เมื่อข้าเป็นองค์หญิงน้อยของฮ่องเต้ทรราช - บทที่ 60 พี่สาม

บทที่ 60 พี่สาม

บทที่ 60 พี่สาม

หนานกงสือเยวียนยกนิ้วเรียวเคาะหน้าผากนาง “ก็ไม่ได้โง่งมขนาดนั้นนี่ จากนี้ไปยามอยู่ต่อหน้าผู้อื่นก็ระวังหน่อย” 　　

เสี่ยวเป่าพยักหน้าพลางใช้มือน้อยลูบหน้าผากตนเองป้อย ๆ

หนานกงสือเยวียน “…”　　

โง่จริงหรือนี่ แต่เมื่อครู่นางเพิ่งจะบอกเขาว่านางซ่อนความลับบางอย่างไว้ในตัวไม่ใช่หรือ?　　

เขาลองลูบหน้าผากตนเองดูบ้าง แล้วสติปัญญาเช่นนี้นางได้มาจากผู้ใด ถ้าไม่ใช่…

ออกมาตัดหญ้า แต่เสี่ยวเป่าได้เห็ดครึ่งตะกร้ากลับไป หากท่านพ่อไม่ห้ามไว้เห็ดคงล้นตะกร้า เพราะนางยังหามันได้มากกว่านี้อีก!　　

เสี่ยวเป่ามีความสามารถในการหาเห็ดนี่นา　　

สองพ่อลูกกลับมาถึงหมู่บ้าน คนอื่น ๆ ก็ทยอยกันตื่นทีละคนสองคน แม้พวกเขาจะยังปวดเมื่อยร่างกาย ทว่าความเจ็บปวดกลับน้อยมากจนน่าแปลกใจ　　

ทันทีที่เห็นหนานกงสือเยวียน ชายหนุ่มทั้งหลายต่างก็รีบยืดหลังตรงตามสัญชาตญาณ

หลังที่ยังปวดอยู่เล็กน้อยถูกดัดให้ตรงกะทันหันเป็นผลให้ใบหน้าของแต่ละคนบิดเบี้ยวเพราะความเจ็บปวด　　

หนานกงสือเยวียนปรายตามองมองพวกเขาแวบหนึ่ง และพูดทิ้งท้ายไว้ก่อนจากไปว่า “หัดออกกำลังให้มากหน่อย”　　

เหล่าชายหนุ่มได้แต่มองกันด้วยความหดหู่ใจ

“พวกเราไม่ได้เรื่องจริงหรือ?”　　

“แล้วมันไม่จริงหรือ? ทำแค่ครึ่งชั่วยามยังเป็นถึงขนาดนี้ เสด็จลุงแข็งแกร่งเกินไป แทบไม่มีอาการอันใดเลยสักนิด”　　

เป็นเรื่องยากที่เสี่ยวเป่าจะไม่เห็นด้วยกับประโยคนี้ “ถูกต้อง ท่านพ่อของเสี่ยวเป่าเก่งกาจที่สุด!”　　

ท่าทางภูมิอกภูมิใจออกนอกหน้าถึงเพียงนั้น ผู้ใดไม่รู้ก็คงคิดว่าพวกเขากำลังชื่นชมนาง

เหล่าชายหนุ่มมองหน้ากันยิ้ม ๆ ทันใดนั้นก็เหลือบไปเห็นเห็ดในตะกร้าด้านหลังเสี่ยวเป่า พวกเขารีบเอ่ยถามอย่างสนอกสนใจ

เหล่าพี่ชาย “เจ้าไปหาพวกมันมาจากที่ใด แล้วมันกินได้หรือไม่?”　　

เสี่ยวเป่า “เสี่ยวเป่ากับท่านพ่อไปหามาจากบนภูเขา มันมีเยอะมาก แล้วพวกมันก็กินได้ทั้งหมด”　

หนานกงฉีโม่ที่เพิ่งเดินออกมา สายตาปะทะเข้ากับน้องสาวที่ถูกห้อมล้อมไปด้วยบรรดาพี่ชายเสียงเจี๊ยวจ๊าวถามนั่นถามนี่　　

หากถามเฉย ๆ เขาคงพอปล่อยผ่านได้ แต่เจ้าพวกนั้นฉวยโอกาสลูบหัวนาง ซ้ำยังบีบแก้มนุ่มนิ่มนั่นด้วย นี่มันเกิดเรื่องบ้าอันใดขึ้น!　　

“มีความสุขกันนักหรือ?”　　

เหล่าชายหนุ่มหยุดชะงัก มือน้อยที่แสนนุ่มนิ่มของเสี่ยวเป่าค้างเติ่งอยู่ในมือหนึ่งในฝาแฝด

หนานกงฉีโม่ปรายตามอง ทั้ง ๆ ที่ภายนอกเขาดูอ่อนโยนและยิ้มแย้มอยู่เสมอ ทว่าพวกเขากลับรู้สึกขนลุก　　

หนานกงฉีโม่จ้องหนานกงเหิงแฝดผู้พี่ด้วยสายตาคมกริบราวกับดาบเล่มยาว

จู่ ๆ หนานกงเหิงก็รู้สึกว่าข้อมือตนเริ่มเย็นลงไปถึงกระดูก จึงปล่อยมือจากญาติผู้น้องตัวน้อยทันที　　

“ญาติผู้พี่ ท่านมาพอดีเลย มาดูเห็ดที่ญาติผู้น้องเก็บมาจากบนภูเขานี่สิ พวกเราเองก็ไปเดินเล่นบนภูเขากันเถอะ”　　

พวกเขาเหล่าพี่น้องต่างชอบเที่ยวเล่นด้วยกันมาแต่ไหนแต่ไร ทั้งขี่ม้า ชมงิ้ว และดื่มเหล้าในเมืองหลวง ไปจนถึงออกล่าสัตว์ในป่า แต่ก็ยังไม่เคยทำเรื่องจุกจิกเช่นนี้ด้วยกันเลย

พอเห็นเห็ดครึ่งตะกร้าที่เสี่ยวเป่านำกลับมา ซ้ำคนตัวเล็กยังเล่าเสียงเจื้อยแจ้วว่าในป่ามีสิ่งน่าสนใจอันใดบ้าง พวกเขาจึงอยากลองไปเที่ยวเล่นเช่นนี้บ้าง

ความอยากรู้อยากเห็นมันมีมากเสียจนลืมอาการปวดเมื่อยทางกาย

เสี่ยวเป่าส่งสายตาวิ้ง ๆ ให้พี่รอง แทบจะเขียนคำว่า ‘ไปกันเถอะ ๆ’ ไว้บนใบหน้า

“มานี่”

หนานกงฉีโม่กวักมือเรียกเสียงเหนื่อยหน่าย จากนั้นเจ้าก้อนแป้งก็รีบสาวเท้ามาหาคนเรียกทันที

“พี่รอง…”　　

เสียงหวานหลุดออกมาจากปากเจ้าเด็กน้อยฟันน้ำนมอย่างออดอ้อนชวนให้คนฟังแทบสิ้น

“อยากไป?”　　

เสี่ยวเป่าพยักหน้าหงึกหงัก พลางยกยิ้มจนตาหยี “อื้ม ๆ เสี่ยวเป่าจะบอกพี่รองว่าที่นั่นมีเจ้ากระรอกน้อยด้วยนะ…”　　

เจ้าก้อนแป้งรีบเปิดปากน้อย ๆ สาธยายสิ่งตนพบเจอมา ทั้งยังทำไม้ทำมือประกอบให้ดูตื่นเต้นสุดใจ

พอได้ยินนางพูดว่าจะไปเดินเล่นบนภูเขา ในบรรดาพี่ชายของเสี่ยวเป่า หนานกงฉีจวินรีบเอ่ยว่าเห็นด้วยเป็นคนแรก

คนอื่น ๆ ก็มีอารมณ์คึกคักเพราะอยากไปเหมือนกัน

“เช่นนั้นก็ไปสิ”　　

มาถึงขั้นนี้แล้ว หากไม่ไปก็ดูไร้เหตุผลไปหน่อยแล้ว

เสี่ยวเป่านึกถึงพี่ใหญ่ พี่ใหญ่ไปด้วยกันไม่ได้นี่นา

แววตาสดใสของคนตัวเล็กหรี่ลงเล็กน้อย แต่ไม่เป็นไร!　　

เมื่อนึกบางอย่างออก นางก็กลับมาร่าเริงอีกครั้ง ขาสั้น ๆ รีบวิ่งไปหาผู้ดูแลหมู่บ้าน

นางอยากได้กระถางดอกไม้ใบเล็กขึ้นไปบนภูเขาด้วย จากนั้นก็หาดอกไม้สวย ๆ กลับมาให้พี่ใหญ่　　

แต่ก่อนไป เสี่ยวเป่าไม่ลืมที่จะนับจำนวนพี่ชาย แล้วก็พบว่ายังขาดพี่ชายอีกหนึ่งคน!　　

“พี่สามเล่า?”　　

หนานกงฉีโม่เอาพัดเคาะหัวน้อย ๆ น้ำเสียงที่เอื้อนเอ่ยยังแสดงถึงท่าทีแสนเกียจคร้านตามปกติ “เหล่าซาน*[1]บอกว่าไม่ไป”

เสี่ยวเป่ารีบวิ่งไปหาพี่สามทันที “เสี่ยวเป่าไปหาพี่สามก่อนนะ”

องค์ชายสามหนานกงฉีอวิ๋น เขาเป็นคนรักสงบชื่นชอบการอยู่คนเดียวมาแต่ไหนแต่ไร ภายนอกเขาจึงดูเงียบขรึมและไม่น่าเข้าหา

เสี่ยวเป่ายืนอยู่หน้าห้องพี่สามแล้วเคาะประตูอย่างมีมารยาท

รออยู่สักพักหนึ่งประตูก็เปิดออก หนานกงฉีอวิ๋นก้มมองคนตัวเล็กที่เคาะประตูแล้วไม่พูดไม่จา　　

เสี่ยวเป่าเงยหน้ามองอีกฝ่าย หนานกงฉีอวิ๋นผู้ชอบเก็บตัวอยู่ในห้อง และไม่ชอบสุงสิงกับผู้ใด เขามีร่างกายที่ผอมบาง ผิวขาวซีด

รูปร่างหน้าตาของหนานกงฉีอวิ๋นก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่ ถึงกับเป็นบุรุษน่ามองผู้หนึ่ง แต่เพราะเขามีสีผิวที่ดูซีดจนแทบมองไม่เห็นเลือดฝาด อีกทั้งภายนอกยังดูหดหู่ชอบกล ให้ความรู้สึกเหมือนคนที่จิตใจแตกสลายอยู่ตลอดเวลา

“พี่สาม”　　

เสี่ยวเป่าเรียกเขาเสียงอ่อน

หนานกงฉีอวิ๋นพยักหน้า มองนางนิ่ง ๆ พร้อมเอ่ยถามนางว่ามาหาเขาด้วยเหตุใด　

เสี่ยวเป่าถาม “พี่สามจะไปเดินเล่นบนภูเขากับพวกเราหรือไม่?”　　

หนานกงฉีอวิ๋นแววตาวูบไหว แต่สุดท้ายก็เม้มริมฝีปากและส่ายหัว　　

“ไม่ไป”　　

เสี่ยวเป่ามองเขาเหมือนกำลังสงสาร “หรือว่าพี่สามยังไม่หายเหนื่อยใช่หรือไม่?”　

หนานกงฉีอวิ๋น “ไม่อยากไป”　　

เสี่ยวเป่ายังพยายามโน้มน้าวต่อ “บนภูเขามีอะไรสนุก ๆ ให้ทำเยอะมากนะ จะเก็บเห็ดก็ได้ มีดอกไม้สวย ๆ มากมาย แถมยังมีเจ้ากระรอกน้อยกับเจ้ากระต่ายน้อยด้วย!”　　

ไม่รู้ว่าสิ่งที่เสี่ยวเป่าพูดไปสะกิดส่วนใดในใจเขา หนานกงฉีอวิ๋นถึงได้เริ่มลังเล　　

“พี่สามอุตส่าห์มาถึงที่นี่แล้ว ออกไปเล่นกับเสี่ยวเป่าหน่อยนะ พอกลับวังก็ไม่มีโอกาสเช่นนี้แล้วนะ”　　

เจ้าก้อนแป้งพยายามออดอ้อน คว้ามือของหนานกงฉีอวิ๋นมาเขย่าเบา ๆ ส่งสายตาให้เขาอย่างมีความหวัง　　

หนานกงฉีอวิ๋นชักมือกลับทันที แต่ยังสบตาเสี่ยวเป่าเหมือนกำลังชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ　

“เย้ พี่สามท่านแสนดีที่สุด!”　　

ในที่ที่ไม่มีผู้ใดสังเกตเห็น หูของหนานกงฉีอวิ๋นเริ่มแดงขึ้นเรื่อย ๆ

เขาปล่อยให้เสี่ยวเป่าจูงมือเดินออกมาข้างนอกเงียบ ๆ สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่น้องสาวตัวน้อยของตนแทบไม่ละสายตา

อ่อนโยนเสียจริง

มือของนางก็นุ่มนิ่มไม่ต่างกัน อยากลองลูบหัวนางสักหน่อยจะเป็นอันใดหรือไม่นะ…

คนอื่น ๆ ที่กำลังรออยู่เห็นภาพตรงหน้าก็พากันเงียบอึ้ง คิดไม่ถึงว่าเสี่ยวเป่าจะพาตัวหนานกงฉีอวิ๋นมาได้

หนานกงฉีโม่ขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย เพราะเขาก็ประหลาดใจไม่ต่างจากคนอื่น ๆ　

ด้วยเขารู้จักนิสัยของเหล่าซานเป็นอย่างดี นอกเสียจากงานชุมนุมที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ เขามักจะเก็บตัวเงียบ เพราะเขาค่อนข้างเป็นคนรักอิสระและต่อต้านการคบค้าสมาคมกับผู้อื่น　　

แม้แต่ในหมู่พี่น้องก็เหมือนกัน นานแล้วที่ไม่มีผู้ใดยุ่งกับเขา เพราะอยู่กับเขามันน่าเบื่อเกินไป　

แต่ที่เขาเป็นเช่นนั้นมันย่อมมีเหตุผล มารดาผู้ให้กำเนิดของหนานกงฉีอวิ๋นเสียชีวิตหลังจากให้กำเนิดเขาได้ไม่กี่ปี เขาจึงเติบโตมากับหมัวมัวตั้งแต่มีอายุได้สี่ชันษา

เดิมทีเสด็จพ่อคิดจะให้พระสนมสักคนรับเลี้ยงเขา ทว่าหนานกงฉีอวิ๋นในวัยเด็กที่พอจะจำความได้แล้วไม่ต้องการเรียกผู้อื่นว่าเสด็จแม่ เขาจึงรวบรวมความกล้าไปร้องขอกับเสด็จพ่อ

[1] เหล่าซาน ในที่นี้หมายถึง หนานกงฉีโม่เรียก หนานกงฉีอวิ๋นว่าเจ้าสาม