เมื่อข้าเป็นองค์หญิงน้อยของฮ่องเต้ทรราช - บทที่ 65 ฎีกา

บทที่ 65 ฎีกา

บทที่ 65 ฎีกา

ในเวลาเดียวกัน ของขวัญจากเสด็จพ่อก็ได้ถูกส่งตรงมายังที่พำนักขององค์ชายใหญ่และองค์ชายรอง โอรสทั้งสองรู้สึก ‘ซาบซึ้งใจ’ อยู่หน่อย ๆ

หนานกงฉีซิวมองฎีกาบนโต๊ะและเงียบไป　

“องค์ชายใหญ่ ฝ่าบาทตรัสว่าเรื่องทั้งหมดนี้ให้ท่านเป็นคนตัดสินใจ พรุ่งนี้ฝ่าบาทจะทรงตรวจสอบอีกทีพ่ะย่ะค่ะ”　　

ชายหนุ่มรูปงามดั่งเทพบุตรถอนหายใจเบา ๆ “ข้ารู้แล้ว”　　

ราชองครักษ์เดินคล้อยหลังไปไม่นาน หนานกงฉีซิวก็หยิบฎีกาขึ้นมาอ่านอย่างจริงจัง

หนานกงฉีซิวตั้งใจทำงานที่เสด็จพ่อมอบหมายให้

เขาเป็นคนที่ไม่ว่าจะทำสิ่งใดก็ตั้งใจทำให้เต็มที่ เพื่อให้ได้รับผลลัพธ์ที่ดีที่สุด แม้เขาจะไม่อยากแตะต้องเรื่องพวกนี้เลยก็ตาม　　

กระถางกล้วยไม้เขากวางอ่อนวางอยู่บนโต๊ะริมหน้าต่าง แสงจันทร์สาดส่องลงมากระทบทั้งกล้วยไม้และกายแกร่งจนเกิดเป็นแสงสีทองรำไร

ใต้แสงเทียนสลัว ชายหนุ่มบนรถเข็นแลดูอ่อนโยนราวกับหยก รูปร่างผอมสูงทว่าแข็งแกร่ง นั่งหลังตรงราวกับต้นไผ่ใบเขียว

ข้อมือขาวลอยล่องกลางอากาศ นิ้วเรียวดุจหยกขาวล้ำค่าหยิบพู่กันขึ้นมาบรรจงเขียนอักษรอันอ่อนช้อยราวกับกล้วยไม้ใบเรียวยาวลงบนกระดาษ

ด้านหนานกงฉีซิวนั้นยอมรับชะตากรรมของตน ในขณะที่หนานกงฉีโม่นั่งมองฎีกาด้วยสายตารังเกียจ　

เขาแทบไม่ขยับตัว นั่งไขว้ขาท่าทางเกียจคร้านอยู่บนเก้าอี้

“ข้าง่วงแล้ว…”

ขันทีข้างกายรู้สึกปวดกบาลขึ้นมาทันที　　

“ทูลหัวของกระหม่อม องค์เหนือหัวตรัสว่าวันพรุ่งจะทรงตรวจสอบด้วยตนเอง พระองค์ได้โปรดทำให้เสร็จเสียก่อนค่อยเข้าบรรทมเถอะนะพ่ะย่ะค่ะ อีกอย่าง… ก่อนหน้านี้พระองค์ไม่ได้เข้านอนเวลานี้”　　

ท่านแค่ไม่อยากทำ!　　

ซึ่งมันก็เป็นจริงดั่งขันทีว่า หากเทียบกับองค์ชายสมัยก่อน ขอเพียงได้รับโอกาสเช่นนี้ ไม่ว่าจะดึกดื่นเพียงใดก็เต็มใจอ่านฎีกาเหล่านี้ แต่กับองค์ชายผู้นี้ไยถึงแตกต่างนักนะ　

หนานกงฉีโม่นั่งเอื่อยเฉื่อย ใช้นิ้วเรียวหมุนพัดในมือเล่น ดวงตาคมเฉี่ยวหรี่ลงอย่างไม่พอใจ　　

“ข้าจะไปเมืองด่านหน้า จะอ่านฎีกาพวกนี้ไปเพื่อสิ่งใด? เอาไปมอบให้พี่ใหญ่ทั้งหมดเลยก็แล้วกัน”　　

ขันทีเสี่ยวไห่รีบเอ่ยท้วง “องค์ชายพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมได้ยินมาว่าองค์ชายใหญ่ก็ได้รับฎีกาพวกนี้เช่นกัน ท่านอ่านดูสักหน่อยเถิด ไม่เช่นนั้น ราชกิจในวันพรุ่งก็มิอาจผ่านไปด้วยดีนะพ่ะย่ะค่ะ”

หนานกงฉีโม่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ “รู้แล้ว”　　

ไม่รู้ว่าเสด็จพ่อคิดสิ่งใดอยู่กันแน่

หนานกงฉีโม่อ่านฎีกาเหล่านั้นด้วยสายตาเศร้าหมอง เขาไม่เคยคิดและไม่เคยอยากแข่งขันอันใดกับพี่ใหญ่ ทั้งหมดนี้ควรเป็นของพี่ใหญ่ตั้งแต่แรก

แสงอรุณสาดส่องลงมากระทบพื้นดิน เสียงไก่ขันเป็นสัญญาณให้ผู้คนรับรู้การมาถึงของเช้าวันใหม่ หนานกงฉีซิวและหนานกงฉีโม่เดินทางมาเข้าเฝ้าเสด็จพ่อพร้อมกับฎีกาที่ได้รับเมื่อวานนี้

สองพี่น้องยืนสบตากันอยู่หน้าประตู หนานกงฉีโม่เปิดปากหาวหวอด เปลือกตาหนักอึ้งดูไม่สดชื่นเอาเสียเลย　　

ส่วนหนานกงฉีซิวก็ยังคงเป็นหนานกงฉีซิว ชายหนุ่มบนรถเข็นนั่งหลังตรงเหมือนต้นสนเขียวชอุ่ม ส่งยิ้มทักทายให้อีกฝ่ายอย่างอ่อนโยนราวกับไม่สะทกสะท้านต่อสิ่งใดในใต้หล้า　

ทั้งที่จริง ๆ แล้ว… เขาคือคนที่กำลังแบกรับความทุกข์

หนานกงฉีโม่หลุบตาต่ำ ทว่าเสียงที่ใช้เอื้อนเอ่ยนั้นช่างแตกต่าง

“ว้า~ พี่ใหญ่มาเร็วเสียจริง”　

หนานกงฉีซิว “ข้ามาเข้าเฝ้าเสด็จพ่อ”

ฝูไห่กงกงเดินออกมา “เชิญองค์ชายทั้งสองพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาททรงกำลังรอพวกท่านอยู่”　　

ทั้งสองเข้าไปข้างในก็เห็นบุรุษผู้สง่างามนั่งรออยู่ก่อนแล้วจึงเอ่ยทักทายด้วยความเคารพ　

“ถวายพระพรเสด็จพ่อพ่ะย่ะค่ะ”　　

หนานกงสือเยวียนพยักหน้าเบา ๆ “ส่งฎีกาพวกนั้นมาให้ข้าเถอะ”　　

หลังจากทั้งสองมอบฎีกาคืนแล้ว พวกเขาก็รอเงียบ ๆ　　

หนานกงสือเยวียนค่อย ๆ พลิกดูฎีกาที่โอรสทั้งสองเขียนวิจารณ์ สุดท้ายก็ได้ข้อสรุป

ลูกคนโตวิจารณ์ได้อย่างนุ่มนวลแต่เด็ดขาด มีหลายเรื่องที่เขาเสนอทางออกที่นำไปใช้การได้จริง

ส่วนลูกคนรองนั้นวิจารณ์ได้สุดโต่งมาก อีกทั้งคำพูดที่ใช้เขียนตอบยังตรงไปตรงมา ไม่มีการรักษาน้ำใจใด ๆ ทั้งสิ้น

มีฎีกาหลายฉบับที่เต็มไปด้วยคำพูดไร้สาระ และหนานกงฉีโม่ก็ได้เขียนวิจารณ์ไว้ว่า

‘เขียนสิ่งใดไร้แก่นสาร ยิ่งอ่านก็ยิ่งนึกถึงคนเขียน ไม่เสียดายหมึกหรือไร? ควรตีกลองลั่นฆ้องเพื่อเฉลิมฉลอง’　　

เมื่อเห็นประโยคตรงกลางแล้ว… หนานกงสือเยวียนพอจะรู้แล้วว่าโอรสผู้นี้ปากจัดปานสตรี　　

หากส่งกลับไปเช่นนี้ มีหวังขุนนางพวกนั้นโมโหไฟลุกท่วมหัวเป็นแน่

แต่ว่า…　　

เขาก็ทำได้ไม่เลวเลย อืม… เอาอย่างนี้ดีกว่า ฎีกาพวกนี้เขียนแต่เรื่องไร้สาระ แถมไม่มีแก่นสารใดเลย

แต่หนานกงฉีโม่ยังสามารถเขียนวิจารณ์ได้มากมายถึงเพียงนี้ มิหนำซ้ำ ทุกคำพูดล้วนคมเหมือนมีด รับประกันได้เลยว่าแทงทะลุทุกส่วนของร่างกาย ไม่ว่าจะหัวใจ ตับ ม้าม หรือปอดของเจ้าของฎีกาเหล่านั้น　

เมื่อก่อนหนานกงสือเยวียนมักจะอ่านฎีกาเหล่านี้และวางทิ้งไว้ แต่ตอนนี้เขาเหมือนจะพบวิธีใหม่แล้ว　　

ฮ่องเต้จ้องโอรสคนรองของตนพลางขบคิด　　

ฎีกาไร้สาระที่ตัวเขาเองก็มิใคร่อ่าน… บัดนี้พวกมันมีที่ไปแล้ว

จู่ ๆ หนานกงฉีโม่ก็รู้สึกขนลุกโดยไม่รู้สาเหตุ ซ้ำยังสัมผัสได้ถึงลางสังหรณ์บางอย่าง　

เขาแก้ไขข้อบกพร่องเพียงเล็กน้อยก่อนจะคืนฎีกาให้โอรสทั้งสองทำความเข้าใจด้วยตนเอง　　

นี่เป็นการเลี้ยงดูบุตรชายแบบให้อิสระ ทั้งยังปล่อยให้เรียนรู้ถึงการแสดงความคิดเห็นอย่างมีเหตุมีผล

เมื่อจัดการเรื่องฎีกาเรียบร้อยแล้ว หนานกงสือเยวียนก็รีบกลับไปหาบุตรสาวตัวน้อยที่ ณ เวลานี้อาจจะกลิ้งตกเตียงไปแล้วก็เป็นได้　　

หนานกงฉีซิวอ่านข้อความบางส่วนที่เสด็จพ่อเขียนไว้ให้ ซึ่งเขาก็ได้แก้ไขให้มันสมบูรณ์ยิ่งขึ้น 　　

ทว่าฎีกาที่น้องรองของเขาเขียนวิจารณ์กลับ… ว่างเปล่า “…”

น้องรองตัดสินใจได้ไม่เลวเลย ขุนนางพวกนั้นเอาแต่เขียนไร้สาระจนเกินเหตุ น้องรองตอบกลับไปเช่นนั้นก็สมควรแล้ว

หนานกงฉีโม่กำลังอ่านฎีกาที่พี่ใหญ่เขียนวิจารณ์

“พี่ใหญ่ ไยท่านต้องมีมารยาทกับคนพวกนี้ด้วย ดูสิ เรื่องแค่นี้เอง? เรื่องแค่นี้ยังกล้าเขียนนำมาฟ้องเสด็จพ่อ?”　　

“อันนี้ก็ด้วย บุตรชายของขุนนางกรมคลังถูกทุบตีแล้วมันเกี่ยวอันใดกับเสด็จพ่อ? เสด็จพ่อต้องจัดการเรื่องในอาณาจักรทุกวันมิมีว่างเว้น ยังต้องมาจัดการเรื่องในจวนให้พวกเขาด้วยหรือ คิดว่าเสด็จพ่อว่างนักหรือไร?”

หนานกงฉีซิวเอ่ยด้วยน้ำเสียงนิ่งสงบ “พวกเขาอาจจะต้องการคนกลางตัดสินให้ จึงใช้โอกาสนี้ร้องเรียนก็เพียงเท่านั้น”

หนานกงฉีโม่ขบขันระคนดูถูก “คนพวกนี้แค่ชอบทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่”

ณ ห้องนอนทางด้านหลังที่อยู่ไม่ไกลนัก เสี่ยวเป่าถูกห่อด้วยผ้าห่มเหมือนดักแด้ ก่อนจะลอยวืดขึ้นจากพื้นแล้วถูกวางลงบนเตียง เปลือกตายังปิดสนิท ทว่าจมูกกลับขยับดุ๊กดิ๊ก พยายามควานหาท่านพ่อแต่ก็ขยับไม่ได้

เสียงแว่ว ๆ ดังมาจากข้างนอกทำให้เสี่ยวเป่างัวเงียตื่นขึ้น หัวเล็ก ๆ ผมฟู ๆ คลอเคลียอยู่ในฝ่ามือผู้เป็นพ่อ

“ท่านพ่อ ท่านพ่อ~”　　

เจ้าก้อนแป้งติดคนอย่างกับแป้งนึ่งเหนียวนุ่ม

“จะตื่นหรือนอนต่อ”　　

หนานกงสือเยวียนบีบแก้มป่อง ๆ ของบุตรสาวตัวน้อย

เสี่ยวเป่าส่งเสียงงึมงำพลางกลิ้งมาใกล้เขา พยายามจะลุกแต่ก็ลุกไม่ขึ้น

กลิ้งไปมาอยู่ครู่หนึ่งก็ใช้หัวเล็ก ๆ ดันตัวลุกขึ้น แต่ชั่วพริบตาต่อมาก้นน้อย ๆ ก็ทิ้งตัวลงบนผ้านวมนุ่มแล้วก็ลุกขึ้นไม่ได้อีก　

เจ้าก้อนแป้งซุกหน้าลงบนผ้านวม แขนขากระดิกไปมา เจ้าของดวงหน้ามนพยายามปรือตา

“ท่านพ่อ ๆ เสี่ยวเป่าลุกไม่ได้”

เจ้าก้อนแป้งเหนียวนุ่มร้องงอแง

หนานกงสือเยวียนนั่งลงข้างเตียงด้วยสีหน้าเรียบเฉย เฝ้ามองนางกลิ้งไปมาอย่างไม่ทุกข์ร้อน

เสี่ยวเป่าลุกขึ้นเองได้ในที่สุด ผมดำเงางามที่เคยนุ่มสลวยยุ่งเหยิงไปหมด นั่งจุมปุ๊กอยู่บนเตียง คางเรียววางอยู่บนแขนแกร่งของท่านพ่อ ฟันซี่น้อยกัดกันเสียงดังกึก ๆ

ทันใดนั้น แก้มทั้งสองข้างก็ถูกบีบเข้าหากันจนปากเล็ก ๆ ห่อตัวยื่นออกมา เสี่ยวเป่าหยุดกัดฟัน ก่อนจะเงยหน้าน้ำตาเอ่อคลอมองท่านพ่อ

“ยังไม่ตื่น?”