เสน่ห์คมดาบ - ตอนที่ 320

ชีอ้าวชวางเดินตามไดทันส์เข้าไปและไดทันส์ก็ปิดประตู จากนั้นเขาก็เดินไปนั่งบนโซฟา ชีอ้าวชวางจึงเดินไปนั่งลงเช่นกัน

“ชีอ้าวชวาง” ทันใดนั้นไดทันส์ก็เอ่ยขึ้น

“อืม ข้าอยู่นี่ไง” ชีอ้าวชวางตอบเรียบๆ

“โลกใบนี้ มีเพียงเจ้าเท่านั้นที่เข้าใจข้า” ทันใดนั้นไดทันส์ก็พูดออกมา ตอนที่เขาลงมือฆ่าเจ้าเมืองจิ่วเทียน ไดทันส์รู้เลยว่าในโลกใบนี้มีเพียงชีอ้าวชวางเท่านั้นที่เข้าใจเขา สีหน้าประหลาดใจของโจนาธานช่างน่าขันจริงๆ มีเพียงชีอ้าวชวางเท่านั้นที่ยังคงมีสีหน้าไม่แยแสและดูไม่แปลกใจเลยสักนิด

“ข้าเข้าใจเจ้า แต่ไม่ได้หมายความว่าข้าจะเห็นด้วยกับแนวทางของเจ้านะ” ชีอ้าวชวางพูด

“ไม่เป็นไร แค่เข้าใจก็พอแล้ว” ไดทันส์ไม่สนใจและพูดต่อ “ชีอ้าวชวาง อย่าทำให้ข้าผิดหวังนะ รีบพัฒนาขึ้นให้เร็ว ระหว่างทางของข้า หากไม่มีเจ้ามันคงจะไร้รสชาติ”

ชีอ้าวชวางเงียบมองใบหน้าที่เย็นชาแต่จริงจังของไดทันส์อยู่เป็นเวลานาน

“ไปเถอะ ทำในสิ่งที่เจ้าต้องทำ แต่อย่าช้ามากเกินไปนะ อย่าใช้เวลามากเกินไป” ไดทันส์พูดช้าๆ “เจ้าควรจะต้องฝึกฝนจิตใจให้มากขึ้น”

“อืม วันนี้ขอบคุณเจ้ามาก” ชีอ้าวชวางลุกขึ้นขอบคุณเขาด้วยอารมณ์ที่ซับซ้อน

“ไม่ต้องขอบคุณหรอก ข้าทำอะไรข้ามีเหตุผลของตัวเองเสมอ” ไดทันส์พูดอย่างไม่ใส่ใจ

ชีอ้าวชวางพยักหน้าและหันหลังเดินออกไป อย่างที่ไดทันส์พูด ตอนนี้นางยังมีสิ่งที่ต้องทำ ก็คือการไปแจ้งเวนส์ว่าตอนนี้เขาเริ่มดำเนินการได้แล้ว และต้องรีบทำให้เร็วที่สุดด้วย รีบจัดการสถานการณ์ให้มั่นคงโดยเร็วที่สุดและขึ้นไปนั่งตำแหน่งเจ้าเมืองซะ

จินเหยียนยืนรอเงียบๆ อยู่ที่ประตู พอเห็นชีอ้าวชวางออกมาก็เข้าไปหา โจนาธานเข้าไปนอนในห้องของเขาแล้ว ถึงอย่างไรเขาก็ไม่ต้องสนใจแล้วว่าต่อไปเรื่องมันจะเป็นอย่างไร ไดทันส์เองก็คงจะไม่มาพูดคุยอะไรกับเขาหรอก

“ไปเถอะ จินเหยียน ไปหาเวนส์กัน” ชีอ้าวชวางพูด

“ครับ คุณหนู” จินเหยียนพยักหน้า

ทั้งสองเดินออกไปอย่างเงียบๆ และลอบไปสถานที่ที่เวนส์อาศัยอยู่ แต่จู่ๆ ก็มีคนมาขวางไว้ก่อนถึงไม่ไกลนัก

คนที่มาขวางพวกเขาไว้เป็นผู้หญิงที่สวยและมีเสน่ห์มากจนทำให้คนหลงได้เลยทีเดียว

รูปร่างของนางสง่างามราวกับต้นหลิว ใบหน้าที่บอบบางราวกับดวงจันทร์ที่สว่างไสวบนท้องฟ้า ดวงตาราวกับผ้าไหม ผมยาวดำขลับนุ่มสลวยปลิวไปตามสายลมและรอยยิ้มเล็กๆ นางปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหันกลางถนนที่ไร้ผู้คนเช่นนี้และขวางทางชีอ้าวชวางและจินเหยียนไว้

“ชีอ้าวชวาง…” หญิงสาวพูดอย่างแผ่วเบา น้ำเสียงที่นุ่มนวลที่สามารถทำให้ผู้คนแทบลืมหายใจไปเลย “ข้ารอเจ้ามานานแล้ว ทำไมเจ้าถึงเพิ่งมาล่ะ?”

ชีอ้าวชวางมองคนตรงหน้าเงียบๆ ไม่พูดอะไร จินเหยียนเองก็ไม่ได้พูดอะไรเลยเช่นกัน

ชีอ้าวชวางเดินไปข้างหน้าโดยไม่พูดอะไรและเดินผ่านผู้หญิงคนนั้นไป

“เดี๋ยวก่อน! ชีอ้าวชวาง!” เมื่อผู้หญิงคนนั้นเห็นท่าทีของชีอ้าวชวาง การแสดงออกของนางก็เปลี่ยนไปทันที นางรีบเอื้อมมือออกไปหยุดชีอ้าวชวางไว้

“ข้าคิดว่าข้าไม่จำเป็นต้องรู้จักเจ้า โจนาธานต่างหากที่ไปหาเจ้าให้มาช่วย ข้าไม่ได้เป็นหนี้บุญคุณอะไรเจ้าเลย” ชีอ้าวชวางตอบอย่างเฉยเมย

หญิงสาวตะลึงไปเล็กน้อย ดูจากความแข็งแกร่งของชีอ้าวชวางแล้ว เขาคงจะรู้สึกถึงลมหายใจของนางตอนอยู่ที่ป่าใบไม้ขาวได้แม้ว่านางจะอยู่ในรถม้าก็ตาม ไม่แปลกที่เขารู้จักตัวตนของนางในขณะนี้ เพียงแต่เด็กหนุ่มคนนี้ดูภายนอกยังเด็กมาก แต่พูดได้ตรงจริงๆ ไม่เกรงใจกันเลยสักนิด!

“เจ้าจะปฏิเสธหญิงสาวที่ชื่นชมเจ้าแล้วจะมาคุยด้วยไม่กี่ประโยคอย่างนั้นหรือ? จะกวนเวลาเจ้าเพียงเล็กน้อยเท่านั้นเอง” หญิงงามขยิบตาที่ราวกับผ้าไหมนั้นและพูดอย่างนุ่มนวล จากนั้นก็ก้าวไปหาชีอ้าวชวางช้าๆ และโน้มตัวเข้าหา

ชีอ้าวชวางหลบร่างของหญิงสาวและพูดอย่างเย็นชา “ข้าไม่มีเวลา และข้าก็ไม่สนใจเจ้าด้วย”

สีหน้าของหญิงสาวเปลี่ยนไปทันที แต่นางก็ยังไม่ยอมแพ้ นางยิ้มและพูด “ชีอ้าวชวาง เจ้าอย่าใจร้ายนักเลย แค่ไม่นาน แค่เดี๋ยวเดียวก็ไม่ได้หรือ?”

“ไม่ว่าง” ชีอ้าวชวางพูดอย่างเฉยเมยและไม่มองหญิงสาวอีก จากนั้นเดินไปเลย จินเหยียนก็เดินตามไปด้วยใบหน้าเย็นชาเช่นกัน

“เจ้า!” หญิงสาวหันไปมองแผ่นหลังของชีอ้าวชวางและกระทืบเท้า ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความไม่พอใจแล้วมองชีอ้าวชวางและจินเหยียนที่เดินจากไป

เมื่อทั้งสองเดินเข้าไปในบ้านของเวนส์แล้ว จินเหยียนก็พูดเสียงเบา “นายน้อย ผู้หญิงคนนั้น…”

“ไม่ต้องไปสนใจนาง” ชีอ้าวชวางพูดเรียบๆ เพราะนางเห็นข้อมูลบางอย่างในสายตาของผู้หญิงคนนั้น ผู้หญิงคนนั้นมีเพียงแค่อยากรู้อยากเห็นเท่านั้น นางอยากรู้เกี่ยวกับตนเองและต้องการเข้าหาตนเองด้วย หรือจะพูดได้ว่าต้องการใช้เสน่ห์มาชนะใจตนเองนั่นเอง ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องไปสนใจผู้หญิงคนนี้เลย อีกอย่าง แววตาของผู้หญิงคนนั้นก็เย้ายวนเกินไป มีแต่ทัศนคติที่จะปั่นหัวคนอื่น คนเช่นนี้ไม่มีชีวิตที่จริงจัง เอาแต่ถือว่าทุกอย่างเป็นเกม ผู้อื่นและรวมทั้งตัวนางเองด้วย

ตอนที่ได้เจอเวนส์ เวนส์ก็ระงับความตื่นเต้นในใจและเข้ามาทักทายทันที

“จัดการเรื่องนั้นแล้ว พรุ่งนี้เช้าเจ้าลงมือได้เลย” ชีอ้าวชวางพูดอย่างเฉยเมย

“เขา…” เวนส์ยังคงรู้สึกเหลือเชื่ออยู่

“ตายแล้ว” ชีอ้าวชวางพูดเบาๆ “เจ้าก็รีบไปนะ จินเหยียน เจ้าอยู่ช่วยเวนส์ที่นี่ ถ้ามีอะไรให้บอกข้าทันที ข้าต้องไปหาโพ่เทียน ถ้าจำเป็นข้าก็จะให้โพ่เทียนช่วยเจ้า ข้าเชื่อว่าเขาก็คงจะยินดีที่จะมีพันธมิตรเพิ่มขึ้น”

“อื้ม ชีอ้าวชวาง ข้าไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรดีเลยจริงๆ” เวนส์กำหมัดแน่นอย่างตื่นเต้น

“ครับ นายน้อย” จินเหยียนตอบด้วยเสียงต่ำและก้าวออกไป

ชีอ้าวชวางหันกลับมาโบกมือ “เอาเถอะ ข้าไปแล้วนะ พวกเจ้าก็รีบเข้าล่ะ เรื่องนี้ยิ่งเร็วเท่าไหร่ก็จะยิ่งดี”

“ใช่ๆ!” เวนส์รีบเห็นด้วยอย่างรวดเร็ว น้ำเสียงตื่นเต้นของเขาปิดไม่มิดเลย ในที่สุด ในที่สุดก็จะแต่งงานกับเบธฟินนีย์อันเป็นที่รักได้อย่างสง่างามเสียที ตำแหน่งของเจ้าเมืองนั้นไม่สำคัญอะไรเลย แต่ถ้าเป็นเจ้าเมืองแล้วได้แต่งงานกับเบธฟินนีย์ ก็จะต้องนั่งในตำแหน่งนั้นให้ได้!

พอชีอ้าวชวางแยกจากเวนส์แล้ว ผู้หญิงคนเดิมก็ยังคงรออยู่ตรงนั้น หลังจากที่เห็นชีอ้าวชวาง ออกมา นางก็เข้ามาทักทาย ชีอ้าวชวางเหลือบมองนางโดยไม่พูดอะไร จากนั้นก็บินขึ้นไปบนท้องฟ้าและหายตัวไปอย่างรวดเร็วต่อหน้าต่อตาของผู้หญิงคนนั้น

“โธ่เอ๊ย! ชีอ้าวชวาง! เจ้าเด็กตัวเหม็น!” สาวงามกัดฟันและกระทืบเท้ามองท้องฟ้าอย่างเคร่งขรึม “ไม่แม้แต่จะมองข้าเลย สักวันหนึ่งข้าจะทำให้เจ้ารู้ว่าข้าอาซาเนียสุดยอดแค่ไหน!”

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น เมืองทั้งเมืองต่างก็ตื่นเต้นกัน

เจ้าเมืองจิ่วเทียนเสียชีวิตอย่างกะทันหัน และข้าราชการส่วนใหญ่ของเมืองจิ่วเทียนก็สนับสนุนให้ชายหนุ่มที่ชื่อเวนส์เป็นเจ้าเมืองคนต่อไป ข่าวที่เชื่อถือได้ระบุว่าคนคนนี้เป็นบุตรนอกกฎหมายของเจ้าเมืองคนก่อนที่หายตัวไปเมื่อหลายปีก่อน มีคนบางส่วนสนับสนุนคิระผู้เป็นลูกชายของเจ้าเมือง แต่คิระตะโกนใส่เวนส์ แถมยังร้องไห้และสร้างปัญหาจึงพลาดโอกาสนั้นไป ดังนั้นเจ้าเมืองคนต่อไปจึงไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเวนส์นั่นเอ งและเมื่อรวมกับการสนับสนุนอย่างแข็งแกร่งจากเจ้าเมืองเทียนเป่าแล้ว เรื่องก็กลายเป็นเช่นนี้

วันรุ่งขึ้น เจ้าเมืองปี้ยวี่ได้จัดหาคู่ให้เบธฟินนีย์ผู้เป็นลูกสาว แต่ผลกลับเป็นสิ่งที่ไม่มีใครคาดคิดเลย เพราะว่าในบรรดาผู้เข้าแข่งขันจำนวนมากนั้น เบธฟินนีย์กลับเลือกเวนส์ที่เพิ่งจะได้รับตำแหน่งเป็นเจ้าเมืองจิ่วเทียน ท่าทีสนิทสนมของทั้งสองคนทำให้เจ้าเมืองจวี้เฟิงไม่สบายใจนัก ดูท่าทางทั้งสองคนนี้ไม่เหมือนคนที่เพิ่งรู้จักกันเลย แต่เหมือนกับคู่รักที่ได้กลับมาพบกันอีกครั้งมากกว่า สิ่งนี้ไม่ใช่สัญญาณที่ดีสำหรับเมืองจวี้เฟิงแน่นอน เพราะว่าเมืองเทียนเป่าเป็นกำลังสำคัญในการสนับสนุนให้เวนส์ได้นั่งในตำแหน่งเจ้าเมือง แล้วตอนนี้เมืองจิ่วเทียนกับเมืองปี้ยวี่ก็มาดองกันอีก แบบนี้เมืองจวี้เฟิงก็จะแปลกแยก เจ้าเมืองจวี้เฟิงไม่มีอารมณ์มาชื่นชมกับสถานการณ์ตรงหน้านี้อีกต่อไปแล้ว เขาจึงรีบไปจากที่นี่

ตอนกลางคืน ในห้องพิเศษของโรงแรมดวงดาว เวนส์กับเบธฟินนีย์กำลังรอชีอ้าวชวางกันอยู่อย่างมีความสุข

ประตูถูกผลักเปิด ชีอ้าวชวางยิ้มและมองไปที่สองคนที่มีความสุขในห้องนั้นแล้วพยักหน้าให้พวกเขาทำตัวตามสบาย เพราะว่าทั้งคู่ต่างรีบลุกขึ้น

“ชีอ้าวชวาง เจ้ามาแล้ว!” เวนส์ยังคงตื่นเต้นมาก ความตื่นเต้นบนใบหน้าของเขาปกปิดไม่มิด

“ถ้าเจ้าอยากขอบคุณ ก็ขอบคุณเขา เขาเป็นคนสำคัญในเรื่องนี้” ชีอ้าวชวางก้าวหลบให้เห็นโจนาธานที่ยิ้มอยู่ด้านหลัง

“รุ่นพี่โจนาธาน…” ทั้งเวนส์และเบธฟินนีย์ต่างก็ตะลึงและมองโจนาธานที่กำลังยิ้มอย่างไม่เข้าใจ

“อ้อ ข้าจะบอกให้ว่าเบธฟินนีย์ใจร้ายมาก ปล่อยให้ผู้ชายจำนวนมากจะเป็นจะตายแต่กลับไม่ตอบสนองใดๆ ที่แท้ในใจก็มีเจ้าอยู่นี่เอง” โจนาธานก้าวไปข้างหน้าและตบบ่าของเวนส์อย่างแรง เวนส์ ยิ้ม เบธฟินนีย์ก็ยังคงเขินอายอยู่

“นั่งลงสิ ข้าจะพูดให้ฟังช้าๆ” ชีอ้าวชวางส่งสัญญาณให้จินเหยียนที่อยู่ข้างหลังนั่งลงด้วยเช่นกัน หลังจากที่ทุกคนนั่งลง ชีอ้าวชวางก็เล่าเรื่องทั้งหมด แน่นอนว่าเรื่องการสังหารเจ้าเมืองจิ่วเทียนนั้นชีอ้าวชวางโทษโจนาธานทั้งหมด ไม่ได้พูดถึงไดทันส์เลย

โจนาธานกลอกตาด้วยความไม่พอใจ แต่รู้ว่าชีอ้าวชวางคิดมาอย่างดีแล้วจึงไม่ได้โต้แย้งอะไร

หลังจากที่ชีอ้าวชวางพูดจบ เวนส์และเบธฟินนีย์ก็ยืนขึ้นและโค้งคำนับให้โจนาธาน แต่โจนาธาน โบกมือ “พอแล้ว ไม่ต้องขอบคุณข้า ขอบคุณเขาเถอะ ข้าช่วยเพราะเห็นแก่เขา พอแล้ว กินข้าวกัน เริ่มเลย! ข้าหิวแล้ว”

ทุกคนยิ้มให้กัน บรรยากาศดูกลมเกลียวกันมาก

วันต่อมา การประชุมสี่เมืองได้เปิดฉากขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ แต่คราวนี้ไม่มีกลิ่นของความขัดแย้งอีกต่อไปแล้ว เมืองใหญ่สามเมืองเชื่อมโยงกันแล้ว ในขณะที่เมืองจวี้เฟิงก็พยายามหลีกเลี่ยง บรรยากาศในการประชุมครั้งนี้จบไปอย่างสงบสุข เมืองเทียนเป่าได้เป็นผู้นำอีกครั้งแล้ว