เฟิงหรูชิง องค์หญิงหมอเทวดา - ตอนที่ 775 ความผิดหวังของหลัวลี่ (6)/ตอนที่ 776 ความผิดหวังของหลัวลี่ (7)
ตอนที่ 775 ความผิดหวังของหลัวลี่ (6)
เฟิงหรูชิงไม่มีทางซักไซ้
“พี่สาวเฟิง…”
หลัวลี่กำลังจะเอ่ยปากก็ถูกเฟิงหรูชิงตัดบทแล้ว
“เรียกชื่อข้าก็พอ”
“งั้น…ข้าเรียกเจ้าว่าเสี่ยวชิงดีหรือไม่ หลัวลี่ยิ้ม รอยยิ้มแฝงไปด้วยความโศกเศร้า “ความจริงแม่ข้าป่วยตายไปตั้งแต่ตอนห้าขวบ”
นับตั้งแต่รู้จักหลัวลี่มา เด็กสาวผู้นี้สดใสซุกซน ไม่คิดมาก เป็นครั้งแรกที่เฟิงหรูชิงเห็นอารมณ์นี้ของนาง
บางทีอาจมีเรื่องอัดอั้นอยู่ในใจมาก นางกลับใช้รอยยิ้มปิดบังความเสียใจ
“หลายปีมานี้ ท่านพ่อดูแลข้าลำพังไม่ใช่เรื่องง่าย ข้าเข้าใจดี แต่เขาอยากแต่งงานกับผู้หญิงคนไหนก็ได้ แต่ไม่อาจแต่งกับฉินเสี่ยวเย่ว์”
หลัวลี่ขบริมฝีปาก เอ่ยต่อว่า “ปีที่แล้วฉินเสี่ยวเย่ว์ล่อลวงท่านพ่อข้า ครั้งหนึ่งนางมาที่บ้าน ข้าเห็นกับตาว่านางหักป้ายวิญญาณท่านแม่! ข้าทนไม่ไหว ตบนางไปฉาดหนึ่ง”
“เดิมทีด้วยความสามารถของนางสามารถหลบได้ แต่นางไม่หลบ นางอาจเห็นท่านพ่ออยู่ก่อนแล้วกระมัง ฉินเสี่ยวเย่ว์เอาแต่ร้องไห้บอกว่านางเห็นป้ายหักอยู่ที่พื้นจึงหยิบขึ้นมา ข้ามีอคติกับนางเพราะนางจะแย่งท่านพ่อไป เข้าใจผิดว่านางหักป้าย ตบนางโดยไม่แบ่งแยกถูกผิด”
“ข้าไม่ชอบฉินเสี่ยวเย่ว์ ไม่ชอบนางจริงๆ ! เมื่อก่อนท่านย่าอยู่ ยังกดดันไม่ให้ท่านพ่อแต่งนางได้ แต่ท่านย่าป่วยแล้ว ต่อไปหากท่านย่าจากไป ท่านพ่อต้องแต่งนางเข้ามาแน่”
“ข้าไม่กลัวจะได้รับความลำบาก อย่างมากข้าก็ออกจากตระกูลหลัว ไปหาจิ้งจอกน้อยของข้า ท่านย่ากับท่านแม่ยังฝังอยู่ที่ตระกูลหลัว ท่านพ่อย่อมไม่ยอมให้ข้าพาไปด้วยแน่ ผู้หญิงคนนั้นอำมหิตเช่นนี้ หากฉวยโอกาสยามกลางคืนขุดสุสานขึ้นมาแล้วจะทำอย่างไร อย่างนั้นท่านย่ากับท่านแม่ไม่เท่ากับตายไม่สงบหรือ”
ตอนแรกเฟิงหรูชิงก็ฟังประโยคแรกๆ ด้วยความตั้งใจ จนกระทั่ง…ประโยคสุดท้าย…
มุมปากนางกระตุกโดยไม่รู้ตัว “ขุดสุสานหรือ นางมีความกล้านั้นหรือ ไม่กลัวพวกเขาจะปีนหลุมขึ้นมาหลอกหรือ”
“ข้าจริงจังนะ!” หลัวลี่โมโหขึ้นมา “นางทำอะไรก็ได้ทั้งนั้นแหละ!”
เฟิงหรูชิงเลิกคิ้ว “เจ้าบอกว่าย่าเจ้ากดดันพ่อเจ้าได้ เช่นนั้นถ้านางหายป่วยก็พอแล้วมิใช่หรือ”
หลัวลี่อึ้งเล็กน้อย ก้มหน้าลง “สองสามปีก่อนท่านย่าป่วย หาหมอมากมายก็ยังไม่พบต้นเหตุของโรค คนที่เก่งกาจที่สุดสองคนของจวนเทียนเสินน้อยครั้งนักจะยื่นมือเข้าช่วย ท่านย่านาง…หมดหนทางแล้ว”
เฟิงหรูชิงแววตาวาวโรจน์ ยิ้มจางๆ เอ่ยว่า “หากเจ้าเชื่อใจข้า ก็พาข้าไปดู แต่ข้ามีเงื่อนไข…”
หลัวลี่เอียงคอ “เงื่อนไขอะไรหรือ”
“ข้าหวังว่าเจ้าจะพาท่านย่าเจ้าออกมา ข้าไม่อยากอยู่ตระกูลหลัว อีกอย่าง…” นางชะงักเล็กน้อย “ข้าอยากพบเฉินเอ๋อร์ เจ้าไปบอกเขาที่ตระกูลฉินให้เขามาหาข้าที่นี่”
“ง่ายเช่นนี้เชียวหรือ”
เรื่องง่ายดายเช่นนี้ เฟิงหรูชิงแค่เอ่ยออกมา นางก็ช่วยเหลืออยู่แล้ว
ต่อให้เฟิงหรูชิงไม่ทำอะไรเพื่อนาง นางก็ยอมช่วย!
“เสี่ยวชิง เจ้าเคยเรียนวิชาแพทย์หรือ”
“พอรู้เล็กน้อย จะรักษาได้หรือไม่ ข้าต้องตรวจอาการก่อน เจ้าหาโอกาสพานางมาพบข้า”
“ได้”
หลัวลี่หยุดร้องไห้
ไม่ว่าเฟิงหรูชิงจะรักษาได้หรือไม่ ในเมื่ออีกฝ่ายมีใจ นางก็มิอาจปฏิเสธน้ำใจได้
“เสี่ยวชิง เจ้ารอข้าที่นี่ ข้าจะกลับบ้านก่อนสักเที่ยว”
หลัวลี่ลุกขึ้นหลังจากเอ่ยประโยคนี้จบ แล้วพุ่งตรงออกไปนอกเรือนอย่างว่องไว
………………….
ตอนที่ 776 ความผิดหวังของหลัวลี่ (7)
ตระกูลหลัวในเวลานี้กลับไม่ได้อยู่ในความสงบ
หลัวเฟยนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ถาน กำหมัดแน่น เส้นเอ็นบนขมับเต้นตุบตับ
ฉินเสี่ยวเย่ว์ร้องไห้โฮ นัยน์ตานางคือความสำนึกผิด “ข้าไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ข้าไม่ได้ตั้งใจทำร้ายเสี่ยวลี่ ข้าไม่ทันยืนให้มั่น ถือชาไม่ดี หลัวเฟยข้าสำนึกผิดแล้ว ข้าผิดไปแล้ว ข้าไม่รู้ทำอย่างไรลี้เอ๋อร์ถึงยอมให้อภัยข้า ขอแค่นางให้อภัย ข้ายอมทำทุกอย่าง!”
“พอแล้ว!” หลัวเฟยลุกขึ้น สาวเท้ากว้างๆ ออกจากห้องโถง
ฉินเสี่ยวเย่ว์ไม่คิดว่าคราวนี้หลัวเฟยจะโมโหจริงๆ นางลนลานคว้าแขนหลัวเฟยไว้
“หลัวเฟย ท่านจะไปไหน”
“ข้าจะไปหาลี่เอ๋อร์”
แม่หนูนั่นถูกลวกจนเป็นแบบนี้แล้วยังไม่กลับมาอีก คิดว่าพ่ออย่างเขาจะไม่ห่วงใยลูกสาวแล้วหรือไง
ยาวิเศษในบ้านมีมากกว่าโรงหมอตั้งเยอะ ทำไมนางไม่กลับบ้าน ดันจะไปหาโรงหมออะไรกัน
“หลัวเฟย” ฉินเสี่ยวเย่ว์สายตาเจ็บปวด “อย่างไรข้าก็เป็นคุณหนูตระกูลฉิน หน้าตาก็ไม่เลว ไม่ใช่ว่าจะหาบุรุษไม่ได้ ทำไมข้าถึงติดตามเจ้ากัน ข้ายอมรับลี่เอ๋อร์เพื่อท่าน”
หลัวเฟยชะงักฝีเท้า เขากำหมัดแน่นไม่คลาย
ยังดีที่ฉินเสี่ยวเย่ว์ไม่ได้เจตนา หากนางตั้งใจทำร้ายลี่เอ๋อร์เช่นนี้ เขาไม่มีวันอภัยให้นางไปตลอดชีวิตแน่
ส่วนนี้ก่อนที่ลี่เอ๋อร์จะยอมให้อภัยนาง เขาไม่อาจยอมรับนางได้
“ข้ารู้ว่าลี่เอ๋อร์ไม่ชอบข้า ก็ถูก เดิมตระกูลหลัวมีนางคนเดียว นางได้รับความรักจากทุกคน หากข้าเข้ามาแล้ว นางย่อมรู้สึกว่าข้าแย่งท่านไป” ฉินเสี่ยวเย่ว์ยิ้มขมขื่น “หากเปลี่ยนเป็นผู้หญิงคนอื่นๆ พวกนางคงไม่อาจรับได้ มีแต่ข้าเท่านั้น มีแต่ข้าที่ทนได้ หลัวเฟย ท่านจะไม่แต่งงานไปทั้งชีวิตเพื่อนางหรือ”
หลัวเฟยหน้าคล้ำง้ำงอ ไม่พูดมากความ
“หลัวเฟย” ฉินเสี่ยวเย่ว์เดินเข้าหาหลัวเฟย มุมปากนางหยักโค้งเจือความขมขื่น “หากนางไม่พอใจข้าจริงๆ ข้าจากไปก็ได้ ข้าฉินเสี่ยวเย่ว์ไม่ได้ต้อยต่ำถึงขึ้นต้องอ้อนวอนท่าน! ความจริงตอนนั้นที่ข้าเลือกท่านยังมีอีกเหตุผลหนึ่งคือข้าไม่อาจให้กำเนิดลูกได้ ท่านมีลี่เอ๋อร์แล้ว ทั้งไม่ให้ความสำคัญกับลูกชายดูถูกลูกสาว ย่อมไม่ขอให้ข้าคลอดลูกให้ท่านอีก”
ใบหน้าหลัวเผยความตะลึงงัน
ฉินเสี่ยวเย่ว์ไม่อาจคลอดลูกได้หรือ
นั่นก็หมายความว่าเขาจะไม่มีลูกอีกคนหรือ ไม่มีใครแย่งตำแหน่งลี่เอ๋อร์ไปได้แล้ว
หากฉินเสี่ยวเย่ว์พูดแต่แรก ลี่เอ๋อร์คงยอมรับนางได้ไม่ยากเย็นเช่นนี้ ตอนนี้ลี่เอ๋อร์ได้รับบาดเจ็บ ทุกอย่างก็สายไปแล้ว
อันที่จริงฉินเสี่ยวเย่ว์ไม่อาจให้กำเนิดลูกได้เป็นเรื่องจริง
ด้วยฐานะของนาง ไม่อาจเป็นอนุใครได้ และก็ไม่ได้ตระกูลยอมรับนายหญิงที่ไม่อาจมีลูกได้
ตระกูลที่มีแต่ลูกอนุไม่มีลูกภรรยาหลวงต้องถูกหัวเราะเยาะแน่นอน!
แต่หลัวเฟยไม่เหมือนกัน
เขามีลี่เอ๋อร์แล้ว ที่ต่างจากชายอื่นก็คือ หลัวเฟยไม่มีอนุ
แต่หลัวลี่ดันไม่ยอมรับนาง
ก็เพราะกลัวนางคลอดลูกมาแย่งชิงตำแหน่งกับตัวเองหรอกหรือ
เมื่อก่อนเพราะศักดิ์ศรีนางจะไม่พูดออกไป รอจนนางคิดจะพูด…
นางก็ทำป้ายวิญญาณแม่หลัวลี่หักแล้ว
นางไม่ใช่เพราะยายแก่ไม่ยอมตายตระกูลหลัวนั่นเอ่ยคำพูโประโยคนั้นอกมา นางก็ไม่มีทางอิจฉาหญิงที่ตายไปแล้วจนหักป้ายวิญญาณนาง
ตอนนั้นยายแก่บอกนางว่า แม่ของหลัวลี่มีคนเดียว หากหลัวลี่ไม่ยอมเปลี่ยนมาเรียกนางว่าแม่ พวกเขาก็จะไม่บีบใหนางเรียก!
………………….
YOU MAY ALSO LIKE
