เมื่อข้าเป็นองค์หญิงน้อยของฮ่องเต้ทรราช - บทที่ 287 สีหน้าโอ้อวด

บทที่ 287 สีหน้าโอ้อวด

บทที่ 287 สีหน้าโอ้อวด

เซี่ยสุยอันมิยอมอ่อนข้อให้พ่อของตน “ท่านช่วยทำตัวให้เหมือนคนเป็นพ่อได้หรือไม่ คิดจะเก็บสุราไว้กินคนเดียวเช่นนี้ มิกลัวท่านแม่รู้แล้วจะฆ่าท่านหรือ!”

แม่ทัพเซี่ยพลันรู้สึกร้อนเนื้อร้อนตัวขึ้นมา ครอบครัวของเขามิว่าชายหรือหญิงล้วนแต่ชอบดื่มสุรา

เหล้าผลไม้รสชาติล้ำเลิศ ภรรยาของเขาก็ชอบไม่น้อยไปกว่ากัน

“สองไหนี้เป็นของข้า ส่วนที่เหลือเอากลับไปให้แม่เจ้า”

พูดจบก็หอบไหสุราวิ่งหนีไปด้วยความว่องไว ท่าทางราวกับกลัวว่าสุราจะถูกปล้นเสียอย่างนั้น

เซี่ยสุยอันทำหน้าไม่พอใจ “กลับไปข้าจะฟ้องท่านแม่”

แม้จะพูดไปเช่นนั้น แต่ในใจก็เกิดความคิดที่จะเก็บสุราไว้เองสองไหแล้วโยนความผิดไปให้ท่านพ่อ

ขณะที่กำลังแสดงบทบาท ‘บิดาเมตตา บุตรกตัญญู’ อยู่นั้น หนานกงฉีโม่ที่อยู่ข้าง ๆ ก็กำลังเล่นกับโคมไฟที่เสี่ยวเป่าทำมาให้ พลางมองดูตัวอักษรที่เขียนอยู่บนนั้น รอยยิ้มในแววตาพลันปรากฏ

เขาตั้งใจจะนำกลับไปแขวนไว้ที่จวนของตน

หนานกงฉีโม่หยิบตุ๊กตาดินเผาตัวน้อยที่แขวนไว้ข้างเอวขึ้นมาลูบไล้เบา ๆ

พรุ่งนี้ก็จะผ่านพ้นปีใหม่แล้ว ทั้งที่เป็นปีแรกของน้องสาวที่หวนคืนสู่พระราชวัง ทว่าตนกลับมิสามารถอยู่เคียงข้างนางได้ ความเศร้าโศกพลันผุดขึ้นในหัวใจ หวังว่าเสี่ยวเป่าจะได้รับของที่เขาส่งไปให้แล้ว

“องค์ชายรอง”

เซี่ยสุยอันที่กำลังกอดไหสุราขยับมาอยู่ตรงหน้าเขาตั้งแต่เมื่อใดก็ไม่รู้ นัยน์ตาสีดำแทบจะแนบชิดตุ๊กตาดินเผาที่อยู่ในมือ

“ข้าว่าจะถามตั้งนานแล้ว ตุ๊กตาดินเผาของท่านสวยงามนัก ท่านได้มาจากที่ไหนหรือ ข้าเองก็อยากซื้อไว้สักตัวบ้าง”

น่ารัก! นี่แหละสิ่งที่บุรุษควรมี!

หนานกงฉีโม่ขมวดคิ้ว “ซื้อ? เจ้าซื้อได้หรือ”

มิรู้ว่าตัวเองเข้าใจผิดไปหรือไม่ เหตุใดจึงรู้สึกว่าน้ำเสียงของเจ้าหมอนี่ฟังดูโอ้อวด

เซี่ยสุยอันเอียงศีรษะพร้อมกับมองรูปปั้นหนูน้อยตัวอวบอ้วนอีกตัวที่ห้อยอยู่ข้างเอว

มองเพียงแวบเดียวก็รู้สึกว่ามันต่างจากหนูทั่วไป ไหนเลยจะมีหนูรูปร่างหน้าตาเช่นนี้!

ยิ่งดูก็ยิ่งชวนให้สงสัย เจ้าหนูตัวนี้ดูประณีตสวยงามไม่เบา

“ราคาเท่าไรหรือ คงจะไม่ถูกเป็นแน่ ข้ามิเคยเห็นรูปร่างเช่นนี้มาก่อนเลย เป็นดินเผาใช่หรือไม่ ลงสีก็สวย เลียนแบบได้เหมือนจริงยิ่งนัก”

คราวก่อนที่ได้เห็น เขาออกค้นหาไปทั่วตลาดเมืองชายแดนทุกแห่งแต่ก็ไม่พบ

หนานกงฉีโม่ “หาซื้อไม่ได้ นี่เป็นสิ่งที่น้องสาวของข้าให้มา”

แม้ครึ่งหนึ่งจะถือว่าเขาแย่งชิงมา แต่มีหรือที่คนอย่างหนานกงฉีโม่จะยอมรับ

เสี่ยวเป่าเป็นคนให้เขามาต่างหาก!

เซี่ยสุยอัน “…”

ความรู้สึกเมื่อครู่เป็นความจริง องค์ชายรองกำลังโอ้อวดเขา!

เซี่ยสุยอันเจ็บปวดรวดร้าว แต่เขาชินกับมันเสียแล้ว

องค์หญิงน้อยผู้นั้นช่างห่วงใยองค์ชายรองยิ่งนัก นางส่งของมาที่นี่แทบจะทุกเดือน แม้จะมิใช่ข้าวของราคาแพง แต่ล้วนใส่ใจทุกกระเบียดนิ้ว ตัวเขาซึ่งเป็นคนนอกยังสัมผัสได้ถึงความเอาใจใส่ของนาง

แม้แต่เสื้อขนสัตว์ที่ไว้สวมใส่ในฤดูหนาว ก็ได้ยินมาว่าเป็นเพราะองค์หญิงน้อยกลัวว่าพี่รองของนางจะต้องทนหนาวอยู่ที่ชายแดนจึงคิดค้นมันขึ้นมา

เซี่ยสุยอันคิดด้วยความอิจฉาตาร้อน เหตุใดตนเองถึงไม่มีพี่สาวหรือไม่ก็น้องสาวที่เอาอกเอาใจเช่นนี้บ้าง

น้องสาวบ้านอื่น : ร้องเรียกท่านพี่ด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานนุ่มนวล พี่ชายจากบ้านไปอยู่แดนไกลก็มิวายเตรียมของขวัญไว้ให้เป็นกองพะเนิน

พี่สาวของเขาไม่ถือดาบไล่ตีเขา ก็รู้จักแต่จะแย่งของกิน เจอหน้าทีไรเป็นต้องตบหัวของเขาเป็นการทักทาย อีกทั้งมือก็หนักไม่เบา!

หากเขามิได้ร่างกายแข็งแรงคงจะถูกตบหัวจนโง่งมไปแล้ว!

เซี่ยสุยอันมองดูตุ๊กตาดินเผาแสนสวยในมือองค์ชายรองอย่างอาลัยอาวรณ์

มิน่าเล่าองค์ชายรองถึงได้หวงแหนเช่นนี้ มีเวลาว่างทีไรเป็นต้องหยิบขึ้นมาเล่น ตุ๊กตาดินเผาตัวนี้มิเพียงมีรูปลักษณ์ละม้ายคล้ายองค์หญิง แต่ยังเป็นของขวัญที่นางให้มาอีกด้วย!

เขาไม่เอาตุ๊กตาดินเผาตัวนี้แล้วก็ได้ แต่ว่า…บราวนี่ออนไลน์

“องค์ชายรอง หนูตัวนั้นของท่านน่ะ”

หนานกงฉีโม่พูดแก้ “ไม่ใช่หนู ต้องเรียกว่าหนูชางฉู่”

เซี่ยสุยอัน “…นั่นแหละ หนูชางฉู่ของท่านน่ะ”

“ไม่ได้”

“ข้ายังพูดไม่จบเลย เหตุใดถึงปฏิเสธเสียดื้อ ๆ เช่นนี้เล่า!”

“เหอะ…คิดว่าข้ามิรู้หรือว่าเจ้ากำลังคิดอะไรอยู่”บราวนี่ออนไลน์

“ข้าไม่เอาตุ๊กตาดินเผาที่เหมือนองค์หญิง แต่หนูชางฉู่ตัวนี้ก็ไม่ได้หรือ”

เซี่ยสุยอันปฏิบัติหน้าที่ร่วมกับหนานกงฉีโม่ด้วยกันมานาน คำพูดคำจาจึงค่อนข้างเป็นกันเอง

หนานกงฉีโม่ยังคงปฏิเสธเหมือนเดิม “ไม่ หนูชางฉู่ตัวนี้ก็คือเสี่ยวเป่าด้วย”

ริมฝีปากของเซี่ยสุยอันกระตุก ต่อให้สายตาจะไม่ดีแต่ก็คงไม่ถึงกับตาบอดกระมัง

หนานกงฉีโม่เหลือบมองเขาพร้อมกับเชิดหน้าเล็กน้อย “เจ้าจะไปรู้อะไร เสี่ยวเป่าเกิดปีชวด หนูชางฉู่อวบอ้วนน่ารักตัวนี้เป็นปีนักษัตรของเสี่ยวเป่า”

พูดไปพลางก็ถือตุ๊กตาดินเผากับหนูชางฉู่ไว้คู่กัน “ไม่เหมือนตรงไหน”

รูปร่างอวบอ้วนแบบนี้ โดยเฉพาะเวลากินจนแก้มป่องยิ่งเหมือนเข้าไปใหญ่

น่าเสียดายที่คนของเขายังหาหนูชางฉู่ตัวเป็น ๆ มาไม่ได้ แต่เขาได้บอกกับพวกพ่อค้าต่างแดนเอาไว้แล้วว่าหากพบหนูชางฉู่ชนิดนี้ก็ให้นำกลับมา เขาจะซื้อในราคาสูง

พอได้ยินองค์ชายรองพูดเช่นนี้ เซี่ยสุยอันก็มองดูหนูชางฉู่แก้มป่องตัวนั้นอีกที พลันรู้สึกว่าเหมือนกับองค์หญิงจริง ๆ ด้วย!

สุดท้ายเซี่ยสุยอันก็ไม่ได้หนูชางฉู่ตัวนั้นไปครอบครอง

มิหนำซ้ำยังต้องเจอกับสีหน้าโอ้อวด

มีน้องสาวแล้วมันวิเศษนักหรือไง!

เขาก็มีพี่สาวเหมือนกัน!

หลังจากโอ้อวดจนพอใจแล้ว หนานกงฉีโม่ก็นำของขวัญเหล่านั้นกลับไปยังจวนของตน

เขาชี้ไปที่โคมไฟพวกนั้น “แขวนไว้ใต้ชายคาห้องนอนข้า”

“เพคะ”

ได้บรรดาพี่น้องคอยเป็นห่วงเป็นใย หนานกงฉีโม่ก็มีแรงไปหารือกับแม่ทัพเซี่ยด้วยพลังที่เต็มเปี่ยม

คนงานหญิงของหอภูษาจำเป็นต้องขยายการรับสมัคร ทั้งยังต้องจัดเตรียมพื้นที่เพาะปลูกหลังผ่านพ้นปีใหม่ไปแล้ว หว่านปุ๋ยไว้ล่วงหน้าแต่เนิ่น ๆ เมื่อที่ดินเพาะปลูกพร้อมแล้วก็จะเริ่มปลูกข้าวสาลีและมันเทศทันที

และแล้ววันสิ้นปีก็มาถึง

ภัยพายุหิมะได้รับการแก้ไขภายในเวลาอันรวดเร็ว บรรดาขุนนางน้อยใหญ่ในราชสำนักล้วนได้หยุดพักผ่อนในโอกาสวันข้ามปี

เสี่ยวเป่าจดจำวันนี้ได้เป็นอย่างดี นางตื่นเช้ากว่าทุกวัน เพียงแต่ยังไม่ลืมตาดีทั้งยังหาวอีกหวอดใหญ่

“ท่านพ่ออยู่ไหน”

องค์หญิงน้อยถามเช่นนี้ทุกเช้าหลังจากที่ตื่นนอน จนพวกชุนสี่ชินเสียแล้ว

นางกำนัลสวมชุดสีแดงซึ่งเป็นชุดเฉลิมฉลองให้องค์หญิงอย่างคล่องแคล่ว ก่อนจะเกล้ามวยผมที่ดูสดใสมีชีวิตชีวา

ในไม่ช้าเจ้าก้อนแป้งราวกับปลาจิ๋นหลี่สีแดงสดก็พร้อมออกจากเตา

เสี่ยวเป่านั่งก้มมองรองเท้าสีแดงคู่ใหม่ของตน ด้านบนปักลวดลายปลาจิ๋นหลี่ โดยมีก้อนปุกปุยสีขาวอยู่ที่ปลายรองเท้าทั้งสองข้าง

เครื่องประดับบนศีรษะของนางก็ปักลูกกลมสีแดงห้อยกระดิ่งหยก ส่งเสียงใสกังวานยามเสี่ยวเป่าส่ายหัวเบา ๆ

เสียงไม่ดังน่ารำคาญทั้งยังฟังดูไพเราะ มิรู้ว่าทำได้อย่างไร

เสี่ยวเป่าที่ประโคมด้วยสีแดงทั้งตัวจ้องมองตนเองในคันฉ่องสำริด ริมฝีปากแดงระเรื่อเผยให้เห็นฟันสีขาวผ่องดูน่ารักน่าชัง

คันฉ่องสำริดย่อมไม่แจ่มชัดเท่าคันฉ่องเงา แต่ว่าคันฉ่องสำริดที่ใช้ภายในพระราชวังได้รับการขัดเงาอย่างดีที่สุด ด้อยกว่าคันฉ่องเงาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น แต่ก็มากพอให้นางใช้ส่องดู

นางก็คิดว่าตนเองน่ารักไม่เบา

เสี่ยวเป่าในชุดใหม่เอี่ยมไปหาท่านพ่อ หลังจากที่เหล่านางกำนัลพร้อมใจกันแต่งเนื้อแต่งตัวให้ราวกับเป็นตุ๊กตานำโชคบนภาพเขียนวันปีใหม่

วันนี้เสี่ยวเป่าจะอวยพรให้กับท่านพ่อเป็นคนแรก!