เฟิงหรูชิง องค์หญิงหมอเทวดา - ตอนที่ 815 งานเลี้ยงยามค่ำคืน (4)/ตอนที่ 816 งานเลี้ยงยามค่ำคืน (5)
ตอนที่ 815 งานเลี้ยงยามค่ำคืน (4)
แต่ฉินเฟยเอ๋อร์กลับเห็นเป็นเรื่องสมควร ไม่เคยคิดแบ่งปันนาง
แบบนี้ก็ช่างเถอะ
แต่คนทั่วทั้งจวนเทียนเสินกำลังวิจารณ์ ต่างบอกว่าฉินเฟยเอ๋อร์ดีกับนางอย่างยิ่ง จริงใจกับนาง หากนางทำให้ฉินเฟยเอ๋อร์เสียใจสักน้อย กลายเป็นความผิดของนาง!
ตอนนี้กระทั่งพ่อของนางยังคิดเช่นนี้เหมือนกัน!
“เสี่ยวชิง ข้าอยากกลับแล้ว…” หลัวลี่ขบริมฝีปาก กลั้นไม่ให้น้ำตาไหลออกมา “คนในที่นี้ข้าไม่ชอบสักคน ข้าอยากไปจากที่นี่”
เฟิงหรูชิงหันมองมุมหนึ่งของจวนฝูจู่ สุดท้ายก็ถอนสายตากลับมา
“ได้ พวกเรากลับกันเถอะ”
สิ้นเสียงวิญญาณในกายนางก็ส่งเสียงร้อนรน “ท่านแม่ ท่านแม่ข้าไม่อยากกลับ ของสิ่งนั้นกำลังร้องเรียกข้าอยู่ ข้ารู้สถานที่ชัดเจนแล้ว…”
เฟิงหรูชิงหลุบตาลง ส่งเสียงด้วยกระแสจิต “ชิงหาน ข้าจะหาวิธีอื่นมาที่อีกครั้ง วันนี้ข้าส่งหลัวลี่กลับก่อน ของที่เจ้าต้องการ ข้าต้องช่วยเอามาให้เจ้าแน่”
นี่เป็นโอกาสที่ดีสำหรับนางอย่างมิต้องสงสัย แต่โอกาสมิได้มีแค่ครั้งเดียว
นางได้ยินว่า คุณหนูใหญ่จวนฝูจู่ก็คือหญิงอ้วนสองร้อยห้าสิบชั่งผู้นั้น
หากคิดเข้าจวนฝูจู่ นางฉวยโอกาสอื่นก็ได้
ไม่จำเป็นต้องให้หลัวลี่เสียใจอยู่ที่นี่
“ก็ได้…” ชิงหานน้ำเสียงปวดใจ
ท่านแม่เห็นผู้หญิงดีกว่า อย่าคิดว่านางไม่รู้
อย่างมากคราวหน้าค่อยกลับมาใหม่
เด็กดีต้องเชื่อฟังคำสั่งท่านแม่
“ลี่เอ๋อร์!”
หลัวเฟยหน้าตาร้อนรน “เจ้าจะไปไหน ข้าแค่…แค่ไม่อยากให้เจ้าเสียใจภายหลัง ถึงได้เกลี้ยกล่อมให้เจ้าคืนดีกับเฟยเอ๋อร์ ทำไมเจ้าไม่ฟังข้า”
เฟิงหรูชิงรู้สึกได้ว่ามือของหลัวลี่เย็นเยียบแข็งไป
พ่ออย่างหลัวเฟยไม่ถามว่าลูกสาวได้รับความอยุติธรรมอย่างไร เอาแต่สนใจคำพูดของฉินเสี่ยวเย่ว์
เขาไม่เคยใส่ใจว่า นางต้องการสิ่งที่เขาคิดว่าดีต่อนางจริงๆ หรือเปล่า
“หลัวลี่” เฟิงหรูชิงชะงักฝีเท้า “รอเดี๋ยว”
หลัวลี่อึ้งงัน มองเฟิงหรูชิงด้วยความสงสัย
เฟิงหรูชิงปล่อยมือนาง มองไปทางหลัวเฟย
“หากท่านไม่ใช่พ่อของหลัวลี่ เกรงว่าข้าคงลงมือกับท่านด้วยแล้ว”
หลัวเฟย “…”
เด็กสาวเหิมเกริมเช่นนี้ เขาเพิ่งเคยพบเป็นครั้งแรก
“ท่านเอาแต่พูดพร่ำให้หลัวลี่คืนดีกับฉินเฟยเอ๋อร์ แต่ท่านรู้หรือไม่ตอนที่อยู่หอแห่งแรกฉินเสี่ยวเย่ว์จงใจทำน้ำร้อนลวกใส่หลัวลี่ หลัวลี่รีบร้อนไปรักษา แต่ฉินเฟยเอ๋อร์เอาแต่ดึงนางไว้ ไม่ยอมให้นางจากมา กลับกันยังทำตัวเป็นผู้ใหญ่คิดทำให้หลัวลี่ให้อภัยฉินเสี่ยวเย่ว์ด้วย”
“ท่านรู้หรือไม่ว่า แผลนางถูกลวกจนเป็นเช่นไร วันนั้นที่นางกลับไปจวนหลัว ข้ารักษาแผลให้นางแล้วก่อนหน้านั้นยังรุนแรงกว่าอีก อย่าว่าแต่ฉินเฟยเอ๋อร์ไม่รู้ด้วยซ้ำว่านางบาดเจ็บเลย กระทั่งคำลายังน่าขำนัก คนที่ใส่ใจคนอื่นอย่างแท้จริงจะไม่รู้ถึงความเจ็บปวดของนางเชียวหรือ”
…
หลัวเฟยตะลึงงัน มองฉินเสี่ยวเย่ว์
เสี่ยวเย่ว์ไม่เคยบอกเขาว่า วันนั้นฉินเฟยเอ๋อร์ก็อยู่ด้วย ยิ่งไม่เคยบอกว่าฉินเฟยเอ๋อร์เอาแต่รั้งไม่ให้หลัวลี่ไปรักษาแผล
ลี่เอ๋อร์ถูกเลี้ยงดูอย่างเอาใจใส่ตั้งแต่เล็ก ตอนนั้นนางต้องเจ็บมากแน่…
“หลายปีนี้ นางกล้ำกลืนฝืนทนมามากพอแล้ว” เฟิงหรูชิงค่อยก้าวกดดันเข้าไป “ทั้งที่ทุกครั้งคนผิดไม่ใช่นาง ฉินเฟยเอ๋อร์เอาแต่บอกให้นางยอมผู้อื่น ของที่ผู้อื่นอยากได้ ก็ให้หลัวลี่ยอมมอบออกไป มีสิทธิ์อะไรกัน ทุกคนรู้ว่าฉินเฟยเอ๋อร์เป็นคนดี แต่ไม่มีใครรู้ว่านางหลอกใช้หลัวลี่เพื่อเป็นคนดี”
……………….
ตอนที่ 816 งานเลี้ยงยามค่ำคืน (5)
เจ้าอยากเป็นคนดี เช่นนั้นเจ้าก็เอาของของตัวเองยกให้ไปสิ
ทำไมต้องให้หลัวลี่ทำตัวเป็นคนดีด้วย
หลอกใช้หลัวลี่จนได้รับชื่อเสียง กลับทำร้ายนาง ไม่คิดคำนึงว่านางเจ็บช้ำน้ำใจหรือเปล่า
หลัวเฟยสีหน้าแข็งขืน
เขารู้แต่ว่าทุกครั้งที่เขาซื้อของให้หลัวลี่ ขอเพียงนางออกไปเที่ยวนอกบ้านรอบหนึ่งกลับมาของก็จะหายไปแล้ว
มีครั้งหนึ่งกระทั่งของดูต่างหน้าของแม่หลัวลี่ยังเกือบถูกคนชิงไป ซ้ำยังให้เขาช่วยชิงกลับมาด้วย
แต่หลัวลี่ไม่เคยบอกเขามาก่อน เรื่องนี้ฉินเฟยเอ๋อร์ก็เกี่ยวข้องด้วยแล้วหรือ
เช่นนั้นเขาจะรู้ได้อย่างไร
“ลี่เอ๋อร์ เจ้า…ทำไมถึงไม่พูดอะไรเลย หากบอกพ่อ ก็ไม่ต้องเป็นเช่นนี้”
เฟิงหรูชิงหัวเราะเย็นชา “หากเป็นเสด็จพ่อข้า เขารับรู้ทุกอย่างแล้วจะไม่ย้อนถามข้า เขาเพียงแค่ปวดใจ โมโหและยินดี ยินดีที่ข้าเผยโฉมหน้าที่แท้จริงออกมา โมโหที่มีคนทำร้ายข้า ไม่เหมือนท่าน ทั้งๆ ที่ข้าบอกท่านแล้วว่านางว่าเจ็บช้ำใจ การตอบสนองแรกของท่านกลับย้อนมาถามนางอย่างงั้นหรือ”
“ดังนั้นท่านไม่คู่ควรเป็นพ่อหลัวลี่!”
หลัวเฟยสีหน้าไม่น่าชมขึ้นทุกๆ เขากำหมัดแน่น โทสะพลุกพล่านเทียมฟ้ามองฉินเสี่ยวเย่ว์
ฉินเสี่ยวเย่ว์หน้าเปลี่ยนสี เม้นปากแน่น ดวงตาอำมหิตดุร้ายจ้องเขม็งที่เฟิงหรูชิง
นางเด็กนี่ปากมากทำไมกัน คนพวกนี้เห็นนางได้ดีไม่ได้ใช่หรือไม่
โดยเฉพาะหลัวลี่นี่กินในเรือนขี้บนหลังคานั่น อย่างไรนางก็เป็นแม่เลี้ยงของอีกฝ่าย เฟยเอ๋อร์ก็เป็นสหายสนิทนางมาหลายปี หลัวลี่กลับทนให้ผู้อื่นเอ่ยวาจาเหลวไหลได้
“เสี่ยวชิง”
หลัวลี่เผยยิ้ม
นี่เป็นครั้งแรกหลังจากหลัวลี่ถูกน้ำร้อนลวกแล้วยิ้มต่อหน้าหลัวเฟยได้เบิกบานเช่นนี้
ทว่ารอยยิ้มนั้นดันเป็นของผู้อื่นเสียได้
“ขอบคุณเจ้า…” นางเดินมาอยู่ตรงหน้าเฟิงหรูชิง กุมมืออีกฝ่ายไว้
ในโลกนี้นอกจากท่านย่าและเจ้าจิ้งจอกน้อยแล้ว เสี่ยวชิงคือคนแรกที่ปกป้องนอกโดยไม่สนสถานการณ์
ความอบอุ่นนี้สลักอยู่ในใจนาง
“พวกเราไปเถอะ”
เฟิงหรูชิงยิ้มจางๆ ลูบหัวหลัวลี่ น้ำเสียงเป็นมิตร
“ได้ เสี่ยวชิง พ่อเจ้ายังขาดลูกสาวอยู่หรือไม่ ให้ข้าเป็นลูกสาวเขาได้หรือเปล่า ข้าว่านอนสอนง่าย จริงๆ นะ”
“ได้ ข้าจะบอกท่านพ่อ พวกเขาชอบเด็กผู้หญิง เจ้าเชื่อฟังเช่นนี้ ต้องรับแน่นอน”
…
หลัวเฟยหน้าบึ้งตึง
เด็กคนนี้ไม่ต้องการเขาแล้วจริงๆ ใช่หรือไม่
ต่อหน้าเขาบอกว่าอยากเป็นลูกสาวคนอื่น คิดว่าเขาตายไปแล้วหรืออย่างไร
“หลัวลี่…” หัวใจหลัวเฟยเต็มไปด้วยความสำนึกเสียใจ ขณะที่กำลังจะเอ่ยว่า เสียงแหลมสูงหนึ่งก็ดังขึ้นมาจากด้านหลัง
“ฝูจู่อย่างข้าได้ยินว่า เมื่อครู่มีคนทำร้ายคนในจวนฝูจู่ข้าหรือ คืนนี้เป็นงานวันเกิดลูกสาวข้า ใครไม่ไว้หน้ากล้าลงมือทำร้ายคนกัน”
ไม่ไกลออกไป ก็สื่อนำองครักษ์เดินเข้ามา ทำให้เฟิงหรูชิงและหลัวลี่ที่กำลังจากไปต้องหยุดชะงัก
องรักษ์จำนวนนับไม่ถ้วนถาโถมเข้ามาล้อมคนทั้งหมดไว้โดยไม่ให้เล็ดลอดออกไปได้
ฉินเฉินยืนเงียบข้างกายเฟิงหรูชิง กวาดสายตาเย็นชามององครักษ์ทั้งหลายในที่นี้ นัยน์ตาเย็นเยียบ
“ท่านฝูจู่ ผู้หญิงคนนั้น ทำร้ายข้าอย่างไร้เหตุผล!”
บุรุษวัยกลางคนที่ถูกเฟิงหรูชิงผลักกระแทกพื้นเมื่อครู่กุมศีรษะเจ็บปวด ถลึงตาด้วยความเดือดดาลมองเฟิงหรูชิง
ในจวนฝูจู่ ไม่มีใครกล้าลงมือ ดังนั้นต่อให้เขาถูกกระทำก็ไม่กล้าตอบโต้ ได้แต่รีบฟ้องฝูจู่เท่านั้น
………………..
YOU MAY ALSO LIKE
