เมื่อข้าเป็นองค์หญิงน้อยของฮ่องเต้ทรราช - บทที่ 313 เจอเงินแล้ว

บทที่ 313 เจอเงินแล้ว

บทที่ 313 เจอเงินแล้ว

เพื่อหลีกเลี่ยงเหตุไม่คาดฝันที่จะตามมา องครักษ์เงาจึงออกตามล่าหัวหน้าผู้ดูแลที่กำลังหลบหนีด้วยความว่องไว ทั้งยังปลอมลายมือนายช่างใหญ่เพื่อตอบจดหมายเจ้าเมืองหลี่

ขณะที่เจ้าเมืองหลี่คลายความระแวดระวัง ทหารที่พวกเขายืมจากเมืองข้างเคียงก็เดินทางมาถึง

หนานกงหลีเริ่มทำการปิดล้อมเมืองจินโจวในทันที

เมื่อเจ้าเมืองหลี่เห็นเซียวเหยาอ๋องก็รู้ทันทีว่าตนเองถูกหลอกเข้าให้แล้ว แผนการที่เขาวางเอาไว้ทั้งหมดล้วนพังไม่เป็นท่า มิต้องหวังถึงอำนาจและความรุ่งโรจน์ คิดเพียงให้ชาวเมืองทั่วทั้งจินโจวถูกฝังลงหลุมไปพร้อมกันให้รู้แล้วรู้รอด

ทว่าเหตุการณ์กลับพลิกผัน มีผู้ทรยศปรากฏตัวขึ้นในหมู่พวกเขา จากนั้นก็ชักดาบและแทงเขาจากข้างหลัง

“เจ้า…”

เจ้าเมืองหลี่มองคนสนิทของตนอย่างไม่เชื่อสายตา

สายตาของคนผู้นั้นจ้องมองตนอย่างอาฆาต “ในที่สุดข้าก็ได้แก้แค้นให้น้องสาวและท่านพ่อท่านแม่แล้ว”

เจ้าเมืองหลี่กดบาดแผลพร้อมกับกวัดแกว่งดาบ เขาโซเซก้าวถอยหลัง แววตาเต็มไปด้วยความเคียดแค้น

ความเกลียดชังในดวงตาของชายหนุ่มรุนแรงยิ่งกว่าเดิม “เจ้าปล่อยให้สกุลอวี๋ใช้อำนาจบาตรใหญ่กระทำชำเราผู้หญิง ไอ้เดรัจฉานนั่นฉุดน้องสาวของข้าไป พ่อแม่ของข้ามาร้องขอความยุติธรรม แล้วดูสิ่งที่เจ้าทำ!”

ฟังถึงตรงนี้ เรื่องราวก็กระจ่างชัด

สุดท้ายก็ไม่มีผู้ใดหลีกหนีกรรมชั่วของตัวเองได้

เจ้าเมืองหลี่รู้เห็นเป็นใจให้คนของตัวเองก่อกรรมทำชั่วมากมาย ก่อนนี้เขาไร้ความสามารถที่จะต้านทานและทำได้เพียงอดกลั้นเอาไว้ ทว่าตอนนี้ทุกสิ่งได้เปลี่ยนไปแล้ว

“ทุกท่าน ผู้คนในเมืองนี้ล้วนแต่เป็นพ่อแม่พี่น้องของทุกคน หรือว่าพวกเจ้าคิดจะทำตามคนสารเลวผู้นี้ แล้วปล่อยให้ครอบครัวของตนเองถูกฝังด้วยน้ำมือของเขาอย่างนั้นหรือ”

ทหารส่วนใหญ่ในเมืองจินโจวต่างเกิดและเติบโตที่นี่

ตอนที่เจ้าเมืองหลี่พูดว่าจะใช้ชาวเมืองจินโจวเป็นตัวประกัน มีคนจำนวนไม่น้อยที่แสดงท่าทีต่อต้าน

แต่ว่าอำนาจที่เขาสั่งสมมานั้นมีมากเกินไปจนไม่มีผู้ใดกล้าโต้แย้ง บัดนี้พวกเขามีผู้คน อีกทั้งเจ้าเมืองหลี่ก็กำลังจะตายในไม่ช้า บรรดาผู้คนที่ไม่เห็นด้วยกับเขาก็ค่อย ๆ วางอาวุธกันทีละคน

ไม่มีผู้ใดคาดคิดว่าสงครามอันยิ่งใหญ่จะจบลงด้วยวิธีการละครเช่นนี้

ประตูเมืองเปิดกว้างในที่สุด ต่อให้จะสิ้นใจไปแล้ว หนานกงหลีก็ยังสั่งให้คนประจานเรื่องชั่วช้าที่เจ้าเมืองหลี่ได้กระทำลงไปทั้งหมด แม้ตัวตาย แต่ก็ต้องให้ชื่อเสียงอันฉาวโฉ่ได้เป็นที่ประจักษ์ชัดแจ้ง

และเป็นไปตามที่เขาคาด ชาวเมืองจินโจวต่างรู้สึกฮึกเหิม กระทั่งรู้สึกว่าความตายของเจ้าเมืองหลี่นั้นง่ายดายเกินไป

ด้วยเหตุนี้ความโกรธแค้นของชาวเมืองจึงตกไปอยู่กับสกุลอวี๋ที่ถูกนำตัวกลับมา ไม่เว้นแม้แต่คนสนิทที่ร่วมกันก่อกรรมทำเข็ญกับเจ้าเมืองหลี่

ในวันประหารชีวิต เศษใบไม้เน่าเปื่อยล้วนถูกขว้างปาใส่พวกเขา

สกุลอวี๋แห่งเมืองจินโจวซึ่งครั้งหนึ่งเคยรุ่งเรืองถึงขีดสุด บัดนี้ได้ล่มสลายลงแล้ว ในตอนที่บุกค้นบ้านเจ้าเมืองหลี่ พวกเขาค้นหาอยู่นานแต่ก็ไม่พบที่ซ่อนเงินที่ถูกหลอม

คนของจวนเจ้าเมืองหลี่ก็ไม่รู้ที่ซ่อนเช่นกัน

“เป็นไปได้หรือไม่ว่าอาจจะไม่ได้ซ่อนไว้ที่จวนแห่งนี้ แต่ซ่อนไว้ที่อื่น?”

ขณะที่เสี่ยวเป่ากำลังเล่นสนุกอยู่กับสุนัขในจวนเจ้าเมืองหลี่ ด้านหนานกงหลีก็กำลังพูดคุยเรื่องเงินที่หายไปกับบรรดาใต้เท้ากันหน้าดำคร่ำเครียด

มันเป็นเพียงสุนัขเฝ้ายามที่ข้ารับใช้ของเจ้าเมืองเลี้ยงเอาไว้ ครอบครัวของเจ้าเมืองบ้างก็ถูกจับ บ้างก็กระจัดกระจาย หลงเหลือเพียงสุนัขผู้น่าสงสารตัวนี้ที่ถูกล่ามโซ่ทำให้หนีไปไหนไม่ได้

เสี่ยวเป่าที่ตามมาทีหลังเห็นสุนัขที่ถูกทิ้งให้หิวโซอยู่สองวัน จึงนำน้ำและอาหารไปให้มัน จนตอนนี้เจ้าสุนัขตามติดเสี่ยวเป่าแจไม่ยอมห่าง

แม้ว่ามันจะกลัวเสือยักษ์ทั้งสอง แต่เจ้าสุนัขก็ยังเข้ามาหานางด้วยท่าทางหูลู่หางตกพลางส่งเสียงครางหงิง ๆ

พอเห็นใบหน้าเคร่งเครียดของท่านอาเจ็ด ทันใดนั้นความคิดก็แวบเข้ามาในหัว “เจ้าหมายักษ์ เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้าของบ้านนิสัยไม่ดีหลังนี้ซ่อนเงินเอาไว้ที่ไหน”

เจ้าสุนัขเอียงคอพลางส่งเสียงครางเหมือนจะไม่เข้าใจที่นางพูด

เสี่ยวเป่าครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง จากนั้นก็หยิบตำลึงเงินอวบอ้วนขึ้นมาหนึ่งชิ้น พร้อมกับทำหน้าพึงพอใจ

“คือเจ้าสิ่งนี้”

เจ้าสุนัขยื่นหน้าเข้าไปดมกลิ่น จากนั้นก็ลุกขึ้นแล้ววิ่งออกไปข้างนอก

เสี่ยวเป่ารีบร้อนตามออกไป จนลืมบอกท่านอาเจ็ด แต่ว่ามีองครักษ์เงาหนึ่งคนติดตามนางไปด้วย

สุนัขพาเสี่ยวเป่ามาที่ลานแห่งหนึ่งที่ได้รับการดูแลเป็นอย่างดี มันกระดิกหางและเห่าไปที่สระบัวอยู่หลายที จากนั้นก็กระโดดลงไปในน้ำ

“เจ้าหมา!”

เสี่ยวเป่าตกตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้น เหตุใดถึงฆ่าตัวตายเสียเล่า!

อิ่งอีที่กลัวว่าองค์หญิงน้อยจะกระโดดน้ำตามลงไปด้วย รีบปรากฏตัวออกมาขวางทันทีบราวนี่ออนไลน์

“องค์หญิง อันตรายพ่ะย่ะค่ะ”

เสี่ยวเป่าชะเง้อคอน้อย ๆ มองไปในน้ำอย่างร้อนใจ “ตะ…แต่ว่าเจ้าหมา”

ขณะที่นางกำลังเป็นกังวล ทันใดนั้นสุนัขก็โผล่ขึ้นจากน้ำโดยคาบบางสิ่งไว้ในปาก และว่ายเข้ามาด้วยท่าลูกหมาตกน้ำตามแบบฉบับ

อิ่งอีอุ้มสุนัขตัวใหญ่ที่เปียกโชกไปทั้งตัวขึ้นจากสระบัว เจ้าสุนัขคายของที่อยู่ในปากลงที่พื้นพลางกระดิกหางไปมา จากนั้นก็เห่าอีกสองทีคล้ายกับกำลังขอคำชม

ทั้งอิ่งอีและเสี่ยวเป่าเบิกตากว้างในทันใด

เพราะว่าสิ่งที่เจ้าสุนัขคายออกมาก็คือตำลึงเงินสีขาวเกลี้ยงกลม!

“เจอแล้ว!”

น้ำเสียงของอิ่งอีตื่นเต้นไม่แพ้กัน

เสี่ยวเป่าลูบหัวเปียกชุ่มของเจ้าสุนัข พร้อมกับเอ่ยชมด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “เจ้าหมาเด็กดี วันนี้เสี่ยวเป่าจะให้พ่อครัวอู๋ทำน่องไก่ยักษ์ห้าน่อง แล้วต่อไปเสี่ยวเป่าจะให้น่องไก่กินทุกวันเลย!”

เสือสองตัวมองดูเจ้าสุนัขตัวผอมแห้งที่แย่งความสนใจของเสี่ยวเป่าไปจากพวกมัน จึงพุ่งตัวเข้าไปด้วยความไม่พอใจหวังจะแย่งความรักกลับคืนมา

เมื่ออิ่งอีจัดการให้องค์หญิงน้อยเล่นกับบรรดาสัตว์อยู่ในศาลาเรียบร้อยแล้วก็หายวับไป เพียงไม่นานเสียงฝีเท้าก็ปรากฏขึ้นในลาน

เป็นพวกท่านอาเจ็ดที่มาถึง

เสี่ยวเป่าพาพวกสัตว์ทั้งหลายเข้าไปหาอย่างดีอกดีใจหวังจะได้รับคำชื่นชม

“ท่านอาเจ็ด ๆ เจ้าหมาเป็นคนหาเงินเจอล่ะ!”

หนานกงหลีลูบศีรษะน้อย ๆ ของนาง “ต้องขอบคุณเสี่ยวเป่าของเราที่บอกให้มันรู้”

ผู้ใดจะคาดคิดว่าเงินที่คนตั้งมากมายหาไม่พบ กลับหาเจอได้เพราะสุนัขตัวเดียว

ไม่นานนักก็มีคนลงไปงมตำลึงเงินขึ้นจากสระน้ำ เงินจำนวนมหาศาลถูกบรรจุในหีบขนาดใหญ่ทั้งหมดสิบหีบ หนักอึ้งส่องแสงระยิบระยับดูงดงามภายใต้แสงอาทิตย์ที่ตกกระทบ

ทำเอาทุกผู้คนต่างปลาบปลื้มด้วยความยินดี

ในที่สุดเงินทั้งหมดที่ถูกขุดขึ้นมากว่าสองล้านก็ถูกค้นพบ! เงินจำนวนนั้นมีค่าเท่ากับรายได้จากภาษีทั้งปีที่อาณาจักรเรียกเก็บได้เสียอีก

หนานกงหลีตัดสินใจมอบเงินบางส่วนให้กับบรรดาคนขุดเหมือง อย่างไรเสียที่พวกเขาถูกทรมานมาแรมปีก็เป็นเพราะเงินพวกนี้ กระทั่งบางคนถึงกับบ้านแตกสาแหรกขาด อย่างไรก็ต้องได้รับการชดเชย

พวกคนขุดเหมืองรับเงินสามสิบตำลึงที่หนักอึ้งพร้อมกับร่ำไห้ พวกเขาคุกเข่าลงกับพื้นและขอบคุณเซียวเหยาอ๋องไม่หยุด ไม่เว้นแม้แต่องค์ชายสามและเสี่ยวเป่า

หนานกงหลีโบกพัดในมือ “พวกเจ้าน่ะ คนที่ต้องขอบคุณไม่ใช่พวกข้า แต่เป็นฮ่องเต้ต่างหาก เขาเป็นผู้ประทานเงินพวกนี้ให้แก่พวกเจ้า จริงสิ เหมืองทางด้านนั้นกำลังรับสมัครคนงานขุดเหมือง จ่ายวันละห้าสิบอีแปะ รวมค่าอาหารและที่อยู่ ใครอยากทำก็ไปสมัครเสีย แน่นอนว่าหากพวกเจ้าไม่อยากไปก็สามารถนำเรื่องนี้ไปบอกต่อผู้อื่นได้ พวกเจ้าวางใจได้ ครั้งนี้เป็นประกาศรับสมัครจากราชสำนักโดยตรง ไม่มีทางโหดเหี้ยมทารุณเหมือนเจ้าเมืองหลี่อย่างแน่นอน”

พูดจบพวกหนานกงหลีก็จากไป ครั้งนี้เป็นการไปจากเมืองจินโจวจริง ๆ เจ้าเมืองคนใหม่จะเข้ารับตำแหน่งในไม่ช้า มีเหมืองเงินอยู่ที่นี่ เสด็จพี่ของเขาจะต้องส่งคนที่เชื่อใจได้มารับช่วงต่ออย่างแน่นอน จากนี้ก็ไม่มีธุระของพวกเขาแล้ว

พวกเขาโอ้เอ้อยู่ที่เมืองจินโจวนานเกินไป แผนเดิมที่วางเอาไว้คือการสอนวิธีสร้างเตียงเตาให้แก่บรรดาช่างฝีมือ จากนั้นก็ออกเดินทางไปยังเมืองถัดไป แต่ว่าตอนนี้…

ใกล้จะเข้าฤดูใบไม้ผลิแล้ว!