เริ่มทำพาร์ทไทม์เป็นพ่อบ้านได้ไม่ทันไร ดูเหมือนครอบครัวของสาวงามอันดับหนึ่งของโรงเรียนจะถูกใจผมเข้าซะแล้ว - ตอนที่ 11 สัญญาระยะยาว

ฮารุโตะผุดยิ้มเจื่อนให้คำหยอกล้อของโทโจฝ่ายพ่อ พร้อมเตรียมมื้อเย็นต่อ

เรียวตะที่เล่นกับผู้เป็นแม่จนถึงเมื่อครู่ วิ่งเข้ามาหาฮารุโตะที่กลับมาทำมื้อเย็นต่อ

「นี่ วันนี้พี่ชายจะอยู่กินข้าวด้วยกันใช่มั้ยฮะ ？」

「เอ๊ะ！？　อา〜……」

ถ้อยคำของเรียวตะ ทำให้ฮารุโตะถึงกับพูดไม่ออก

（จะว่าไป ก่อนหน้านี้เคยบอกไปว่าจะกินข้าวด้วยกันนินะ）

ฮารุโตะในตอนนั้น คิดว่าตนคงไม่ถูกเรียกมาที่บ้านโทโจอีก

แต่ ในเมื่อตอนนี้ตนถูกเรียกมาอีกครั้ง การผิดสัญญาที่ให้ไว้กับเรียวตะช่างเป็นเรื่องที่น่าเจ็บปวด

ขณะที่ฮารุโตะกำลังกลุ้มใจเพราะไม่รู้ว่าจะตอบกลับอย่างไร โทโจฝ่ายพ่อที่กำลังฟังบทสนทนาอยู่ก็เปิดปากพูด

「ดีเลยไม่ใช่รึ！　ว่าไงโอสึกิคุง？　ถ้าไม่เป็นการรบกวน ก็อยากให้เธอมาทานมื้อเย็นด้วยกันได้รึเปล่านะ？」

「ตัวผมก็ไม่ได้มองว่าเป็นการรบกวนหรอกครับ แต่กลับกันตัวผมนั้นมาที่นี่เพราะทำงาน ……」

ขณะที่ฮารุโตะกล่าวอย่างลังเล อิคุเอะก็เผยรอยยิ้มพร้อมกล่าว

「แหม ไม่เป็นไรหรอกจ่ะโอสึกิคุง เมื่อกี้ก็บอกไปแล้วไม่ใช่เหรอ？　ว่าเธอน่ะเป็นเพื่อนร่วมชั้นของอายากะเพราะงั้น ทำตัวให้สบายกว่านี้ก็ได้จ่ะ」

「แต่ว่า、คือว่า……คุณโทโจไม่รู้สึกอึดอัดแย่เหรอครับ？」

「ไม่เลยสักนิด！」

「ฉันไม่เป็นไรนะ」

ถ้อยคำของฮารุโตะ ทำให้พ่อกับลูกสาวตอบกลับพร้อมกัน

แน่นอนอยู่แล้วเพราะทั้งคู่ก็เป็น『โทโจ』เหมือนกันนั่นเอง

หลังจากส่งเสียงซ้อนทับกัน ทั้งคู่ก็ส่งเสียงหัวเราะ「ฮาฮาฮา」ออกมาพร้อมกัน

「โอสึกิคุง วิธีเรียกแบบนั้นไม่รู้หรอกนะว่าเรียกใคร เพราะไม่ว่ายังไง ทุกคนในที่นี้ก็เป็น『คุณโทโจ』เหมือนกันหมดล่ะนะ」

โทโจฝ่ายพ่อกล่าวพร้อมผุดสีหน้าซุกซนเล็กน้อย

「แล้วก็ ฉันชื่อชูอิจิเรียก『คุณโทโจ』มีแต่จะทำให้สับสนเปล่าๆเพราะงั้น หลังจากนี้ก็ช่วยเรียกฉันด้วยชื่อเถอะนะ」

แม้ฮารุโตะจะสับสนกับคำพูดนั้น แต่ก็ยังตอบรับความต้องการของชูอิจิ

「เอーอ、เข้าใจแล้วครับคุณชูอิจิ」

ชูอิจิพยักหน้าอย่างพอใจให้คำตอบของฮารุโตะ

「เช่นนั้น……คุณชูอิจิ ตัวผมขอร่วมโต๊ะทานมื้อเย็นด้วยได้รึเปล่าครับ？」

「แน่นอน！」

ฮารุโตะผุดยิ้มเจื่อนให้ชูอิจิผู้ตอบกลับด่วนทันใจ

「ท่านโท …อา……คุณอายากะเองก็ไม่ว่าอะไรใช่ไหมครับ？」

ฮารุโตะที่กำลังเรียกอายากะว่า『ท่านโทโจ』แต่พอเห็นชูอิจิขมวดคิ้วพร้อมร้อง「หืม？」 ก็เปลี่ยนไปเรียกชื่อเธอแทน

「อือ、อื้ม ไม่เป็นไร」

อาจเพราะไม่ชินกับการถูกผู้ชายเรียกชื่อ ตัวเธอจึงตอบกลับพร้อมแก้มแดงเล็กน้อย

จริงอยู่ที่โรงเรียนตัวเธอนั้นมักถูกรายล้อมไปด้วยเด็กผู้หญิง ฮารุโตะจึงแทบไม่เคยเห็นเธอพูดคุยกับเด็กผู้ชายเลย ถึงแม้จะมี ก็คงเป็นแค่การติดต่อสื่อสารในคาบเรียน อย่างน้อยก็ไม่น่าจะมีเด็กผู้ชายคนไหนในโรงเรียนของฮารุโตะที่ได้เรียกชื่ออายากะในสถานการณ์เช่นนี้

ตรงจุดนั้น ฮารุโตะกลับได้รับอนุญาตให้เรียกชื่อของเธอด้วยความรู้สึกที่ราวกับได้รับการอนุมัติจากผู้ปกครอง ถ้าเป็นเด็กผู้ชายทั่วไปคงยินดีจนแก้ผ้าเต้นรอบเมืองไปแล้วแต่ ถึงจะเป็นแค่พาร์ทไทม์ ฮารุโตะนั้นกลับทำหน้ากลุ้มใจอย่างหนักว่า ที่ตนได้ร่วมโต๊ะทานอาหารที่บ้านของลูกค้าระหว่างงานมันดีแล้วแน่หรือ แต่ความกังวลนั้นก็ได้ปลิวหายไปเพราะรอยยิ้มอันบริสุทธิ์ของเรียวตะ

「วันนี้พี่ชายจะอยู่กินข้าวด้วยกันใช่มั้ยฮะ？」

เรียวตะผู้ฟังบทสนทนาจนถึงเมื่อครู่ ปักใจเชื่อไปแล้วว่าฮารุโตะนั้นจะร่วมทานมื้อเย็นด้วยกัน

เขาพูดด้วยรอยยิ้มเต็มวงหน้าพร้อมกระตุกชายเสื้อของฮารุโตะเบาๆ

รอยยิ้มนั้นของเรียวตะทำให้ฮารุโตะยอมตัดใจ ย่อตัวลงลูบหัวเขาพร้อมกล่าว

「นั่นสินะ วันนี้กินข้าวเย็นด้วยกันเนอะ」

「เย้ーー！！」

「ถ้างั้น เหลือเวลาอีกนิดหน่อยจนกว่าจะทำอาหารเสร็จเพราะงั้น ช่วยรอแปบนึงนะ」

「อื้ม！」

เรียวตะพยักหน้าอย่างแรงให้ถ้อยคำของฮารุโตะ และกลับไปหาผู้เป็นแม่ที่ห้องนั่งเล่นเหมือนเดิม

ฮารุโตะผู้ได้รับการเยียวยาจากรอยยิ้มของเรียวตะ ใส่แรงฮึดเพื่อที่จะได้เสิร์ฟมื้อค่ำชั้นยอดให้ทุกคนในบ้านโทโจ

มื้อเย็นในครั้งนี้มี พาสต้าครีมรสเลม่อนและซุปข้นเย็น นอกจากนั้นยังมีคาปรีเซ่ ซึ่งเป็นเมนูที่จะช่วยให้สดชื่นแม้นในยามพบค่ำที่ยังคงความร้อนอบอ้าว

ฮารุโตะหั่นฟักทองสำหรับใช้ทำซุปข้นเป็นชิ้นเล็กๆและนำเข้าไมโครเวฟ ระหว่างนั้นก็เตรียมหน่อไม้ฝรั่งสำหรับพาสต้ามาคลุกเคล้ากับเกลือพร้อมหั่นสไลด์มะเขือเทศแล้วนำไปแช่ในตู่เย็น

ชูอิจิผู้จ้องมองท่วงท่าการทำอาหารเช่นนั้นของเขาด้วยความประทับใจเปิดปากพูด

「โอสึกิคุงไปเรียนทำอาหารมาจากใครงั้นรึ？」

「คุณยายเป็นคนสอนครับ ไม่ใช่แค่อาหารแม้กระทั่งงานบ้านเช่นทำความสะอาดกับซักผ้า ทั้งหมดล้วนเป็นสิ่งที่ได้เรียนมาจากคุณยายครับ」

「โฮะโฮ่ ท่านยายของฮารุโตะคุงคงจะเป็นคนที่วิเศษมากเลยสินะ」

「ขอบคุณครับ」

ฮารุโตะก้มหัวให้ชูอิจิ

สำหรับฮารุโตะ ผู้เป็นยายคืออาจารย์ผู้ช่ำชองงานบ้านทุกแขนง พออาจารย์ผู้นั้นถูกชม ก็พลอยให้ลูกศิษย์อย่างฮารุโตะเผลอยิ้มมุมปากไปด้วย

จากนั้นไปนาน ฮารุโตะก็ทำอาหารเสร็จ อาหารสำหรับ5คนก็ถูกจัดวางบนโต๊ะอาหาร

「ตายแล้ว！　รู้สึกเหมือนอยู่ร้านอาหารอิตาเลี่ยนเลยจ่ะ！」

อิคุเอะก้มหน้ามองอาหารที่ถูกจัดวางบนโต๊ะ

「ขอบใจมาก โอสึกิคุง เอาล่ะ ทุกคนมาเริ่มทานกันเถอะ」

ถ้อยคำนั้นของชูอิจิ ทำให้ทุกคนในบ้านโทโจนั่งลงตรงโต๊ะ ฮารุโตะก็ร่วมนั่งด้วยความเกรงใจเล็กน้อย

「ถ้างั้น จะทานแล้วนะ」

ชูอิจิพูดพร้อมพนมมือ ทำให้ทุกคนกล่าว『จะทานแล้วนะ』ตาม

จากนั้น เรียวตะก็คว้าส้อมด้วยความเร็วสูง ม้วนพาสต้าครีมขึ้นมาอย่างรวดเรียวและเริ่มกิน

「อร่อย！！　พี่ชาย เจ้านี่อร่อยสุดๆเลยฮะ！！」

「ตายแล้วๆ เรียวตะค่อยๆกินก็ได้ เดี๋ยวก็ติดคอหรอก」

อิคุเอะกล่าวเตือนเรียวตะผู้ยัดครีมพาสต้าเข้าปากรวกกับดื่มน้ำ

ถึงกระนั้น ถ้อยคำของผู้เป็นแม่กลับส่งไปไม่ถึงหูของเรียวตะที่จดจ่ออยู่กับพาสต้า จนในจานของเขาแทบไม่เหลืออะไรอยู่แล้ว

พึ่งผ่านไปแค่สามนาที แต่เรียวตะกินเกือบจะเกลี้ยงจานแล้ว ฮารุโตะจึงผุดยิ้มให้

「เรียวตะคุง ยังเหลือให้เติมอีกเยอะเพราะงั้นค่อยๆกินก็ได้」

「จริงเหรอฮะ！？　ผมขอเติม！！」

เรียวตะตาเป็นประกายให้ ถ้อยคำของฮารุโตะ

ตอนนั้นเอง อายากะผู้ก้มดูจานของน้องชาย

「ไม่ได้นะเรียวตะ ถ้าจะเติมก็ต้องกินให้หมดก่อน」

「อะ อื้ม、！」

เรียวตะรีบใช้ส้อมตักพาสต้าที่เหลือแล้วเอาเข้าปากอย่างเอาเป็นเอาตายตามคำเตือนของพี่สาว

เมื่อฮารุโตะยิ้มอย่างพอใจพร้อมจ้องมองท่าทีนั้นของเรียวตะ คนข้างๆก็ส่งเสียงทักอย่างเกรงใจ

「โอสึกิคุง คือว่า〜พอมีให้เติมอีกรึเปล่า？」

พอฮารุโตะส่งสายตาไปทางชูอิจิผู้เป็นเจ้าของเสียง ก็พบว่าจานของเขานั้นว่างเปล่าอย่างสวยงามไปแล้ว

ดูเหมือนฝั่งผู้เป็นพ่อจะทานเสร็จเร็วกว่าเรียวตะเสียอีก

「ครับ ยังเหลืออีกเยอะเลยครับ」

「งั้นรึ！　ถ้างั้น ขอเติมหน่อยก็แล้วกัน」

「อ๊ะ！　คุณพ่อขี้โกง！　ผมก็ขอเติมด้วย！！」

เรียวตะผู้ทานอาหารที่เหลือจนหมดตามคำสั่งของพี่สาว ถือจานยื่นให้ฮารุโตะราวกับไม่อยากแพ้ผู้เป็นพ่อ

ฮารุโตะยิ้มเจื่อนพร้อมถือจานไปยังห้องครัวตามการอ้อนขอของพ่อลูกโทโจ

ฮารุโตะผู้คิดว่ารอดไปทีที่ทำไว้เผื่อเรียวตะผู้ซึ่งอยู่ในวัยกำลังโต พร้อมถือจานที่เติมแล้วให้ทั้งคู่

พอนำจานที่เติมจนเต็มแล้วยื่นให้เรียวตะกับชูอิจิ สีหน้าของทั้งคู่ก็เปล่งประกายเจิดจ้า

สมแล้วที่เป็นพ่อลูก รีแอ็กชันตอนประทับใจเหมือนกันอย่างกับแกะ จนทำให้ฮารุโตะเผลอคิวว่า ท่าทีของทั้งคู่นั้นราวกับสุนัขนิดหน่อย

ฮารุโตะผู้คิดว่าชูอิจิคือสุนัขพันธ์โกลเด้นริทรีฟเวอร์ส่วนเรียวตะคือชิบะ กัดฟันแน่นพยายามไม่ให้ตัวเองเผลอหลุดยิ้ม ขณะจินตนาการสภาพของทั้งคู่กระดิกหางและวิ่งไปรอบๆอาหารอันเลิศหรู

「อุฟุฟุ คุณล่ะก็ทำตัวเหมือนเด็กไปได้ ไม่ไหวเลยนะ」

อิคุเอะกล่าวพร้อมผุดยิ้มอย่างสนุกสนาน ให้ปฏิกิริยาของสองพ่อลูก

「แม้แต่ในร้านระดับสูงก็แทบหารสชาติแบบนี้ไม่ได้เลยนะ อิคุเอะเองก็คิดแบบนั้นใช่ไหมล่ะ？」

「นั่นสินะ ซุปข้นเนียนจนน่าตกใจ แถมการปรุงรสก็สมบุรณ์แบบ อร่อยมากเลยจ่ะ」

「ขอบคุณครับ ดีใจที่ถูกปากครับ」

ขณะที่ฮารุโตะกล่าวขอบคุณอย่างสุภาพ อิคุเอะก็กล่าวถามอย่างใคร่รู้

「นี่ๆ โอสึกิคุง มีอาหารที่ถนัดเป็นพิเศษรึเปล่าจ๊ะ？」

คำถามของอิคุเอะ ทำให้อายากะและชูอิจิหันเป็นมองเขาอย่างสนใจเช่นกัน

มีเพียงแค่เรียวตะที่จดจ่ออยู่กับอาหารตรงหน้าราวกับไม่ได้ยินเสียงจากรอบข้าง

「นั่นสินะครับ……แฮมเบิร์กที่ทำครั้งก่อนก็เป็นหนึ่งในอาหารที่ตัวผมถนัดเหมือนกันครับแต่……」

ฮารุโตะนั้นสามารถปรุ่งอาหารได้หลายประเภทไม่ว่าจะเป็น อาหารญี่ปุ่น อาหารตะวันตกและอาหารจีน แต่อาหารที่ยายผู้ซึ่งเป็นอาจารย์ถนัดเป็นพิเศษนั้นคืออาหารญี่ปุ่น ดังนั้นอาหารที่ฮารุโตะถนัดเป็นพิเศษจึงเป็นอาหารญี่ปุ่นไปโดยปริยาย

「คิดว่าค่อนข้างถนัดอาหารญี่ปุ่นเป็นพิเศษครับอย่างเนื้อตุ๋นมันฝรั่ง(นิคุจากะ)กับไก่ตุ๋นผัก(ชิคุเซนนิ)」

ไม่ว่าอันไหนก็เป็นเมนูที่ผู้เป็นยายทำให้กินสมัยยังเด็กบ่อยๆ สำหรับฮารุโตะนับเป็นเมนูที่คุ้นเคย

「เนื้อตุ๋นมันฝรั่งเหรอ อยากลองกินดูสักครั้งจังนะ ……」

「แหมๆอายากะล่ะก็、ติดเสน่ห์ปลายจวักของโอสึกิคุงเข้าให้แล้วเหรอจ๊ะ？」

「อ๊ะ！　เดี๋ยวสิหม่าม้า！　อย่าพูดอะไรแปลกๆสิ！」

「อุฟุฟุ、ขอโทษจ่ะ」

「โถ่……」

ลูกสาวเม้มปากให้ถ่อยคำหยอกล้อของผู้เป็นแม่

「แต่ว่านะ ก็อยากจะลองกินอาหารฝีมือโอสึกิคุงอีกหลายๆอย่างจังนะ」

「นั่นสินะ、ฉันเองก็เห็นด้วย」

อิคุเอะเห็นพ้องกับถ้อยคำของชูอิจิ

「ก็อย่างที่ว่า โอสึกิคุง」

ชูอิจิหันไปหาฮารุโตะอีกครั้ง หยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาจากชั้นวางด้านหลังโต๊ะอาหาร และวางไว้บนโต๊ะเพื่อให้ฮารุโตะมองเห็น

「นี่มัน ใบปลิวสัญญาระยะยาว ……」

「ใช่แล้ว、งานบ้านของเธอทำให้พวกเราพึงพอใจ เพราะงั้นหลังจากนี้ ขอลงสัญญาระยะยาวกับโอสึกิคุงในฐานะผู้ให้บริการรับทำงานบ้านแทน」

ฮารุโตะเผยสีหน้าประหลาดใจให้ถ้อยคำของชูอิจิ

「เออ……คือว่า、ขอบคุณครับ ด้วยความยินดีเป็นอย่างยิ่งครับ」

「ไม่หรอกๆ！　ที่อยากขอบคุณน่ะมันทางเราต่างหาก」

「ใช้แล้วจ่ะ หลักจากนี้ก็ฝากด้วยนะ」

ชูอิจิแลพอิคุเอะผุดยิ้มพร้อมกล่าว

พอฮารุโตะเหลือบไปดูท่าทีของอายากะ เธอก็พยักหน้าให้เล็กน้อยพร้อมกล่าวต่อ

「รบกวนด้วยนะ โอสึกิคุง」

「ฝะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ」

ฮารุโค้งคำนับอย่างสับสน

ฮารุโตะผู้ไม่นึกไม่ฝันว่าพาร์ทไทม์ระยะสั้นที่ตนกำลังทำ จะได้รับการลงสัญญาจ้างระยะยาว

ฮารุโตะผู้เริ่มทำพาร์ทไทม์เพื่อหาเงินเข้าเรียนมหาลัย และไม่คิดว่าจะถูกครอบครัวของไอดอลประจำโรงเรียนถูกใจจนต้องไปมาที่บ้านหลังนี้ตลอดช่วงวันหยุดฤดูร้อน

เหตุการณ์อันไม่คาดฝันเกินไปสำหรับฮารุโตะ เขาจึงพยายามหลีกหนีความจริงโดยการเช็ดรอบปากของเรียวตะซึ่งเลอะซุปข้นราวกับหนวด

ข่าวดี:เรื่องนี้กำลังจะมีมังงะแล้วครับ(ปรบมือ)แต่ไม่รู้จะมาตอนไหนนะ ถ้ามาสักพักแล้วไม่มีเพจไหนแปล ผมก็กะว่าจะขออาสาแปลเองครับ

*เนื้อตุ๋นมันฝรั่ง(肉じゃが)อาหารประเภทตุ๋นอย่างหนึ่งของญี่ปุ่น ทำจากเนื้อสัตว์ มันฝรั่ง และหัวหอม ตุ๋นในซีอิ๊วหวานและมิริน

*ไก่ตุ๋นฝัก(筑前煮)อาหารที่มีต้นกำเนิดมาจากทางเหนือของคิวชู ประเทศญี่ปุ่น ทำจากไก่ตุ๋นและผัก