงหรูชิงก็ยิ่งมองใบหน้าน้อยใจของชิงหลิงอย่างได้ใจ ในตอนที่หันมามองเฟิงหรูชิงยังแฝงด้วยรอยยิ้มแล้วเอ่ยน้ำเสียงเคารพนอบน้อม “เรียนคุณหนูใหญ่ นายหญิงเป็นผู้นำกลับมาปลูกไว้เจ้าค่ะ”
“อ้อ ที่แท้เจ้าก็ยังรู้ว่าเทียนหลิงกั่วต้นนี้เสด็จแม่ของข้าเป็นคนนำกลับมา? ข้าคิดว่านี่เป็นสิ่งที่เจ้าปลูกด้วยตัวเองเสียอีก!” สีหน้าเฟิงหรูชิงไร้อารมณ์ทว่านัยน์ตากลับเย็นยิ่งขึ้น
มั่วเฟยเฟยสีหน้าแข็งทื่อ นางลังเลอยู่สักพักก่อนจะเอ่ยต่อ
“แต่ว่าเทียนหลิงกั่วนี้มีเพื่อศิษย์ในจวน ถูกสาวใช้ผู้นี้แอบขโมยกินไป…”
เฟิงหรูชิงหัวเราะขึ้นมาฉับพลัน
เสียงของนางกลับแฝงด้วยความรู้สึกที่ทำให้คนขนลุกขนพอง
“ของในจวนเฟิงอวิ๋นนี้ล้วนเป็นสิ่งที่เสด็จแม่ของข้านำกลับมาก็ย่อมเป็นของข้า สาวใช้คนนี้ของข้าอย่าว่าแต่กินเทียนหลิงกั่วเลย ต่อให้นางถอนรากต้นเทียนหลิงกั่วขึ้นมาข้าก็จะดูสิว่าใครกล้ารังแกนาง!”
ปึ้ง!
วินาทีนั้นสีหน้าของหญิงสาวดำมืด แม้แต่ท้องฟ้ายังมืดลงหลายส่วน
……….
ตอนที่ 732 ในสายตาข้าคนไร้ค่าก็สามารถเป็นผู้มีพรสวรรค์ได้ (2)
พลังแข็งแกร่งปกคลุมทั้งลานในจวน ภายใต้พลังนี้ทำให้คนรู้สึกตื่นตกใจ
เสวียน…อู่?
นึกไม่ถึงว่าคุณหนูใหญ่จะเป็นเสวียนอู่?
ก่อนหน้านี้เคยบอกว่านางเป็นเพียงหลิงอู่ขั้นกลางมิใช่หรือ? แล้วเปลี่ยนเป็นเสวียนอู่ไปได้อย่างไร?
มั่วเฟยเฟยหน้าซีด ความหยิ่งทะนงนัยน์ตาของนางหายไปหมดสิ้น เหงื่อจากหน้าผากไหลลงมาหมัดกำแน่น
“คุณหนูใหญ่ ข้า…ข้าคิดถึงจวนเฟิงอวิ๋น เทียนหลิงกั่วจะเป็นของศิษย์ในจวนอันดับต้นๆ เท่านั้น สาวใช้ผู้นี้เป็นเพียงเจินอู่คนหนึ่ง คล้ายว่า…จะสิ้นเปลืองไป…”
จนถึงตอนนี้มั่วเฟยเฟยก็ยังเน้นย้ำคำพูดนี้
ความหมายของมันก็คือ ที่นางทำทั้งหมดล้วนเพื่อจวน คุณหนูใหญ่จะลำเอียงมิได้เด็ดขาด!
ไม่รู้เลยว่าหลังจากที่นางเอ่ยประโยคนี้ออกไป เจิ้งฉู่ฉู่และคนอื่นๆ ชะงักไปเล็กน้อยสายตามีแสงแปลกประหลาด
เทียนหลิงกั่ว…ให้ชิงหลิงกินเป็นการสิ้นเปลือง?
ครึ่งปีที่อยู่ในจวนองค์หญิงอย่าว่าแต่เทียนหลิงกั่วเลย เหล้าวิเศษที่ล้ำค่ายิ่งกว่าพวกเขายังสามารถดื่มได้ทุกวัน
เฟิงหรูชิงเดินไปทางมั่วเฟยเฟย “เจ้าชื่ออะไร?”
มั่วเฟยเฟยกัดฟัน “ศิษย์ชื่อมั่วเฟยเฟย”
“อื้อ ผู้อาวุโสเหลยอวิ๋นพูดถึงเจ้ากับข้า…”
คำพูดนี้ของเฟิงหรูชิงทำให้มั่วเฟยเฟยโล่งอก ผู้อาวุโสเหลยอวิ๋นให้ความสำคัญกับผู้มีพรสวรค์มาก ดูเหมือนว่าเขาจะพูดเรื่องดีๆ ของนางต่อหน้าคุณหนู
เช่นนี้แล้วก็ไม่ต้องกังวลอะไรอีก
ทว่านางยังไม่ทันได้โล่งใจเต็มที่ เสียงของหญิงสาวก็ดังขึ้นอีก
“เขาเคยบอกกับข้าว่าเจ้าหยิ่งทะนงยิ่งนักไม่เงียบสงบเหมือนเจิ้งฉู่ฉู่ เดิมข้าคิดว่าคนคนหนึ่งจะหยิ่งทะนงก็ไม่ใช่เรื่องร้ายอะไร บนโลกใบนี้ไม่ว่าใครก็ต้องมีความทะนงตนอยู่บ้าง แต่ว่าความหยิ่งทะนงไม่ใช่หยาบคายไร้เหตุผลนิสัยเสียเอาแต่ใจ! คนเช่นเจ้าไม่สมควรจะอยู่ในจวนเฟิงอวิ๋น!”
มั่วเฟยเฟยหน้าซีดเงยหน้าขึ้นมองเฟิงหรูชิงทันที
คำพูดของคุณหนูหมายความว่าอย่างไร? เพื่อสาวใช้คนหนึ่งจะขับไล่นางออกไปหรือ?
แม้จะบอกว่านางคิดว่าพรสวรรค์ของตนเองไม่ว่าจะไปกองกำลังใดก็ย่อมได้ ทว่าหากนางไม่พอใจจวนเฟิงอวิ๋นนางก็จะออกไปเองแต่จะไม่ยอมถูกขับไล่เด็ดขาด!
“คุณหนู ท่านรู้หรือไม่ว่าท่านกำลังทำอะไร?” มั่วเฟยเฟยหน้าเขียวคล้ำ “สาวใช้ผู้นี้ดูแล้วน่าจะสิบแปดแล้วกระมัง? เจินอู่ที่อายุสิบแปดปีสำหรับโลกปุถุชนของพวกท่านแล้วนับว่ามีพรสวรรค์ไม่น้อย แต่ว่าท่านรู้หรือไม่ว่าข้าอายุสิบแปดปีเป็นอะไร? ตอนข้าอายุสิบแปดปีก็ก้าวถึงหลิงอู่ขั้นต้นแล้ว!”
เพื่อคนที่พรสวรรค์สู้นางไม่ได้คนหนึ่ง จะขับไล่นางออกจากจวนเฟิงอวิ๋นงั้นหรือ?
คุณหนูใหญ่กระทำการเช่นนี้ไม่ช้าก็เร็วจะทำให้จวนเฟิงอวิ๋นเดินสู่หนทางลำบาก ไม่แน่สุดท้ายอาจต้องพังพินาศ!
“สามหาว!”
เจิ้งฉู่ฉู่โมโหร้องตะโกนเสียงดัง “มั่วเฟยเฟยใครอนุญาตให้เจ้าพูดกับคุณหนูใหญ่เช่นนี้?”
“ข้าเพียงแค่พูดความจริงก็เท่านั้น คนที่คิดถึงจวนทุกด้านเช่นข้าคุณหนูใหญ่กลับจะขับไล่ข้า เหตุใดข้ายังอดกลั้นไม่พูดอะไรออกมาอีก?” นัยน์ตามั่วเฟยเฟยแฝงด้วยความโกรธเคือง “คุณหนูใหญ่ลำเอียงเข้าข้างพวกตัวเอง เริ่มจากให้คนมีพรสวรรค์ในจวนไปเป็นสาวใช้ให้นาง ให้คนที่เดิมมีอนาคตยาวไกลทั้งหมดกลายเป็นมืดมน”
ความโกรธของเจิ้งฉู่ฉู่เพิ่งมากขึ้น กำลังคิดจะหยุดมั่วเฟยเฟยเฟิงหรูชิงก็ยกมือขึ้นมาเสียก่อนขวางทางนางเอาไว้
“ให้นางพูดต่อ”
มั่วเฟยเฟยยิ้มเยาะ “คุณหนูใหญ่ ก่อนหน้านี้ท่านเพิ่งจะก้าวถึงหลิงอู่แต่ว่าเวลาเพียงสั้นๆ เช่นนี้กลับถึงเสวียนอู่ ดูแล้วผู้อาวุโสเหลยอวิ๋นคงจะนำยาวิเศษทั้งหมดในคลังให้ท่านใช้หมดแล้วละสิ? ข้าไม่รู้จริงๆ ว่าท่านกลับมามันดีหรือแย่กันแน่! ท่านรู้หรือไม่ว่านี่จะทำให้ทั้งจวนเฟิงอวิ๋นต้องลำบาก? นั่นเป็นกองกำลังที่ท่านแม่ของท่านสร้างมาด้วยความลำบาก ไม่ใช่ให้ท่านเอาไปใช้จนหมดเช่นนี้!”
……..
YOU MAY ALSO LIKE
