เริ่มพาร์ทไทม์เป็นพ่อบ้านได้ไม่ทันไร ดูเหมือนครอบครัวของสาวงามอันดับหนึ่งของโรงเรียนจะถูกใจผมซะแล้ว - ตอนที่ 1 เริ่มทำงานพาร์ทไทม์เป็นพ่อบ้าน

เมฆคลึ้มฝนขนาดใหญ่ลอยเคว้งเหนือฝืนฟ้าสีครามอันกว้างใหญ่

เสียงขับร้องประสานเสียงของจักจั่นทวีคูณความร้อนในช่วงฤดูร้อนเป็นเท่าตัว กระโจนเข้ามาจากทางหน้าต่างของห้องเรียนที่เปิดทิ้งไว้อย่างไม่ขาดสาย

「วันหยุดฤดูร้อนเริ่มตั้งแต่พรุ่งนี้ ระวังตัวอย่าตื่นเต้นเกินไปจนประสบอุบัติเหตุเข้าล่ะ」

หลังจากครูประจำชั้นพูดทิ้งท้ายไว้เช่นนั้นก็ออกจากห้องเรียนไป

ทันทีที่ครูประจำชั้นออกจากห้องเรียนไป เวลาหลังเลิกเรียนก็มาถึงอย่างเหมาะเจาะ ทำให้เสียงพูดคุยของเหล่านักเรียนเริ่มหนวกหูยิ่งกว่าเสียงร้องของจักจั่น

เสียงเหล่านั้นส่วนใหญ่ช่างสดใสและมีชีวิตชีวา

เหล่านักเรียนลุกจากที่นั่งของตน ย้ายไปหาเพื่อนสนิทและเริ่มวางแผนวันหยุดฤดูร่วมกับคนรอบข้าง

หนึ่งในนั้น นักเรียนชายคนหนึ่งนั่งลงบนโต๊ะแถวหลังสุดริมหน้าต่าง

「ฮารุช่วงวันหยุดฤดูร้อนมีกำหนดการอะไรมะ〜？」

นักเรียนชายที่นั่งอยู่บนโต๊ะ พูดกับบุคคลหนึ่งที่นั่งอยู่ตรงเก้าอี้

「 ก็น่าจะเรียนละมั้ง」

「โอ่ยๆ！ พูดจริงเหรอนั่นน่ะ！？」

「คิดว่าเพื่อนสนิทของนายคนนี้โกหกรึไง？」

เจ้าของโต๊ะ นักเรียนชายที่ถูกเรียกว่าฮารุ เอนตัวพิงเก้าอี้พร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนสนิทของตนที่นั่งอยู่บนโต๊ะด้วยสีหน้าจริงจัง

「เมื่อวาน พอฉันบอกว่าขอดูการบ้านหน่อย นายก็บอกว่าไม่ได้ทำมา แล้วก็ เมื่อวานซืน นายบอกว่าเมนูเนื้อประจำวันที่โรงอาหารไหงถึงมีแต่ปลา หลักจากนั้นอีกก็ วันพฤหัสของสัปดาห์ก่อน…」

「เข้าใจแล้ว ฉันยอมรับก็ได้เรื่องที่เคยโกหกนายมาตลาด」

「แล้ว？　ช่วงวันหยุดฤดูร้อนมีกำหนดการแล้วรึยัง？พ่อคุณ โอสึกิ ฮารุโตะ？」

「ก็บอกว่าเรียนไง？สหายของข้า พ่อคุณ อาคากิ โทโมยะ」

นักเรียนชายเจ้าของโต๊ะ โอสึกิ ฮารุโตะ พูดซ้ำคำเดิม

เพื่อตอบสนองต่อคำพูดนั้น นักเรียนชายที่นั่งอยู่บนโต๊ะ อาคากิ โทโมยะ ชะงักชั่วขณะ พอลงความเห็นแล้วว่าฮารุโตะหาได้โกหกไม่ก็ผุดสีหน้าตกใจสุดขีด

「เอ๊ะ？　เอ๊ะๆ！？　เดี๋ยว！　นี่นาย、พูดจริงดิ！？พวกเราอยู่ม.ปลายปี2แล้วนะเฮ้ย？」

「นั่นสินะ」

「ท่ามกลางชีวิตวัยรุ่นเลยนะ！？」

「นั่นสินะ」

「งั้น เรื่องที่ต้องทำมันก็แน่นอนอยู่แล้วไม่ใช่รึไง！？」

「เรียนสินะ」

「ไม่ใช่โว้ย！！？？」

โทโมยะตอบสนองเกินกว่าเหตุด้วยการตะโกนเสียงหลง ฮารุโตะผุดยิ้มเฝื่อนให้กับการตอบสนองนั้นของเพื่อนสนิท

「โทโมยะก็รู้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ？เรื่องเป้าหมายของฉันน่ะ」

「ไอ้รู้มันก็รู้อยู่หรอกแต่……」

ถึงโทโมยะจะพยักหน้าให้ถ้อยคำนั้นของฮารุโตะแต่เหมือนจะยังกล้ำกลืนยอมรับไม่ได้

「เรียนมากไปมีแต่จะเหนื่อยเปล่าแถมประสิทธิภาพก็ไม่เพิ่มไม่ใช่เหรอ？　นานๆทีการพักผ่อนคลายเครียดก็จำเป็นเหมือนกันนะ？　อย่างเช่น……」

โทโมยะหยุดพูดกลางคัน ขยับสายตาไปมองในห้องเรียนที่ยังส่งเสียงเอะอะและสายตาคู่นั้นก็ไปหยุดนิ่งณ จุดหนึ่ง

「ไปทะเลไม่ก็สระว่ายน้ำกับผู้หญิงในห้องไรงี้」

「ถ้าคิดจะชวนคุณโทโจละก็เชิญนายพยายามไปคนเดียวเถอะ ฉันขอผ่าน 」

หลังพูดจบฮารุโตะก็เหลือบไปมองนักเรียนหญิงที่อยู่ปลายสายตาของเพื่อนสนิท

「นี่นาย！　เย็นชาเกินไปแล้ว！　ทิ้งเพื่อนตัวเองง่ายดายแบบนั้นคิดดีแล้วเหรอ！？」

「วางใจเถอะ เพราะฉันจะคอยปลาบประโลมจิตใจที่เละไม่เป็นชิ้นดีเพราะการระเบิดตัวตายของนายในฐานะเพื่อนสนิทเอง」

「เหมือนรู้อานาคตว่าฉันจะระเบิดตัวตายเลยไม่ใช่รึไง！」

เมินเพื่อนสนิทที่ส่งเสียงทักท้วง ฮารุโตะหันสายตาไปทางนักเรียนหญิงที่เพื่อนสนิทมองอยู่ก่อนหน้านี้อีกครั้ง

ชื่อของนักเรียนหญิงผู้นั้นคือ โทโจ อายากะ

เรียกได้ว่าเธอดำรงตัวตนราวกับไอดอลของโรงเรียนเลยก็ว่าได้

ผมสลวยเปล่งประกายสีน้ำตาลอมเหลืองทอแสงตะวัน ยาวถึงกลางหลัง ทุกครั้งที่เธอขยับหน้ามันก็จะพริ้วไหวราวกับไร้แรงโน้มถ่วง

ส่วนใบหน้านั้น เข้ารูปเข้ารอยจนไม่ว่าใครต่างก็คิดว่าเธอเป็นไอดอลหรือนักแสดงตัวจริง

แถมรูปร่างเองก็สมบูรณ์แบบด้วย แขนขาเรียวยาว สัดส่วนร่างกายอันโดดเด่น ทำให้เป็นที่หลงใหลของทั้งชายและหญิง ถึงขั้นมีคนคิดสงสัยว่าทำไมเธอถึงไม่ปรากฏตัวในทีวีเลยทีเดียว

「นี่ฮารุ〜、นายช่วยไปชวนคุณโทโจให้มาเล่นด้วยกันหน่อยน่า〜」

「ทำไมฉันต้องเป็นคนชวน นายไปชวนเองดิ แล้วก็ตัวแตกตายไปซะ」

「หยุดบอกให้ไปตายซักที แต่ก็นะ ยอมรับหน้าด้านๆเลยแล้วกันว่า แค่ส่งเสียงทักฉันยังไม่ไหว 」

「ขนาดนายยังบอกว่าไม่ไหวแล้วฉันจะเหลือเหรอ」

「ไม่หรอก！ฮารุยังมีความเป็นไปได้อยู่　」

โทโมยะส่ายหัวอย่างแรง ฮารุโตะหรี่ตาลงและผุดสีหน้าสงสัยแล้วพูด

「ถึงจะไม่อยากยอมรับแต่นายน่ะหน้าตาดี ถ้านายบอกว่าไม่ไหวฉันก็หมดหวังแล้วล่ะ ยอมแพ้ซะเถอะ」

「ก็จริงไอ้ฉันมันหนุ่มหล่อส่วนนายบ้านๆ……เจ็บ……โอ่ยฮารุ ใช้กำลังมันไม่ดีนะเฮ้ย」

「โทษที พอดีหยุดแรงลุกฮือจากก้นบึ้งของจิตใจที่มันเรียกร้องไม่ได้น่ะ」

「พ่อคุณฮารุ จูนิเบียวไม่เป็นที่นิยมของเด็กผู้หญิงหรอกนะ……โทษทีๆ ฉันผิดเองเพราะงั้นช่วยเอาหมัดนั่นลงได้แล้ว」

ฮารุโตะลดหมัดที่ทำท่าจะแทงเข้าสีข้างของเพื่อนสนิทลงอย่างจำใจ และใช้ฝ่ามือนั้นเท้าคางเงยหน้าขึ้นจ้องโทโมยะ

「พังนะ คุณโทโจจนนถึงตอนนี้ถูกพวกหนุ่มหล่อมาสารภาพรักนักต่อนักแล้ว」

ไอดอลของพวกเรา โทโจ อายากะ ตั้งแต่เข้าเรียนใหม่ๆจนถึงตอนนี้ ถูกพวกผู้ชายมากหน้าหลายตามาขอคบด้วยเป็นประจำ

พวกเอสของแต่ละชมรม พวกหนุ่มหล่อที่ได้รับความนิยมจากเด็กผู้หญิงอย่างล้นหลาม ประธานนักเรียนและหัวหน้าฝ่ายระเบียบวินัย มีแม้กระทั้งเด็กจากโรงเรียนอื่นมารอสารภาพรักอยู่หน้าประตูโรงเรียน

แต่ พวกเขาเหล่านั้นกลับไม่ได้รับการตอบรับที่ดีจากเธอแม้แต่คนเดียว ผู้ที่มาสารภาพรักกับโทโจ อายากะ ทุกคนจบลงด้วย คอตก ไหล่ตก และหันหลังให้เธออย่างโศกเศร้า

「คนที่ตัดหนุ่มหล่อหลายประเภททิ้งอย่างไม่ใยดีอย่างคุณโทโจคิดว่าจะหันมามองคนอย่างฉันรึไง」

「ตัดทิ้งเนี้ย……」

ฮารุโตะผุดสีหน้าตะลึง กับถ้อยคำของเพื่อนสนิทที่เรียกไอดอลของโรงเรียนราวกับ ซามุไรไล่ฟันคน

「หรือว่าคุณโทโจจะไม่ชอบหนุ่มหล่อ？ไรงี้」

「ไม่หรอกๆ ในหมู่เจ้าพวกที่ถูกหักอกไปจนถึงตอนนี้มีพวกที่ไม่ใช่หนุ่มหล่อขนาดนั้นอยู่เยอะพอตัวเลยนะ？」

เหล่าผู้มากฝีมือที่เข้าโจมตีเธอ ใช่ว่าจะเป็นจะเป็นพวกหน้าตาสมบูรณ์แบบทุกคน

ในนั้นมีพวกนักเรียนชายที่ชื่อชมในตัวเธอแล้วคิดจะไปสารภาพรัก จากนั้นก็ระเบิดตัวตายปนอยู่ด้วย

「ก็จริงนะ แต่ว่า นายมีจุดที่ต่างจากพวกผู้ชายที่ถูกโค่นไปอย่างชัดเจนอยู่！ นั่นคือ……」

หลังจากที่โทโมยะแกล้งทำท่าเหมือนเสียดาย ก็ชี้นิ้วไปที่ฮารุโตะแล้วประกาศก้อง

「นายมีความภาคภูมิในฐานะผู้ที่มีผลการเรียนระดับท็อปของชั้นเรียนอยู่ยังไงล่ะ！！」

「หื〜ม」

ฮารุโตะ นั่งเท้าคางท่าทางไม่สนใจ ตอบกลับวาจาของโทโมยะอย่างเฉยเมย

「คุณโทโจต้องเป็นคนประเภทที่ให้ความสำคัญกับภายในมากกว่ารูปลักษณ์ภายนอกไม่ผิดแน่ เพราะงั้นคนที่ไม่ใช่หนุ่มหล่ออย่างนายก็มีความเป็นไปได้มากเกินพอเหมือนกัน 」

「ไม่ล่ะ คงไม่ไหวละมั้ง」

ฮารุโตะปฏิเสธวาจาของโทโมยะอย่างไม่ใยดี

แถมยังแทงหมัดขวาไปที่สีข้างของเขาด้วย

ฮารุโตะเหลือบมองเพื่อนสนิทของตนที่กุมสีข้างเอาไว้เพราะโดนหมัดเหล็กคุณธรรมเข้าไป จากนั้นก็ชายตามองไปทาง โทโจ อายากะ

รอบตัวเธอมีแต่นักเรียนหญิงมารายล้อม

ถ้าจะให้พูดถึงนักเรียนชาย พวกนั้นทำได้แค่ชายตามองพวกผู้หญิงที่มีโทโจเป็นศูนย์กลาง อยู่นอกวงเท่านั้น

「มีความเป็นไปได้ที่คุณโทโจจะไม่สนใจผู้ชายอยู่เหมือนกันไม่ใช่เหรอ」

สาวงามถึงขนาดที่พวกผู้ชายต่างเข้าหา แต่เธอกลับไม่พูดคุยกับพวกเขาแม้แต่คำเดียว หมายความว่าความเป็นไปได้นั้นใช่ว่าจะไม่มี

「ไม่หรอก อย่าบอกนะว่า………………นั่นก็สมเหตุสมผลอยู่นะ」

ฮารุโตะ หัวเราะขึ้นจมูกอย่างระอา ให้เพื่อนสนิทที่เอามือจับปลายคางพยักหน้าหงึกๆ

ฮารุโตะไม่เข้าใจกริยาวาจาของโทโมยะที่สื่อถึง ความสมเหตุสมผล อะไรนั่น หยิบเอากระเป๋าที่ห้อยอยู่ข้างโต๊ะและลุกขึ้นจากเก้าอี้

「อา จะว่าไปพูดถึงกำหนดการวันหยุดฤดูร้อน อย่างอื่นนอกจากเรียนก็มีอยู่นะ」

โทโมยะร้อง「โอ๊ะ？」ตอบสนองต่อคำพูดของฮารุโตะที่เอากระเป๋าพาดไหล่

「อะไรล่ะ？　ว่าแล้วเชียวเที่ยวเล่นใช่มั้ยล่ะ？」

「ไม่ใช่ พาร์ทไทม์ระยะสั้นต่างหาก」

โทโมยะแสดงความสนใจต่อคำพูดของฮารุโตะ

「เห〜、ทำพาร์ทไทม์อะไรล่ะ？」

「บริการทำงานบ้านแทนน่ะ」

「มีพาร์ทไทม์ระยะสั้นแบบนั้นด้วยสินะ」

「พอดีบังเอิญไปเจอตอนกำลังรับสมัครพนักงานอยู่พอดีน่ะ」

ฮารุโตะค่อยๆเดินไปยังทางออกของห้องเรียนขณะคุยกับโทโมยะ

โทโมยะลงจากโต๊ะตามหลังเขาไป

「ทำงานบ้านแทนเนี่ยคือช่วยทำข้าวเย็นอะไรแบบนั้นเหรอ？」

「ใช่ๆ แล้วก็ให้อารมณ์ประมาณถ้าถูกขอให้ทำความสะอาดก็ทำ อะไรประมาณนั้น」

ทั้งสองเดินเคียงคู่กันไปตามทางเดิน พูดคุยเกี่ยวกับการทำงานพาร์ทไทม์ระยะสั้นในช่วงวันหยุดถูดร้อนของฮารุโตะ

「งี้เอง นั่นน่ะยังรับสมัครอยู่รึเปล่า？ฉันทำด้วยคนดีรึเปล่านะ」

「นายอยู่ฝ่ายขอให้ช่วยทำงานบ้านแทนไม่ใช่เหรอ」

「ฮะๆ ก็จริง」

ฮารุโตะเคยไปเที่ยวเล่นที่ห้องของโทโมยะอยู่หลายครั้ง

แต่ก็ไม่เคยเห็นห้องอยู่ในสภาพเป็นระเบียบสักครั้ง แถมทุกครั้งที่ไป มีแต่สภาพจะย่ำแย่ลงจนทนดูไม่ได้ ฮารุโตะจึงจำใจต้องทำความสะอาดให้เขาเป็นครั้งคราว

พักหลังมานี้ เหตุผลที่ชวนไปที่บ้าน แทบจะกลายเป็นขอให้ช่วยทำความสะอาดห้องให้ไปแล้ว

「ก็นะ เพราะงั้นแหละ ช่วงวันหยุดก็คงเรียนกับทำพาร์ทไทม์ล่ะนะ」

ฮารุโตะพูดขณะหยิบเอารองเท้าสำหรับใส่ข้างนอกออกจากชั้นวางรองเท้าและใส่รองเท้าสำหรับใส่ในร่มเข้าไปแทน

「เป็นวันหยุดฤดูร้อนที่น่าเบื่อจังนะ」

โทโมยะก็เปลี่ยนมาใส่รองเท้าสำหรับใส่ข้างนอกและตอกปลายรองเท้ากับพื้นตึกๆพร้อมกับบ่น

「ว่าแล้วเชียวชวนคุณโทโจไปเที่ยวกันเถอะ？」

「ได้ซะที่ไหน พวกเราออกจากห้องเรียนมาแล้วและกำลังอยู่ระหว่างกลับจากโรงเรียนเพราะงั้นไม่ไหวหรอก？」

ฮารุโตะพูดขณะก้าวเท้าผ่านประตูโรงเรียน โทโมยะผุดสีหน้าประหลาดใจ

「นะ-นี่ฉันออกจากห้องเรียนตั้งแต่เมื่อไหร่กัน！？」

ฮารุโตะผุดยิ้มแล้วพูดกับเพื่อนสนิทที่หยุดเดินชะงักเพราะความตกใจ

「ยอมแพ้ซะเถอะสหายเอ๋ย นายก็มาใช้เวลาช่วงวันหยุดฤดูร้อนที่เต็มไปด้วยการทำงานหนักเยื่องทาสไปพร้อมกับฉันเถอะ」

จู่ๆฮารุโตะ ก็ยกนิ้วโป้งขึ้น ทำให้โทโมยะเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าและกรีดร้อง

「ชีวิตวัยรุ่นพรรค์นั้นไม่เอาด้วยหรอกーー！！！！！」

ส่วนตัวผมชอบรอมคอมนะ แต่ไม่รู้จะหยิบเรื่องไหนมาลองแปลดี จนไปเจอเรื่องนี้เข้า(ส่วนตัวผมชอบอะไรเกี่ยวกับงานบ้านอยู่แล้วอะนะ)เลยลองหยิบเอาเรื่องนี้มาแปลดู ไม่รู้แปลเป็นไงบ้างผิดพลาดตรงไหนบอกได้เลยนะ ถ้ามีคนสนใจเยอะจะได้มีกำลังใจแปลต่อยาวๆ(เหมือนรูปเล่มพึ่งออกด้วย) ยังไงก็ฝากเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจทุกคนด้วยนะ