เสน่ห์คมดาบ - ตอนที่ 292

“เจ้าคิดจะทำอะไร” พาริน่าถามด้วยความตื่นตระหนก

“ทางดีที่เจ้าอย่าได้พูดถึงต่างหูนี้อีก และอย่าได้คิดมายุ่งกับมัน”สีหน้าและน้ำเสียงของชีอ้าวชวางเต็มไปด้วยความเย็นชาหลังจากพูดประโยคนี้ชีอ้าวชวางก็ไม่สนใจพาริน่าอีกเลยแล้วเดินตรงไปข้างหน้า

พาริน่าเหม่อมองไปยังแผ่นหลังของชีอ้าวชวางนานมากกว่าจะเรียกสติกลับคืนมาได้เสื้อของนางเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อเย็น

“อะไรกัน มันก็แค่ต่างหูสองอันไม่ใช่หรือ ข้าก็ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย ทำไมต้องดุด้วย!” พาริน่ากระทืบเท้าด้วยความโกรธและตะคอกอย่างไม่พอใจ

“พี่สาวคนสวย ต่างหูทั้งสองนั้นน่าจะมีความสำคัญมากสำหรับชีอ้าวชวางนะ” ฉางคงพูดขึ้นมาเขายังตกใจกับรังสีรอบกายของชีอ้าวชวางเลยเมื่อครู่นี้มันรุนแรงมากเสียจนราวกับว่าเขาสามารถทำลายผู้คนให้กลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยได้เลย ช่างเป็นความรู้สึกที่แย่มาก

“ข้าก็พอจะมองออก หึ” พาริน่าเบ้ปากและพูดด้วยความเคือง “ข้าไม่รู้นี่ ถ้ารู้มาก่อนข้าก็คงจะไม่พูดแบบนั้นหรอก ดุอะไรขนาดนั้น”

“เอาเถอะ พี่สาวคนสวย เรารีบตามไปดีกว่า เดี๋ยวจะคลาดกันเสียก่อน” ฉางคงถอนหายใจ

“อืม ต่อไปจะระวังก็แล้วกัน!” พาริน่ากัดฟันและแอบคิดในใจรอให้มัดใจผู้ชายคนนี้ให้ได้ก่อนแล้วค่อยจัดการเขา! ถ้าสั่งให้เขาไปทางไหนเขาก็ต้องทำตาม ถ้าสั่งให้เขาหยุดเขาก็ต้องหยุด!

อย่างที่พาริน่าบอก เจอเนินทรายแล้วถัดมาก็เห็นถ้ำนั่นด้วยแม้ว่าพาริน่าจะไม่ได้พูดแต่ชีอ้าวชวางก็มองออกว่าสถานที่แห่งนี้น่าจะเป็นทางเข้าไปชั้นถัดไปเพราะเวลานี้มีนักเรียนเดินเข้าไปแล้ว

เมื่อเข้ามาในถ้ำนี้สายลมก็พัดพาบรรยากาศเย็นๆ ก็พุ่งเข้ามาที่ใบหน้าจนความร้อนลดลงในทันทีแต่ก็มีกลิ่นคาวฟุ้งออกมาจากในถ้ำรวมทั้งมีเสียงแปลกๆ ด้วยนักเรียนที่มีระดับสูงจะได้ยิน แต่ผู้ที่อยู่ในระดับต่ำอาจจะลำบากหน่อย

ชีอ้าวชวางขมวดคิ้วนึกถึงแมลงที่พาริน่าพูดก่อนหน้านี้ว่าคายกรดออกมาได้ แล้วก็คิดว่าเสียงแผ่วเบาเหล่านี้น่าจะเป็นเสียงของแมลงนั้น

ถ้ำนี้เป็นเขาวงกตจริงๆ มันขยายออกไปทุกทิศทางทำให้ผู้คนงุนงงได้เลย

“เฮ้ ชีอ้าวชวางตามข้ามาสิ ข้าจะพาเจ้าออกไปเอง ระวังหลงทางนะ” พาริน่าตามไปแล้วพูดกับชีอ้าวชวาง

ชีอ้าวชวางไม่ได้พูดอะไรแต่เหลือบมองถ้ำที่ดูยุ่งเหยิงตรงหน้าอยู่ครู่หนึ่งทันใดนั้นก็หลับตาลง

“ทำอะไรน่ะ” พาริน่าถามพร้อมกับขมวดคิ้ว

“ดูเหมือนว่าเขาจะพยายามสัมผัสถึงโครงสร้างของถ้ำนี้นะ” ฉางคงตอบ

“เป็นไปได้อย่างไร” พาริน่าถาม

ฉางคงหยุดพูด เขาบอกพาริน่าไม่ได้ว่าชีอ้าวชวางเข้าใจภาษาของลมและเขารู้โครงสร้างของถ้ำนี้ผ่านสายลมในถ้ำแล้วก็สามารถหาทางลัดออกจากถ้ำนี้ได้

หลังจากนั้นไม่นานชีอ้าวชวางก็ลืมตาขึ้นและก้าวไปทางซ้ายโดยไม่ลังเลเลย

“นี่ๆ! มันผิดทางนะ เจ้าควรจะไปทางนี้สิ ทางนี้เป็นทางที่ถูกต้อง!”พอพาริน่าเห็นชีอ้าวชวางเดินไปทางนั้น นางก็ตะโกนขึ้นอย่างกังวล

ชีอ้าวชวางเดินไปข้างหน้าอย่างเฉยเมยและปล่อยพาริน่าทิ้งไว้เบื้องหลัง

“หึ! เจ้านี่! เดี๋ยวก็รู้ว่ามันจะเป็นอย่างไร!”พาริน่าตามไปอย่างโกรธๆ นางกำลังคิดว่าจะเยาะเย้ยผู้ชายที่น่ารังเกียจเย็นชาคนนี้อย่างไรดีถ้ามันผิดทาง

แต่เรื่องราวกลับเกินความคาดหมายของพาริน่ามากชีอ้าวชวางไม่มีความลังเลเลยแม้แต่น้อย ไม่ว่าจะเจอทางแยกกี่เส้นทางข้างหน้าชีอ้าวชวางก็จะเลือกเส้นทางหนึ่งและเดินต่อไปทันที ระหว่างทางก็พบแมลงอยู่บ้างแต่ชีอ้าวชวางก็แก้ไขสถานการณได้อย่างง่ายดาย

ความสงสัยในใจของพาริน่าเริ่มขยายตัวขึ้นเรื่อยๆ ทำไมรู้สึกว่าชีอ้าวชวางดูคุ้นเคยทางมากขนาดนี้นะ หรือว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่นางมาที่นี่เป็นไปไม่ได้!

ชีอ้าวชวางรอให้พาริน่าเดินออกจากถ้ำแล้วเห็นแสงตะวันจากนั้นพาริน่าก็อ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ พูดอะไรไม่ออกเลย

รวดเร็วมาก! ออกจากเขาวงกตเร็วขนาดนี้หากตามเส้นทางที่นางรู้ก็คือต้องใช้เวลาอย่างน้อยหนึ่งวัน! แต่ชีอ้าวชวางออกมาได้ในเวลาเพียงสองชั่วโมงเป็นไปได้อย่างไรกัน

พอเดินออกจากถ้ำก็พบป่าเล็กๆ อยู่ตรงหน้า

“ด้านหลังป่าเล็กๆ นี้คือทางออกชีอ้าวชวางเจ้าทำได้อย่างไร เจ้ารู้หรือไม่ว่ามีคนมากมายที่ติดอยู่ในเขาวงกตนี้และออกไม่ได้หลายวันหลายคืนบางคนถึงกับตายในช่วงที่อยู่ข้างในด้วย ทำไมเจ้าถึงเจอทางออกเร็วขนาดนี้ล่ะ” พาริน่าแปลกใจมาก นางเอาแต่ถามชีอ้าวชวางอย่างต้องการรู้คำตอบ

ไม่ใช่เรื่องแปลกที่นางจะแปลกใจเขาวงกตในถ้ำนี้น่าปวดหัวจริงๆ มันมีขนาดใหญ่และซับซ้อนมาก แถมยังมีสัตว์อันตรายอยู่ในนั้นอีกแม้ว่าจะเคยมาหลายครั้งก็อาจจะจำทางเดิมไม่ได้แต่ชีอ้าวชวางกลับพบทางที่สั้นที่สุดในและยังเดินออกมาได้ในเวลาเพียงสองชั่วโมงยิ่งไปกว่านั้นชีอ้าวชวางมาที่นี่เป็นครั้งแรกและเขาเป็นนักเรียนใหม่ด้วย!

“พักผ่อนก่อน พรุ่งนี้ค่อนออกเดินทาง” ชีอ้าวชวางพูดเบาๆ แล้วเดินเข้าไปในป่า จากนั้นก็นำกระโจมออกจากแหวนมิติและเอาออกมาตั้ง

พาริน่ามองแผ่นหลังของชีอ้าวชวางด้วยความงุนงง คนที่ดูลึกลับมากๆ คนนี้เขาเป็นใครกันแน่

“พี่สาวคนสวย…เจ้าหิวหรือไม่ ”ฉางคงกระโดดลงไปหาชีอ้าวชวาง “เสี่ยวชีชีเอาอาหารออกมาหน่อยสิ พี่สาวคนสวยต้องหิวแน่ๆ เลย”

“พวกเกลือเป็นหนอน ”ชีอ้าวชวางพูดอย่างเย็นชาขณะมองอาหารของนางที่ฉางคงกำลังยื้อแย่งไป

“เราก็ต้องปกป้องผู้หญิงสิ! เสี่ยวชีชีข้าไม่เข้าใจจริงๆ เจ้าโหดร้ายมากเลย ต่อไปผู้หญิงที่ไหนจะมาชอบเจ้าล่ะ” ฉางคงเอาอาหารไปไว้ตรงหน้าพาริน่าและยิ้มอย่างประจบประแจง “พี่สาวคนสวย ไม่ต้องไปสนใจหรอก ต่อไปคงไม่มีผู้หญิงคนไหนชอบเขาหรอก พวกเรากินเถอะ”

ชีอ้าวชวางเหลือบมองฉางคงอย่างเย็นชาและไม่สนใจไยดีมันอีก

พาริน่านั่งลงด้านข้าง นางยิ้มและรับอาหารที่ฉางคงเอามาให้แต่หัวใจตกอยู่ในความทุกข์ผู้ชายคนนี้จะต้องรู้จักการปกป้องผู้หญิง หึ อยากจะรู้นักว่าในอนาคตผู้หญิงตาถั่วคนไหนจะชอบผู้ชายแบบนี้! มันยากจริงๆที่จะทำให้ผู้ชายคนนี้ชอบนางได้ แต่ยิ่งยากเท่าไหร่นางก็ยิ่งชอบมากขึ้นเท่านั้นนางต้องจับผู้ชายคนนี้เอาไว้ให้อยู่หมัดให้ได้!

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้พาริน่าก็รู้สึกดีขึ้นและเริ่มกินอาหารที่ฉางคงให้มาฉางคงก็พูดเรื่องต่างๆ ไปเรื่อยอยู่ข้างๆ ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างพาริน่าและชีอ้าวชวางผ่อนคลายลง

“นอนเถอะ” หลังจากที่ชีอ้าวชวางกินข้าวเสร็จก็จับฉางคงที่ยังคงพูดสิ่งที่ไม่เป็นประโยชน์กับพาริน่าอยู่แล้วเดินตรงเข้าไปในกระโจม

พาริน่านิ่งอึ้ง ชีอ้าวชวางและฉางกงเข้าไปในกระโจม มันมีเพียงกระโจมเดียวและนางนั่งอยู่นอกกระโจมคนเดียว ชีอ้าวชวางไม่ได้ถามว่าจะนอนที่ไหนด้วย แค่เข้าไปแบบนั้นเลย

“ข้าจะนอนกับพี่สาวคนสวย…อ๊ะ อ๊าก! อ๊าก…” ในที่สุดเสียงดิ้นรนของฉางคงก็กลายเป็นเสียงกรีดร้อง เห็นได้ชัดว่าถูกจัดการแล้ว

“ชีอ้าวชวาง ชีอ้าวชวาง…ชีอ้าวชวาง…สักวันข้าทำให้เจ้ามาร้องขอชีวิตกับข้า! เจ้ามันน่าหงุดหงิดนัก!” พาริน่ากัดฟันในขณะที่มองไปที่กระโจม นี่เป็นครั้งแรกที่พาริน่าได้รับการปฏิบัติเช่นนี้ ผู้ชายคนนี้ไม่สนใจนางเลยจริงๆ!

พาริน่าเริ่มตั้งกระโจมด้วยความโกรธในใจก็ก่นด่าชีอ้าวชวางไปด้วย

ชีอ้าวชวางนั่งขัดสมาธิอยู่ในกระโจมอย่างเงียบๆ นางบังคับฉางคงเข้ามาในร่างกายของนาง จากความช่วยเหลือของต้นกำเนิดลม นางก็เริ่มรู้สึกถึงพลังของลมเพิ่มขึ้นแล้ว

จะต้องบรรลุโดยเร็วที่สุด

มิติสูญสลาย…

เฟิงอี้เซวียน …

เหลิ่งหลิงยวิ๋น…

ชีอ้าวชวางหลับตาลงและจมอยู่กับความล้ำลึก

ในตอนเช้าพาริน่าตื่นแล้วแต่ก็ยังไม่เห็นชีอ้าวชวางออกมาจากกระโจมเลย

“ไอ้คนน่ารังเกียจ!”พาริน่านั่งรออย่างฮึดฮัด

แต่ว่า ไม่ดเลยว่าจะนานขนาดนี้ สามวันแล้ว

ชีอ้าวชวางไม่ได้ออกจากกระโจมเป็นเวลาสามวันเต็มๆ หลายครั้งที่พาริน่าอยากจะเรียกชีอ้าวชวาง แต่ทุกครั้งที่นางเดินไปที่หน้ากระโจมของชีอ้าวชวางนางก็จะถูกลมที่มองไม่เห็นมาขวางกั้นไว้ ก้าวไปข้างหน้าไม่ได้อีก

พาริน่าเข้าใจว่าชีอ้าวชวางคงจะฝึกอยู่ ดังนั้นจึงไม่กังวลและรออย่างเงียบๆ

เช้าวันที่สี่มีคนเข้ามาในป่าแล้วก็มาที่นี่ด้วย

พาริน่าขมวดคิ้วมองไปยังทิศทางที่ใครบางคนกำลังมาแต่เวลานี้ในที่สุดกระโจมของชีอ้าวชวางก็ขยับแล้วชีอ้าวชวางก็เดินออกมาอย่างช้าๆ

ออกมาเจอกับคนที่มาพอดีเลย

คนที่เดินมาก็คือทารีน่าและคนที่มากับทารีน่าอีกสองสามคนนอกจากยูเนียแล้วยังมีผู้ชายอีกสองคนผู้ชายทั้งสองคนนั้นมีความแข็งแกร่งอยู่ระดับหกดาว

ทั้งสองฝ่ายต่างมองหน้ากันทารีน่ามองชีอ้าวชวางแล้วก็ยืนอึ้งอยู่ที่เดิม

สายตาของพาริน่ามองไปที่ร่างของทารีน่าทารีน่ากำลังมองชีอ้าวชวางอยู่

“ศิษย์น้อง…” ทารีน่าพูดเบาๆ นางค่อนข้างแปลกใจที่เห็นเขาที่นี่

“ศิษย์พี่” ชีอ้าวชวางพยักหน้าอย่างสุภาพเป็นการทักทายถึงอย่างไรทารีน่าก็แสดงความเป็นห่วงตนเองตอนเรื่องในโรงอาหารชีอ้าวชวางจึงมีความรู้สึกที่ดีให้กับนาง

“ชีอ้าวชวาง เราจะออกเดินทางกันเมื่อไหร่” พาริน่ามองสายตาของทารีน่าและทันใดนั้นความเจ้าเล่ห์ที่มองไม่เห็นก็ปรากฏขึ้นในแววตาของนางแล้วนางก็ยืนเบียดชีอ้าวชวาง

“อีกสักพัก” ชีอ้าวชวางพูด

สายตาของทารีน่าสบกับพาริน่า ความรู้สึกที่ซับซ้อนฉายผ่านแววตาของนางผู้หญิงคนนี้คือใครความสัมพันธ์ของนางกับชีอ้าวชวางคืออะไรทำไมถึงอยู่ด้วยกันล่ะดูเหมือนว่าความสัมพันธ์จะแตกต่างกัน

“ศิษย์น้อง เจ้า…” ทารีน่าพูดแต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไรดี

“ทารีน่า นี่คือศิษย์น้องของเจ้าหรือ ไปพร้อมกับเราสิ เราจะได้ช่วยดูแลกัน” ผู้ชายที่อยู่ข้างๆทารีน่าพูด