เฟิงหรูชิง องค์หญิงหมอเทวดา - ตอนที่ 833 ความเสียใจของฉินเสี่ยวเย่ว์ (2)/ตอนที่ 834 ความเสียใจของฉินเสี่ยวเย่ว์ (3) - novel-lucky

ตอนที่ 833 ความเสียใจของฉินเสี่ยวเย่ว์ (2)

หลังจากเฟิงหรูชิงรับไปนางก็ยิ้มจนตาโค้ง ไม่รู้เลยว่าการกระทำของนางนั้นราวกับสาวใช้คนหนึ่ง

กู้สื่อที่อยู่ข้าง ๆ หางตากระตุกรู้สึกอิจฉาในใจ

ลูกสาวของเขาไม่เคยยื่นผลไม้ให้เขาสักครั้ง ตอนนี้กลับเสียทีให้กับหญิงสาวคนหนึ่ง

ถ้าไม่ใช่เพราะสถานที่ไม่เหมาะสมเขาคงร้องไห้ออกมาแล้ว

“เสี่ยวลี่”

สายตาเจ็บปวดของฉินเฟยเอ๋อร์มองไปยังฉินเสี่ยวเย่ว์ ก่อนจะหันกลับมาฝีเท้าแผ่วเบาร่างกายอ่อนแอราวกับว่าสามารถล้มลงตามแรงลมได้

“เสี่ยวลี่ นางเป็นท่านอาของข้า ต่อให้ข้าเกลียดการกระทำของนางเพียงใดก็ไม่อาจไม่สนใจนาง ข้าขอร้องเจ้า…เจ้าช่วยพูดหน่อยได้หรือไม่?”

เมื่อครู่นางมองออกกู้อีอีปฏิบัติกับเฟิงหรูชิงไม่ธรรมดา เฟิงหรูชิงกับหลัวลี่ก็มีความสัมพันธ์อันดี หากหลัวลี่พูดให้ละก็บางที…บางทีเรื่องนี้อาจจะผ่านไปได้

นางไม่ชอบท่านอาคนนี้มาก แต่ต่อให้นางเป็นอย่างไรก็เป็นท่านอาของนางอยู่ดี

ท่านพ่อไม่สนใจนาง ตัวเองที่เป็นหลานไม่อาจไม่สนใจ

หลัวลี่ยืนอยู่ข้างฮูหยินผู้เฒ่าอย่างเชื่อฟัง “แม่นางฉิน เจ้าขอร้องผิดคนแล้วหรือไม่?”

ฉินเฟยเอ๋อร์ตัวแข็งทื่อ

นี่เป็นครั้งแรกที่ลี่เอ๋อร์ห่างเหินกับนางเช่นนี้…

ลี่เอ๋อร์นางโกรธแล้วจริงๆ ?

“ลี่เอ๋อร์ ตอนนี้มีเพียงเจ้าที่สามารถช่วยท่านอาของข้าได้ ข้ารู้ว่าท่านอาของข้าไม่ควรไปแย่งท่านพ่อของเจ้า เจ้าช่วยนางเถอะ ขอเพียงเจ้าช่วยนางสัญญาว่านางจะไม่ไปข้องแวะกับ ท่านพ่อของเจ้าอีก”

ฉินเฟยเอ๋อร์ยื่นมือไปคิดจะจับมือของหลัวลี่ นัยน์ตาแฝงด้วยความอ้อนวอน

ทว่ามือของหลัวลี่ชักกลับหลบการสัมผัสของนาง

มือของฉินเฟยเอ๋อร์แข็งค้างกลางอากาศ สีหน้านางขาวราวหิมะร่างกายสั่นยิ่งกว่าเก่า

บางทีอาจเป็นการกระทำของหลัวลี่ทำร้ายจิตใจนางจริงๆ นางค่อยๆ หันไปมองหลัวเฟย “ท่านผู้นำตระกูลหลัว ท่านอาของข้าอยู่กับท่านมาหลายปี ในหลายปีนี้ก็ได้รับความอยุติธรรมไม่น้อย ยท่านจะช่วยนางสักหน่อยมิได้หรือ? หลัวลี่เชื่อฟังท่านมาโดยตลอด ต่อให้ท่านอาของข้าผิดอย่างไรนางก็เป็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่ง”

ภายใต้น้ำเสียงสั่นเครือและโศกเศร้าของนางทั้งจวนตกอยู่ในความเงียบ

เมื่อครู่ทุกคนยังดูถูกเหยียดหยามฉินเสี่ยวเย่ว์ ตอนนี้พอเห็นการกระทำของฉินเฟยเอ๋อร์ก็เหลือแต่ความชื่นชม

“ในตระกูลฉินนอกจากฉินเสี่ยวเย่ว์หมาหัวเน่านี่แล้ว คนอื่นๆ ล้วนไม่เลวเลย”

“ใช่ ฉินลี่ในฐานะผู้นำตระกูล เพื่อคุณธรรมยิ่งใหญ่ลงโทษญาติตัวเองได้ จิตใจเที่ยงธรรมน่าเกรงขาม ฉินเฟยเอ๋อร์เป็นเพียงเด็กสาวคนหนึ่งจิตใจอ่อนโยน ต่อให้ทุกคนละทิ้งฉินเสี่ยวเย่ว ว์ไปแล้วนางก็ยังคิดจะขอร้องให้…”

ความจริงแล้วในตอนที่พูดประโยคนี้สายตาทุกคนอดไม่ได้ที่จะเหล่มองฉินเฉิน

หมาหัวเน่าตระกูลฉินนอกจากฉินเสี่ยวเย่ว์แล้วยังมีเจ้านี่อีกคน

ลูกเลี้ยงที่ต้องอาศัยตระกูลฉินจึงจะอยู่อย่างอิสระเสรีเช่นนี้ กลับยอมช่วยคนอื่นรังแกพี่สาวที่อ่อนโยนดีงามของตัวเอง แม้แต่พ่อแม่ที่เลี้ยงดูยังไม่มีความเคารพแม้แต่น้อย

แน่นอนว่าคำพูดเหล่านี้ไม่มีผู้ใดกล้าเอ่ยออกมา

มิเช่นนั้น ชายวัยกลางคนที่ถูกขับไล่ออกไปเมื่อครู่จะเป็นจุดจบของพวกเขา

ใครก็ไม่กล้าล่วงเกินหาเรื่องเฟิงหรูชิงต่อหน้ากู้อีอี

…

เห็นท่าทีอ้อนวอนของฉินเฟยเอ๋อร์แล้วหันไปมองสีหน้าขาวซีดน่าเวทนาของฉินเสี่ยวเย่ว์ หลัวเฟยหลับตาลงช้าๆ

หลัวลี่ยืนอยู่ข้างกายฮูหยินผู้เฒ่าเช่นเดิมไม่พูดอะไรสักคำ นางไม่ได้เอ่ยแทรกราวกับต้องการรู้ว่าถึงเวลานี้แล้วเขาจะยังปกป้องนางอยู่หรือไม่

สักพักหลัวเฟยก็ลืมตาขึ้น

นัยตน์ตาของเขาไม่มีความสับสนเช่นตอนแรก กลับสู่ความสงบนิ่งแล้ว

………………..

ตอนที่ 834 ความเสียใจของฉินเสี่ยวเย่ว์ (3)

“จะจัดการอย่างไรเป็นเรื่องของนายท่าน ข้าเป็นคนนอกพูดไม่ได้”

ความสัมพันธ์หลายปีกับฉินเสี่ยวเย่ว์ จะปล่อยวางก็ไม่ได้ง่ายดายเช่นนั้น

ทว่าเขาไม่อาจยกโทษให้ได้ เพื่อเรื่องเล็กน้อยนางกลับไปทำร้ายชีวิตผู้บริสุทธิ์คนหนึ่ง หากปล่อยนางเอาไว้ไม่แน่ว่าท่านแม่กับลี่เอ๋อร์อาจจะถูกทำร้ายได้

เขายิ่งไม่อาจยกโทษให้ที่นางคิดจะสร้างหายนะให้ตระกูลหลัว!

เมื่อก่อนเป็นเขาที่ตาบอดคิดว่านางใสซื่อจิตใจดีงาม ไม่รู้เลยว่าภายใต้เปลือกนอกนั้นแอบซ่อนจิตใจอำมหิตอะไรไว้

หลัวเฟยพูดจบก็หันไปมองหลัวลี่ นัยน์ตาเต็มไปด้วยความเอาใจ

หลัวลี่ทำเสียงหึ๊หันหน้าไปไม่แม้แต่จะมองหลัวเฟย

ท่านพ่อดื้อรั้นและโง่เขลาเกินไป นางบอกเขาตั้งไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งทุกเรื่องที่นางเห็นฉินเสี่ยวเย่ว์ทำกับตาตัวเอง แต่ท่านพ่อยอมเชื่อฉินเสี่ยวเย่ว์ไม่เชื่อลูกสาวแ แท้ๆ ของตัวเอง

หากบอกว่านางถูกฉินเสี่ยวเย่ว์ทำร้าย ท่านพ่อทำเพื่อท่านย่าจึงได้อยู่กับนางต่อ เช่นนั้นนางก็สามารถยกโทษให้การกระทำที่โง่เขลาครั้งนี้ของเขา

แต่ว่าความไม่เชื่อครั้งแล้วครั้งเล่าทำให้หัวใจนางเย็นชาไปแล้ว

“ลี่เอ๋อร์” ฉินเฟยเอ๋อร์ไม่อาจคาดหวังกับหลัวเฟยได้อีกต่อไป สายตาเศร้าโศก “เจ้าจิตใจดีเช่นนี้ไม่มีทางไม่สนใจชีวิตของท่านน้าของข้า ลี่เอ๋อร์ข้าขอร้องเจ้า…ขอร้องให้เจ้าช่วย นางได้หรือไม่? ลี่เอ๋อร์ที่ข้ารู้จักอ่อนโยนมาโดยตลอดไม่ใช่คนที่เห็นคนตายโดยไม่ช่วย ข้าคุกเข่าขอร้องเจ้าแล้วได้หรือไม่?”

เข่าของนางค่อยๆ งอลง น้ำตาเปรอะเปื้อนใบหน้า

ดวงตาที่มาน้ำตานั้นทำให้ใจชายนับไม่ถ้วนในที่นี้เจ็บปวด

พวกเขาอยากจะตอบตกลงคำร้องขอใดๆ ของนางแทนหลัวลี่

ขอเพียงนางไม่เสียน้ำตาไม่ถ่อมตัวลงเช่นนี้ อะไรก็ล้วนตกลงกับนางได้

“เฟยเอ๋อร์!” สีหน้าเวินอวี่เปลี่ยนไปทันที กำลังคิดจะเข้าไปก็ถูกฉินลี่ดึงเอาไว้ก่อน

เขาส่ายหน้าเอ่ยด้วยรอยยิ้มบางๆ “ปล่อยนางไป”

วิธีของเฟยเอ๋อร์ไม่มีทางทำให้เขาเสียหน้า กลับทำให้คนในโลกยิ่งชอบนาง

เปรียบเทียบกันแล้ว หลัวลี่ที่ใจแข็งดั่งหินมีแต่จะถูกคนรังเกียจ

“เสี่ยวชิง” กู้อีอีกวาดสายตามองหลัวลี่แล้วเอ่ยถาม “นางเจอปัญหาแล้วต้องช่วยหรือไม่?”

นิสัยบางส่วนของหลัวลี่กู้อีอีไม่มีทางที่จะไม่รู้

ดังนั้นบางครั้งนางก็ไม่ชอบหลัวลี่

มีสิทธิ์อะไรของที่ตัวเองชอบต้องเอาไปให้คนอื่น? แล้วมีสิทธิ์อะไรถูกรังแกแล้วต้องยอมถอย?

นางไม่เคยชอบคนอ่อนแอ นางชอบคนที่ไม่เห็นด้วยก็ลงมือแบบเสี่ยวชิง!

“ไม่ต้อง” เฟิงหรูชิงกินแอปเปิลคำสุดท้ายจนหมด “เรื่องนี้นางสามารถจัดการเองได้”

กู้อีอีเห็นเฟิงหรูชิงกินแอปเปิลหมดลูกแล้วก็ส่งจานองุ่นที่ตัวเองปลอกเปลือกเสร็จแล้วให้นางอย่างเอาใจ

กู้สื่อ “…”

มือของเขากุมอกอย่างอดไม่ได้ ความรู้สึกอิจฉานี้ทำให้น้ำตาของเขาไหลกลับเข้าไปในใจ

ใต้แสงจันทร์

หลัวลี่มองฉินเฟยเอ๋อร์ที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้านางด้วยสายตาที่เย็นชิ่งกว่าเดิม

จนถึงเวลาเช่นนี้ฉินเฟยเอ๋อร์ก็ยังใช้คุณธรรมผูกมัดนางเหมือนที่เคยทำมาตลอดสิบกว่าปี

“ฉินเฟยเอ๋อร์ ที่นางต้องการทำร้ายไม่ใช่พ่อแม่เจ้า ไม่ใช่คนในครอบครัวเจ้ากลับกันนางเป็นท่านอาของเจ้า ดังนั้นเจ้าจึงรู้สึกว่าไม่ว่านางทำอะไรล้วนสมควรได้รับการให้อภัย แล้วข้าเล่ า?” หลัวลี่ยิ้มเยาะ “ข้าสมควรถูกนางรังแก ข้าสมควรถูกนางใช้น้ำร้อนลวกจนบาดเจ็บ ตระกูลหลัวของข้าก็สมควรถูกนางใส่ร้ายอย่างนั้นหรือ?”

ร่างของฉินเฟยเอ๋อร์ยิ่งแข็งทื่อเข้าไปอีก