เสน่ห์คมดาบ - ตอนที่ 338

“ท่านแม่ ช่วงที่ผ่านมานี้คิดถึงเราหรือไม่?”

“คิดถึง” ชีอ้าวชวางตอบอย่างจริงจัง

“เช่นนั้นคิดถึงนายน้อยเฟิงกับนายน้อยเหลิ่ง และคามิลล์หรือไม่?” ดอกบัวสีทองถาม

ชีอ้าวชวางยังคงพยักหน้า “คิดถึง”

“แล้วท่านแม่คิดถึงใครมากที่สุด?” ใบหน้าของดอกบัวสีทองเริ่มจริงจังขึ้น

ชีอ้าวชวางหยุดและมองใบหน้าที่จริงจังของดอกบัวสีทอง

“ท่านแม่ คิดถึงใครมากที่สุด?” ดอกบัวสีทองยังคงถามต่ออย่างไม่สบายใจนัก

ชีอ้าวชวางมองดอกบัวสีทองและไม่ได้พูดอะไรอยู่เป็นเวลานาน จากนั้นชีอ้าวชวางก็ยิ้มอย่างสดใสแล้วมองขึ้นไปบนท้องฟ้าและพูดเบาๆ “อันที่จริง คนที่ข้าคิดถึงมากที่สุดก็คือ…”

“เฮ้ สาวสวยคนนั้นน่ะ เจ้าหลงทางหรือ?” พอชีอ้าวชวางจะพูดสิ่งที่อยู่ในใจ จู่ๆ ก็ถูกเสียงของผู้ชายคนหนึ่งขัดจังหวะ เพียงแต่เสียงนี้ฟังแล้วไม่สบายใจสักนิด เห็นได้ชัดว่าเป็นเสียงของผู้ชาย แต่มีความน่าเกรงขามด้วย

ดอกบัวสีทองและหินหมึกแก้วหลากสีแสดงท่าทางรังเกียจ กระตุกมุมปากของพวกเขาและหันไปอีกทางหนึ่งทันที ในใจก็ด่าคนคนนั้นไปด้วย ชีอ้าวชวางหันไปตามเสียงแล้วก็เห็นชายรูปหล่อคนหนึ่งยืนพิงต้นไม้อยู่ในท่าทางที่ดูหล่อเหลา ผมหยักศกสีทองปลิวไปตามลม ใบหน้าคม ริมฝีปากบางของเขาดูเซ็กซี่มาก และดวงตาสีฟ้าของเขาก็ดูงดงามราวกับมหาสมุทร ถ้าเขาไม่ยกนิ้วแบบกรีดกรายขึ้นมา ผู้ชายคนนี้ดูภายนอกสมบูรณ์แบบมาก เขาเป็นคนรักในอุดมคติของสาวๆ ส่วนใหญ่จริงๆ ยากที่จะจินตนาการว่าเสียงเมื่อครู่นี้มาจากเขา แน่นอนว่าคนนี้คือราชาหมี่ซิวที่ดอกบัวสีทองพูดถึงนั่นเอง

“ใช่ ข้าหลงทาง ที่นี่ที่ไหน?” ชีอ้าวชวางมองราชาหมี่ซิวและถามด้วยรอยยิ้ม

ดอกบัวสีทองและหินหมึกแก้วหลากสีกระตุกมุมปากและดอกบัวสีทองก็กระซิบ “ไปสนใจเขาทำไม?”

“ตอนนี้ข้าบินไปที่ปราสาทของราชาสวรรค์ไม่ได้ มันน่าจะอยู่ไกลจากที่นี่นะ เจ้าจะให้ข้าเดินไปหรือ มีวิธีทำไมไม่ใช่ล่ะ?” ชีอ้าวชวางพูดลอดฟันโดยไม่ขยับปาก

“แม่สามีฉลาดมาก” หินหมึกแก้วหลากสียิ้มชมเชย สีหน้าของดอกบัวสีทองเปลี่ยนไปทันทีและความรู้สึกไม่ดีก็ผุดขึ้นมาในหัวใจของเขา เขารู้สึกว่าเขาจะต้องทุกข์ทรมานในอนาคตแน่นอน หินหมึกแก้วหลากสีจะต้องเรียนรู้ที่ไม่ดีตามท่านแม่ของเขาอย่างแน่นอน!

“นี่คือสวนหลังบ้านของข้าเอง ข้าตั้งชื่อมันว่าดินแดนสวรรค์ เจ้ามาจากไหนหรือ?” ราชาหมี่ซิวมอง ชีอ้าวชวางตาไม่กะพริบ และมองด้วยท่าทางตะกละตะกลามด้วย แย่มาก

“ข้าหลุดออกมาจากช่องว่างมิติ” ชีอ้าวชวางบอกความจริง

“โอ้ น่าเสียดายจริงๆ” ราชาหมี่ซิวดูท่าทางเศร้า อันที่จริงเขาก็รู้สึกได้อยู่แล้ว ก่อนหน้านี้มีความผันผวนแปลกๆ เกิดขึ้นในพื้นที่ เขาจึงเข้ามาตรวจสอบ พอเขาเห็นพวกของชีอ้าวชวาง เขาก็เดาว่าพวกเขาต้องมาที่นี่โดยบังเอิญจากที่อื่นแน่ๆ ขึ้นอยู่กับว่าอีกฝ่ายจะตอบอย่างไร แต่คำตอบของชีอ้าวชวางทำให้เขามีความรู้สึกที่ดีด้วย

“ข้ายังไม่ได้ถามชื่อเจ้าเลย ข้าไร้มารยาทจริงๆ ข้าชื่อหมี่ซิ่วนะ” ราชาหมี่ซิ่วยิ้มและเดินไปข้างหน้า

“ข้าชื่อชีอ้าวชวาง” ชีอ้าวชวางยิ้มและพยักหน้า

“ถ้าเจ้าไม่รังเกียจก็เชิญมาพักผ่อนที่บ้านข้าก่อนได้ แล้วก็บอกแผนการของเจ้าให้ข้าฟัง” ราชาหมี่ซิ่วเชิญอย่างสุภาพ

“ถ้าอย่างนั้นคงต้องรบกวนด้วย” ชีอ้าวชวางยิ้มและพยักหน้าไม่ได้ปฏิเสธเขา

ราชาหมี่ซิ่วหันกลับไปและปรบมือ จากนั้นก็มีเสียงจากในระยะไกลใกล้เข้ามา พวกชีอ้าวชวางก็จ้องเขม็ง นี่คืออะไรกัน? กวางแสนสวยสองตัวกำลังลากรถสีชมพูและท้ายรถก็เต็มไปด้วยดอกกุหลาบเข้ามา ชีอ้าวชวางรู้สึกเย็นสันหลังวาบและก็เข้าใจในทันใดว่าชายผู้นี้ไม่ได้แค่เจ้าชู้ธรรมดา แต่เจ้าชู้อย่างถึงที่สุดเลย

“คุณหนูอ้าวชวาง เชิญ” ราชาหมี่ซิวยิ้มและผายมืออย่างสุภาพบุรุษ

ชีอ้าวชวางยิ้มและพยักหน้าแล้วก้าวเท้าเข้าไปในเกวียนกวางนั้น ดอกบัวสีทองและหินหมึกแก้วหลากสีก็เดินตามหลังและขึ้นไปด้วย ราชาหมี่ซิวเห็นดอกบัวสีทองและหินหมึกแก้วหลากสีก็กะพริบตาและถามด้วยความสงสัย “สองคนนั้นคือ?”

พอได้ยินแบบนี้ดอกบัวสีทองและหินหมึกแก้วหลากสีก็โกรธ ผู้ชายคนนี้เพิ่งจะเห็นพวกเขาตอนนี้! เขาเห็นแค่ชีอ้าวชวางในสายตาเพียงคนเดียวมาตั้งแต่ต้นนี่นา

“นางเป็นท่านแม่ของข้า เจ้าคิดว่าเราเป็นใครล่ะ?” ดอกบัวสีทองพูดอย่างโกรธเคือง

ราชาหมี่ซิวนิ่งไปและยืนอ้าปากค้างอยู่กับที่ จากนั้นเขาก็กลับมาทำสีหน้าปกติอย่างรวดเร็วและพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม เพราะเขาเห็นร่างจริงของดอกบัวสีทองและหินหมึกแก้วหลากสีแล้ว! เด็กสองคนนี้ไม่ใช่มนุษย์ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ใช่ลูกของหญิงสาวคนนี้อย่างแน่นอน

“ฮ่าๆ ไปกันเถอะ” ราชาหมี่ซิ่วก็บังคับเกวียนกวางด้วยรอยยิ้ม สิ่งนั้นทำให้ดอกบัวสีทองกลอกตาทันที กวางสองตัวเริ่มออกวิ่ง ชีอ้าวชวางก็ชมทิวทัศน์โดยรอบไปตลอดทาง พอมองดูสภาพแวดล้อมที่สงบสุขแล้ว อารมณ์ของชีอ้าวชวางก็ค่อยๆ สงบลง

พระราชวังสีขาวราวกับหิมะค่อยๆ ปรากฏขึ้นตรงหน้า เสียงหัวเราะก็เริ่มดังมาจากที่ไกลๆ

“ฮาเร็มขนาดใหญ่” ดอกบัวสีทองกระซิบ

ราชาหมี่ซิ่วแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน ยังคงยิ้มแล้วมองไปข้างหน้าต่อ

ในที่สุดก็มาถึงหน้าวังขนาดใหญ่แล้ว เกวียนกวางก็หยุดลง ผู้หญิงกลุ่มหนึ่งในชุดขาวราวกับหิมะกำลังเล่นน้ำพุกันอยู่ พอพวกนางได้ยินการเคลื่อนไหวก็วิ่งมาหา ชีอ้าวชวางสังเกตเห็นว่ามีหญิงสาวครอบคลุมทุกอย่างทุกประเภทเลยจริงๆ ผมบลอนด์ ผมม่วง ผมแดง ผิวขาว ผิวเข้ม ตัวเล็ก ตัวสูง ตุ้งติ้ง จัดเต็มจริงๆ แต่สิ่งหนึ่งที่พวกนางมีเหมือนกันคือรอยยิ้มที่มีความสุขบนใบหน้า

“ราชากลับมาแล้ว”

“ราชา ท่านบอกว่าจะเล่นเปียโนกับข้าในคืนนี้”

“ราชา คืนพรุ่งนี้เป็นข้านะ”

เสียงเจื้อยแจ้วล้อมรอบราชาหมี่ซิว ชีอ้าวชวางมองภาพนี้และถอนหายใจ ผู้ชายที่มีแต่ผู้หญิงรายล้อมจำนวนมากนี่ช่างสามารถจริงๆ

จากนั้นในภาพต่อไปก็ทำให้ชีอ้าวชวางถอนหายใจ ราชาหมี่ซิวนี่ไม่ได้มีแค่รูปลักษณ์และสถานะเท่านั้น แต่ยังมีวิธีการชั้นหนึ่ง เพราะผู้หญิงคนหนึ่งพบนางก็ตะโกนอย่างมีความสุข “เฮ้ ราชาพาพี่น้องเรากลับมาอีกหรือ?” จากนั้นผู้หญิงทุกคนรีบวิ่งไปล้อมชีอ้าวชวางทันที

“น้องสาว ราชาเป็นคนที่ดีที่สุดในโลกเลยนะ…”

“ใช่แล้ว น้องสาว เจ้าอยู่กับพวกเราเถอะนะ…”

“น้องสาว ชีวิตที่นี่มีความสุขที่สุดเลยนะ”

ราชาหมี่ซิ่วยิ้มและมองมาทางด้านนี้ด้วยความพึงพอใจ ชีอ้าวชวางไม่ได้พูดอะไร นางเพียงแค่ยิ้มเงียบๆ เท่านั้น จากนั้นดอกบัวสีทองและหินหมึกแก้วหลากสีก็พูดขึ้น “พวกเจ้านี่ไม่มีที่สิ้นสุดสักนิดหรือ? พวกเรากับแม่แค่ผ่านมา และเราก็กำลังจะไปหาพ่อของพวกเราด้วย!”

แม่ พ่อ! สองคำนี้บาดหูมาก ผู้หญิงทุกคนสงบลงทันที แต่ก็เงียบไปครู่หนึ่งเท่านั้น

“อ๊าย…” เสียงกรีดร้องเกือบทำให้ชีอ้าวชวางหูหนวก จากนั้นก็ได้เห็นด้านที่บ้าๆ บอๆ ผู้หญิงทั้งหมดนั่งยองๆ และจ้องไปที่ดอกบัวสีทองและหินหมึกแก้วหลากสีด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง

“ช่างเป็นเด็กที่น่ารักอะไรอย่างนี้ ให้ข้ากอดหน่อยนะ!”

“ข้ากอดก่อน ข้าก่อน!”

…ฉากนั้นวุ่นวายมาก ชีอ้าวชวางยิ้มให้ดอกบัวสีทองและหินหมึกแก้วหลากสีแล้วเดินไปทางราชาหมี่ซิว

“ทำให้เจ้าเจอเรื่องตลกเสียแล้ว” เสียงของราชาหมี่ซิวยังคงอ่อนหวานอยู่

“ไม่เป็นไร” ชีอ้าวชวางยิ้มและเดินตามราชาหมี่ซิวไปที่ปราสาท บริวารในปราสาททั้งหมดเป็นผู้หญิงทั้งหมด ไม่มีผู้ชาย

ราชาหมี่ซิวพาชีอ้าวชวางไปที่เรือนดอกไม้ขนาดใหญ่ที่สวยงาม และสาวใช้ก็รินชาให้แล้วเดินออกไป

“ความสัมพันธ์ระหว่างเจ้ากับคามิลล์คืออะไร?” ทันทีที่ชีอ้าวชวางนั่งลง สีหน้าของราชาหมี่ซิวก็ไม่มีรอยยิ้มแบบก่อนหน้านี้อีกต่อไป แต่ถามมาอย่างจริงจัง

“หือ?” ชีอ้าวชวางจิบชาและมองไปที่ราชาหมี่ซิวด้วยความสนใจแต่ไม่ได้ตอบคำถามของราชาหมี่ซิวในทันที

“เด็กสองคนนั้น พลังในตัวพวกเขา ข้าเคยรู้สึกได้ที่ร่างของคามิลล์” ราชาหมี่ซิวบอกเหตุผลของเขา “เจ้ารู้จักคามิลล์หรือ?”

“ใช่” ชีอ้าวชวางพยักหน้าและวางถ้วยน้ำชาลง

“ความสัมพันธ์ของเจ้ากับเขาเป็นอย่างไร?” ราชาหมี่ซิ่วรู้สึกประหม่าทันที

“ข้าชอบชากุหลาบที่เขาชงที่สุด” ชีอ้าวชวางยิ้มเล็กน้อยแล้วตอบ

แต่การแสดงออกของราชาหมี่ซิวเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง เขาดูมีความหวาดกลัวด้วยซ้ำ ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้ามีความสัมพันธ์ที่ดีกับคามิลล์ เมื่อครู่เขาทำตัวงี่เง่ากับนางไปตั้งมาก!

ชีอ้าวชวางมองอย่างสงสัยและหรี่ตาเล็กน้อย “เจ้าดูเหมือนจะกลัวคามิลล์มากนะ…เขาทำอะไรให้เจ้าหรือ?”

“เขา เขาไม่จำเป็นต้องทำอะไรทั้งนั้น การดำรงอยู่ของเขาก็ทำให้ผู้คนรู้สึกหวาดกลัวได้โดยไม่มีเหตุผลแล้ว” ราชาหมี่ซิวขมวดคิ้วและพูดอย่างเคร่งขรึม แต่ในใจกำลังทุกข์ระทม คามิลล์ พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเป็นใคร พวกเขาแค่คิดว่าเขาลึกลับมาก และท่าทีของราชาสวรรค์ที่มีต่อเขาก็ดูแปลกมาก ถือว่าให้เกียรติกันมากที่สุด โดยปกติแล้วคามิลล์จะเข้าร่วมงานเลี้ยงบ้างเป็นครั้งคราว แต่เขาก็เงียบขรึมและยิ้มอย่างอ่อนโยนในบางครั้ง แต่รอยยิ้มนั้นทำให้ใจหวาดหวั่นมาก คนเช่นนั้นหรือจะชงชาให้ชีอ้าวชวาง! แค่คิดยังไม่กล้าคิดเลย หรือว่านางจะเป็นผู้หญิงของคามิลล์?! ราชาหมี่ซิวตะลึงกับความคิดของเขา แต่มันก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้นี่!

ชีอ้าวชวางผงะ นี่มันเหตุผลอะไรกัน ในโลกนี้คามิลล์โหดร้ายขนาดนั้นเลยหรือ?

“ข้าอยากตามหาเขาและเพื่อนคนอื่นๆ ด้วย” ชีอ้าวชวางพูดจุดประสงค์ออกมาตรงๆ

“เจ้าจะตามหาได้อย่างไร?” ราชาหมี่ซิ่วยืนขึ้น “เขาหายตัวไปนานแล้ว เขามักจะหายตัวไปตลอด ว่ากันว่าเขาออกไปเที่ยวเล่น หาไม่เจอง่ายๆ หรอก ข้าช่วยตามหาคนอื่นได้นะ เจ้าบอกลักษณะของพวกเขามาสิ”