เริ่มทำพาร์ทไทม์เป็นพ่อบ้านได้ไม่ทันไร ดูเหมือนครอบครัวของสาวงามอันดับหนึ่งของโรงเรียนจะถูกใจผมเข้าซะแล้ว - ตอนที่ 2 ลูกค้ารายแรก

(ยังไม่ได้ตรวจคำผิดนะครับ ขอพักหัวก่อนครับเดี๋ยวค่อยมาเช็ค หรือถ้าช่วยผมเช็คจะดีใจมากครับ)

ความร้อนในช่วงฤดูร้อนที่แม้จะตกเย็นก็ยังคงกลิ่นอายไม่จางหาย ท่ามกลางเสียงร้องหนวกหูของเหล่าจักจั่น โอสึกิ ฮารุโตะ จับช่วงอกของชุดเครื่องแบบที่เปื้อนเหงื่อสะบัดขึ้นพึ่บพั่บ พลางเปิดประตูหน้าบ้านตัวเอง

「กลับมาแล้วคร้าบ〜」

พอกล่าวคำทักทายตอนกลับถึงบ้านพลางถอดรองเท้าและเข้าไปในบ้าน ก็มีคนผู้หนึ่งจากปลายทางเดินค่อยๆเดินมาหา

「ยินดีต้อนรับกลับ ฮารุโตะ」

「กลับมาแล้วครับ คุณยาย ดูนี่ เจอของลดราคาที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตระหว่างทางกลับบ้านด้วยล่ะ」

ฮารุโตะยกถุงที่ถือในมือข้างหนึ่งขึ้นเล็กน้อย ผุดสีหน้าภูมิใจ

ในถุงใบนั้นมีเนื้อบดกับหัวหอมที่วันนี้ไปต่อสู้แย่งชิงกว่าจะได้มาใส่อยู่

「เนื้อบด100g 118เยน หัวหอม5หัวในราคา298เยนล่ะ」

「แหมๆ คนเยอะมากเลยไม่ใช่เหรอ？」

คุณยายรับถุงพลางกล่าวอย่างเป็นห่วง

「รู้ซึ้งเลยล่ะครับว่าแม่บ้านเป็นตัวตนที่แข็งแกร่งขนาดไหน」

แม่บ้านในโลกใบนี้ เพื่อบรรลุหน้าที่ที่เรียกว่า การไหว่คว้าวัตถุดับราคาถูก นั้นมีศักยภาพแอบแฝงพอที่จะเอาชนะเด็กนักเรียนม.ปลายที่มีทั้งความเยาว์วัยและพลังกายได้เลยทีเดียว

ระหว่างทางกลับบ้านในช่วงบ่ายกลางฤดูร้อน ฮารุโตะย้อนนึกถึงความทรงจำที่ถูกฝูงของสายพันธุ์สุดแกร่งที่เรียกว่าแม่บ้านลุมขย้ำ จนใบหน้านั้นผุดสีหน้าบูดบึ้ง

「ลำบากแย่เลยนะ ถ้างั้นข้าวเย็นวันนี้เอาเป็นแฮมเบิร์กเนอะ」

ถ้อยคำของยายที่ช่วยปลอบประโลมความพยายามอย่างยากลำบากของหลานพร้อมเสนอเมนูอาหารเย็น ทำให้สีหน้าของฮารุโตะกลับมาเปล่งประกายชั่วพริบตา

「ถ้าได้กินแฮมเบิร์กของคุณยายละก็ ผมต่อสู้กับแม่บ้านทุกวันก็ยังได้！」

「งั้นเหรอๆ ถ้างั้นไปล้างมือบ้วนปากได้แล้ว」

「อุย」

ฮารุโตะขานตอบยายแล้วมุ่งหน้าไปยังอ่างล้างหน้า หลังจากล้างมือกับบ้วนปากจนสะอาดแล้ว ก็มุ่งหน้าไปหยุดอยู่ที่ห้องสไตล์ญี่ปุ่นห้องหนึ่ง

ริมผนังของห้องมีการตั้งหิ้งสักการะ ข้างในนั้นมีรูปถ่ายของผู้ตาย3ใบประดับอยู่

「คุณพ่อคุณแม่ คุณตาด้วย กลับมาแล้วครับ ตั้งแต่วันนี้ไปก็วันหยุดฤดูร้อนแล้วล่ะ」

ฮารุโตะ พนมมือไหว้รูปถ่ายทั้งสามพลางพูดอย่างสงบ

「หยุดฤดูร้อนปีนี้น่ะนะ ผมจะทำพาร์ทไทม์ล่ะ」

ฮารุโตะพนมมือค้างไว้แบบนั้น ส่งเสียงพูดคุยกับรูปถ่ายทั้งสาม

「แต่ว่าก็ยังตั้งใจเรียนอยู่เหมือนเดิมเพราะงั้นวางใจเถอะ อ๊ะ แล้วก็ ยังแวะเวียนไปที่โรงฝึกอยู่เป็นประจำเพราะงั้นอย่าห่วงไปเลยนะคุณตา」

ปัจจุบัน ครอบครัวโอสึกิ เหลือเพียงฮารุโตะกับยายแค่สองคนเท่านั้น

พ่อแม่ของเขา เสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ตั้งแต่สมัยฮารุโตะยังเยาว์วัย ฮารุโตะผู้เสียพ่อแม่ไปตั้งแต่อายุยังน้อย เพื่อไม่ให้ลำบากในการหาเลี้ยงชีพในอานาคต ตากับยายจึงเลี้ยงดูเขาอย่างเคร่งครัดโดยไม่ตามใจ

ตาของฮารุโตะ ส่งเขาไปยังโรงฝึกคาราเต้เพื่อฝึกฝนร่างกายและจิตใจ

ยายของฮารุโตะ ฝึกปรือให้เขาทำความสะอาด ซักผ้า ทำอาหาร รวมถึงงานเล็กๆภายในบ้าน เพื่อไม่ให้ไปลำบากตอนเหลืออยู่เพียงลำพัง

ด้วยเหตุนั้น เขาในตอนนี้จึงสามารถทำทุกอย่างได้ด้วยตัวคนเดียวเป็นกิจวัตร สกิลงานบ้านที่มีติดตัวนั้น ถึงขั้นสามารถทำพาร์ทไทม์บริการรับทำงานบ้านแทนได้เลยนั่นเอง

「เอาล่ะ ได้เวลาไปช่วยคุณยายแล้วละมั้ง」

ปู่ของฮารุโตะจากไปตอนที่เขาพึ่งเข้าเรียนม.ต้น

ฮารุโตะ คลายมือและมุ่งไปยังห้องครัว

ถึงแม้ฮารุโตะจะภูมิใจในสกิลการทำอาหารที่พัฒนาขึ้นพอตัวจากการสอนของยายแต่ ก็ยังไม่อาจเอาชนะรสมือของผู้เป็นอาจารย์ได้

เพื่อที่จะได้เข้าใกล้รสชาตินั้นขึ้นสักนิดก็ยังดี ฮารุโตะจึงใช้เวลาในแต่ละวันร่วมกับยายในครัว เพื่อครูพักลักจำเทคนิคและประสาทสัมผัสของเธอมาให้ได้

「แฮมเบิร์กที่คุณยายทำน่ะผลงานชิ้นเอกเลยล่ะ」

ฮารุโตะจินตนาการถึงรสชาติอันกลมกล่อมที่อัดแน่นในแฮมเบิร์กฟุ้งกระจายในปากตอนกัดเข้าไป พลางกลืนน้ำลายที่เกือบจะล้นออกมาแล้วมุ่งไปยังห้องครัว

―…―…―…―…―…―…―…―…―

หลังรับทานอาหารเย็นเสร็จ ฮารุโตะก็หันหน้าเข้าหาโต๊ะในห้องของตัวเองและกางหนังสืออ้างอิงออก

「ฮา〜、แฮมเบิร์กของคุณยายสุดยอดเกินไปแล้ว……」

แม้จะอยู่ในท่านั่งเรียน แต่เขาในตอนนี้ก็ยังคงดื่มด่ำกับรสชาติของอาหารเย็นที่พึ่งกินเสร็จไป ไม่มีท่าทีจะขยับปากกาแม้แต่น้อย

ฮารุโตะ เหม่ออยู่พักหนึ่ง แต่แล้วก็ดึงสติของตัวเองกลับมา ส่ายหัวเบาๆพลางพูด「ไม่ได้การๆ」และก้มลงมองหนังสืออ้างอิงด้วยสีหน้าจริงจัง

จากนั้นก็ใช้เวลาจดจ่ออยู่กับการเรียน ไปประมาณ1ชั่วโมง ฮารุโตะวางปากกาลงและยืดบิดขี้เกียจ

「อื〜อ、ได้เวลาอาบน้ำแล้วละมั้ง」

พักหลังมานี้ เอวของคุณยายอาการแย่ลง ทำให้หน้าที่ในการทำความสะอาดห้องน้ำตกเป็นของเขา

「ยิ่งไปช้าก็ยิ่งแย่ลงล่ะนะ」

พักการเรียนไว้ก่อน พอทำท่าจะมุ่งไปยังห้องน้ำ ขณะนั้นเองโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะก็เริ่มสั่น

「หืม？　จากโทโมยะเหรอ」

หน้าจอปรากฏชื่อ อาคากิ โทโมยะ หลังจากยืนยันแล้ว ฮายาโตะก็หยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาแล้วกดรับสาย

「โหลๆ、มีไร？」

『โอ๊ส จู่ๆก็อยากได้ยินเสียงของฮารุขึ้นมาน่ะ』

「เหรอ หยะแหยงเพราะงั้นวางล่ะ」

ฮารุโตะตัดจบบทสนทนาทันที พอคิดจะวางสายก็ได้ยินเสียงร้อนรนผ่านทางหน้าจอ

『เดี๋ยวๆ！　ล้อเล่นน่ะล้อเล่น！　มีเรื่องจะคุยด้วยน่ะ！』

「ถ้างั้นก็พูดเรื่องที่จะคุยนั่นตั้งแต่แรกดิ。จู่ๆดันมาพูดอะไรน่าขยะแขยงนึกว่าหูจะหลุดซะแล้ว」

『ไอ้นั่นน่ะโหดร้ายไปป่าว？ทั้งที่เมื่อกี้จริงจังตั้งครึ่งนึงแท้ๆ　』

「อืมลาล่ะ ไว้เจอกันที่โรงเรียนตอนเปิดเทอม」

『ขอโทษคร้าบ！　จะไม่พูดเล่นอีกแล้ว！』

เสียงร้อนรนของเพื่อนสนิท ทำให้ฮารุโตะวางศองลงบนโต๊ะพลางผุดยิ้มมุมปาก

『เรื่องเล่าเหตุการณ์น่าสนใจที่เกิดขึ้นหลังพวกเรากลับจากโรงเรียนแล้วน่ะ นายเองก็อยากฟังใช่มั้ยล่ะ？』

「เหตุการณ์น่าสนใจ？　เกิดอะไรขึ้น？」

เพื่อนสนิทอย่างโทโมยะมีเครือข่ายมิตรสหายในโรงเรียนอย่างกว้างขวาง เขาจึงมักได้ยินเรื่องที่เกิดขึ้นในโรงเรียนไม่ก็ข่าวลืออยู่บ่อยๆ ทำให้ฮารุโตะได้รับข้อมูลแบบนั้นจากโทโมยะเป็นครั้งคราวเหมือนกับเรื่องที่จะบอกครั้งนี้

『นั่นแหละ นายรู้จักรุ่นพี่ไคโตะที่อยู่ปีสามรึเปล่า？』

「อา〜……คนจากชมรมเทนนิสรึเปล่า？」

ฮารุโตะใช้เวลาพักหนึ่ง จนนึกขึ้นได้ถึงบุคคลผู้ชื่อรุ่นพี่ไคโตที่โทโมยะกล่าวก่อนหน้า

ตามความทรงจำของฮารุโตะ บุคคลผู้ชื่อรุ่นพี่ไคโตะนั้นคือ เอซของชมรมเทนนิส ที่ว่ากันกว่าฝีมือของเขานั้นไม่ได้ด้อยไปกว่ามืออาชีพเลยแม้แต่น้อย

ได้ยินมาว่าเขาวางแผนจะเซ็นสัญญามืออาชีพกับผู้ผลิตชื่อดังหลังจบการศึกษา ทำให้เด็กผู้หญิงในห้องพากันพูดว่า ถ้าได้เป็นแฟนของเขาตอนนี้ละก็มีความเป็นไปได้สูงว่าอนาคตจะได้กลายเป็นคุณนายนั่งกินนอนกิน อะไรทำนองนั้น

『ใช่ๆ ดูเหมือนรุ่นพี่ไคโตะคนนั้นจะถูกคุณโทโจสลัดรักซะแล้วล่ะ』

「เห〜、แล้ว？」

ถึงฮารุโตะจะไม่ค่อยสนใจเรื่องที่โทโมยะพูดเท่าไหร่ แต่ก็ยังเร่งให้เขาพูดต่อ

การสารภาพรักกับโทโจ อายากะ

นี่เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นบ่อยแทบเป็นกิจวัตรในโรงเรียนของพวกฮารุโตะ จึงไม่ใช่เรื่องที่น่าตกใจอะไร

อีกทั้งผลลัพธ์ของเหตุการณ์นั้นก็แทบจะแน่นอนอยู่แล้ว

『พูดเหมือนไม่สนใจเลยนะ』

「ก็คงงั้น」

ผลลัพธ์สามารถคาดเดาได้ ฮารุโตะจึงตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจ

โทโจ อายากะ นั้นไม่ว่าผู้ชายหน้าไหนจะมาสารภาพรักเธอก็จะส่ายหน้าปฏิเสธทุกครั้งไป

ภาพลักษณ์ของเธอให้ความรู้สึกแบบนั้น

『ก็นะ ถึงพักหลังมานี้จะเป็นแบบนั้นตลอดก็เถอะแต่ การสารภาพรักครั้งนี้ดูเหมือนจะเล่นใหญ่พอตัวเลยนะ』

「เตรียมการมาดีสินะ？」

ประวัติศาสตร์ของเหล่าชายชาตรีผู้เข้าท้าทายโทโจ อายากะ จนถึงตอนนี้นั้น มีการใช้วิธีสารภาพรักต่างๆนาๆเพื่อให้ได้มาซึ่งตำแหน่งแฟนหนุ่มของเธอ

บางคนสารภาพรักด้วยวิธีเหนือความคาดหมาย จนกลายเป็นเรื่องที่ทำให้เหล่านักเรียนเอาไปซุบซิบนินทากันอย่างเมามัน

『เตรียมการมาดีก็กระไรอยู่ ครั้งนี้ให้อารมณ์ประมาณมุทะลุ ละมั้งนะ』

「อารมณ์ประมาณสารภาพรักต่อหน้าคนทั้งโรงเรียนไรงี้เหรอ？」

『พูดง่ายๆก็ประมาณนั้น คืองี้นะ อันดับแรกรุ่นพี่ไคโตะเรียกคุณโทโจออกไปเจอที่สนามโรงเรียนเพื่อป่าวประกาศให้คนทั้งโรงเรียนรู้น่ะ』

「อุวะ……」

ฮารุโตะเผลอส่งเสียงอย่างอดไม่ได้ เพื่อแสดงความเห็นอกเห็นใจต่อโทโจ อายากะ ผู้ถูกเรียกออกไปสารภาพรักต่อหน้าคนทั้งโรงเรียน

『แถมการสารภาพรักของรุ่นพี่ไคโตไม่ใช่ขอคบแต่ดูเหมือนจะเป็นขอหมั้นล่ะ』

「หมั้นเนี่ย……รุ่นพี่ไคโตะ ไม่แย่ไปหน่อยเหรอ？」

『ใช่มั้ยล่ะ ยิ่งกว่านั้นดูเหมือนจะเตรียมแม้กระทั้งแหวนหมั้นมาด้วยนะ』

「อุวะ……」

ฮารุโตะเงิบเป็นครั้งที่สองของวัน

อยู่แค่ม.ปลาย การหมั้นหมายอะไรนั่นเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วแท้ๆ แถมมีการเตรียมแม้กระทั่งแหวนหมั้นมาด้วยเนี่ย ชักจะบ้าบอไปกันใหญ่แล้ว

สามัญสำนึกของรุ่นพี่ไคโตะถูกซัดปลิวไปแล้วรึไง หรือไม่ก็ รุ่นพี่ไคโตอาจจะเป็นคนมีสามัญสำนึกแต่เพราะเสน่ห์ของโทโจ อายากะนั้นร้ายแรงเกินไป จนทำให้เขาไม่อาจตัดสินใจแบบปกติได้รึเปล่า

ฮารุโตะไม่อาจหาบทสรุปได้

『ได้ยินมาว่ารุ่นพี่ไคโตหลังถูกสลัดรักยืนแน่นิ่งอยู่ตรงนั้นตั้ง30นาทีเลยนะ』

「ก็นะ ก็คงงั้น ถ้าฉันเป็นรุ่นพี่ไคโตะละก็คงเปลี่ยนชุดขาวแล้วคว้านท้องตัวเองมันซะตรงนั้นให้มันรู้แล้วรู้รอด」

เรียกออกไปขอแต่งงานต่อหน้าคนทั้งโรงเรียนแล้วถูกสลัดรักแค่คิดฮารุโตะก็ขนลุกแล้ว

『ว่าแล้วคนที่สามารถขับเคลื่อนหัวใจของคุณโทโจได้คงมีแค่นายแล้วล่ะ』

「ก็บอกแล้วไง สมมุตินะ หลังจากได้ยินเรื่องที่นายพูดแล้วยังกล้าส่งเสียงทักคุณโทโจได้อีกละก็ ฉันไม่กลายเป็นผู้กล้าเลยเหรอ」

『อะไรเล่าเจ้าขี้ขลาด เอาเถอะ จนกว่าจะเปิดเทอมก็คงไม่ได้เจอคุณโทโจอยู่ดีล่ะนะ เพราะงั้น คาดหวังวันเปิดเทอมอยู่นะ 』

「อย่ามาคาดหวังอะไรแปลกๆเอาเองดิ」

『คนที่จะได้เป็นรุ่นพี่ไคโตะหมายเลขสองมีแค่นายเท่านั้น！』

「แบบนั้นยิ่งแย่เข้าไปใหญ่เลยไม่ใช่รึไง！」

ฮารุโตะตบมุขเพื่อนสนิทแล้วกดกดวางสาย

โทโมยะส่งสติ๊กเกอร์แมวทำความเคารพด้วยสีหน้าองอาจให้แทบทันที

หลังจากส่งสติ๊กเกอร์กระต่ายนักกล้ามสอยปลายคางคู่ต่อสู้กลับไป ฮารุโตะก็ลุกจากโต๊ะเพื่อไปอาบน้ำ

สำหรับฮารุโตะ นักเรียนหญิงที่ชื่อ โทโจ อายากะ เป็นได้เพียงตัวตนที่ปรากฏในหัวข้อสนทนากับเพื่อนเป็นครั้งคราวเท่านั้น ไม่อาจเป็นอะไรได้มากไปกว่านั้น

ฮายาโตะคิดเช่นนั้นในตอนแรกของวันหยุดฤดูร้อน

จนกระทั่งตัวเองได้เริ่มทำพาร์ทไทม์บริการรับทำงานบ้านแทน

―…―…―…―…―…―…―…―…―

เข้าสู่วันที่สามของวันหยุดฤดูร้อน

ฮารุโตะยืนอยู่หน้าคฤหาสน์หลังหนึ่ง

「อุวะ……งานแรกก็เจอเซเลบเลยเหรอ ……」

ฮายาโตะที่ประหม่าผุดสีหน้าไม่พอใจ

วันนี้คือวันแรกของการทำพาร์ทไทม์บริการรับทำงานบ้านแทน

หลังจากตรวจเช็คร่างกายตัวเองเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีส่วนไหนขาดตกบกพร่อง ฮารุโตะก็ยื่นนิ้วมือที่สั่นเล็กน้อยเพราะความประหม่าไปกดปุ่มอินเตอร์โพน

『……ค่า』

「อ๊ะ、คนจากบริการรับทำงานบ้านแทนครับ」

ได้ยินเสียงของผู้หญิงซึ่งเด็กกว่าที่คิด ดังออกมาจากอินเตอร์โฟน

ฮารุโตะชักสีหน้าเคร่งขรึม พยายามรักษาน้ำเสียงให้สุภาพพลางระวังไม่ให้เสียงหลงเพราะความประหม่า

『ค่า、กำลังไปเปิดประตูให้ รอสักครู่นะคะ 』

พอเจ้าของเสียงในอินเตอร์โฟนกล่าวเช่นนั้น ฮารุโตะก็สัมผัสได้ว่ากำลังมีคนมุ่งหน้ามาทางประตู

ฮารุโตะ หายใจเข้าเล็กน้อยเพื่อสงบสติอารมณ์ ที่เต้นตุบๆเพราะความประหม่าและเหลือบไปมองป้ายชื่อที่เขียนไว้ตรงข้างทางเข้า

「……ไม่หรอกมั้ง」

ในที่สุดประตูหน้าบ้านก็เปิดออกและลูกค้ารายแรกของงานบริการทำงานบ้านแทนก็ปรากฏสู่สายตา

「ยินดีที่ได้รู้จักครับ ตัวแทนผู้รับหน้าที่ทำงานบ้านแทนในวันนี้ โอสึกิ……………ครับ」

ฮารุโตะก้มหัวอย่างสุภาพพร้อมกล่าวทักทาย

จังหวะที่เงยหน้าขึ้นมา ทำให้สูญเสียคำพูดในพริบตา จนส่วนท้ายของคำทักทายฟังดูแปลกไปซะแล้ว

「เอ๊ะ…………คุณโทโจ？」

งานพาร์ทไทม์ระยะสั้นบริการทำงานบ้านแทนในช่วงปิดเทอมฤดูร้อนลูกค้ารายแรกไม่ใช่ใครอื่นนอกจาก โทโจ อายากะ ไอดอลประจำโรงเรียนของตน

ยังไงก็ฝากเพจด้วยนะครับ (แปลแบบจับฉ่าย)