เศรษฐีผู้ร่ำรวย เริ่มจากการได้รับซองแดง 7 พันล้านซอง - ตอนที่ 75 : เกลี้ยกล่อมเขาหน่อยสิ

ตระกูลซ่งเป็นตระกูลที่มีอำนาจอย่างมากในจังหวัดเจียงเป่ย หรือแม้แต่ในเมืองหลวงตระกูลซ่งเองก็ถือว่าอยู่ในระดับแนวหน้า

แต่การจะซื้อปานหลงวิลล่ากรุ๊ปทั้งหมดเลยนั้น ก็ยังถือเป็นเรื่องยากสำหรับตระกูลซ่งอยู่ดี

เพราะมันต้องใช้เงินจำนวนหนึ่งถึงสองพันล้านหยวนในการซื้อปานหลงวิลล่ากรุ๊ปมาทั้งหมด

ซ่งเจียซินพูดขึ้นมาอย่างประหลาด “ แล้วที่นายพูดเมื่อวานนี้ล่ะ ว่าราคาวิลล่ามันเกินกำลังของนายอยู่บ้าง ?”

หลินฟานพึ่งจะพูดกับเธอไปว่าราคาขนาดนี้มันมากเกินไปสำหรับเขา และทำไมหลังจากนั้นเขาถึงซื้อปานหลงวิลล่ากรุ๊ปที่มีราคาอยู่ที่หนึ่งถึงสองพันล้านมาได้?

หลินฟานทำได้แค่เพียงยิ้มออกมา

แต่เขาจะสามารถอธิบายออกมาได้อีกล่ะ ?

เพราะนี่คือสิ่งที่เขาได้รับมาจากการเปิดซองแดงในวันนี้

และถึงพูดไปก็ไม่มีใครเชื่อ!

หลังจากที่หลินฟานขอให้บริษัทเฟอร์นิเจอร์นำโซฟาและเตียงมาวางไว้ในวิลล่าแล้ว เขาก็ขับรถออกไปจากปานหลงวิลล่าทันที

หากอยู่คนเดียวในวิลล่าแบบนี้มันคงจะว่างเปล่าและต้องเหงาอย่างมากแน่ๆ

หลังจากที่หลินฟานและซ่งเจียซินแยกจากกัน เขาก็แวะมาที่ชุมชนยี่เกออีกครั้ง

ตอนนี้หวงหลิงมีเที่ยวบินไปที่อื่น และเธอจะกลับมาในวันพรุ่งนี้

มีเพียงหลินฟานและฉิวจือเฉียนเท่านั้นที่อยู่ในบ้าน บนพื้นห้อง พวกเขาได้ทำสิ่งที่ไร้ยางอายยิ่งกว่าเดิม

ต้องบอกว่าทักษะในการต่อสู้หนึ่งต่อร้อยของหลินฟานนั้นเป็นของจริง หลังจากต่อสู้กันมาสองคืนติดต่อกัน เขาก็ยังคงเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังเหมือนอย่างเคย

ในเวลากลางคืน บนเตียงขนาดใหญ่ก็เหมือนกับมีงานคอนเสิร์ตเกิดขึ้น เพราะมีแต่เสียงร้องเพลงดังออกมาทั้งคืน

…………

ในวันถัดไป

ณ มหาวิทยาลัยเจียงเป่ย

ที่ปรึกษาซุนเหยาตงกำลังเดินอยู่ที่ทางเดินพร้อมกับฮัมเพลงเบาๆ และเขาก็โยกตัวไปมาตลอดทาง

เห็นได้ชัดว่าเขาอารมณ์ดีเป็นอย่างมาก

และเมื่อซุนเหยาตงพบครูวัยกลางคนคนหนึ่ง เขาก็พูดอย่างภาคภูมิใจ “เหล่าฝาง ตอนนั้นคุณพูดกับฉันว่ายังไงนะ? แค่ปริมาณเยอะมันจะสู้คุณภาพได้ยังไงใช่ไหม?ดูตอนนี้สิ มีนักเรียนของฉันตั้งหลายคนที่ได้รับรางวัลระดับจังหวัดมา”

“และก็ไม่ได้มีเพียงแค่รางวัลระดับจังหวัดเท่านั้นนะ แต่ยังมีรางวัลระดับประเทศอีกด้วย!”

“และรออีกแค่สองวัน หลังจากหลินฟานจะไปยังเมืองหลวงแล้ว บางทีเขาอาจจะได้ถ้วยอุดมศึกษามาด้วยก็ได้นะ!”

ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ที่ซุนเหยาตงเอาแต่พูดเรื่องนี้

แต่ครูวัยกลางคนก็ไม่สามารถเถียงอะไรกลับไปได้เลย

ใครจะรู้ว่าชั้นเรียนของซุนเหยาตงจะมีนักศึกษาที่สามารถคว้ารางวัลระดับประเทศมาได้กันล่ะ?

และตอนนั้นเอง หลินฟานก็ได้เดินมาพอดี

ดวงตาของซุนเหยาตงถึงกับเป็นประกาย

“หลินฟาน นายกำลังจะไปที่สำนักงานของมหาลัยหรอ” ซุนเหยาตงถาม

หลินฟานพูด “ใช่ครับ ศาสตราจารย์จางเรียกให้ผมมา”

ซุนเหยาตงพยักหน้าและพูด “เขาน่าจะหารือเกี่ยวกับเรื่องการไปเมืองหลวง นายโดดเด่นมาก คว้าโอกาสนี้เอาไว้ล่ะ เกียรติของห้องเรียนของเราขึ้นอยู่กับนายแล้ว!”

ปากของหลินฟานถึงกับกระตุกเล็กน้อยเมื่อได้ยินเรื่องนี้อีกครั้ง

เขาจำได้ชัดเจน ว่าที่ปรึกษาชอบพูดเรื่องนี้กับเขาเกือบจะตลอดเวลา

ครั้งก่อนหน้าก็ด้วย ที่เขาขอให้ตัวเองสมัครเข้าร่วมการแข่งขันการสร้างแบบจำลองทางคณิตศาสตร์อย่างกะทันหัน

แล้วตอนนี้เขาก็ยังมาพูดแบบนี้อีก?

ชั่งน่าเสียดาย ที่ครั้งนี้ฉันอาจจะทำให้เขาผิดหวัง

หลินฟานยิ้มแล้วเดินตรงไปที่แผนกวิชาคณิตศาสตร์

ในเวลานี้ จางหยงกำลังนั่งดื่มชาในสำนักงานพลางอ่านหนังสือพิมพ์ไปด้วย

หลังจากที่เขาเห็นหลินฟาน ดวงตาของเขาก็สว่างขึ้นทันทีทันใด

“หลินฟาน นั่งลงและดื่มชาก่อนสิ”

แม้ว่าจางหยง จะไม่ได้สอนหลินฟานมากมายนัก

แต่อย่างไรก็ตาม จางหยงก็ได้หน้าจากการที่หลินฟานได้รับรางวัลระดับประเทศในการแข่งขันแบบจำลองทางคณิตศาสตร์ด้วยเช่นกัน

ซึ่งสิ่งนี้เป็นประโยชน์สำหรับจางหยงอย่างมาก

จากนั้นหลินฟานก็พูด”ขอบคุณ ศาสตราจารย์จาง”

เขาจิบชาที่มีรสหวานปนความขม ราวกับกำลังลิ้มรสชาติของชีวิตเมื่อสมัยก่อน

ต่อมาจางหยงก็พูดขึ้น “โดยทั่วไปแล้ว ก่อนจะมอบรางวัลระดับประเทศและถ้วยอุดมศึกษาเหล่านี้… แบบจำลองทั้งหมดจะต้องถูกตรวจสอบหลายขั้นตอน”

“เหตุผลที่นายต้องไปที่เมืองหลวงในครั้งนี้ก็เพื่อทดสอบว่าแบบจำลองนี้ถูกสร้างขึ้นโดยนายเองหรือไม่”

“ดังนั้น เมื่อนายไปที่เมืองหลวงในวันพรุ่งนี้ อย่ากังวล เพียงทำตามแนวคิดการสร้างแบบจำลองและตอบคำถามพวกเขาไป”

หลินฟานพูด”ศาสตราจารย์จาง ผมคงจะไม่ไปที่เมืองหลวง”

“โอเค!”

จางหยงยิ้มก่อนจะพยักหน้า แต่ชั่วครู่ต่อมา เขาก็ถึงกับหยุดนิ่งไป

“นาย…นายพูดว่าอะไรนะ ไม่ไปเมืองหลวงงั้นหรอ” จางหยงเบิกตากว้าง

“ใช่ครับ” หลินฟานพูด

“ทำไมกันล่ะ นายเป็นคนเก่งมาก ถ้านายได้รับรางวัลที่หนึ่งของประเทศ หรือแม้แต่ถ้วยระดับอุดมศึกษา ทางมหาลัยก็จะให้ทุนการศึกษากับนายด้วยนะ”

“นอกจากนี้ สิ่งนี้จะเป็นประโยชน์อย่างยิ่งต่อการวิจัยในอนาคตของนาย และส่งผลต่อหน้าที่การงานอีกด้วยนะ!” จางหยงกล่าวต่อ

ทุนการศึกษา?

ถึง 1 ล้านหยวนมั้ย?

แม้ว่าจะให้ทุนการศึกษา 1 ล้านหยวนจริงๆ แต่นั่นก็เป็นเพียงแค่เงินจำนวนหนึ่ง และหลินฟานเองก็ได้เงินจำนวนนั้นมาในทุกๆวันอยู่แล้ว

หน้าที่การงาน?

เขามาที่มหาวิทยาลัยเจียงเป่ยเพื่อสัมผัสกับชีวิตในวิทยาลัย

สำหรับการทำงาน?

หลินฟานไม่สนใจแต่อย่างใด

หลินฟานพูด “มันไม่มีประโยชน์อะไรสำหรับผม และผมก็ยังไม่ได้อยากไปที่เมืองหลวงด้วย”

“นี่…” จางหยงกังวล เขาถึงกับเดินไปเดินมาในสำนักงาน

“หลินฟาน นี่เป็นโอกาสที่ดีมากจริงๆนะ นายจะได้รับเงินจากมหาลัยสำหรับค่าใช้จ่ายในการเดินทาง และมันก็ไม่ต่างอะไรกับการไปเที่ยวที่เมืองหลวงด้วย แค่วันสองวันเองเท่านั้น”

“ถ้าไม่ไปตอนนี้นายจะเสียใจในภายหลังนะ!”

แต่ไม่ว่าจางหยงจะพูดอย่างไร หลินฟานก็ยังคงไม่เปลี่ยนใจ

ขณะนั้นเอง จางหยงก็นึกถึงฉากที่หลินฟานกอดเซี่ยปิงและเซี่ยเสว่ ในตอนที่เขาพบกับหลินฟานครั้งแรก

จางหยงจึงรีบพูด”การแข่งขันแบบจำลองทางคณิตศาสตร์เป็นการแข่งขันแบบทีม แม้ว่านายจะไม่ต้องการไปที่เมืองหลวง ถึงนายจะไม่สนใจเกี่ยวกับเกียรติยศและถ้วยรางวัล”

“แต่นายควรคิดถึงเพื่อนร่วมทีมอย่างเซี่ยปิงและเซี่ยเสว่บ้างสิ”

“พวกเธอต้องการสิ่งเหล่านี้มาก!”

หลังจากที่จางหย่งพูดคำเหล่านี้ออกมา หลินฟานเองก็ลังเลเล็กน้อย

ถูกต้อง

เซี่ยปิงและเซี่ยเสว่เป็นเพียงนักศึกษาธรรมดาเท่านั้น พวกเธอมีทักษะการใช้คอมพิวเตอร์ที่ยอดเยี่ยม

นอกจากนี้ พวกเธอยังสมัครเข้าร่วมการแข่งขันการสร้างแบบจำลองทางคณิตศาสตร์ล่วงหน้าอีกด้วย

บางทีพวกเธออาจจะต้องการใบรับรองและถ้วยรางวัลชนะเลิศจริงๆ?

จางหยงรู้สึกตื่นเต้นมาก เมื่อเห็นว่าคำพูดของเขาส่งผล ทำให้หลินฟานเกิดความลังเล

เขาจะต้องกดดันหลินฟานอีก

เมื่อคิดได้ดังนั้น เขาจึงหยิบมือถือขึ้นมาแล้วกดเบอร์ของอาจารย์ประจำแผนกวิทยาการคอมพิวเตอร์

หลังจากนั้นไม่นานเซี่ยปิงและเซี่ยเสว่ก็ได้เดินเข้ามาอย่างช้าๆ

เมื่อพวกเธอเห็นหลินฟาน ใบหน้าที่สวยงามของพวกเธอก็แสดงรอยยิ้มอันแสนหวานออกมาทันที

จางหยงกระแอมในลำคอแล้วกล่าวว่า “หลินฟานเพิ่งจะบอกว่าเขาไม่ต้องการที่จะไปเมืองหลวงเพื่อเข้าร่วมในการอธิบายการแข่งขันแบบจำลองทางคณิตศาสตร์ เซี่ยปิงและเซี่ยเสว่ช่วยกันเกลี้ยกล่อมเขาหน่อยสิ”

หลังจากที่พูดจบ ใบหน้าของจางหยงก็ได้ยิ้มออกมาเหมือนกับเซี่ยปิงและเซี่ยเสว่

“ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็จะไม่ไปด้วย” เซี่ยปิงและเซี่ยเสว่พูดออกมาพร้อมกัน

คำตอบของพวกเธอเด็ดขาดอย่างมาก

“ฮะ?” จางหยงตกตะลึงอีกครั้งหนึ่ง

สถานการณ์แบบนี้คืออะไร?

เรื่องนี้มันชั่งแตกต่างกับสิ่งที่ฉันคิดอย่างสิ้นเชิง

พวกเธอเพิ่งจะพูดว่า ไม่ไปด้วย? ไม่คิดจะเกลี้ยกล่อมเขาเลยงั้นหรอ?

จางหยงรีบพูดทันที “เซี่ยปิง เซี่ยเสว่พวกเธออาจจะยังไม่รู้ ถ้าพวกเธอไปเมืองหลวงเพื่ออธิบายงาน นั่นหมายความว่าพวกเธออาจจะได้รับรางวัลที่สองหรือที่หนึ่งของประเทศ หรือได้แม้แต่ถ้วยระดับอุดมศึกษาเลยก็ได้นะ!”

“แต่ถ้าหากเลือกที่จะไม่ไป พวกเธอจะได้แค่ที่สามของประเทศเท่านั้น”

เซี่ยปิงและเซี่ยเสว่พูด”อื้ม ไม่ต้องไปหรอก”

อื้ม?

ไม่ต้องไปหรอก?

นี่…ได้ยังไงกัน?

จางหยงถึงกับพูดไม่ออกไปชั่วขณะหนึ่ง

เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสถานะของหลินฟานที่อยู่ในใจของเซี่ยปิงและเซี่ยเสว่นั้น มากขนาดไหน

ไม่ต้องพูดถึงรางวัลอันดับ 3 ของประเทศเลย แม้แต่ถ้วยอุดมศึกษาก็ไม่สำคัญ

ไม่มีอะไรในโลกใบนี้ ที่จะสำคัญเท่ากับหลินฟานอีกแล้ว