เฟิงหรูชิง องค์หญิงหมอเทวดา - ตอนที่ 839 ศัตรูของชายทั้งใต้หล้า (3)/ตอนที่ 840 ศัตรูของชายทั้งใต้หล้า (4) - novel-lucky

ตอนที่ 839 ศัตรูของชายทั้งใต้หล้า (3)

สีหน้าฉินเฟยเอ๋อร์กลับมาเป็นปกติแล้ว นางมองใบหน้าเย็นชาของฉินเฉินแล้วก็หยุดพูด ท่าทางยากที่จะเอ่ยปาก

คนตระกูลอื่นๆ เห็นดังนั้นก็อดไม่ได้ที่จะเสียดสีในใจ

ลูกเลี้ยงตระกูลฉินคนนี้เป็นปฏิปักษ์ไปแล้ว? คนในครอบครัวทำดีต่อเขาเขายังไม่ยอมกลับบ้าน แม้แต่ความเอาใจใส่ที่ฉินเฟยเอ๋อร์มีให้เขายังถูกเขาทำร้ายถึงขั้นนี้ แม้จะเอ่ยชักชวนสัก กคำยังไม่กล้า

ในฐานะลูกเลี้ยงคนหนึ่งยังกล้าเอาแต่ใจไม่เชื่อฟังเช่นนี้เลยหรือ?

แน่นอนว่าพวกเขาไม่กล้าเอ่ยออกมา หากพวกเขากล้าพูดว่าฉินเฉินไม่ดีต่อหน้าเฟิงหรูชิง เกรงว่ากู้อีอีจะยกกำปั้นขึ้นมาทุบหัวพวกเขาระเบิด

“เฉินเอ๋อร์” เฟิงหรูชิงบิดขี้เกียจอย่างเกียจคร้านลุกขึ้นยืนฉีกยิ้ม นัยน์ตาคู่นั้นเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “เจ้าจะตามพวกเขากลับไปหรือ?”

มุมปากฉินเฉินยกยิ้มเย็นแข็งกระด้าง “ข้าจะกลับไป ไม่ใช่เพราะผู้ใดสั่งข้าแต่เป็นตอนที่ข้ายินยอมด้วยตัวเอง”

เขาจะกลับไป ต้องกลับไปแน่!

เขายังไม่ได้ทำลายตระกูลฉิน

และยิ่งยังไม่ได้กำจัดศัตรูทั้งหมดให้ชิงชิง

เขาจะไม่กลับไปได้อย่างไร?

ตอนนี้เขาไม่ใช่คนที่ใครก็สามารถบีบได้แล้ว

เพื่อชิงชิงเขาจะไม่ให้ตัวเองต้องได้รับความอยุติธรรมใดๆ และยิ่งไม่ยอมให้ใครมาชี้นิ้วสั่งเขา

“ดี!” ฉินลี่ทิ้งประโยคนี้ไว้อย่างเยือกเย็น “พวกเราไป”

พูดจบเขาก็เดินออกไปจากจวนโดยไม่หันหลังกลับ

ฉินเฟยเอ๋อร์ตามท้ายไปติดๆ ก่อนจะจากไปนางใช้สายตาเจ็บปวดมองฉินเฉินแล้วเดิมตามไปในที่สุด

ทว่าสายตานั้นของนางกลับตราตรึงในใจของผู้คนนับไม่ถ้วน นานมิอาจลืมเลือน

“ชิงหาน”

หลังจากคนตระกูลฉินทุกคนจากไปเสียงเรียบนิ่งของหญิงสาวก็ดังขึ้นท่ามกลางค่ำคืน

บนต้นไม้มีเด็กหญิงหน้าตาน่าเอ็นดูและมีเสน่ห์กระโดดลงมา

ทั้งตัวนางราวกับแสงอาทิตย์เจิดจ้าส่องสว่างไปทั่วพื้นดิน

เสียงกลืนน้ำลายดังขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ

สำหรับคนที่ชอบเด็กหญิงแล้ว เด็กหญิงคนนี้…ช่างน่าเอ็นดูเสียเหลือเกิน น่าเอ็นดูเสียยิ่งกว่าเทพเซียนเด็กในภาพวาด

นางยังมัดผมสองข้างโค้งๆ แก้มของนางก็กลมๆ ดวงตาโตราวกับองุ่นทั้งยังเหมือนกับดวงดาว

“เด็กหญิงมาจากไหนกัน? เหตุใดจึงแอบอยู่บนต้นไม้?”

“เทียบกับถามว่าเหตุใดนางไปแอบอยู่บนต้นไม้ มิใช่ควรจะถามว่านางขึ้นไปตอนไหนหรอกหรือ? นึกไม่ถึงว่าพวกเราจะไม่สังเกตเห็น”

แน่นอนว่าเด็กหญิงที่ไม่เป็นอันตรายต่อทั้งคนและสัตว์ ไม่ว่าใครก็ย่อมไม่คิดอะไรมาก

เด็กหญิงเช่นนี้ ใสบริสุทธิ์ราวกับกระดาษสีขาวแผ่นหนึ่ง กำลังเป็นวัยที่ไร้เดียงสา

“ท่านแม่…” ชิงหานพุ่งเข้าสู่อ้อมอกเฟิงหรูชิงคิ้วตาโค้งมน

ทว่าคำว่าท่านแม่ของนางกลับทำให้ท่าทางทุกคนในที่นั้นแตกสลาย

หลัวลี่ก็เป็นเช่นนี้

นางหนูนี่เป็นลูกสาวของเฟิงหรูชิง?

นางมีลูกสาวแล้วหรือ?

และ…คนที่งดงามเช่นนี้จึงจะสามารถให้กำเนิดเด็กหญิงน่าเอ็นดูถึงเพียงนี้ออกมาได้

แค่รอยยิ้มไร้เดียงสาไร้พิษสงนั้นก็ทำให้ใจของลุงป้านับไม่ถ้วนต้องสั่น

ไร้เดียงสาไร้พิษสง?

หึหึ เกรงว่าคนเหล่านี้จะยังไม่เคยเห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของปีศาจตัวน้อยนี้

มุมปากเฟิงหรูชิงยกขึ้นฉีกยิ้มบางๆ “ก่อนงานเลี้ยงวันเกิดของกู้อีอีข้าคงต้องพูดสักประโยค ข้าไม่ปรารถนาได้ยินใครพูดถึงเฉินเอ๋อร์ไม่ดี พวกท่านต้องสรรเสริญเขา! ชื่นชมเขา”

ใบหน้าฉินเฉินมีรอยยิ้มอบอุ่น

เขาไม่เคยสนใจคำพูดของใครมาก่อน ทว่าความรู้สึกที่ถูกนางปกป้องกลับทำให้ใจของเขามีกระแสน้ำอุ่นๆ ไหลผ่าน

………………..

ตอนที่ 840 ศัตรูของชายทั้งใต้หล้า (4)

“ได้ยินคำพูดของท่านแม่หรือยัง?” ชิงหานออกจากอ้อมอกเฟิงหรูชิง หันหน้าไปขมวดคิ้วน่ารัก

“พวกท่านห้ามพูดว่าท่านน้าฉินไม่ดีแม้แต่ประโยคเดียว ไม่เช่นนั้นข้าดุร้ายมากนะ จริงๆ กัดคนได้”

พรืด!

ไม่รู้ว่าใครหัวเราะออกมาก่อน

นางหนูตัวเล็กๆ น่ารักเช่นนี้บอกว่าตัวเองโหดร้าย?

ท่าทางไม่ดุร้ายสักนิดของนางกลับยิ่งน่ารักเข้าไปอีก

ชิงหานโมโหขึ้นมาจริงๆ แล้ว

นางดุร้ายจริงๆ เหตุใดจึงไม่มีใครเชื่อนาง?

“พวกท่านอย่าไม่เชื่อข้า ข้าดุร้ายมากๆ คนก่อนที่ไม่เชื่อข้าถูกข้ากัดตายไปแล้ว”

บางทีครั้งนี้ต่อหน้านางหนูน่ารักคนหนึ่งบรรดาคนของตระกูลอื่นๆ จึงไม่มีความเกรงกลัวใดๆ

ยิ่งไปกว่านั้นมีคนหนึ่งรนหาที่ตายหัวเราะออกมา “หนูน้อยหากเจ้าบอกว่าแม่ของเจ้าดุร้ายพวกเรายังจะเชื่อได้ แต่คำพูดของเจ้า…”

ใบหน้าชิงหานน่ารักเช่นเดิม ต่อให้โกรธมากเพียงใดก็มีแต่ทำให้คนรู้สึกว่าไร้เดียงสาไร้พิษภัย

“ท่านแม่ของข้าไม่ดุร้าย ท่านแม่ของข้าดีมาก ท่านกลับบอกว่าท่านแม่ของข้าดุร้าย!”

ฮวา!

เถาวัลย์มากมายนับไม่ถ้วนงอกออกจากด้านหลังชิงหานราวกับหนวดของแมลง มัดคนที่ต่อว่าท่านแม่ไว้ทันที

รอยยิ้มทุกคนแข็งค้างบนใบหน้า…

ภายใต้แสงจันทร์เย็นฉ่ำใบหน้าของชิงหานยังคงน่ารักเช่นเดิม น่ารักจนคนอยากจะหยิกสักนิด

ทว่ากลับไม่มีคนกล้ายิ้มเยาะอีกและไม่มีใครกล้าเข้าใกล้นางอีกแม้เพียงก้าว

เพราะว่า…พวกเขามองดูเถาวัลย์ที่งอกขึ้นมาด้านหลังเด็กหญิงแล้วก็รู้สึกถึงความหนาวเหน็บจากเท้าเข้ามาสู่หัวใจ

เย็นยะเยือก

“เด็กคนนี้เป็นสัตว์วิเศษ?”

ในที่สุดก็มีคนเอ่ยขึ้นมาเสียงสั่น

สัตว์วิเศษที่แปลงร่างเป็นมนุษย์ไม่ใช่ว่าไม่เคยมีอยู่เพียงแต่น้อยมากที่จะได้พบเห็น ดังนั้นจึงไม่มีใครคิดเชื่อมโยงชิงหานกับสัตว์วิเศษ เห็นนางเป็นเพียงเด็กหญิงธรรมดาคนหนึ่ง

ทว่าหากรู้ว่าเด็กคนนี้เป็นสัตว์วิเศษ ให้ความกล้าเขาอีกร้อยเท่าก็ไม่กล้าส่งเสียงหยอกล้อนาง

ชิงหานโกรธยิ่งกว่าเดิม

เจ้าสิเป็นสัตว์วิเศษ พวกเจ้าทั้งตระกูลเป็นสัตว์วิเศษ!

เหตุใดทุกคนจึงเห็นนางเป็นสัตว์วิเศษ?

นี่มันดูหมิ่นกันชัดๆ!

ความจริงแล้วเห็นชิงหานเป็นสัตว์วิเศษก็เหมือนคนอื่นด่าเจ้าว่าเป็นสุนัขตัวหนึ่ง ระหว่างสิ่งมีชีวิตต่างชนิดกันย่อมไม่เหมือนกัน

คำพูดของคนคนนี้ก็เท่ากับดูหมิ่นชิงหาน

ตั้งแต่ต้นจนจบมีเพียงกู้สื่อที่ไม่ได้พูดอะไร สายตาที่แฝงด้วยความครุ่นคิดของเขามองพิจารณาชิงหาน ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

“ชิงหาน” เฟิงหรูชิงเห็นปากเล็กๆ ของชิงหานกำลังจะขยายใหญ่ก็ลูบศีรษะน้อยๆ ของนางแล้วเอ่ยเสียงเบา “อย่ากัดคนไปทั่วจะปวดท้องได้”

แล้วเถาวัลย์ของชิงหานก็คลายในทันที นางยืนอยู่ข้างกายเฟิงหรูชิงอย่างว่าง่ายจับมือนางไว้เหมือนเด็กที่รู้เรื่องและเชื่อฟัง

“ค่ะท่านแม่”

หากเป็นปกติคนอื่นเห็นเด็กน่ารักรู้เรื่องเช่นนี้มีแต่จะเอ่ยชื่นชม เด็กหญิงคนนี้ว่านอนสอนง่ายจริง

ทว่าตอนนี้ในใจทุกคนมีแต่หวาดกลัวนาง

สัตว์วิเศษที่สามารถแปลงร่าง ต่อให้ภายนอกน่ารักเพียงใดก็ไม่มีใครกล้ามองข้าม

“พอแล้ว เมื่อครู่คำพูดของแม่นางเสี่ยวชิงก็คือคำพูดของข้าด้วย วันหน้าห้ามพูดเรื่องถูกผิดของผู้อื่นข้างนอก” กู้สื่อโบกมือ

“เข้ามา เอาตัวฉินเสี่ยวเย่ว์ออกไปจัดการประหารซะ งานเลี้ยงควรเริ่มได้แล้ว”

…

คืนนี้ถูกลิขิตให้เป็นคืนที่ไม่สงบ

เริ่มจากมู่หลิงพาภรรยาและลูกสาวมาปรากฏว่าถูกขวางไว้นอกประตู ต่อมาตระกูลฉินสามคนก็ถูกไล่ออกจากจวนนายท่าน หลังจากเรื่องแพร่ออกไปจะต้องเกิดพายุลูกใหญ่ขึ้นที่จวนเทียนเ เสินแน่