เฟิงหรูชิง องค์หญิงหมอเทวดา - ตอนที่ 745 การดวลกันของดอกบัวสีขาวสองดอก (6)/ตอนที่ 746 การดวลกันของดอกบัวสีขาวสองดอก (7) - novel-lucky

ตอนที่ 745 การดวลกันของดอกบัวสีขาวสองดอก (6)

“ไม่ต้อง” เฉินชิงเยียนค่อยๆ ได้สติกลับมานัยน์ตาของนางมีรอยยิ้ม “ท่านพี่หลิง ชายอื่นล้วนมีสามภรรยาสี่อนุแต่ท่านกลับทำเพื่อข้าและท่านพี่ซู่อีหลายปีมานี้ไม่เคยรับอนุอี กเลย ข้ารู้สึกซาบซึ้งมาก จริงๆ …เพราะข้ารักท่านดังนั้นข้าจึงปวดใจ แต่ว่าข้าก็เคารพท่าน”

เสียงของนางชะงักหมัดที่กำอยู่ค่อยๆ คลายออกยกยิ้มอย่างอ่อนแรง

“สำหรับข้าแล้วท่านจึงจะเป็นสิ่งสำคัญที่สุด ท่านเองก็ไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องข้า ยิ่งไม่ต้องให้นางออกไป ข้าไม่ใช่ท่านพี่ซู่อี ข้ารักท่านยินดีอดทนต่อทุกสิ่งของท่าน…ยิ งไม่มีทางหนีออกจากบ้านตามอำเภอใจเพราะท่านรับอนุ โหดร้ายทิ้งท่านเอาไว้คนเดียว”

มือของมู่หลิงแข็งขึ้นมากะทันหันแล้วถอนหายใจเบาๆ

ใช่แล้ว ซู่อีโหดร้ายจริงๆ

ตอนนั้นเขาจริงใจต่อนาง

ทว่านางเล่า…

กลับทิ้งเขาไปอย่างโหดร้าย พอไปแล้วก็ไม่กลับมา! แม้กระทั่งยังวางยาเขาอีก

“หากนางรู้เรื่องรู้ราวได้ครึ่งหนึ่งของเจ้าบ้าง…” มู่หลิงยิ้มขมขื่น “ข้าก็พอใจแล้ว”

“ท่านพี่หลิง พี่ซู่อีนาง…ไม่ได้กลับมาหรือ?” เฉินชิงเยียนเม้มปากเอ่ยถามด้วยความไม่สบายใจ

มู่หลิงส่ายหน้า “วันคล้ายวันเกิดของท่านผู้เฒ่าวันนั้นนางจะกลับมา”

“ดีจริง!” เฉินชิงเยียนยิ้มราวกับเด็ก “ท่านพี่ในที่สุดก็ยินยอมกลับมาแล้ว ท่านพี่หลิงท่านวางใจถึงเวลาข้าจะย้ายออกไป หากท่านพี่ถือสาน้องสาวที่มาใหม่ข้าก็พานางออกไปด้วย ยกัน ข้าจะดูแลนางแทนท่านเป็นอย่างดี”

มู่หลิงมองหญิงที่มีรอยยิ้มราวกับดอกไม้คนนี้ เขาหลับตาลงนึกย้อนไปถึงเรื่องราวที่ผ่านมา

เพื่อเขาชิงเยียนยอมรับความโกรธโมโหของท่านผู้เฒ่าทำให้ร่างกายแย่ลง

และเพื่อทำให้ซู่อีพอใจนางยอมไม่เป็นธรรมกับตัวเองเพื่อให้ซู่อีกลับมา…

ทว่าซู่อีทำอะไร?

ได้รับความโปรดปรานก็หยิ่งผยองไม่รู้จักเหตุผล!

ไม่เคารพสามีและยิ่งไม่มีหลักสามปฏิบัติสี่คุณธรรม[1]!

“ชิงเยียนเจ้าไม่ต้องย้ายออกไป ถึงตอนนั้นก็อยู่ที่นี่แหละ” มู่หลิงค่อยๆ ลืมตาขึ้น “เพราะว่าต่อให้เจ้าย้ายออกไปนางก็ไม่ได้ดีใจ นอกเสียจากว่าข้าจะยอมหย่าร้างกับเจ้า…”

เฉินชิงเยียนหน้าซีดมองมู่หลิงด้วยคามตื่นตระหนก

แววตาตื่นกลัวของนางทำร้ายใจของมู่หลิงอย่างจัง

“ไม่เป็นไรข้าไม่มีทางหย่าร้างกับเจ้า ไม่เพียงแต่เจ้ายังมีถานซวงซวงด้วย!”

ในเมื่อครั้งนี้ซู่อีต้องการให้เขาอยู่กับหญิงอื่น เช่นนั้นเขาก็จะทำให้นางสมปรารถนา

ทว่าขอให้ภายภาคหน้านาง…อย่าได้เสียใจ!

“ท่านพี่หลิง ท่านพูดเช่นนี้ข้าก็วางใจแล้ว” เฉินชิงเยียนยิ้มบางๆ “ท่านออกไปหลายวันควรจะไปเยี่ยมเยียนท่านผู้เฒ่าแล้ว ให้ข้าพาน้องซวงซวงไปพักผ่อนเอง”

มู่หลิงไว้วางใจเฉินชิงเยียนเป็นอย่างมาก เขาแย้มยิ้มบาง “ดี เช่นนั้นข้ายกนางให้เจ้าแล้ว หันอี้พวกเราไปกัน”

พูดจบเขาก็จับเสื้อคลุมก้าวเดินออกไป

ตั้งแต่ต้นจนจบไม่ได้มองถานซวงซวงแม้แต่น้อย

เหมือนนางไม่มีตัวตน

ตอนที่มู่หลิงจากไปนั้นรอยยิ้มบนใบหน้าเฉินชิงเยียนก็ค่อยๆ หายไป นางมองถานซวงซวงด้วยความเย็นชา “เจ้าอย่าคิดว่าเจ้าปีนขึ้นเตียงท่านพี่หลิงแล้วเจ้าจะได้เป็นผู้หญิงของเ เขา ที่ตระกูลมู่นี้ข้าเป็นผู้ตัดสินใจ อย่าว่าแต่เจ้าเลยแม้แต่ซู่อีก็ไม่มีวันเป็นคู่แข่งข้าได้!”

ถานซวงซวงกัดฟันแน่น “ก่อนหน้านี้ท่านรับปากเขาว่าจะดูแลข้า ชั่วพริบตาเดียวก็มีท่าทีกับข้าเช่นนี้แล้ว ท่านไม่กลัวว่าข้าจะบอกกับเขาหรือ?”

เฉินชิงเยียนยิ้มบางๆ รอยยิ้มนั้นแฝงด้วยความเย้ยหยัน

“เช่นนั้นเจ้าก็สามารถลองดูได้ เขาจะเชื่อข้าหรือว่าเชื่อเจ้า”

ชีวิตนี้ถานซวงซวงพบเจอคนมานับไม่ถ้วน แต่ไม่เคยรู้สึกว่าใครจะเสแสร้งแกล้งทำได้เหนือกว่านางเลย

…………

ตอนที่ 746 การดวลกันของดอกบัวสีขาวสองดอก (7)

จนกระทั่งได้เจอเฉินชิงเยียน...

นางจึงได้เข้าใจถึงความน่ากลัวของหญิงผู้นี้!

“เจ้าชื่อถานซวงซวงใช่หรือไม่?” เฉินชิงเยียนก้าวเท้าเข้าไปใกล้ถานซวงซวง มุมปากของนางยกยิ้มเย้ยหยัน “ที่ตระกูลมู่นี้ต่อให้ข้าทำเจ้าตายท่านพี่หลิงก็ต้องรู้สึกว่าจะต้อง เป็นเจ้าที่ทำอะไรข้าก่อนเป็นแน่ หากเจ้ามองออกก็ไปจากท่านพี่หลิงเองซะ ไม่เช่นนั้นอย่าโทษว่าข้าไม่เกรงใจ!”

นางไม่อาจทนให้ถานซวงซวงอยู่ตระกูลมู่ได้

ทว่านางก็ไม่อาจปฏิเสธความต้องการของมู่หลิงไปตรงๆ ได้ มีแต่ต้องให้ถานซวงซวงจากไปเอง!

มู่หลิงต้องเป็นของนางเท่านั้น!

กลิ่นของเขา ร่างกายของเขา ทายาทของเขา…ทั้งหมดต้องเป็นของนางเท่านั้น!

เพียงแค่คิดถึงว่าถานซวงซวงเคยขึ้นเตียงกับมู่หลิงนางก็แค้นจนอยากจะฉีกผู้หญิงคนนี้เป็นชิ้นๆ! ให้นางหายไปจากโลกใบนี้!

“ข้าไม่มีทางไป!” ถานซวงซวงกัดฟันเอ่ย

ไม่ง่ายเลยกว่านางจะได้มาถึงที่แบบนี้ไม่มีทางจากไปเด็ดขาด!

“เจ้ามั่นใจ?” สีหน้าเฉินชิงเยียนเย็นยะเยือกยิ่งกว่าเดิม

ถานซวงซวงไม่สนใจเฉินชิงเยียนอ้อมผ่านตัวนางไป

นัยน์ตาเฉินชิงเยียนฉายแสงเย็น คว้าแขนถานซวงซวงไว้ฟาดฝ่ามือใส่ถานซวงซวงจนลงไปกองอยู่ที่พื้น

“ชิงเยียน!”

เดิมมู่หลิงคิดจะไปหาท่านผู้เฒ่ากลับคิดขึ้นได้ว่ามีเรื่องจะคุยกับเฉินชิงเยียนอีกสองสามคำจึงรีบกลับมา

ก็เห็นฉากที่เฉินชิงเยียนตบถานซวงซวงจนลงไปกองกับพื้น

“ชิงเยียนเกิดเรื่องอะไรขึ้น?” มู่หลิงเดินมาข้างกายเฉินชิงเยียนด้วยความรีบร้อน จับไหล่นางอย่างเป็นกังวลแล้วเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

ชิงเยียนในความประทับใจของเขาไม่เคยโกรธอะไรง่ายๆ

เช่นนั้นเหตุใดนางถึงได้ตีถานซวงซวง?

หางตาเฉินชิงเยียนมีน้ำตาแห่งความน้อยเนื้อต่ำใจไหลลงมา กัดริมฝีปากแน่น “ท่านพี่หลิง ข้าไม่อาจดูแลนางแทนท่านได้แล้ว”

“เป็นอะไรไป?”

“นางบอกว่าข้าเป็นอนุเช่นเดียวกับนางไม่มีสิทธิ์ยุ่งเรื่องของนาง นางยังพูดอีกว่าให้ข้าเก็บกวาดห้องท่านพี่ซู่อีให้นางอยู่ ข้าบอกนางแล้วว่าท่านพี่จะต้องกลับมาแน่ ห้ องของนางจะให้นางพักไม่ได้เด็ดขาด…แต่นาง…แต่นางกลับดูหมิ่นท่านพี่ซู่อีว่านางเป็นปีศาจจิ้งจอก บอกว่านางออกจากตระกูลมู่ไปแล้วยังมีสิทธิ์อะไรมาครอบครองตำแหน่งนี้อีก ?”

“ข้าไม่สนใจข้าจะได้รับความอัปยศเพียงใดข้าก็สามารถทนได้ แต่ข้าไม่อาจทนให้คนอื่นมาดูหมิ่นว่ากล่าวท่านพี่ซู่อีได้! นางยังคิดจะมาแทนตำแหน่งท่านพี่ซู่อี” เฉินชิงเยียนร้อง งไห้สะอึกสะอื้น “ท่านพี่หลิง หากท่านไม่รักข้าแล้วข้าก็จะไปจากที่นี่ เหตุใดต้องหาผู้หญิงคนหนึ่งมาทำกับข้าเช่นนี้?”

มู่หลิงกำหมัดแน่นขมับเต้นตุบๆ ความโกรธพุ่งทะยาน

“ข้ายินยอมให้ท่านมีผู้หญิงคนอื่นแต่เหตุใดท่านต้องจงใจทำร้ายข้าด้วย? นางบอกกับข้าว่าท่านบอกว่านางสวยกว่าข้า อ่อนเยาว์กว่าข้า ผิวพรรณก็ดีกว่าข้า ท่านไม่รักข้ากับท่า านพี่ซู่อีนานแล้ว ท่านรังเกียจที่พวกเราอายุมากแล้วมีเพียงนางที่อ่อนเยาว์งดงาม ดังนั้นไม่ช้าก็เร็วก็จะมาแทนที่พวกเรา”

กำปั้นของเฉินชิงเยียนทุบลงบนหน้าอกของมู่หลิง นางไม่ได้อ่อนโยนรู้เรื่องเหมือนที่ผ่านมา ใบหน้าเล็กๆ ซีดขาวแฝงด้วยความโศกเศร้า

“ถานซวงซวง!” ดวงตาแดงก่ำของมู่หลิงหันไปทางถานซวงซวง ความโกรธในดวงตานั้นชัดเจนราวกับเสือตัวหนึ่งที่กำลังจะกินคน

ถานซวงซวงตกตะลึง

เมื่อครู่นางไม่ได้พูดอะไรเลยแท้ๆ

อีกทั้งคนที่โดนตบตีคือนาง

เหตุใดมู่หลิงจึงไม่แยกถูกผิดเช่นนี้?

ถานซวงซวงในตอนนี้ก็นึกถึงภาพตอนที่หลิ่วอวี้เฉินปกป้องนางขึ้นมาโดยไม่ได้ตั้งใจ

……………..

[1] หลักสามปฏิบัติสี่คุณธรรม คือ สิ่งที่กุลสตรีพึงปฏิบัติตามคำสอนของขงจื้อ