เมื่อข้าเป็นองค์หญิงน้อยของฮ่องเต้ทรราช - บทที่ 49 อย่าหาว่าพี่รองใจร้ายนะ

บทที่ 49 อย่าหาว่าพี่รองใจร้ายนะ

บทที่ 49 อย่าหาว่าพี่รองใจร้ายนะ

หลังจากบ่นว่าร้อนแล้วคนตัวเล็กก็เปลี่ยนท่านั่งเป็นขัดสมาธิ ดวงตากลมโตคู่สวยจ้องมองขนมบนโต๊ะ

“พี่ใหญ่พี่รอง เสี่ยวเป่าอยากกินอันนั้น”　　

เจ้าก้อนแป้งขี้เมาชี้นิ้วสั่งชายหนุ่มรูปงามทั้งสอง

หนานกงฉีโม่ว่า “…เจ้านี่มันจริง ๆ เลย ไม่เคยมีผู้ใดกล้าใช้ข้าเช่นนี้นะ”

ถึงจะบ่นแต่ก็ยังป้อนขนมให้คนตัวเล็กอยู่ดี　　

พอเห็นแก้มขาวอมชมพูป่อง เขาก็นั่งเท้าคางมองนางอย่างเอือมระอา

พลางยื่นมือไปจิ้มเล่นเป็นระยะ ๆ เฝ้ามองเนื้อนุ่มนิ่มยุบขึ้นยุบลง อารมณ์พลันเริ่มดีขึ้นไม่น้อย　　

เสี่ยวเป่าที่กำลังกินอยู่ถูกขัดจังหวะบ่อย ๆ ก็รู้สึกไม่พอใจ ส่งเสียงฮึดฮัดพร้อมเบี่ยงหน้าหนี แล้วนางก็หมดความอดทนอ้าปากงับนิ้วพี่รองไม่ยอมปล่อย

หนานกงฉีโม่พยายามขยับนิ้วให้หลุดจากปากนาง ทว่านางกลับส่ายหัวไปมาไม่หยุด

ชายหนุ่มยิ้มกว้างขึ้นเรื่อย ๆ　

“ปล่อยได้แล้ว”　　

เสี่ยวเป่าร้องเสียงอู้อี้บอกว่าไม่ปล่อย

“หากไม่ยอมปล่อย อย่าหาว่าพี่รองใจร้ายนะ?”　　

เสี่ยวเป่าเบิกตากว้างมองเขาราวกับจะบอกว่า ตอนนี้ท่านก็ไม่ได้ใจดีนักหรอก　

ทันใดนั้น เจ้าก้อนแป้งก็ถูกกัดที่แก้มอย่างกับเป็นซาลาเปา

เสี่ยวเป่า “!!!”　

หนานกงฉีซิว “…”

“ทำบ้าอันใดของเจ้า”　　

คนบนรถเข็นทำหน้าไม่พอใจ พยายามดึงคนตัวเล็กมาอยู่ข้าง ๆ แต่เสี่ยวเป่ายังคงกัดนิ้วของหนานกงฉีโม่ไม่ปล่อย　　

หนานกงฉีโม่เชิดหน้า “พี่ใหญ่ ท่านไม่เห็นหรือว่าเจ้าตัวเล็กนี่กัดข้าก่อน ข้าก็ต้องกัดคืนสิ”　　

ในระหว่างที่อธิบาย เขาก็พยายามเอานิ้วออกจากปากของเด็กน้อย

ถึงนางจะเมาและทำตัวโง่งมอยู่เล็กน้อยก็ตาม ทว่าเสี่ยวเป่าก็แค่ดูดนิ้วไม่ได้กัดแรงเสียหน่อย

บรรดาองค์ชายที่เหลือเห็นว่าการเล่นกับน้องสาวดูน่าสนุกดี เพียงพริบตาเดียวนางก็ถูกห้อมล้อมด้วยพี่ชายทั้งหลาย　

“น้องหญิง เจ้ายังจำข้าได้อยู่หรือไม่?”　　

องค์ชายห้าฉีกยิ้มกว้างจนเห็นฟันขาว ยกมือขึ้นโบกไปมาตรงหน้านาง　　

เสี่ยวเป่าหันมองพี่ห้า ในที่สุดก็ปล่อยนิ้วของพี่รอง น้ำลายไหลย้อยลงมาที่มุมปาก

หนานกงฉีโม่เห็นนิ้วที่เต็มไปด้วยน้ำลายก็อ้าปากค้างทำท่าขยะแขยง　　

ทางด้านหนานกงฉีรุ่ยเองก็รีบใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดปากให้น้องสาว

“เด็กดื่มเหล้าไม่ได้ คราวหน้าน้องหญิงห้ามดื่มเด็ดขาด แค่สุราหวานก็ไม่ได้”　　

ช่างเป็นเด็กที่จู้จี้จุกจิกเสียจริง หนานกงฉีจวินที่อยู่ข้าง ๆ เริ่มรู้สึกปวดหัวทันทีที่ได้ยินน้ำเสียงที่แสนคุ้นเคย　　

เพราะเขามักจะถูกพี่เจ็ดบ่นเช่นนี้อยู่บ่อยครั้ง ทั้งที่อายุห่างกันไม่ถึงสองปีแท้ ๆ แต่พี่เจ็ดผู้นี้กลับชอบกังวลเรื่องโน้นเรื่องนี้อยู่เสมอ

พี่ ๆ เข้ากับเสี่ยวเป่าได้เป็นอย่างดี ส่วนองค์ชายสามเองก็ยกจอกสุราดื่มช้า ๆ แววตาที่เคยหม่นหมองบัดนี้เริ่มมีชีวิตชีวาขึ้นมา

สมควรแก่เวลางานเลี้ยงก็จบลง เสี่ยวเป่าถูกแบกขึ้นหลังของพี่รอง ใบหน้าน้อย ๆ แดงระเรื่อ ทั้งยังเอาแต่บ่นพึมพำร้องเรียกหาท่านพ่อ

หนานกงฉีโม่อาสาเดินไปส่งคนบนหลังที่ตำหนักฉินเจิ้ง โดยมีคนข้าง ๆ เป็นหนานกงฉีซิวที่นั่งรถเข็นตามมาด้วย

สองพี่น้องเดินไปบนถนนเส้นที่มุ่งสู่ปลายทางเดียวกัน แต่ระหว่างทั้งคู่นั้นช่างเงียบเชียบเสียจนบรรยากาศดูวังเวง　　

“เจ้าทำร้ายท่านหญิงสกุลหลี่”　　

เป็นหนานกงฉีซิวที่ทำลายความเงียบนั้น　　

หนานกงฉีโม่แค่นหัวเราะ “แล้วอย่างไร พี่ใหญ่จะรับผิดแทนข้าอีกอย่างนั้นหรือ?”

หนานกงฉีซิวแสดงความขบขันออกมาทางแววตา ตอนนี้ตัวเขาอ่อนโยนราวกับหยกอุ่น ๆ ชิ้นหนึ่ง

“ข้าก็แค่เป็นห่วงเจ้า”　　

ทว่ารอยยิ้มบางเบาบนใบหน้าของหนานกงฉีโม่พลันมลายหายไปในพริบตา　　

“พี่ใหญ่ หากท่านจะห่วงข้ามิสู้ท่านห่วงตนเองไม่ดีกว่าหรือ ท่านคิดว่าคนในราชวงศ์นี้มีความรักใคร่ฉันพี่น้องสักเพียงใดกัน?”

น้ำเสียงของเขาฟังดูเลวร้าย “สุดท้ายแล้วคนเหล่านั้นล้วนต้องหวังครอบครองตำแหน่งนั้นอยู่วันยังค่ำ”

หนานกงฉีซิวไม่ได้รู้สึกโกรธเคืองต่อสิ่งที่อีกฝ่ายพูดเลยสักนิด “เสด็จพ่อเคยกล่าวไว้ตั้งนานแล้วว่า ต้องเป็นผู้มีความสามารถจึงจะได้ตำแหน่งนั้น อีกอย่างข้าที่เป็นเช่นนี้จะเอาสิ่งใดไปสู้กับเจ้า”　

หนานกงฉีโม่จ้องหน้าอีกฝ่ายพลางนึกในใจว่า เขาช่างเป็นคนที่พอใจอะไรง่ายดายเสียจริง ทำราวกับไม่แยแสสิ่งใดเลย　　

ชายหนุ่มหลุบตาลงต่ำ หวังใช้ขนตางอนยาวปกปิดความรู้สึกลึกล้ำเอาไว้

พวกเขาไม่ได้พูดสิ่งใดอีกจนกระทั่งเดินมาถึงตำหนักฉินเจิ้ง　

ฝูไห่กงกงเห็นว่าองค์หญิงน้อยกำลังหลับใหลก็รีบเข้าไปรายงานฝ่าบาท　

ผ่านไปไม่นานเขาก็กลับออกมาพร้อมรอยยิ้ม “องค์ชายใหญ่ องค์ชายรอง ฝ่าบาททรงมีรับสั่งให้พวกท่านเข้าไปข้างในก่อนพ่ะย่ะค่ะ”　

หนานกงฉีซิวพยักหน้า “รบกวนฝูไห่กงกงแล้ว”　　

พูดจบ องครักษ์ข้างกายก็เข็นองค์ชายใหญ่เข้าไปข้างในห้องโถง

ภายในห้องโถงใหญ่ของตำหนักฉินเจิ้ง หนานกงสือเยวียนกำลังอ่านพระราชสารจากเมืองชายแดน นอกจากนั้น ยังมีแม่ทัพน้อยเซี่ย ขุนนางบู๊จำนวนหนึ่ง และขุนนางชั้นผู้ใหญ่ฝ่ายปกครองนั่งอยู่ด้านล่าง　　

“ถวายพระพรองค์ชายใหญ่และองค์ชายรองพ่ะย่ะค่ะ”　　

เมื่อเห็นคนทั้งสองเดินเข้ามา เหล่าขุนนางก็ยืนขึ้นทักทาย

หนานกงฉีโม่พยักหน้า ขณะที่สายตายังหยุดอยู่ที่บุรุษผู้ที่เขาจับจ้องตั้งแต่ก้าวเข้ามา　

หนานกงฉีซิว “ลูกถวายพระพรเสด็จพ่อพ่ะย่ะค่ะ”　　

หนานกงฉีโม่ “ลูกถวายพระพรเสด็จพ่อพ่ะย่ะค่ะ”　

หนานกงสือเยวียนวางพระราชสารในมือลงแล้วเงยหน้าขึ้น สายตาจับจ้องไปยังเจ้าก้อนแป้งที่อยู่บนหลังองค์ชายรอง

“องค์ชายรอง ส่งองค์หญิงน้อยให้กระหม่อมเถอะพ่ะย่ะค่ะ”　　

ฝูไห่กงกงกำลังจะอุ้มองค์หญิงน้อยเข้าไปที่ห้องโถงด้านใน กลับต้องชะงักเพราะดวงตาหลายคู่กำลังจ้องมองมา

ฝูไห่กงกงได้แต่คิดว่าจะทำอย่างไรดี “…”

ความกดดันเข้าปกคลุมทั่วทั้งร่างกายเขาแล้ว

เขาหันไปหาองค์เหนือหัวพร้อมสีหน้าแข็งทื่อ “ฝ่าบาท…”　

ต้องพาไปที่ห้องโถงด้านข้างหรือไม่? อยู่ดี ๆ สมองก็ไม่ทำงาน

หนานกงสือเยวียนเอ่ยเสียงเรียบ “พาไปที่ห้องโถงด้านใน”

ฝูไห่กงกงรับพระบัญชาและรีบพาองค์หญิงน้อยในอ้อมแขนเข้าไปอย่างรวดเร็ว

ทุกคนรู้ ทุกคนเห็น “!!!”

แต่ยามนี้พวกเขาไม่รู้ว่าควรแสดงสีหน้าเช่นไร และไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกด้วยคำใด　

โดยเฉพาะหนานกงฉีซิวและหนานกงฉีโม่ที่ตกใจจนสติหลุดลอยออกจากร่างอย่างสมบูรณ์　　

ทว่าฮ่องเต้กลับทำเหมือนไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น ซ้ำยังสั่งให้คนจัดที่นั่งให้หนานกงฉีโม่ด้วยเสียงเรียบ

“เจ้าสองคนก็อยู่ฟังด้วยกันเถอะ”　　

โอรสทั้งสองถือว่าโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว แต่ยังไม่ได้ตบแต่งพระชายา พวกเขาจึงยังไม่ได้ออกจากวังไปสร้างจวนเป็นของตน　　

หนานกงสือเยวียนจึงเตรียมการให้โอรสทั้งสองออกไปอยู่ข้างนอกภายในปีนี้ ไม่ว่าพวกเขาจะแต่งพระชายาหรือไม่ก็ตาม องค์ชายที่โตพอแล้วหากยังอยู่ในวังต่อไป มันจะไม่ดีต่อตัวพวกเขาเอง พอออกไปแล้วก็จะให้พวกเขาเข้าประชุมขุนนางด้วย!　

องค์ชายใหญ่และองค์ชายรองได้แต่มองหน้ากัน ทว่าก็ยอมนั่งลงอย่างเชื่อฟัง　　

หนานกงสือเยวียนเคาะนิ้วลงบนโต๊ะ “แม่ทัพน้อยเซี่ยรายงานสถานการณ์ทางฝั่งของเจ้ามา”　　

เซี่ยสุยอัน “ตามรายงานจากเมืองชายแดน เมื่อเดือนที่แล้วพวกซยงหนูเริ่มโจมตีหมู่บ้านและตำบลรอบ ๆ เมืองชายแดน ชาวบ้านหลายหมู่บ้านถูกสังหารจนหมด ครึ่งเดือนก่อน กองทัพซยงหนูบุกรุกเมืองอวิ้นเฉิง ทว่ารบกันไม่ถึงสามวัน กองกำลังทั้งหมดก็ถอยทัพทันที…”

หลังจากอธิบายสถานการณ์ของเมืองชายแดนเสร็จสิ้น หนานกงสือเยวียนก็กวาดตามองผู้คนที่อยู่ในห้องโถง　

“ทุกท่านคิดเห็นอย่างไร เหตุใดพวกซยงหนูจึงถอยทัพกะทันหันเช่นนั้น?”　　

ขุนนางบู๊ผู้หนึ่งเอ่ยขึ้น “กระหม่อมคิดว่าพวกคนเถื่อนซยงหนูหวาดกลัวพวกเรา ฝ่าบาททรงพระปรีชาน่าเกรงขาม พวกมันต้องชั่งใจหากจะรบกับเรา”

ไม่ใช่ว่าขุนนางผู้นี้คิดจะประจบสอพลอ เขาแค่ตอบไปอย่างที่ตนคิด แต่ก็เห็นได้ชัดว่าเขาคลั่งไคล้หนานกงสือเยวียนมาก　

ทว่าเซี่ยสุยอันกลับเอ่ยทักท้วง “แต่กระหม่อมไม่คิดเช่นนั้น พวกซยงหนูรู้จักกินแต่ไม่รู้จักฆ่า*[1] หากพวกมันกลัวจริง คงไม่มาโจมตีเมืองชายแดนเช่นนี้”

[1] รู้จักกินแต่ไม่รู้จักฆ่า หมายถึง ทำผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่เรียนรู้จากบทเรียน