เสน่ห์คมดาบ - ตอนที่ 251

ตอนที่ชีอ้าวชวางเสียสมาธิไป คามิลล์ก็หยุดและเหลือบมองไปด้านหน้าด้วยรอยยิ้มและพูดเบาๆ “เสี่ยวอ้าวชวาง เราถูกล้อมแล้ว การเผชิญหน้าแบบนี้เป็นเรื่องที่หยาบกระด้างมาก ไม่มีความงดงามเลยแม้แต่น้อย ข้ายกให้เจ้านะ” 

 

 

ชีอ้าวชวางเรียกสติกลับมาและหันไปมองคามิลล์แล้วยิ้ม ไม่รู้ว่าทำไมพอเห็นคามิลล์เป็นแบบนี้ ในใจของนางก็รู้สึกผ่อนคลายไปเล็กน้อย 

 

 

นี่สิถึงจะเป็นคามิลล์ที่นางรู้จักและคุ้นเคย 

 

 

ก่อนหน้านี้ทั้งน้ำเสียงของคามิลล์และความเศร้าจางๆ ในดวงตานั้น แม้ว่าจะไม่รู้ว่าคามิลล์เป็นใครและมีประสบการณ์มาอย่างไร แต่ชีอ้าวชวางก็ถือว่าคามิลล์เป็นทั้งเพื่อนและญาติ นางไม่อยากเห็นเขาไม่สบายใจ 

 

 

ชีอ้าวชวางค่อยๆ ยกมือทั้งสองข้างขึ้นและฝ่ามือซ้ายของนางก็เปล่งแสงสีทองที่แข็งแกร่งออกมา 

 

 

แสงสีทองเปล่งประกายอย่างน่าทึ่ง 

 

 

คามิลล์หรี่ตาลงครึ่งหนึ่งยืนอยู่ข้างหลังชีอ้าวชวาง เขารอชมการแสดงของชีอ้าวชวางอย่างสบายๆ 

 

 

กลุ่มอสูรปีศาจที่อยู่รอบๆ เริ่มค่อยๆ ล้อมรอบพวกเขา 

 

 

ชีอ้าวชวางเลิกคิ้วเล็กน้อย ขณะที่มองอสูรปีศาจที่อยู่รอบๆ 

 

 

คนคุ้นเคยนี่เอง! 

 

 

เขาคือพี่ชายของลีลอร่าพรรคพวกของฮามส์ 

 

 

ฮามส์แต่งกายด้วยชุดของคนชั้นสูง เขายืนกอดอกด้วยท่าทางเย็นชาและมองมาที่ทางนี้อย่างเงียบๆ 

 

 

กลุ่มอสูรปีศาจที่ล้อมรอบชีอ้าวชวางและคามิลล์อยู่ล้วนมีพลังมากและพวกเขามองชีอ้าวชวางด้วยความกระตือรือร้น 

 

 

“น้องสาวของข้าอยู่ไหน?” ฮามส์ถามเสียงต่ำ 

 

 

ชีอ้าวชวางเงียบ มาพูดตอนนี้จะมีความหมายอะไรล่ะ? 

 

 

ลีลอร่าไม่เหลือแม้แต่กระดูกแล้ว นางจะพูดอะไรได้อีก? 

 

 

“ข้าจะทำให้เจ้าพูดออกมาให้ได้! จัดการ!” ฮามส์พูดออกมาแล้วถอยออกไปอย่างไม่แยแส 

 

 

อสูรปีศาจที่อยู่รอบๆ ชีอ้าวชวางและคามิลล์รีบลงมืออย่างรวดเร็ว 

 

 

ชีอ้าวชวางทำเพียงแค่ยิ้มและถือดาบยาวออกมา 

 

 

ทันใดนั้นแสงสีทองก็พร่างพราวจนทำให้ผู้คนรู้สึกวิงเวียน 

 

 

เปลวไฟทรงกลมที่รุนแรงพุ่งเข้าใส่กลุ่มอสูรปีศาจที่อยู่ข้างหน้า 

 

 

อสูรปีศาจกลุ่มนี้ถูกจัดการไปทั้งหมดโดยที่ไม่มีเสียงร้องออกมา ยามที่ร่างของพวกเขาตกลงไปบนพื้นเป็นสองท่อน ดวงตายังคงว่างเปล่างุนงน จากนั้นไฟก็โหมกระหน่ำเข้าท่วมร่างไร้ชีวิตและเผามันเป็นเถ้าถ่านในทันที 

 

 

อสูรปีศาจตัวอื่นๆ ที่เห็นฉากนี้ต่างก็ตกใจ การแสดงออกของฮามส์ก็เปลี่ยนไปอย่างมาก 

 

 

เขาไม่เข้าใจว่ามนุษย์คนนี้กลายเป็นอสูรปีศาจตั้งแต่เมื่อไหร่ แถมยังมีความแข็งแกร่งขนาดนี้อีก 

 

 

“ไปให้หมด” ฮามส์โบกมือให้อสูรปีศาจตัวอื่นๆ ไป เขารู้ดีว่ามีอสูรปีศาจมากก็คงไม่มีประโยชน์ มีแต่จะทำให้เขาสูญเสียผู้ใต้บังคับบัญชามากขึ้น ซึ่งจะไม่ส่งผลดีต่อการต่อสู้ของเขาแม้แต่น้อย 

 

 

ฮามส์เดินไปอย่างช้าๆ เขาโบกมือเบาๆ แล้วดาบยาวสีขาวก็ปรากฏออกมา แสงสีขาวจางๆ แทรกซึมเข้ามาในดาบทำให้เกิดองค์ประกอบเวทมนตร์ที่แข็งแกร่ง 

 

 

ดาบดี! 

 

 

ในใจของชีอ้าวชวางคิดเช่นนี้ และดาบในมือของนางก็เริ่มสั่นเล็กน้อย 

 

 

ดูเหมือนกำลังตื่นเต้นงั้นหรือ? 

 

 

มันตื่นเต้นจริงๆ ดาบในมือของชีอ้าวชวางสั่นมากขึ้นเรื่อยๆ ราวกับว่าหมาป่าที่หิวโหยได้เห็นแกะ 

 

 

การได้เห็นอาวุธและดาบในมือของอสูรปีศาจเหล่านั้นก่อนหน้านี้ไม่ได้รู้สึกตื่นเต้น ดูเหมือนว่าดาบที่ซือคงหลินให้จะชอบกลืนกินดาบดีๆเท่านั้น 

 

 

ชีอ้าวชวางยิ้ม หลังจากเข้าใจจุดนี้แล้วก็โบกดาบในมือเพื่อเผชิญหน้าทันที 

 

 

ใบหน้าของฮามส์นิ่งลงและยกดาบขึ้น 

 

 

ดาบทั้งสองกระทบกันด้วยเสียงที่คมชัด 

 

 

สีหน้าของฮามส์ย่ำแย่ เพราะเขาพบว่าตนสู้กับมนุษย์อสูรปีศาจตนนี้ไม่ได้ ความแข็งแกร่งของคู่ต่อสู้นั้นทรงพลังมากจนเขาแทบไม่น่าเชื่อ มนุษย์อสูรปีศาจจะทรงพลังเช่นนี้ได้อย่างไร 

 

 

แต่ในช่วงเวลาต่อมา สีหน้าของฮามส์ก็ไร้สีเลือด 

 

 

ดาบอสูรปีศาจในมือของเขาสั่นเล็กน้อยราวกับว่ามันกำลังสั่นสะท้าน สิ่งที่ทำให้เขาไม่อยากเชื่อยิ่งกว่านั้นก็คือดาบอสูรปีศาจที่อยู่ในมือหลุดจากมือของเขาไปและไปติดอยู่กับดาบในมือของหญิงสาวมนุษย์อสูรปีศาจที่อยู่ฝั่งตรงข้าม 

 

 

ฟึ่บ… 

 

 

มือซ้ายของชีอ้าวชวางปล่อยเปลวไฟที่ร้อนแรงและน่าสะพรึงกลัวออกไปทันที ทำให้ฮามส์ต้องล่าถอย 

 

 

เปลวไฟสีทองประหลาดนี้ ฮามส์แค่รู้สึกว่าหากต้องปะทะกับเปลวไฟกลุ่มนี้ไปก็คงจะรับมือยากแน่ๆ ดังนั้นเขาจึงถอยแล้วแยกกับดาบของเขา 

 

 

การแยกจากนี้ ไม่มีวันที่จะได้กลับคืนมาอีกแล้ว 

 

 

ดาบในมือของชีอ้าวชวางกลืนดาบของฮามส์ไปด้วยความเร็วที่มองเห็นไม่ได้ด้วยตาเปล่า 

 

 

อสูรปีศาจที่อยู่รอบๆ มองฉากตรงหน้าแล้วตะลึงงัน ดาบในมือของฮามส์คือดาบอสูรปีศาจ มันเต็มไปด้วยความชั่วร้ายในตัวมันเอง และเป็นดาบที่อันตรายมาก หากไม่มีพลังที่แข็งแกร่งก็จะควบคุมดาบนี้ไม่ได้ หากความแข็งแกร่งไม่เพียงพอจะถูกปฏิเสธและจะถูกดาบนี้จัดการผู้ใช้แทน! 

 

 

แล้วตอนนี้พวกเขาเห็นอะไร? 

 

 

เห็นมนุษย์ที่มีดาบเล่มหนึ่งที่ดึงดาบอสูรปีศาจไปได้อย่างง่ายดายแล้วจากนั้นก็กลืนกินไปราวกับเป็นอาหาร 

 

 

เหล่าอสูรปีศาจมองชีอ้าวชวางอย่างตะลึง ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร มนุษย์อสูรปีศาจผู้นี้เกินความเข้าใจของพวกเขาไปหมดแล้ว 

 

 

แต่ฮามส์ตัดสินใจได้ในทันที 

 

 

ฮามส์ตัดสินใจทันที เขาโบกมือและตะโกนด้วยเสียงต่ำ “ถอย!” 

 

 

อสูรปีศาจจำนวนมากยังไม่ได้สติกลับมา ฮามส์รีบออกไปอย่างรวดเร็วแล้วอสูรปีศาจก็รีบตามออกไปในใจยังคงไม่เข้าใจ แต่ก็ยังเชื่อฟังคำสั่งของฮามส์แล้วถอยกลับ 

 

 

ชีอ้าวชวางไม่ได้ไล่ตามเขา แต่หยุดอยู่กับที่มองดูดาบในมือกำลังกลืนดาบของฮามส์อย่างตะกละตะกลาม 

 

 

ในตอนนี้ฮามส์เข้าใจแล้วว่าทำไมว่านเฟิงหลิวถึงต้องปฏิบัติต่อมนุษย์ผู้นี้ด้วยความสุภาพและเอาตราดอกกุหลาบให้กับนาง และเข้าใจแล้วว่าทำไมไป๋ตี้และเฮยหยู่จึงโมโหเขาแทนนางในวันนี้ 

 

 

มนุษย์คนนี้ไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน! 

 

 

ความแข็งแกร่งของนางพอๆ กันกับตนเอง ไม่สิ! ความแข็งแกร่งของนางเหนือกว่าตนเองอีก! 

 

 

ตอนนี้นางเป็นอสูรปีศาจแล้ว การเข้าร่วมการประลองนี้เพื่ออะไรกัน? 

 

 

การเป็นราชาอสูรปีศาจผู้ยิ่งใหญ่? 

 

 

ไม่น่าเป็นไปได้! มีเรื่องแปลกเช่นนี้ด้วยหรือ? มนุษย์ผู้นี้ หลังจากเป็นอสูรปีศาจแล้วก็มาเข้าร่วมประลอง สุดท้ายจะได้กลายเป็นราชาอสูรปีศาจผู้ยิ่งใหญ่งั้นหรือ? 

 

 

มนุษย์กลายเป็นราชาอสูรปีศาจผู้ยิ่งใหญ่เพื่อปกครองโลกอสูรปีศาจ?! 

 

 

เป็นไปได้หรือไม่? 

 

 

อย่าว่าแต่อสูรปีศาจทั้งหมดในโลกอสูรปีศาจจะไม่เห็นด้วยเลย เกรงว่าผู้อาวุโสทั้งสี่เองก็จะไม่เห็นด้วยเช่นกัน? 

 

 

แต่ด้วยพลังของผู้อาวุโสทั้งสี่จะต้องพบตัวตนที่แท้จริงของนางได้แน่นอน ทำไมถึงอนุญาตให้นางเข้าร่วมการประลองล่ะ? 

 

 

ทั้งหมดนี้คืออะไรกัน? 

 

 

จู่ๆ ฮามส์ก็คิดไม่ออก 

 

 

ดาบในมือของชีอ้าวชวางกลืนกินดาบอสูรปีศาจไปอย่างดุเดือด ในที่สุดมันก็รวมเข้าด้วยกัน ชีอ้าวชวางโบกมือดาบในมืออย่างแปลกใจ แต่กลับสังเกตว่าพลังของดาบไม่เพิ่มขึ้นเลย อดสะบัดดาบด้วยความสงสัยไม่ได้ “แปลก ไม่รู้สึกเลย” 

 

 

“ไม่รู้สึกหรือ?” คามิลล์ก้าวไปข้างหน้าเพื่อมองดาบในมือของชีอ้าวชวาง เขามองมันอย่างตั้งใจและก็ยิ้มออกมา “คราวหน้าหาอสูรปีศาจมาลองดาบนี้หน่อยดีกว่า” 

 

 

“หือ?” ชีอ้าวชวางมองดาบในมือ แต่ก็ยังไม่เห็นว่ามีอะไรแตกต่างกัน 

 

 

“ดาบเมื่อกี้นี้เรียกว่าดาบอสูรปีศาจ เป็นอาวุธของฮามส์ ดาบนี้ดูดซับพลังของแกนชีวิตของอสูรปีศาจได้ด้วย” คามิลล์อธิบายด้วยรอยยิ้ม 

 

 

“อ๋อ ฮามส์ใช้อาวุธที่ร้ายแรงเช่นนี้หรือ?” ชีอ้าวชวางพูดด้วยความประหลาดใจ ถ้าแกนชีวิตไม่มีพลังแล้ว อสูรปีศาจตนนั้นก็จบชีวิต 

 

 

คามิลล์ยิ้มอย่างสง่างามและพูดเบาๆ “อันที่จริง ข้าคิดว่าฮามส์ยังบริสุทธิ์อยู่มากเมื่อเทียบกับเจ้า” 

 

 

“ท่าน!” ชีอ้าวชวางมองคามิลล์ด้วยความโกรธ 

 

 

คามิลล์ยิ้มแล้วเดินนำหน้าไป ชีอ้าวชวางเก็บดาบในมือและเดินตามไป 

 

 

ทั้งสองเดินไปตามทาง หลังจากผ่านทุ่งหญ้าไปแล้วก็เข้าสู่เทือกเขา ชีอ้าวชวางจัดการอสูรปีศาจทั้งหมดที่พบระหว่างทางได้อย่างง่ายดาย แม้ว่าจะไม่เอาดาบออกมาก็จัดการได้อย่างง่ายดายด้วยเวทมนตร์ พวกเขาไม่ได้พบคนที่มีฝีมือชั้นสูงอย่างไป๋ตี้และเฮยหยู่ และก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของเฟิงอี้เซวียนและเหลิ่งหลิงยวิ๋นด้วย 

 

 

หลังจากทั้งสองได้พักหนึ่งคืนก็ผ่านเทือกเขาไปได้อย่างไม่มีอะไรมาขวาง 

 

 

สุดท้ายก็เกือบจะอยู่ในตำแหน่งปลายทางที่แสดงบนแผนที่ก่อนเริ่มการประลองแล้ว 

 

 

แต่ตอนนี้พวกเขามองไปที่ฉากตรงหน้าแต่กลับต้องตะลึง 

 

 

เพราะสิ่งที่ปรากฏต่อหน้าพวกเขาคือเขาวงกตในสวนขนาดใหญ่ มีต้นไม้ทุกชนิด ต้นไม้ใหญ่เขียวชอุ่มและทางเดินที่คดเคี้ยว ทุกอย่างดูเหมือนสับสนไปหมด 

 

 

“ผ่านเขาวงกต?” หูใหญ่ของชีอ้าวชวางขยับเล็กน้อย และคามิลล์แทบอยากจะหยิกอีกครั้ง แต่ดวงตาที่ดุดันของชีอ้าวชวางทำให้เขาต้องหยุดชะงัก 

 

 

“ดูเหมือนว่าจะใช่นะ ไปกันเถอะ” คามิลล์มองเขาวงกตขนาดใหญ่และซับซ้อนแล้วพูดเบาๆ “เขาวงกตแบบนี้ดูไม่ยากเท่าไหร่ เราต้องทำเครื่องหมายที่ทางแยก หากข้างหน้าคือทางตันก็ถอยกลับ หรือไม่ก็หากำแพงแล้วเดินไป…” 

 

 

คามิลล์ยังไม่ได้พูดอะไร ได้ยินเพียงเสียงตูมขึ้นมา 

 

 

ชีอ้าวชวางปล่อยเปลวไฟสีทองออกมาและโจมตีต้นไม้ขนาดใหญ่ที่อยู่ข้างหน้า 

 

 

ต้นไม้ล้มลงและถูกเผาจนเป็นเถ้าถ่าน 

 

 

ด้านหน้าเริ่มว่างเปล่าแล้ว 

 

 

“สิ่งที่ท่านพูดมันลำบาก เราเผาให้เป็นทางตรงเลยไม่ดีกว่าหรือ?” ชีอ้าวชวางเลิกคิ้วและมองเขาวงกตขนาดใหญ่ที่อยู่ตรงหน้า ตัดให้เหี้ยนก็น่าจะดีนะ? 

 

 

คามิลล์เฝ้ามองพฤติกรรมที่หยาบกระด้างของชีอ้าวชวางอย่างเงียบๆ แค่เฝ้าดูมันอย่างเงียบๆ 

 

 

นี่เป็นครั้งแรกที่คามิลล์รู้สึกอ่อนแอ 

 

 

“ดูสิ วิธีนี้เร็วกว่ามาก ก็แค่เดินตรงไปเลย” ชีอ้าวชวางยิ้มและยังคงปล่อยเปลวไฟเพื่อเปิดทางต่อไป 

 

 

คามิลล์เดินตามอย่างเงียบๆ เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าไอคิวของเขาไม่สูงเท่าชีอ้าวชวาง 

 

 

ชีอ้าวชวางก้าวไปข้างหน้าด้วยความเร็ว สิ่งที่สำคัญที่สุดคือไม่หลงทางแน่นอน 

 

 

ในเขาวงกตขนาดใหญ่นี้มีอสูรปีศาจจำนวนนับไม่ถ้วนที่ถูกตีกรอบด้วยความคิดแบบนี้ และอสูรปีศาจส่วนใหญ่ก็กำลังเดินไปตามเขาวงกตอย่างตรงไปตรงมา ทำเครื่องหมายไปพลางเดินวนไปวนมาไปพลาง