เศรษฐีผู้ร่ำรวย เริ่มจากการได้รับซองแดง 7 พันล้านซอง - ตอนที่ 72 : ประกาศผู้ชนะการแข่งขันแบบจำลองทางคณิตศาสตร์

ตอนที่ 72 : ประกาศผู้ชนะการแข่งขันแบบจำลองทางคณิตศาสตร์

________________________________________

หลินฟานพูด ” ขอบคุณนะครับปู่ซ่งที่อ่อนข้อให้ ”

เมื่อซ่งเหวินหมิงได้ยินสิ่งที่หลินฟานพูด เขาก็อดไม่ได้ที่จะพิจารณาหลินฟานอีกครั้ง

อายุยังน้อยขนาดนี้ แต่กับมีทักษะการเล่นหมากรุกที่ยอดเยี่ยม

และยิ่งไปกว่านั้น เขายังเป็นคนที่ถ่อมตัวเป็นอย่างมาก

ชั่งหายากจริงๆ!

จากนั้นซ่งเหวินหมิงก็ได้พูดอีกครั้ง “สหายน้อยหลิน เรามาเล่นกันอีกซักรอบดีไหม?”

จากหนุ่มน้อยกลายเป็นสหายน้อย

เห็นได้ชัดเลยว่า ซ่งเหวินหมิงมีความชื่นชอบในตัวของหลินฟานสูงมากถึงขั้นมอบต่ำแหน่งให้เลยทีเดียว

“ฉันล่ะอยากรู้จริงๆ ว่าพวกนายมาเล่นหมากอะไรกันในวันที่เป็นวันเกิดของเจียซิน”

ตอนนี้ข้างหลังของซ่งเหวินหมิง ได้มีเสียงที่แหบแห้งดังขึ้นมา

จากนั้น คุณยายผมยาวสีขาวก็ค่อยๆเดินออกมาอย่างช้าๆ

“ย่า!” ซ่งเจียซินรีบเดินไปข้างหน้าเพื่อช่วยพยุงย่าของเธอเอาไว้

หวงชุนหลานได้ยิ้มออกมาขณะพูด “ช่างเป็นหลานสาวที่ดีจริงๆ!”

“คุณย่าคะ ยังเหลือเวลาอีกพอสมควรกว่าท้องฟ้าจะมืดสนิท ให้คุณปู่เขาเล่นอีกสักสองสามรอบ ก็คงจะไม่เป็นไรหรอกค่ะ…” ซ่งเจียซินพูด

จากนั้นหวงชุนหลานก็ตอบกลับมา ” ดูหน้าตาของปู่เธอตอนนี้สิ ? เห็นก็รู้แล้วว่ากำลังสนุกสนานแค่ไหน และดูจากทรงคงก็จะไม่หยุดเล่นง่ายๆแน่”

ซ่งเหวินหมิงก็ยืนขึ้นและยิ้ม “ นั่นสินะ วันนี้เป็นวันเกิดของหลาน ไว้ปู่ค่อยมาเล่นกับสหายน้อยหลินในภายหลังก็ได้”

“วันนี้พ่อกับแม่ของลูกก็มาด้วยนะ”

ในระยะที่ไกลออกไป มีคู่สามีภรรยาวัยกลางคนคู่หนึ่งกำลังเดินเข้ามาทางนี้

พวกเขา… คือพ่อแม่ของซ่งเจียซินนั่นเอง

จากนั้นทุกคนที่อยู่ในที่แห่งนี้ ก็ได้เริ่มกล่าวทักทายพ่อแม่ของซ่งเจียซินกันทีละคน

“สวัสดีครับคุณลุง!”

“สวัสดีค่ะคุณป้า!”

คู่สามีภรรยาวัยกลางคนได้ตอบอย่างสุภาพกลับไป

” ขอบคุณทุกคนมากๆนะ ที่มาร่วมงานวันเกิดของเจียซิน ”

หลังจากที่พ่อแม่และปู่ย่าของซ่งเจียซินได้เข้าร่วม ทุกคนก็ต้องสำรวมขึ้นทันที

เมื่อเห็นว่าสถานการณ์เป็นเช่นนี้ ผู้อาวุโสจึงได้หาเหตุผลแล้วออกไปจากงานวันเกิด

และหลังจากที่ผู้อาวุโสของซ่งเจียซินได้ออกไปกันแล้ว บรรยากาศในสวนหลังบ้านก็กลับมาคึกคักกันอีกครั้ง

“พี่ฟาน ฝีมือการขับรถของพี่ผมก็ว่ายอดเยี่ยมแล้วนะ แต่ผมก็ไม่ได้คิดว่าพี่จะเล่นหมากรุกและโกะได้เก่งถึงขนาดนี้ด้วย! ผมอยากจะคุกเข่าให้พี่จริงๆ” หลิวหยูหางพูด

หลินฟานยิ้มแล้วพูด “จริงหรอ? ถ้าอย่างนั้นนายก็คุกเข่าเลยสิ ฉันไม่รังเกียจหรอกน่า”

ตอนนี้ทุกคนในงานเริ่มพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ทำให้บรรยากาศที่สวนรื่นเริงขึ้นอย่างมาก

และหลังจากที่กินเค้กวันเกิด หลินฟานก็ได้นั่งลงบนเก้าอี้ แล้วเอนกายรับลมพลางมองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวอันสว่างไสว

“วิลล่านี้ช่างสะดวกสบายดีจริงๆเลย”

ซ่งเจียซินแอบเดินเข้ามาแล้วเธอก็พูด ” ด้วยความสามารถของนาย ถ้าจะซื้อวิลล่าแบบนี้ก็คงไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหนิ”

หลินฟานพูดตอบ “วิลล่าแห่งนี้ราคาน่าจะอยู่ที่หนึ่งถึงสองร้อยล้านหยวนใช่ไหม นี่มันก็เกินกำลังของฉันอยู่บ้างนะ”

แม้ว่าหลินฟานจะเป็นเจ้าของอาคารเฉียนคุณ เป็นผู้ถือหุ้น 51% ของหยินซานกรุ๊ป เป็นเจ้าของคอนโดในว่านเจียฮัวฟู และยังมีห้างสรรพสินค้าKM กับทรัพย์สินอื่นๆอีกนิดหน่อย

แต่อย่างไรก็ตาม สิ่งเหล่านี้เขาได้มาจากระบบทั้งนั้น ซึ่งเขาจะได้รับเงินจากการปันผลและการเก็บค่าเช่าเฉยๆ เขาไม่สามารถที่จะขายของพวกนี้ออกไปได้

และเงินที่หลินฟานมีอยู่ตอนนี้ก็มีเพียงแค่ 140 ล้านหยวนเท่านั้น

ซึ่ง 140 ล้านหยวน มันไม่เพียงพอที่จะซื้อวิลล่าแบบนี้ได้

และหลินฟานเองก็ไม่ได้ต้องการที่จะใช้เงินทั้งหมดของเขาออกไปในทีเดียว

ซ่งเจียซินที่ได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มแล้วพูดออกมา “ฉันไม่คิดเลยว่านายจะมีช่วงเวลาที่มีเงินไม่พอใช้เหมือนกับคนอื่นๆด้วย”

ต้องรู้ก่อนว่า หลินฟานไม่ได้ตั้งใจจะปฏิเสธรถซุปเปอร์สปอร์ตราคา 28 ล้านหยวนสองคันนั้น

หลินฟานยิ้มและแตะไปที่จมูกของเขาอย่างเขินๆ

งานเลี้ยงวันเกิดนี้ ได้กินเวลามาจนถึง 23.00 น.

ขณะนี้ ที่หอพักของมหาวิทยาลัยคงจะปิดประตูไปแล้ว

ดังนั้น หลินฟานจึงได้ขับรถมาที่ชุมชนยี่เกอ

ซึ่งคืนนั้น

หลินฟานและฉิวจือเฉียนก็ไม่ได้นอนกันทั้งคืนเหมือนเช่นเคย

ทำให้หวงหลิงที่นอนอยู่ในห้องข้างๆก็ไม่ได้นอนไปทั้งคืนด้วยเช่นกัน

…………

ในวันถัดไป

หลังจาก ที่หลินฟานรับประทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว เขาก็ขับรถไปที่มหาวิทยาลัยเจียงเป่ยในทันที

และเมื่อหลินฟานได้มาถึงยังห้องเรียน ที่ปรึกษาซุนเหยาตงก็กำลังยืนอยู่ที่หน้าห้องเรียนอยู่แล้ว

หลังจากที่เสียงกริ่งของชั้นเรียนได้ดังขึ้น ซุนเหยาตงก็ยิ้มและพูดขึ้นมา “ฉันคิดมาตลอดว่าพวกนายคือกลุ่มนักศึกษาที่ดีที่สุดในมหาวิทยาลัยแห่งนี้ แล้วความคิดของฉันก็เหมือนจะถูกต้องซะด้วย!”

“ต่อไป ฉันจะประกาศรายชื่อผู้ชนะรางวัลระดับจังหวัดในการแข่งขันแบบจำลองทางคณิตศาสตร์!”

“จ้าวหยิน ได้รับรางวัลรองชนะเลิศอันดับ 3 ของจังหวัด”

……

“ซ่งหยี่ ได้รางวัลรองชนะเลิศอันดับที่ 2 ของจังหวัด”

“หม่าจง ได้รับรางวัลรองชนะเลิศอันดับ 1 ของจังหวัด”

……

ทุกคนที่มีรายชื่อ ต่างแสดงสีหน้าท่าทางออกมากันอย่างดีใจ

โดยเฉพาะซงหยี่ เขาแทบจะกระโดดโลดเต้นไปทั่วห้อง

และในไม่ช้า ซุนเหยาตงก็ได้อ่านรายชื่อไปหมดทุกคนแล้ว

เจิ้งจินเป่าถึงกับถอนหายใจ: “พี่ฟาน ดูเหมือนว่าตรงนั้นจะไม่มีพื้นที่ให้เราสองคนอยู่สินะ”

ทันใดนั้นเอง ซุนเหยาตงก็พูดขึ้นมาอีกครั้ง”ต่อไป เราจะประกาศรายชื่อผู้ชนะรางวัลระดับชาติในการแข่งขันแบบจำลองทางคณิตศาสตร์”

“ซึ่งก็คือ หลินฟาน นั่นเอง!”

เจิ้งจินเป่า:…

ดูเหมือนว่าตรงนั้นจะไม่มีพื้นที่ให้ฉันอยู่แค่คนเดียวซะแล้ว

ซุนเหยาตงยังคงพูดต่อ “หลินฟาน เป็นผู้ที่ได้รับรางวัลระดับประเทศเพียงคนเดียวในห้องเรียนของเรา และเป็นผู้ชนะรางวัลระดับประเทศเพียงคนเดียวในมหาวิทยาลัยเจียงเป่ย! ทุกคนปรบมือแสดงความยินดีให้กับหลินฟานด้วย!”

“แปะ แปะ แปะ!”

หลังพูดจบ ซุนเหยาตงก็เป็นคนปรบมือขึ้นมาเป็นคนแรก

และทั้งห้องเรียนก็เริ่มมีเสียงปรบมือตามขึ้นมาอย่างมีชีวิตชีวา

ซ่งเจียซินที่นั่งอยู่ไม่ไกล ได้จ้องมองหลินฟานด้วยดวงตาที่สดใสของเธอ

เนื่องจากเธอนั่งอยู่แถวเดียวกันกับหลินฟาน จึงเห็นได้เพียงแค่ด้านข้างเท่านั้น

แต่แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว ที่จะทำให้หัวใจของซ่งเจียซินเต้นแรงอย่างไม่เป็นจังหว่ะ

สำหรับสิ่งนี้ หลินฟานไม่มีทางรู้ได้เลย

เพราะตอนนี้เขากำลังมีความสุขกับรางวัลที่เขาจะได้รับหลังจากที่ชนะเลิศการแข่งขัน

จากนั้นก็มีเสียงดังขึ้นมาในหัวของหลินฟานทันที

【ติ๊ง! ทำภารกิจสำเร็จ ได้รับรางวัลระดับประเทศในการแข่งขันแบบจำลองทางคณิตศาสตร์ รับซองแดงสีเงิน 5 ซอง 】

ภารกิจเสร็จสิ้น!

ซุนเหยาตงพูดต่อ “หลินฟาน อีกสองวันข้างหน้านายจะต้องเตรียมตัวไปที่ปักกิ่งเพื่อแข่งขันกันต่อในระดับชาติ ตั้งใจเข้าล่ะ และเอารางวัลชนะเลิศระดับชาติกลับมาให้ได้ด้วย! ฮ่าๆๆๆ!”

เมื่อพูดจบ ซุนเหยาตงก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

ดูเหมือนว่าเขาจะเห็นภาพในหัวที่หลินฟานได้รับรางวัลชนะเลิศกลับมาอย่างง่ายดาย

แต่เขายังไม่รู้ว่าหลินฟานไม่ได้วางแผนที่จะไปปักกิ่งเพื่อแข่งต่อ

และหลินฟานก็ไม่ได้สนใจอะไรเลยเกี่ยวกับรางวัลระดับประเทศและก็ถ้วยแชมป์ระดับอุดมศึกษา

เมื่อภารกิจของเขาเสร็จสิ้นแล้ว เขาจะไปเมืองหลวงให้เหนื่อยอีกทำไมกัน?

เสียใจด้วย!

เขาชอบที่จะนอนอยู่บนโต๊ะแบบนี้มากกว่า