เสน่ห์คมดาบ - ตอนที่ 324

ยังไม่ทันได้พูดจบ พาริน่าก็ดีใจมีความสุขขึ้นมาแล้ว

“แต่ข้ามองเจ้าเป็นแค่น้องสาว รู้หรือไม่? แค่น้องสาวที่น่ารักและเอาแต่ใจเป็นครั้งคราวคนหนึ่งเท่านั้น” ชีอ้าวชวางพูดอย่างจริงจัง นี่เป็นคำพูดจากก้นบึ้งหัวใจของนาง สำหรับพาริน่าแล้ว ชีอ้าวชวางมองนางเป็นเพียงแค่น้องสาวเท่านั้น เด็กผู้หญิงคนนี้ แม้ว่าบางครั้งจะเอาแต่ใจและชอบล้อเล่น แต่นางก็ไม่ได้เลวร้าย เรียกได้ว่าเป็นเด็กดีคนหนึ่ง ดูจากสิ่งที่นางคิดถึงพี่ชายก็บอกได้ว่านางเป็นผู้หญิงที่จิตใจดี

“ชีอ้าวชวาง! เจ้าพูดเหลวไหลอะไร! เจ้าชอบข้า ทำไมเจ้าถึงต้องใช้ข้อแก้ตัวแย่ๆ แบบนี้มาผลักไสข้าด้วย?!” พาริน่ากระทืบเท้าและมองไปที่ชีอ้าวชวางด้วยความโกรธ

“ข้า…” ชีอ้าวชวางกำลังจะอธิบายต่อ แต่กลับมีเสียงหัวเราะแปลกๆ ดังมาจากที่ไกลๆ เสียก่อน

“พาริน่า เจ้ากับชีอ้าวชวางใกล้ชิดกันมาตั้งนานขนาดนี้ เจ้ายังไม่เห็นปัญหาที่ร้ายแรงอีกหรือ? ฮ่าๆ” เสียงหัวเราะประหลาดดูร้ายกาจนั้นไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นโจนาธานที่เดินผ่านมาพอดีนั่นเอง!

“อะไร?” พาริน่าตะลึง หันไปมองโจนาธานที่มีรอยยิ้มร้าย ในใจของนางก็รู้สึกสงสัยและความรู้สึกเหมือนลางร้ายก็เกิดขึ้นในใจ

“เจ้าไม่รู้หรือว่าอ้าวชวางไม่ชอบผู้หญิง? เขาชอบผู้ชาย เขารักกับข้ามานานแล้ว เราเป็นคู่รักกัน” โจนาธานเดินไปโอบไหล่ของชีอ้าวชวางอย่างเป็นธรรมชาติและก็ยิ้มมองพาริน่าที่เริ่มสีหน้าไม่ดีแล้ว

สีหน้าของชีอ้าวชวางเรียบนิ่ง ไม่พูดอะไรและพยายามอย่างมากที่จะไม่ปัดมือที่อยู่บนไหล่ของนางออก

“พูดเหลวไหล! โจนาธาน เจ้า เจ้านี่มัน…” พาริน่าตกใจและโกรธมาก นางชี้ไปที่โจนาธานคิดอยากจะด่าเขา แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ด่าออกไป เพราะสิ่งนี้อาจจะเหมือนกับด่าชีอ้าวชวางไปด้วย

“ไร้สาระ! เหลวไหล!” พาริน่าน้ำตาคลอเบ้า นางมองชีอ้าวชวางอย่างอ้อนวอน “ชีอ้าวชวาง ไม่จริงหรอก โจนาธานพูดเรื่องไร้สาระใช่หรือไม่?”

ชีอ้าวชวางเก็บความเจ็บปวดในใจเอาไว้และไม่พูดอะไรออกมา

เป็นการยอมรับอย่างนั้นหรือ?

ความสิ้นหวังฉายในแววตาของพาริน่า ชีอ้าวชวางผิดปกติจริงๆ หรือ? “เจ้าเป็นคู่รักกับโจนาธานจริงๆ หรือ? เป็นแบบนี้ไปได้อย่างไร? เป็นไปได้อย่างไร!”

“อ้าวชวาง เดี๋ยวเที่ยงแล้วเราจะกินอะไรกันดีล่ะ?” โจนาธานยิ้มและมองชีอ้าวชวาง ดวงตาของเขามีความรู้สึกรักใคร่จริงๆ

ชีอ้าวชวางยังคงนิ่งเงียบ ในมุมมองของพาริน่า ท่าทีแบบนั้นถือเป็นการยอมรับทุกสิ่งโดยปริยายแล้ว

พาริน่าทนไม่ไหวแล้ว ตอนนี้น้ำตาของนางกำลังไหลออกมาเรื่อยๆ แล้วก็จากไป

หลังจากที่พาริน่าไปแล้ว โจนาธานก็รู้สึกว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเขาขยายใหญ่ขึ้นทันที และความเจ็บปวดอย่างรุนแรงก็เกิดขึ้นที่เบ้าตาของเขาจนต้องกรีดร้องออกมา

“อ๊าก…อ้าวชวาง เจ้า เจ้ามาตีข้าทำไมล่ะ? ข้า ข้าเป็น…” โจนาธานปิดตาไว้และกรีดร้องออกมา เดิมทีเขาจะพูดคำว่าคู่รัก แต่เขาเห็นสายตาอยากฆ่าคนของชีอ้าวชวางจึงไม่กล้าพูดออกมา

สีหน้าของชีอ้าวชวางเปลี่ยนไป เห็นได้ชัดว่านางไม่พอใจมากกับวิธีที่ใช้ปฏิเสธพาริน่าแบบนี้ แต่…ชีอ้าวชวางมองขึ้นไปบนท้องฟ้า แต่ว่าผลลัพธ์เช่นนี้มันก็ดีไม่ใช่หรือ?

ชีอ้าวชวางถอนหายใจเบาๆ และเดินไปข้างหน้า

“อ้าวชวาง รอข้าด้วย เจ้าจะไปไหนน่ะ?” โจนาธานลุกขึ้นและกำลังจะตามไป

“หากพูดไร้สาระอีก ข้าจะตัดลิ้นเจ้า!” ชีอ้าวชวางมองกลับมาไปที่โจนาธานและพูดอย่างชั่วร้าย

“วางใจได้ ไม่ต้องกังวล ไม่มีใครอยู่ที่นี่แล้ว” โจนาธานยังคงยิ้มแย้มอยู่ แต่ในใจของเขากลับมีความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้เกิดขึ้น

“หึ!” ชีอ้าวชวางส่งเสียงเย็นชาและเดินไปอย่างรวดเร็ว

โจนาธานก็ยังคงยิ้มอยู่ที่เดิม

กลับไปถึงหอพัก จินเหยียนกำลังยืนเงียบๆ อยู่ที่ประตู

“นายน้อย” จินเหยียนเรียก

“หืม? จินเหยียน มีอะไรหรือ?” ชีอ้าวชวางรู้สึกสับสนเล็กน้อย

“เมื่อกี้มีผู้หญิงชื่อทารีน่ามาหาครับ” จินเหยียนพูดเสียงเบา

“ศิษย์พี่มาหาข้ามีเรื่องอะไร?” ชีอ้าวชวางสงสัย

“นางขอให้ข้าเอาจดหมายนี้ให้นายน้อย” จินเหยียนยื่นจดหมายให้

“หืม?” ชีอ้าวชวางรับมาแล้วเปิดจดหมายอ่าน จากนั้นสีหน้าก็เคร่งขรึมขึ้นทันที

“เกิดอะไรขึ้น? นายน้อย มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรือ?” จินเหยียนถามอย่างกังวล

ชีอ้าวชวางพยักหน้าช้าๆ โดยไม่พูดอะไร ในจดหมายนั้น ทารีน่าอธิบายสถานการณ์ขัดแย้งภายในของสำนักเทียนต้าว ทารีน่าเล่าเรื่องทั้งหมดนี้กับชีอ้าวชวางอย่างกังวลและลังเล พูดกับตามเหตุผลแล้ว นางไม่มีคุณสมบัติที่จะขอให้ชีอ้าวชวางมาจัดการสำนัก แต่นางไม่มีทางอื่น มีเพียงแค่ต้องขอความช่วยเหลือกับชีอ้าวชวางเท่านั้น

“มีเรื่องเกิดขึ้นกับสำนักเทียนต้าว ข้าต้องไปที่นั่น” ชีอ้าวชวางเก็บจดหมายและพูด

“นายน้อยจะไปที่สำนักเทียนต้าวหรือ? เช่นนั้น?” จินเหยียนขมวดคิ้ว

“เจ้าไม่ต้องตามไปหรอก อยู่กับเวนส์ที่นี่แล้วก็คอยช่วยเขา ถึงอย่างไรเขาก็ยังไม่ทันได้ตั้งหลักอย่างมั่นคง อีกอย่างอาจจะมีพวกลูกน้องของอดีตเจ้าเมืองที่คิดร้ายกับเขาด้วย” ไม่ทันที่จินเหยียนจะได้คัดค้าน ชีอ้าวชวางก็พูดก่อน “จินเหยียน ไม่ต้องห่วงข้า ข้าจะจัดการทุกอย่างเอง และก็มีคนที่ไม่ปล่อยให้ข้าเป็นอะไรหรอก”

หัวใจของจินเหยียนจมลง เขามองมุมปากที่โค้งขึ้นของชีอ้าวชวาง เขาเข้าใจดีว่าคนที่ชีอ้าวชวางพูดถึงคือใคร คนคนนั้นคือไดทันส์ ผู้ชายเลือดเย็นและอันตรายคนนั้น เขาไม่ยอมให้เกิดเรื่องกับชีอ้าวชวางหรอก ที่เขาปกป้อง…ก็เพื่อสนองความหวาดกลัวความเหงาที่ซ่อนเร้นอยู่ในใจของเขาเท่านั้น

“ไม่ต้องเป็นห่วงข้า อยู่ที่นี่กับเวนส์เถอะ ข้าจะกลับมาโดยเร็วที่สุดหลังจากที่จัดการเรื่องเสร็จแล้ว” ชีอ้าวชวางพูด เมื่อไหร่ชายลึกลับชุดขาวจะปรากฏตัวอีกครั้งกันนะ?

“นายน้อย ระวังตัวด้วย” จินเหยียนก้มหัวลงและพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“อืม เจ้าก็ต้องดูแลตัวเองด้วย ข้าจะไปหาทารีน่าแล้ว” ชีอ้าวชวางถอนหายใจเบาๆ แล้วหันกลับไปอีกโดยที่ยังไม่ทันได้เปิดประตูหอพักเลย ทารีน่าบอกในจดหมายว่านางจะรอที่ประตูสถาบันจนถึงเย็น ถ้าชีอ้าวชวางไม่มานางก็จะกลับไปที่สำนักเอง

ตอนชีอ้าวชวางปรากฏตัวที่ประตูสถาบัน ทารีน่าที่รออยู่ก็แสดงท่าทางมีความสุขและลุกขึ้นยืน คิดจะเข้าไปทักทาย แต่สุดท้ายก็อดทนไว้

“ศิษย์พี่ มีเจ้าคนเดียวหรือ?” ชีอ้าวชวางเดินเข้าไปหาแต่เห็นเพียงแค่ทารีน่าคนเดียว จึงอดไม่ได้ที่จะถามด้วยความสงสัย

“พวกเขา พวกเขากลับไปก่อนแล้ว ข้า…” ทารีน่าพูดติดขัดเล็กน้อย

ชีอ้าวชวางเข้าใจว่าคนเหล่านั้นอาจคิดว่าชีอ้าวชวางจะไม่ใส่ใจที่จะดูแลสำนักเทียนต้าวมากนัก ดังนั้นพวกเขาทั้งหมดจึงกลับไปกันก่อน ไม่แปลกใจที่คนเหล่านั้นจะคิดอย่างนั้น เพราะเดิมทีชีอ้าวชวางได้เข้าสำนักมาโดยไม่คาดคิดโดยการจัดการของอัลทิสและไม่ได้มีความผูกพันกับ สำนักเทียนต้าวเลย มีเพียงทารีน่าที่คิดลองจะรอนางอยู่ใช่หรือไม่? ชีอ้าวชวางคิดถึงตรงนี้ ทารีน่าก็พูดขึ้นมา

“ข้า ข้ารู้ว่าเจ้าต้องมา ข้ารู้ว่าเจ้าจะไม่เมินเฉย” แววตาของทารีน่าเป็นประกายและมองชีอ้าวชวาง ด้วยความมุ่งมั่น มองจนชีอ้าวชวางรู้สึกหวั่นในใจ เพราะสายตาแบบนี้มันเหมือนกับพาริน่าไม่มีผิด

“ศิษย์พี่ อย่าเข้าใจผิด ข้าไม่ได้มาเพราะเจ้า ไม่ว่าอย่างไร ข้าก็มาจากสำนักเทียนต้าวและได้รับคำแนะนำจากสำนักเทียนต้าวให้เข้าร่วมการประเมิน” ชีอ้าวชวางกลัวว่าทารีน่าและพาริน่าจะรู้สึกกับตนเองเหมือนกัน จึงพูดอธิบายทันที แม้ว่าคำพูดนั้นจะไม่ได้น่าฟังนัก แต่ชีอ้าวชวางก็คิดว่าจำเป็นต้องพูดให้ชัดเจนไว้ก่อน “ดังนั้น ศิษย์พี่ อย่าเข้าใจข้าผิดเด็ดขาด ข้าไม่ได้รู้สึกอะไรกับเจ้า”

สีหน้าของทารีน่าเปลี่ยนไปเล็กน้อย แววตาของนางก็มืดมนลง แต่ก็กลับมาเป็นปกติทันทีแล้วก็ยิ้มพร้อมกับพูด “ไม่ใช่นะ ชีอ้าวชวาง ข้าไม่ได้คิดว่าเจ้ามาเพื่อข้า ข้าแค่รู้ว่าเจ้าไม่ได้เป็นคนไร้ศีลธรรม เจ้าจะต้องมาช่วยสำนักเทียนต้าวให้ฝ่าฟันอุปสรรคแน่นอน เจ้าเป็นคนดี”

ชีอ้าวชวางตะโกนอยู่ในใจ โธ่ ทุกคนต้องพูดแบบนั้นหรือ? คนดีอะไรกัน? ไม่รู้หรือว่าคนดีมักจะจบลงไม่ดี?

“เช่นนั้นก็ได้ พวกเรารีบไปกันได้แล้ว” ชีอ้าวชวางพยักหน้า

“อ้าวชวางๆ เดี๋ยวก่อน เจ้าจะไปไหนน่ะ?” เสียงของโจนาธานดังมา

ชีอ้าวชวางขมวดคิ้วและกำลังจะไปพร้อมกับทารีน่าแบบไม่สนใจโจนาธาน แต่จากหางตาของนาง นางเห็นแววตาของทารีน่าเต็มไปด้วยความคาดหวัง หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่งก็ทำการตัดสินใจทำสิ่งที่ยาก

เอาเถอะ โจนาธาน! ข้าจะพาเจ้าไปด้วย ถ้าเจอสถานการณ์แบบนั้นอีก อย่างมากก็ทุบตีเจ้าอีกสักครั้งแล้วกัน

“จะไปที่สำนักเทียนต้าว มาสิ ไปด้วยกัน มีแรงงานฟรีๆ ก็ดีเหมือนกัน” ชีอ้าวชวางหันไปพูดกับโจนาธานที่กำลังวิ่งมา หางตาของชีอ้าวชวางสังเกตเห็นความผิดหวังในแววตาของทารีน่า เดิมทีที่คิดว่าจะมีโอกาสได้อยู่ด้วยกันสองคน ตอนนี้กลับไม่มีแล้ว

“อ๋อๆ สำนักเทียนต้าว? เรื่องขัดแย้งภายในนั่นใช่หรือไม่? ดี ถ้าอย่างนั้นข้าจะไปด้วย ข้าน่าจะช่วยเจ้าได้” โจนาธานรีบวิ่งไปและพูดถึงสถานการณ์ในตอนนี้ของสำนักเทียนต้าว สีหน้าของทารีน่าเปลี่ยนไปทันที จากการสนทนาระหว่างคนทั้งสองเมื่อครู่นี้ก็ดูออกว่าชีอ้าวชวางไม่ได้บอกโจนาธานว่าในจดหมายเขียนอะไรไว้ แต่ทำไมโจนาธานถึงรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่สำนักเทียนต้าวล่ะ?

“เช่นนั้นก็ไปกันเถอะ” ชีอ้าวชวางไม่พูดให้เสียเวลาแล้วหันหลังเดินลงบันไดไป อีกสองคนก็ตามหลังไปอย่างใกล้ชิด

บันไดหินยาวคดเคี้ยวลงมานั้น ชีอ้าวชวางกำลังเดินลงไป โจนาธานและทารีน่าก็เดินตามไปเช่นกัน โจนาธานเหลือบมองทารีน่าจากหางตาและสังเกตเห็นสายตาของทารีน่าที่กำลังมองชีอ้าวชวางอยู่แล้วก็อดลอบถอนหายใจไม่ได้ ผู้หญิงอีกคนหนึ่งแล้วที่มาหลงชีอ้าวชวาง ถ้าผู้หญิงเหล่านี้รู้จักตัวตนที่แท้จริงของชีอ้าวชวาง พวกนางจะคลั่งกันหรือไม่นะ? คนที่พวกนางตกหลุมรักจริงๆ แล้วเป็นผู้หญิงอย่างนั้นหรือ? หวังว่าผู้หญิงคนนี้จะไม่บีบบังคับให้เขาต้องใช้วิธีการพิเศษอย่างที่ทำกับพาริน่านะ ถ้าใช้วิธีนั้นอีก เกรงว่าตาของเขาคงจะต้องเจ็บปวดอีกแน่นอน โจนาธานอดสัมผัสเบ้าตาของตัวเองแล้วถอนหายใจไม่ได้