เฟิงหรูชิง องค์หญิงหมอเทวดา - ตอนที่ 801 ไม่ยอมให้ใครก็ตามทำร้ายหนานเสียนได้ทั้งนั้น (1)/ตอนที่ 802 ไม่ยอมให้ใครก็ตามทำร้ายหนานเสียนได้ทั้งนั้น (2) - novel-lucky

ตอนที่ 801 ไม่ยอมให้ใครก็ตามทำร้ายหนานเสียนได้ทั้งนั้น (1)

มู่ฮวนหน้าเขียวคล้ำ นางคิดกำลังจะพยุงมู่ซีขึ้นมา จนปัญญาที่เถาวัลย์รัดเขาเอาไว้แน่น นางออกแรงแต่ก็ยังดึงเขาไม่ขึ้น

เมื่อไม่มีหนทาง นางรีบชักกระบี่ออก ทั้งไม่สนว่าจะทำร้ายมู่ซีหรือไม่ กระบี่วาดออก เงากระบี่ฉายวูบ เถาวัลย์ถูกนางกรีดเป็นรูเล็กๆ

“แม่นาง ที่นี่คือจวนเทียนเสิน” นางสีหน้าง้ำงอมองเฟิงหรูชิง “เจ้าอย่าได้อุกอาจเกินไป!”

คราวนี้หลัวลี่โมโหแล้ว นางขวางอยู่ตรงหน้าเฟิงหรูชิง ถลึงตาใส่มู่ฮวนด้วยความโกรธ

“จวนเทียนเสินแล้วเป็นอย่างไร มู่ฮวน ตั้งแต่เล็กเพราะมีฉินเฟยเอ๋อร์คอยสั่งสอนอยู่ข้างๆ ให้ข้าอดทนต่อเจ้า ตอนนี้ข้าไม่ยอมเจ้าอีกแล้ว มีข้าอยู่ ตระกูลมู่ของเจ้าอย่าได้คิดแตะต้ องนาง”

มู่ฮวนหน้าตึง แววตาเย็นยะเยือกกวาดมองหลัวลี่ “หลัวลี่ เจ้าคบหาสหายต่ำลงทุกๆ วัน คนพรรค์นี้ยังคบหาเป็นสหายได้อีก”

“เจ้า…” ใบหน้าน้อยๆ ของหลัวลี่แดงก่ำ ยังไม่ทันที่นางจะเอ่ยอะไรออกมา เฟิงหรูชิงก็ดึงนางจากด้านหลัง

ใบหน้าหญิงสาวแฝงรอยยิ้ม ในรอยยิ้มนั้นเจือด้วยกลิ่นอายชวนให้คนหวั่นเกรงจนตัวสั่น

“คนพรรค์นี้อย่างข้าสามารถทำให้ตระกูลมู่ของเจ้าคุกเข่าแทบเท้าได้ เช่นนี้…นายน้อยตระกูลมู่ที่สู้ข้าไม่ได้จะเป็นคนพรรค์ไหนกัน”

มู่ฮวนดวงตาหม่นลง “ดังนั้น ข้าถึงบอกเจ้าว่าอย่าทำเกินไปนัก แม่นางเป็นคนควรเหลือทางถอยไว้ ภายหน้ายังพอคบกันได้”

“อ้อ” เฟิงหรูชิงยิ้มอ่อน “วางใจเถอะ พบกันครั้งหน้าข้าก็จะทำให้เขาคุกเข่าคุยกับข้าดังเดิม”

มู่ฮวน “…”

แม่นางผู้นี้ฟังภาษาคนไม่ออก หรือว่าไม่เห็นตระกูลมู่อยู่ในสายตากันแน่

“ไสหัวไป!”

จู่ๆ เถาวัลย์ก็รัดตัวแน่น ดึงมู่ซีขึ้นจากพื้น จากนั้นก็สะบัดเขาออกตามแนวโค้ง กระแทกลงพื้นท่ามกลางฝูงชน

สายตากลอกมองมู่ฮวน “เจ้าจะไปเองหรือให้ข้าโยนเจ้าออกไปด้วย”

มู่ฮวนตัวแข็งค้าง กำหมัดแน่น แววตาเย็นชาของนางมองเฟิงหรูชิง จากนั้นหมุนกายเดินไปหามู่ซี

ครั้นเห็นสองคนนั้นจากไปแล้ว หลัวลี่ถอนใจ “เสี่ยวชิง ทำไมจู่ๆ เจ้าถึงลงมือกับมู่ซีเล่า เมื่อครู่ทำข้าตกใจแทบตายแล้ว…”

นางกลัวว่ามู่ฮวนจะลงมือกะทันหัน

มู่ฮวนยังพอไว้หน้าคนอยู่บ้าง ไม่มีใครกล้าลงมือท่ามกลางฝูงชน มิฉะนั้นนางไม่รู้ว่าจะขวางอยู่หรือไม่

“พวกเรากลับกันเถอะ”

แววตาเฟิงหรูชิงสงบลง หัวใจกลับเดือดดาล

หากนางมีโอกาสอีกครั้ง นางก็จะทำเหมือนเดิม

ต่อให้วันนี้นางไม่มีวิธีขุดรากถอนโคนตระกูลมู่ ทว่าเมื่อเผชิญหน้ากับคนที่เคยรังแกซู่อีและหนานเสียน นางควบคุมอารมณ์ไว้ไม่อยู่

ยิ่งไม่อาจแสดงความอ่อนแอต่อหน้าศัตรูของหนานเสียนด้วย

“มู่ซี!” มู่ฮวนหน้าคล้ำง้ำงอเดินมาด้านข้างมู่ซี ครั้นนางเห็นหน้าซีดเซียวของเขา สีหน้านางก็แปรเปลี่ยนไป “เจ้าเป็นอะไรไป”

“ไม่รู้…” มู่ซีกัดฟันแน่น แววตาเจ็บแค้น “เมื่อครู่เหมือนมีอะไรบางอย่างแทงเข้ามาในร่างข้า ตอนนี้ข้าเจ็บไปทั้งกาย น่าจะเป็นหนามบนเถาวัลย์”

เดิมทีมู่ฮวนคิดตำหนิ ครั้นได้ฟังน้ำเสียงของมู่ซีนางจึงไม่พูดอะไรอีก นางพยุงเขาขึ้นมา น้ำเสียงไม่นิ่งเฉยอีกแล้ว

“อาจารย์ข้ายังอยู่ ไป กลับไปให้อาจารย์ดูว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่”

……………………….

ตอนที่ 802 ไม่ยอมให้ใครก็ตามทำร้ายหนานเสียนได้ทั้งนั้น (2)

“พี่…” มู่ซีสีหน้ากลัดกลุ้ม “เรื่องนี้จะปล่อยไปเช่นนี้หรือ”

มู่ฮวนมองมู่ซี “เจ้าคิดว่านางเด็กนั่นควบคุมเถาวัลย์ได้อย่างนั้นหรือ บนตัวนางน่าจะมีสัตว์วิเศษชนิดหนึ่ง ข้ายังไม่รู้ว่าความสามารถของสัตว์วิเศษนั้นเป็นอย่างไร ไม่กล้าลงมือโ โดยพลการ เจ้าอย่าลืมว่า ในเมื่อนางเป็นผู้หญิงของหนานเสียน เขาย่อมหาสัตว์วิเศษมาปกป้องนางบ้าง”

ดังนั้นความพิเศษของมันน่าจะไม่ต่ำต้อย

มู่ซีกำหมัดแน่น

หนานเสียน หนานเสียนอีกแล้ว!

เจ้ามารหัวขนน่าตายนั่น!

“ของของหนานเสียน ต่อให้ข้าไม่อาจครอบครองก็ต้องทำลายให้ได้ วันนี้นางดูหมิ่นข้า วันหน้าข้าจะสนองคืนแก่นาง”

…

โถงใหญ่ตระกูลมู่

มู่หลิงและเฉินชิงเยียนยืนอยู่ด้านล่างรอปรนนิบัติด้วยความเคารพ เบื้องหน้าทั้งสองคืนผู้เฒ่าผมขาวใบหน้าอ่อนวัย มีกลิ่นอายดังเทพเซียน

ครั้นเห็นสีหน้าสงบของผู้เฒ่า มู่งหลิงยิ่งกระวนกระวาย “ไต้ซือไห่หรง อาการป่วยของท่านพ่อเป็นอย่างไรบ้าง”

ผู้เฒ่าไม่เอ่ยปากตอบอยู่นาน

จนกระทั่งผ่านไปสักพัก เสียงอับจนหนทางของเขาก็ดังขึ้น

“ข้าตรวจสอบร่างกายของนายผู้เฒ่าแล้ว สุดท้ายก็ไม่พบว่าเขาป่วยเป็นอะไร พวกเจ้าให้เวลาข้าอีกหน่อย บางที…” ไห่หรงชะงักไปเล็กน้อย ค่อยเอ่ยต่อว่า “ที่ข้าออกเดินทางครั้งนี้ ได ด้ยินว่าในหอแห่งแรกมีอัจฉริยะปรุงอาหารบำรุงสุขภาพ บางที…นางอาจมีทางรักษานายผู้เฒ่าได้”

ในโลกนี้ทุกคนรู้จักวิธีต้มยา ทว่าไม่มีคนรู้จักอาหารบำรุงสุขภาพนี้

อาศัยสมุนไพรและวัตถุปรุงอาหารก็มีผลลัพธ์น่ามหัศจรรย์เยี่ยงนี้

หากเปลี่ยนเป็นอาหารบำรุงสุขภาพจากยาวิเศษเล่า

ย่อมได้ผลขึ้นเป็นทวีคูณ

หากคิดช่วยนายผู้เฒ่า เกรงว่าคงมีแต่อัจฉริยะผู้นั้นถึงทำได้แล้ว…

น่าเสียดายที่เขาก็พยายามตามหาหมอเทวดาชิงเสียนของหอแห่งแรกผู้นั้นอยู่ หอแห่งแรกกลับปิดปากสนิท สุดท้ายไม่เผยข่าวใดๆ สักน้อยนิด

สายตามู่หลิงสิ้นหวัง ลำคอแห่งผาก ยิ้มขมขื่น “ขอให้ไต้ซือพำนักอยู่ที่นี่สักระยะได้หรือไม่ ช่วยตรวจดูอาการท่านผู้เฒ่าอีกครั้ง”

ไต้ซือไห่หรงเคยบอกว่า จะไม่ตรวจอาการให้ใครทั้งนั้น มิฉะนั้นหลายปีนี้เขาคงไปขอร้องคนไกล ให้หมอเทวดาของจวนฝูจู่ช่วยตรวจอาการให้ท่านผู้เฒ่าแน่

ครั้งนี้อับจนหนทางแล้วจริงๆ พลังฝีมือของท่านผู้เฒ่าถดถอยลงอยู่ตลอด คนไม่มีสติ อีกทั้งเรื่องนี้ไม่อาจให้คนนอกรู้ได้ เขาเองก็จนปัญญาถึงได้อาศัยมิตรภาพคบหาไปขอร้องไต้ซือ ไห่หรง

เดิมทีไต้ซือไห่หรงติดค้างน้ำใจคนผู้นั้น ตอนที่รับมู่ฮวนเป็นศิษย์ก็ถือว่าชดใช้หมดสิ้นแล้ว

ดีที่แต่ไรมาไต้ซือมีคุณธรรม ถึงได้รับคำขอสุดท้ายของเขา ยอมออกจากเขามายังตระกูลมู่

“ได้ เห็นแก่แม่นางน้อย ข้าจะอยู่ที่นี่หลายวัน” ไต้ซือไห่หรงยิ้ม “จริงสิ แม่นางที่อยู่กับเจ้าเมื่อปีนั้นเล่า นางเป็นพี่สาวหรือน้องสาวเจ้ากัน ทำไมตอนนี้ข้าถึงไม่เห็นนางอยู่ ข้างกายเจ้าแล้ว”

มู่หลิงมีลูกสาวแล้ว ถึงจะเกิดจากอนุ แต่มู่หลิงใส่ใจนางมากขนาดนี้ เห็นได้ชัดว่ามิใช่เรื่องธรรมดา

นับประสาอะไรกับฮูหยินผู้นั้นให้กำเนิดลูกชายหญิงให้เขา

แม่หนูในปีนั้นน่าจะเป็นพี่น้องของเขามากกว่ากระมัง มาตอนนี้ก็ผ่านไปปี ดูท่าคงออกเรือนไปแล้ว

มู่หลิงสีหน้ากระอักกระอ่วน ขณะที่เขาไม่รู้จะอธิบายอย่างไร เฉินชิงเยียนก็ยิ้มแย้มก้าวออกมา

“พี่สาวออกจากจวนเทียนเสินไปหลายปี ไม่เคยกลับมาอีกเลย ทั้งไม่รู้ว่าไต้ซือไห่หรงมา มิฉะนั้นนางต้องออกมาต้อนรับท่านแน่”