เศรษฐีผู้ร่ำรวย เริ่มจากการได้รับซองแดง 7 พันล้านซอง - ตอนที่ 61 : การแข่งขันได้จบลงแล้ว

ในตอนแรกหลินฟาน ตั้งใจที่จะทำไปแบบขอไปทีเพียงเท่านั้น

แต่ตอนนี้เขาคงต้องจริงกับการแข่งครั้งนี้ให้ถึงที่สุดซะแล้ว

หลังจากนั้น หลินฟานก็หยิบปากกาของเขาขึ้นมาทันที และได้เขียนการคำนวณที่ซับซ้อนลงไปบนกระดาษอย่างรวดเร็ว

จากนั้นเขาก็หันไปบอก เซี่ยปิง และ เซี่ยปิง เกี่ยวกับข้อมูลที่เขากำลังเขียนอยู่

ในตอนนี้ ทีมของหลินฟานได้เริ่มลงมือทำกันแล้ว

เวลาผ่านค่อยๆไป ต้นแบบของระบบระบายน้ำก็ค่อยๆ ปรากฏขึ้นมาบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ของ เซี่ยปิงและเซี่ยเสว่ ทีละนิดทีละน้อย

จนเวลาได้ผ่านไปถึงเที่ยง

หลายคนได้ออกไปซื้ออาหารที่ทางเข้าของห้องบรรยาย

และกินกันอย่างเร่งรีบ เพื่อที่พวกเขาจะได้กลับมาแก้ปัญหาและทำการแข่งขันกันต่อ

เพราะว่าหัวข้อการสร้างแบบจำลองทางคณิตศาสตร์ มันเป็นสิ่งที่หนักเกินไปสำหรับพวกเขา

ถ้าหากไม่เร่งมือแล้วละก็! คงจะสร้างแบบจำลองทางคณิตศาสตร์ไม่เสร็จภายในสามวันนี้แน่ๆ

แต่หลินฟานไม่เหมือนกับคนอื่นๆ ทันทีที่เขารับประทานอาหารกลางวันกับเซี่ยปิงและเซี่ยเสว่เสร็จ เขาก็กลับไปที่หอพักที่ไม่มีใครอยู่และเตรียมที่จะงีบหลับในทันที

แต่ในตอนนี้ โทรศัพท์มือถือของเขาได้เกิดการสั่นขึ้นเล็กน้อย

12:00

ซองแดงปรากฎ!

“ติ๊ง! ยินดีด้วย คุณได้รับเงิน 6 หยวน”

“ติ๊ง! ยินดีด้วย คุณได้รับเงิน 20 หยวน”

……

“ติ๊ง! ยินดีด้วย คุณได้รับเงิน 10,000 หยวน”

“ติ๊ง! ยินดีด้วย คุณได้รับเงิน 3 หยวน”

วันนี้หลินฟานได้เงินทั้งหมด 25,009 หยวน

จากนั้นเขาก็เหลือบมองไปที่ซองแดง 818 ซองที่แสดงอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์

นี่คือซองแดงที่เขาได้รับมาหลังจากการใช้เงิน 8.18 ล้านหยวนเพื่อซื้อบ้านในจังหวัดยี่เกอ ไปเมื่อวานนี้

ตอนแรกหลินฟานวางแผนที่จะรวบรวมซองแดงให้ได้ 1,000 ซองก่อนแล้วค่อยเปิดมันพร้อมกันทีเดียว

แต่ตอนนี้เขาเริ่มลังเลแล้วว่าจะเก็บไว้เปิดตอน 1000 ซอง หรือจะเปิดตอนนี้ไปเลย

หลินฟานบ่นออกมา “ช่างมันเถอะ เปิดมันเลยแล้วกัน”

“ติ๊ง! ยินดีด้วย คุณได้รับเงิน 3000 หยวน”

“ติ๊ง! ยินดีด้วย คุณได้รับเงิน 2 หยวน”

……

“ติ๊ง! ยินดีด้วย คุณได้รับทักษะการว่ายน้ำระดับมืออาชีพ ทักษะการว่ายน้ำที่ยอดเยี่ยมสามารถทำให้คุณแสดงเสน่ห์พิเศษในใต้น้ำได้!”

……

“ติ๊ง! ยินดีด้วย คุณได้รับเงิน 10,000 หยวน”

“ติ๊ง! ยินดีด้วย คุณได้รับทักษะการขับรถเครื่องบินระดับมืออาชีพ ทำให้การขับเครื่องบินเป็นเรื่องง่าย ช่วยเพิ่มเสน่ห์ในทุกๆที่ของร่างกาย!”

……

818 ซองแดง หลินฟานได้เงินมาทั้งหมด 780,922 หยวน และยังได้รับทักษะการว่ายน้ำระดับมืออาชีพ ทักษะการขับรถเครื่องบินระดับมืออาชีพ

เงินสดเพียง 780,000 หยวน ไม่ได้มีค่าเลยแม้แต่นิดเดียว หลินฟานสนใจแต่ทักษะใหม่ทั้งสองอย่างนี้มากกว่า

เขาบ่นพึมพำ “ยังมีซองแดงสีเงินรออยู่อีกห้าซอง…แต่ลืมมันไปก่อนดีกว่า เพราะจะยังไงก็ต้องรอให้การประกวดแบบจำลองทางคณิตศาสตร์มันจบซะก่อน”

หลินฟานนอนหลับไปจนถึงตอนสองทุ่มก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นเดินไปยังห้องบรรยาย

ในตอนนี้ ทุกคนที่อยู่ในห้องบรรยายต่างประสบปัญหาเกี่ยวกับเรื่องการคำนวณและออกแบบ

จากนั้นหลินฟานก็ได้มาถึงยังที่นั่งของเขา และทันทีที่จิบชาเขาก็เริ่มเขียนบางอย่างขึ้นในทันที

ผ่านไปไม่นานนัก ท้องฟ้าข้างนอกก็ได้มืดลงอย่างสนิท

แต่ในห้องบรรยายยังคงสว่างไสวอยู่เหมือนเดิม

เสียงกดแป้นพิมพ์ยังคงดังออกมาอย่างต่อเนื่อง

เห็นได้ชัดว่าหลายคนไม่ได้คิดที่จะกลับไปพักผ่อนที่หอเลย พวกเขาคงจะนั่งทำแบบจำลองอยู่ในห้องบรรยายไปตลอดทั้งคืน

แต่เมื่อเห็นว่าเริ่มดึกแล้ว หลินฟานกับเซี่ยปิงและเซี่ยเสว่ ก็ได้แยกย้ายกันกลับไปที่ห้องนอนของตัวเอง

วันต่อมาการใช้ชีวิตในวันนี้ก็ไม่ต่างอะไรไปจากเมื่อวานเลย

เมื่อหลินฟานกำลังจะกลับไปที่หอพักเพื่อพักผ่อนอีกครั้ง อาจารย์ผมขาวคนหนึ่งก็ได้เดินเข้ามาแล้วพูด“ พรุ่งนี้เป็นวันสุดท้ายของการแข่งขันครั้งนี้แล้ว คุณพอจะทำได้มั้ย?”

หลินฟานพยักหน้าและพูด “ก็ได้อยู่ครับ”

จากนั้นหลินฟานก็เดินออกไปจากห้องบรรยาย

อาจารย์เฒ่า :…

ก็ได้อยู่ครับ?

แล้วก็เดินออกไปเลยงั้นหรอ?

……

เพียงพริบตาเดียวเท่านั้น ก็มาถึงวันที่สามของการแข่งขัน

การแข่งขันแบบจำลองทางคณิตศาสตร์เป็นการแข่งขันที่อนุญาตให้หาความรู้ได้จากสื่อต่างๆ ไม่ถือว่าเป็นการทำผิดกฏการแข่งขันแต่อย่างใด ยกเว้นนักศึกษาส่งเสียงพูดคุยหรือปรึกษากับกลุ่มอื่น

ดังนั้นงานของอาจารย์ผู้คุมจึงง่ายมาก

ในตอนนนี้มีอาจารย์เพียงคนเดียวที่นั่งดูหนังสือพิมพ์อยู่ในห้องบรรยายอย่างเบื่อหน่าย

และอาจารย์อีกสองคนที่กำลังยืนอยู่ที่ทางเดินซึ่งดื่มชากันอยู่

ในหมู่ของพวกเขา ศาสตราจารย์ที่อายุน้อยที่สุดได้ถามขึ้นมา”ศาสตราจารย์ จ้าว คุณรู้ไหมว่านักศึกษาคนใหนที่ชื่อว่า หลินฟาน ฉันได้ยินศาสตราจารย์จางหยงพูดถึงเขาอยู่บ่อยๆ”

ศาสตราจารย์เฒ่าที่อยู่ข้างๆก็ได้ชี้นิ้วไปที่หลินฟานซึ่งนั่งอยู่ตรงกลางห้องบรรยายแล้วพูดว่า “คนนั้นไง หลินฟาน”

“คนนั้นเองหรอ?” ศาสตราจารย์หนุ่มรู้สึกประหลาดใจ

“ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ใส่ใจกับการแข่งขันเท่าไหร่เลยนะ ฉันเห็นเขาเข้ามานั่งอยู่พักนึงแล้วก็กลับไปนอนทุกครั้งเลย นี่คือคนที่ถูกเลือกมาเพื่อเข้าร่วมการแข่งขันแบบจำลองทางคณิตศาสตร์อย่างงั้นหรอ ดูไร้ความมุ่งมั่นเสียจริงเลย” ศาสตราจารย์เฒ่าเกลียดนักศึกษาแบบนี้เป็นอย่างมาก

ศาสตราจารย์เฒ่ายังกล่าวต่ออีกว่า “แม้แต่ศาสตราจารย์ธรรมดาทั่วไปก็คงไม่สามารถแก้ไขปัญหาแบบจำลองทางคณิตศาสตร์ ได้ในเวลาสั้นๆแบบนี้เหมือนกัน”

“การแข่งขันวันนี้ไกล้จบลงแล้ว ฉันคิดว่าเขาคงยังเขียนวิทยานิพนธ์ไม่เสร็จเลยด้วยซ้ำ”

ศาสตราจารย์หนุ่มพยักหน้าเห็นด้วยและพูดว่า “ชั่งน่าเสียดายจริงๆ”

เมื่อพระอาทิตย์ตกดิน การแข่งขันก็ได้จบลงในที่สุด

“กริ๊งงง!”

หลังจากที่เสียงกริ่งดังขึ้นมา

ศาสตราจารย์เฒ่าที่ยืนอยู่บนโพเดียมก็พูดว่า “ทุกคน ยืนขึ้น! แล้วหยุดมือ! ไม่อย่างนั้นพวกคุณจะถูกตัดสิทธิ์ในการแข่งขันครั้งนี้!”

ตอนแรกมีนักศึกษาบางคนต้องการจะแก้ไขแบบจำลองและข้อความในเอกสารอีกมากมาย

แต่หลังจากที่ได้ยินสิ่งที่ศาสตราจารย์เฒ่าพูด พวกเขาก็ทำได้เพียงแค่ยืนขึ้นตามที่เขาบอกเท่านั้น

หลินฟานได้สังเกตเห็นว่าเซี่ยปิงและเซี่ยเสว่ ยังคงจ้องอยู่ที่หน้าจอคอมพิวเตอร์อย่างไม่ลดละ ดูเหมือนว่าพวกเธอกำลังกังวลว่าโมเดลจะมีข้อผิดพลาดหลงเหลืออยู่

“ไม่ต้องกังวลหรอก มันสมบูรณ์แบบที่สุดแล้ว” หลินฟานพูด

หลังจากได้ยินสิ่งที่หลินฟานพูดเซี่ยปิงและเซี่ยเสว่ ใบหน้าที่สวยงามของทั้งสองคนก็ดูร่าเริงขึ้นม่ในทันทีเหมือนกับว่าพวกเธอพึ่งได้รับรางวัลที่ดีที่สุดในชีวิตมา

หลินฟานมองไปที่ใบหน้าของฝาแฝดที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข และหัวใจของเขาก็รู้สึกสั่นไหวเพราะรอยยิ้มของพวกเธอ จากนั้นหลินฟานได้ใช้เงิน 20 ล้านเพื่อซื้อน้ำยาทางการแพทย์ 2 ขวด มาจากระบบทันที

” หลังจากที่พวกคุณกลับไปที่หอพัก ก็ดื่มน้ำขวดนี้ด้วยนะ ” หลินฟานพูด

เซี่ยปิงและเซี่ยเสว่ ไม่ได้ถามด้วยซ้ำว่ามันคือน้ำอะไร แต่พวกเธอก็กอดขวดน้ำเอาไว้ในอ้อมแขนราวกับว่ามันเป็นสมบัติล้ำค่าตั้งแต่ที่เธอได้เกิดมา

พวกเธอได้กลับมาถึงที่ห้อง 502 ของหอพักหญิง เป็นที่เรียบร้อย

จากนั้นเซี่ยปิงและเซี่ยเสว่ก็ไม่ลังเลที่จะทำอย่างอื่นเลย พวกเธอรีบเปิดขวดน้ำยาทางการแพทย์ที่หลินฟานให้มาและดื่มมันทันที

ในหัวใจของพวกเธอนั้นมีแต่หลินฟาน และถ้าหากหลินฟานขอให้เธอทำอะไร พวกเธอก็จะทำตามที่สั่งอย่างไม่ลังเล

“ตึก ตึก ตึก!”

ทันใดนั้น ก็ได้มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นมาจากข้างนอกห้อง

และเพื่อนร่วมห้องของพวกเธอคนหนึ่งก็ได้เดินเข้ามา

ทันทีที่เห็นเซี่ยปิงและเซี่ยเสว่เธอก็ถามขึ้นว่า ” พวกเธอกลับมากันแล้วงั้นหรอ การแข่งขันแบบจำลองทางคณิตศาสตร์เป็นอย่างไรบ้างล่ะ”

หลังจากที่พูดจบ เธอก็นั่งลงบนเตียงแล้วสวมหูฟังเพื่อฟังเพลงอย่างทันที

เพราะเธอรู้ว่าเซี่ยปิงและเซี่ยเสว่ไม่สามารถพูดได้อยู่แล้ว และเธอก็แค่ถามไปอย่างนั้นเอง

จากนั้นเซี่ยปิงและเซี่ยเสว่ ก็ทำท่าทางเพื่อแสดงว่าการแข่งขันของพวกเธอนั้นผ่านไปได้ด้วยดี

แต่ผ่านไปครู่หนึ่ง หญิงสาวที่มีใบหน้าเรียวคนนั้นดูเหมือนจะรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย เธอจึงลุกแล้วเดินไปเปิดหน้าต่างขึ้น

“ฟิ๊วว!”

ทันใดนั้นเองก็มีลมแรง ที่พัดเอาละอองเกสรดอกไม้เข้ามาทางหน้าต่าง

“ฮัดเช้ย!”

เซี่ยปิงและเซี่ยเสว่ อดไม่ได้ที่จะจามออกมา

และหลังจากที่จาม พวกเธอก็ได้สักเกตเห็นความผิดปกติบางอย่าง ก่อนจะค่อยๆ อ้าปากพูด

“เกิดอะไร……”

ทันใดนั้นเอง เสียงที่ชัดเจนก็ได้ออกมาจากปากของพวกเธอ

ทั้งสองต่างมองมาที่กันและกันและใบหน้าของพวกเธอก็เต็มไปด้วยความงุนงง

และหลังจากผ่านไปได้สักพัก พวกเธอก็ได้นึกถึงอะไรบางอย่างขึ้นมา และทั้งสองก็ก้มลงมองขวดน้ำที่ถือเอาไว้อยู่ในมือ