เสน่ห์คมดาบ - ตอนที่ 307

“วันนี้เจ้าก็ยุยงให้คิระทำให้ชีอ้าวชวางต้องอับอายใช่หรือไม่?” ไดทันส์พูดด้วยน้ำเสียงนั้นอีกครั้ง ดูเหมือนเป็นคำถาม แต่อันที่จริงคือมั่นใจแล้ว

เลนนี่อึ้ง พยายามจะเถียงแต่ก็พูดอะไรไม่ออก นางรู้นิสัยของไดทันส์ดี ถ้าเขาตัดสินอะไรบางอย่างแล้ว ไม่ว่าจะโต้เถียงแค่ไหนมันก็ไม่มีประโยชน์

“เจ้า…” ไดทันส์ค่อยๆ เข้าไปหาเลนนี่ด้วยใบหน้าสงบ

เลนนี่มองไดทันส์อย่างว่างเปล่า ขณะที่ไดทันส์เข้ามาใกล้ นางก็ถอยหลังไปโดยไม่ทันรู้ตัวด้วยความอับอาย“อย่าขยับ” ทันใดนั้นรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของไดทันส์ เลนนี่ตกตะลึงกับรอยยิ้มนี้จนสติหลุดไปชั่วขณะ

เลนนี่เหมือนจะถูกครอบงำ นางยืนอยู่ตรงนั้นอย่างเชื่อฟังและไม่เคลื่อนไหวอีก

“เลนนี่ เจ้าชอบข้ามากขนาดนั้นหรือ? เจ้าจริงใจกับข้าที่สุดหรือ?” ใบหน้าที่สงบเยือกเย็นของไดทันส์เผยรอยยิ้มชั่วร้าย

“ใช่ ไดทันส์ ในที่สุดเจ้าก็เข้าใจว่าข้าจริงใจกับเจ้าใช่หรือไม่? ข้าติดตามเจ้าอย่างยากลำบาก ยอมจ่ายไปมากมายเพื่อเจ้า แค่อยากให้เจ้าหันกลับมามองบ้าง ข้าอยากให้เจ้ามีข้าอยู่ในสายตาของเจ้าบ้าง ข้าคิดว่าในใจของเจ้าคงจะมีพื้นที่ให้ข้าบ้าง” เลนนี่ตื่นเต้น แต่ก็มีความสุขมาก หรือว่าในที่สุดไดทันส์ก็เห็นความรู้สึกของนางแล้ว? มีความสุขมากจริงๆ เลนนี่หายใจเร็วขึ้น ความตื่นเต้นและความสุขในใจของนางอธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้อีกต่อไป ทันใดนั้น เลนนี่ก็นึกถึงสภาพร่างกายปัจจุบันของนางและรู้สึกกังวลอยู่ในใจ ถ้าไดทันส์รู้ว่าผิวหนังทั้งตัวของนางเริ่มเป็นสีดำ และความงามของนางหายไปแล้ว เขาจะเลิกสนใจนางหรือไม่?

ไดทันส์เข้ามาใกล้เลนนี่อย่างช้าๆ และยืนอยู่ตรงหน้านางแล้วยิ้มโดยไม่พูดอะไร

“ไดทันส์ วันนี้ข้ามีความสุขจริงๆ ข้ารู้สึกมีความสุขมาก” เลนนี่เอามือกุมหน้าอกพร้อมกับรอยยิ้มเปี่ยมสุขบนใบหน้า นางตัดสินใจจะหาหมอชื่อดังเพื่อรักษาอาการป่วยให้หายโดยเร็วที่สุด มิฉะนั้นหากไดทันส์เห็นหน้าที่แท้จริงของนาง ทุกสิ่งทุกอย่างคงพังไม่เป็นท่า

โจนาธานกำหมัดแน่นอยู่หลังก้อนหิน ดวงตาของเขาเบิกกว้างมองชีอ้าวชวาง ในแววตาของเขามีความไม่อยากเชื่อ มีอะไรผิดหรือไม่! ไดทันส์เรียกทั้งสองคนมาดูพวกเขาจู๋จี๋กันหรือ? ให้มาดูเขารับความรู้สึกของเลนนี่หรือ? ในที่สุดความปรารถนามาหลายปีของเลนนี่ก็เป็นจริง

โกรธ! โกรธมาก! โจนาธานลดกำปั้นลงและอ้าปากค้างทวนคำพวกนั้นอย่างไร้เสียง ชีอ้าวชวางเห็นรูปปากของเขาก็เข้าใจว่าเขากำลังพูดถึงอะไร

ไดทันส์ให้พวกเขามาที่นี่แค่จะให้พวกเขามาดูเขารับรักของเลนนี่จริงๆ หรือ?

ความรู้สึกแปลกๆ ที่อธิบายไม่ได้ในใจของชีอ้าวชวางยังคงมีอยู่ และตอนนี้ก็ชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ

ไดทันส์คิดจะทำอะไรกันแน่? แน่นอนว่าเขาไม่ได้มาที่นี่เพื่อจะมีสัมพันธ์รักกับเลนนี่อย่างที่โจนาธานเดาหรอก เขาต้องการทำอะไรกันแน่?

“ข้าขอดูความจริงใจของเจ้าหน่อย” ไดทันส์กระตุกมุมปากและพูดด้วยรอยยิ้ม เลนนี่แทบเป็นลมเพราะมีความสุข หลังจากพยายามอย่างหนักมาหลายปี ในที่สุด ในที่สุดก็สำเร็จ ในที่สุดไดทันส์ก็ยอมรับตัวเอง! เลนนี่กำลังจะเอื้อมมือออกไปกอดไดทันส์ แต่…

วินาทีต่อมา เลนนี่ก็ตกตะลึง หน้าอกของนางเยือกเย็น นางก้มลงมองสิ่งที่อยู่ในมือของไดทันส์ มันเป็นสีแดง ดูเหมือนจะเต้นอยู่…

นั่นคืออะไร?

หัวใจ! นั่นคือหัวใจของนาง!

ดวงตาของเลนนี่เบิกกว้างอย่างรวดเร็ว และรูม่านตาของนางหดตัวในทันที

“ที่จริง ข้าลืมบอกเจ้ามาตลอด” ไดทันส์ยิ้มและพูดด้วยความรังเกียจ “ความรัก สิ่งที่น่าเบื่อแบบนั้นน่ะ ข้าไม่ต้องการมันหรอก” ไดทันส์โยนหัวใจในมือของเขาไปข้างหลัง มันตกลงไปในเหวลึกและหายไป

ใบหน้าของเลนนี่เต็มไปด้วยความสยดสยองและเหลือเชื่อ ดวงตาเบิกกว้างมองไปที่ไดทันส์ราวกับว่าต้องการเห็นชายผู้นี้ให้ชัดเจนในบั้นปลายชีวิตของนาง ผู้ชายที่นางรักมาโดยตลอด กลับฆ่านางให้ตายโดยไม่มีคำเตือน…

ร่างของเลนนี่ล้มลงกับพื้นอย่างแรงจนเกิดฝุ่นคลุ้ง

ไดทันส์มองไปที่ศพบนพื้นโดยไม่มีการแสดงออกใดๆ

“เฮ้ย! ไดทันส์ ฮ่าๆ เจ้าทำมันจริงๆ เจ้าฆ่าผู้หญิงคนนี้จริงๆ หรือ?” โจนาธานกระโดดออกมาจากด้านหลังหินด้วยความตื่นเต้น “ไก่ที่น่ารังเกียจนี้ นางน่าจะตายไปนานแล้ว เจ้าไม่รู้หรอกว่านางทำเรื่องแย่ๆ ไว้ลับหลังเจ้ามากแค่ไหน นางแกล้งทำเป็นเมา นางไปหาผู้ชายแล้วข่มขู่และหลอกล่อขอให้นางเข้าร่วมการแข่งขันด้วย โอ้! ผู้หญิงเลว สมควรได้รับโทษแล้ว” โจนาธานมองศพของเลนนี่พลางเหยียดหยาม ไม่แปลกใจเลยที่ปกติแล้วพวกเขาทั้งสองทะเลาะและต่อสู้กันอย่างดุเดือดอย่างลับๆ โจนาธานต้องการชีวิตของเลนนี่มานานแล้ว ไม่ใช่เพียงวันหรือสองวัน

ชีอ้าวชวางก็ค่อยๆ ลุกขึ้นยืนจากด้านหลังก้อนหินและมองเลนนี่ที่ล้มลงกับพื้นโดยไม่พูดอะไร แม้ว่าเลนนี่ต้องการฆ่านางและนางก็ไม่ได้ตั้งใจจะปล่อยเลนนี่ไป แต่ชีอ้าวชวางก็ไม่ได้คาดว่าคนที่จะจบชีวิตของเลนนี่จะเป็นไดทันส์

“ข้าไม่ได้ฆ่านางตั้งแต่ก่อนหน้านี้เพราะหนี้บุญคุณของข้ายังไม่สิ้นสุด แต่ตอนนี้มันจบสิ้นแล้ว” ไดทันส์พูดเบาๆ “ดังนั้นตอนนี้ไม่ต้องทนนางแล้ว”

ชีอ้าวชวางมองไดทันส์ด้วยใบหน้าสงบ นางมองดวงตาที่ไม่แยแสของเขา แต่หัวใจของชีอ้าวชวางรู้สึกหนาวเยือกอย่างอธิบายไม่ได้

ถ้าเลนนี่ตายด้วยน้ำมือของชีอ้าวชวางหรือมือของโจนาธาน มันจะไม่รู้สึกแบบนี้ แต่เลนนี่เสียชีวิตด้วยน้ำมือของผู้ชายที่นางรักมาตลอด

“ทิ้งไปเถอะ” ไดทันส์พูดกับโจนาธานอย่างเย็นชา

“โอ้ ดี” โจนาธานย่อตัวไปข้างหน้า ดึงร่างของเลนนี่ที่เย็นลงแล้วโยนลงไปจากหน้าผา สายสลมพัดผ้าคลุมหน้าจากกลางอากาศ เผยให้เห็นใบหน้าสีดำของเลนนี่ชีอ้าวชวางยืนอยู่ข้างๆ และไม่พูดอะไรสักคำ

“กลับกันเถอะ” ไดทันส์พูดอย่างแผ่วเบา

“อื้อ” โจนาธานเหลือบมองด้วยรอยยิ้มและกระโดดไปตรงหน้า “ข้ากลับก่อนนะ คืนนี้ข้าตื่นเต้นมากจนนอนไม่หลับเลย”

โจนาธานกระโดดหนีไดทันส์และชีอ้าวชวางที่เดินตามหลัง

“รู้หรือไม่ว่าข้าเรียกพวกเจ้ามาที่นี่ทำไม?” ไดทันส์ถามด้วยท่าทางสงบนิ่ง

ชีอ้าวชวางเงียบและไม่ตอบ

“ที่เรียกโจนาธานมาที่นี่เป็นเพราะเขากับเลนนี่มีเรื่องไม่ถูกกัน แต่ที่เรียกเจ้ามาที่นี่เพื่อจุดประสงค์อื่น เข้าใจหรือไม่?” ไดทันส์ถามด้วยน้ำเสียงทุ้ม

ชีอ้าวชวางเงียบ ไดทันส์ก็ไม่พูดแล้วรอคำตอบของชีอ้าวชวางอย่างเงียบๆ

“เจ้าจะบอกข้าว่าถนนสู่ความแข็งแกร่ง อย่าให้ความรักมาขัดขวาง” ชีอ้าวชวางพูดประโยคนี้อย่างช้าๆ ด้วยน้ำเสียงลึกล้ำ

“ในโลกนี้มีเพียงเจ้าเท่านั้นที่รู้ใจข้า” ไดทันส์หันมองชีอ้าวชวางด้วยรอยยิ้ม

ชีอ้าวชวางมองรอยยิ้มของไดทันส์ แต่ความหนาวเย็นที่บรรยายไม่ได้กลับปรากฏขึ้นอีกครั้งในหัวใจ

ทันใดนั้นนางก็จำสิ่งที่ฉางคงพูดได้ ผู้ชายคนนี้อันตรายมาก

“ข้าหวังว่าเจ้าจะก้าวเข้าสู่มิติสูญสลายร่วมกับข้าได้” ไดทันส์มองชีอ้าวชวางและพูดประโยคนี้อย่างจริงจัง “และมีเพียงเจ้าเท่านั้นที่ทำได้”

ชีอ้าวชวางมองใบหน้าที่หล่อเหลาแต่ไม่แยแสอะไรของไดทันส์โดยไม่พูดอะไรเป็นเวลานาน

ในช่วงกลางดึก ชีอ้าวชวางนอนอยู่บนเตียงแต่ก็นอนไม่หลับ

สิ่งที่ไดทันส์ทำในคืนนี้ทำให้หัวใจของชีอ้าวชวางรู้สึกอธิบายไม่ได้ นางไม่รู้จะอธิบายพฤติกรรมของ ไดทันส์ได้อย่างไร มีเพียงสิ่งเดียวที่แน่นอนคือไดทันส์เป็นคนคลั่งการต่อสู้ และเพื่อที่จะแสวงหาพลัง เขาทิ้งบางสิ่งไปได้ รวมถึงความรักด้วย

คนผู้นี้ดูเหมือนจะมีกฎในการแบ่งความรู้สึกของตัวเอง ก่อนหน้านั้น เขายอมให้เลนนี่อยู่ใกล้ ยอมพาเลนนี่ไปจนถึงระดับแปดดาว นั่นเป็นเพราะเป็นหนี้บุญคุณเลนนี่ แต่เมื่อหนี้บุญคุณสิ้นสุดลงอย่างสมบูรณ์ เขาก็ทำสิ่งที่ไร้หัวใจได้ ท่าทีต่อลูกของพี่สาวก็น่าคิดเช่นกัน สิ่งที่ไดทันส์พูดคือไม่ว่าเด็กคนนั้นจะเป็นอะไร ขอแค่ไม่ได้ทำให้พี่สาวของเขาเสียใจก็พอ

ชีอ้าวชวางขมวดคิ้วและนึกถึงบางสิ่งที่น่ากลัว ไดทันส์สุภาพกับหลานเพราะเห็นแก่พี่สาวของเขาเท่านั้น ถ้าวันหนึ่งไดทันส์รู้สึกว่าความสัมพันธ์กับพี่สาวของเขาจบลงล่ะ? สมมติว่าไดทันส์วันหนึ่งพี่สาวไม่ได้ห่วงใยเขาแล้ว จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขารู้สึกว่าความสัมพันธ์จบลงแล้ว…เขาจะทำอย่างไรกัน?

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ แผ่นหลังของชีอ้าวชวางก็หนาวเยือก

ไดทันส์เป็นคนแบบไหนกันแน่นะ?

เพื่อไล่ตามจุดสูงสุดของความแข็งแกร่งจึงยอมไร้หัวใจหรือ? ชีอ้าวชวางไม่ได้ได้ยินว่ามีคนคลั่งการต่อสู้มาก่อนเลย ในโลกก่อนหน้านี้ บางคนเพื่อจะไล่ตามศิลปะการต่อสู้ขั้นสูงสุดก็ตัดอารมณ์ทั้งหมดออกไป ทำแม้กระทั่งฆ่าญาติของตัวเองเพื่อที่จะได้ไม่ต้องกังวลใดๆ อีกต่อไป เพื่อที่จะปีนไปอยู่จุดสูงสุดของความแข็งแกร่ง

ไดทันส์เป็นคนแบบนี้หรือ?

ในอีกไม่กี่วันต่อมา ไดทันส์กำลังช่วยเตรียมการสำหรับงานของเมืองจิ่วเทียน โจนาธานพาชีอ้าวชวางไปซื้อของกินและพูดคุยกับสาวงามในเมืองจิ่วเทียนตลอดทั้งวัน ส่วนพี่สาวของไดทันส์กังวลต่อการหายตัวไปของเลนนี่มากจึงส่งคนไปตามหา และส่งคนกลับไปถามที่บ้านของเลนนี่ด้วย คิระก็ร้องหาเลนนี่ตลอดทั้งวัน แต่ไม่มีใครสงสัยไดทันส์สักนิด

ทุกคนในคฤหาสน์เจ้าเมืองรู้ว่าไดทันส์ไม่สนใจเลนนี่ ใครจะคิดว่าไดทันส์จะชวนเลนนี่ออกไปตอนดึกล่ะ? แน่นอนว่าไม่มีใครสงสัยไดทันส์

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา ไดทันส์ก็เสนอให้กลับไปที่สถาบัน

“ไดทันส์ เจ้าไม่รอเลนนี่หรือ? ตอนนี้ยังหาเลนนี่ไม่พบเลย และพ่อของนางก็บอกด้วยว่าเลนนี่ไม่ได้อยู่บ้าน” เอลิซ่าขมวดคิ้วและถามไดทันส์ด้วยความไม่พอใจ เอลิซ่าคอยเฝ้ามองความรู้สึกของเลนนี่ที่มีต่อไดทันส์อยู่เสมอ แม้ว่าเด็กคนนั้นจะเย่อหยิ่ง แต่เรื่องหน้าตาและครอบครัวก็ไม่ได้แย่ และสิ่งที่สำคัญที่สุดคือนางมีความจริงใจต่อไดทันส์ นางตามไดทันส์มานาน เห็นได้ว่านางมีความรักอย่างลึกซึ้งต่อไดทันส์ แต่ตอนนี้ไดทันส์กลับไม่สนใจการหายตัวไปของเลนนี่เลย เอลิซ่าจึงไม่พอใจนัก