เสน่ห์คมดาบ - ตอนที่ 350
“ข้าจะพาเจ้ากลับมา…” เสียงแผ่วเบาของชีอ้าวชวางดูเหมือนจะดังก้องอยู่ในหัวใจของทุกคน
“อ้าวชวาง...” การแสดงออกในแววตาของชายชุดขาวซับซ้อนมาก มีทั้งความสงสัยและความเศร้าลึกอยู่ในดวงตาของเขา
“รอให้ข้าได้ความแข็งแกร่งกลับคืนมาก่อน...” ดวงตาของชีอ้าวชวางเริ่มขุ่นเคืองมากขึ้น จากนั้นร่างของนางก็สั่นสะท้านและก็ล้มลง
ชายชุดขาวเอื้อมมือออกไปกอดชีอ้าวชวางไว้ทันทีโดยไม่ลังเล
เกิดความเงียบขึ้นรอบๆ ทุกคนมองไปที่ชีอ้าวชวางที่อยู่ในอ้อมแขนของชายชุดขาวอย่างตกตะลึงและรู้ว่าชีอ้าวชวางเพิ่งเปลี่ยนไปจากปกติ
ไรลี่ย์มองชีอ้าวชวางอย่างประหลาดใจ จากนั้นมองไปที่ราชาอี้ที่ได้รับบาดเจ็บ จากนั้นนางก็ค่อยๆ ดึงแขนเสื้อของจินเหยียน ”พี่จินเหยียน เกิดอะไรขึ้น?”
จินเหยียนหลุบตาลงและถอนหายใจเบาๆ ”ไม่ต้องถาม ไว้ข้าจะบอกเจ้าทีหลัง”
ไรลี่ย์มองใบหน้าของจินเหยียนอย่างสงสัย จากนั้นมองไปที่ชีอ้าวชวาง และในที่สุดก็พยักหน้าอย่างเชื่อฟังและหยุดตั้งคำถาม
ในเวลานี้ ทหารยามของปราสาทก็รีบวิ่งเข้ามา พอเห็นราชาอี้ก็ตื่นตระหนกทันที
“ไม่มีเรื่องอะไร ลงไปเถอะ” ชายชุดขาวพูดกับทหารยามด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น
ทหารยามมองราชาอี้ที่ราชาเยว่พยุงอยู่อย่างสงสัย จากนั้นก็มองไปที่ชีอ้าวชวางที่อยู่ในอ้อมแขนของชายชุดขาว พวกเขาทั้งหมดมองหน้ากันอย่างสงสัยอยู่ในใจ
“ข้าบอกแล้วว่าไม่มีอะไร อย่าให้ข้าต้องพูดซ้ำอีก” เสียงของชายชุดขาวเริ่มเย็นชา
เมื่อทหารยามเห็นท่าทีของชายชุดขาว พวกเขารีบจากไป
ชายชุดขาวก้มมองชีอ้าวชวางในอ้อมแขน ความเจ็บปวดฉายชัดในแววตาของเขา จากนั้นก็จางหายไปอย่างรวดเร็ว เขาเงยหน้าขึ้นและเดินไปทางเฟิงอี้เซวียน ”พานางเข้าไปพักผ่อนสิ”
เฟิงอี้เซวียนขมวดคิ้วและพยายามมองบางอย่างในสายตาของชายชุดขาว แต่ใบหน้าของชายชุดขาวกลับสงบ และแววตาของเขาก็สงบเช่นกัน
หลังจากที่เฟิงอี้เซวียนอุ้มชีอ้าวชวางอย่างระมัดระวังแล้ว ชายชุดขาวก็หันไปรับราชาอี้จากมือของราชาเยว่และเดินกลับไปที่ปราสาท
เฟิงอี้เซวียนขมวดคิ้วและเดินไปพร้อมกับชีอ้าวชวางในอ้อมแขนของเขา ราชาเยว่และมิเชลก็ตามไปเช่นกัน
จินเหยียนยืนอยู่ตรงนั้นเป็นเวลานานไม่ขยับไปไหน เขามองไปที่หลุมบนพื้นและเงียบไปเป็นเวลานาน ส่วนไรลี่ย์ก็ยืนอยู่ข้างเขาอย่างเงียบงัน
หลังจากผ่านไปสักพัก จินเหยียนก็เงยหน้าขึ้นและมองไรลี่ย์ที่อยู่ข้างเขาอย่างแปลกใจเล็กน้อย ”ทำไมเจ้าถึงยังอยู่ที่นี่ล่ะ?”
“แน่นอนสิว่าข้าต้องติดตามอยู่ข้างๆ พี่จินเหยียน” ไรลี่ย์พูดอย่างเป็นธรรมชาติ
จินเหยียนยิ้มจางๆ ไม่ได้พูดอะไรมาก แค่บอก ”งั้นเรากลับไปพักผ่อนกันเถอะ”
“พี่จินเหยียน พี่มีเรื่องบางอย่างในใจ” ไรลี่ย์ไม่ขยับ นางมองจินเหยียนและพูดอย่างจริงจัง
จินเหยียนไม่ปฏิเสธและพยักหน้า ”ใช่ ข้าเป็นห่วงคุณหนู”
“พี่กังวลเรื่องพี่อ้าวชวางหรือ? ทำไมล่ะ? เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น?” ความสงสัยของไรลี่ย์ยิ่งเพิ่มมากขึ้นอีก
“สิ่งที่เจ้ารู้สึกจากคุณหนูเมื่อกี้เป็นอย่างไรบ้าง?” จินเหยียนถามด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น
“มันน่ากลัว เย็นชา และก็ทรงพลัง มันดูไม่เหมือนนางตอนก่อนหน้านี้ ราวกับคนละคน แต่ก็เป็นคนเดียวกัน” ไรลี่ย์ตอบอย่างจริงจังและแสดงความสงสัยเช่นกัน
“ใช่ เป็นคนเดียวกัน จริงๆ แล้วคุณหนูมีเจตจำนงสองอย่าง หนึ่งในนั้นคือสิ่งที่เจ้าเพิ่งพูดไป แข็งแกร่ง และเย็นชา ซ่อนเร้นอยู่ลึกๆ และบางครั้งมันก็จะระเบิดออกมา” ใบหน้าของจินเหยียนดูไม่ดีนัก ”คนเรามีเจตจำนงสองอย่างพร้อมกันไม่ได้ เช่นเดียวกับร่างกายของคนเราที่มีสองวิญญาณไม่ได้”
“อะไรนะ? เช่นนั้นจะเกิดอะไรขึ้น?” สีหน้าของไรลี่ย์ก็เปลี่ยนไปเช่นกัน
“กลืนกิน” จินเหยียนพูดสองคำนี้ด้วยความยากลำบาก
“พี่หมายถึงพี่อ้าวชวางผู้แข็งแกร่งจะกลืนกินพี่อ้าวชวางคนก่อนหน้านี้หรือ?” ไรลี่ย์อ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ
“ร่างกายที่มีสองเจตจำนง โดยทั่วไปจะเป็นเช่นนี้ แต่ก็มีข้อยกเว้น นั่นก็คือการหลอมรวม การหลอมสองเจตจำนงเข้าด้วยกัน แต่มันยากเกินไป…” จินเหยียนพูดเสร็จก็หน้าซีดลงไปถนัดตา
เมื่อเห็นท่าทางเคร่งขรึมของจินเหยียน ไรลี่ย์อดกังวลไม่ได้ “เช่นนั้นพี่อ้าวชวางจะไม่อันตรายมากหรือ?”
จินเหยียนไม่ได้พูดอะไร แต่ความกังวลระหว่างคิ้วของเขาอธิบายทุกอย่างแล้ว จินเหยียนค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองดาวบนท้องฟ้าและถอนหายใจยาว เขาหวังว่าทุกอย่างจะดี ถ้าคามิลล์อยู่ที่นี่ เขาจะทำมันได้อย่างแน่นอน
ในขณะนี้มีเสียงร้องไพเราะอยู่ไกลๆ “ลมทะเลพัด ลมทะเลพัดมา เจ้าคิดถึงใคร…”
“เฮ้ พี่จินเหยียน คนเผ่าทะเลนี่ ทำไมพวกเขาถึงร้องเพลงในเวลานี้ล่ะ?” ทันทีที่ไรลี่ย์ได้ยินเสียงเพลง นางก็หันไปมองทางทะเลอย่างอยากเห็นคนร้อง แต่ก็เห็นเพียงทะเลอันกว้างใหญ่
“เพลงนี้…” จินเหยียนขมวดคิ้วครุ่นคิด
“เพลงนี้ ไม่มีสุขไม่มีเศร้า คนชาวทะเลมักจะไม่ปรากฏตัว และปกติพวกเขาก็จะไม่ส่งเสียงร้องเพลงง่ายๆ การร้องเพลงจะทำให้คนลืมความรำคาญใจไปชั่วขณะ ทำให้คน จะพูดว่าอย่างไรดี ทำให้คนเหมือนว่าจะกลับสู่สภาพดั้งเดิมที่สุดได้ ” ไรลี่ย์ฟัง ดวงตาของนางเริ่มเบลอและก็กระซิบเบาๆ ”พี่จินเหยียน ข้าเหมือนจะเห็นแม่ของข้า…”
“ไรลี่ย์!” จินเหยียนสังเกตเห็นทันทีว่าจิตใจของนางดูมึนงงและรีบตะโกนเรียก
“อ่า ฟังไม่ได้ ไม่ฟัง!” ไรลี่ย์ส่ายหัวอย่างแรงและตบหน้าอกด้วยความกลัวหลังจากได้สติ “คนที่มีอดีตที่ลึกซึ้งห้ามฟัง มันแย่มาก…”
ทันทีที่ไรลี่ย์พูดจบ สีหน้าของจินเหยียนก็เปลี่ยนไป เขารีบเข้าไปในปราสาท และจู่ๆ เขาก็มีความรู้สึกไม่ดีบางอย่าง เมื่อเห็นดังนั้นไรลี่ย์ก็รีบตามไปและตะโกนอย่างกังวลจากด้านหลัง ”พี่จินเหยียน เป็นอะไรไป? เกิดอะไรขึ้น?”
จินเหยียนไม่มีเวลาตอบนาง แต่รีบวิ่งไปที่ห้องนอนของชีอ้าวชวางที่กำลังพักผ่อนทันที
ขณะที่เขาก้าวเข้าไปในห้องโถง ใบหน้าของเขาก็เย็นยะเยือกอย่างน่ากลัว ทำให้คนมองตัวสั่น แหล่งที่มาของความเย็นยะเยือกคือห้องนอนของชีอ้าวชวาง จินเหยียนรีบวิ่งไปทันที ประตูเปิดอยู่ แต่เขาก็ต้องตกตะลึง เขายืนอยู่ที่ประตูและมองเข้าไป
ทั้งห้องถูกแช่แข็ง สว่างไสวด้วยแสงเย็นเยียบไปหมดทุกหนทุกแห่ง พื้นเป็นชั้นน้ำแข็งหนา และเพดานเป็นปริซึมน้ำแข็งขรุขระ อุณหภูมิในห้องเย็นอย่างน่ากลัว ใบหน้าของเฟิงอี้เซวียนเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินเพราะเขาหนาวจากอากาศเยือกแข็ง แต่เขาก็ยังยืนอยู่ข้างเตียงอย่างดื้อรั้น ที่บนเตียงนั้น ชีอ้าวชวางนอนอยู่อย่างเงียบๆ แต่ผิวหน้าและผิวกายเกือบขาวใส มีชั้นน้ำแข็งหนาทึบอยู่รอบตัวนาง
“เกิดอะไรขึ้น?” จินเหยียนก้าวเข้ามาก็รู้สึกถึงความเย็นยะเยือกทันที นี่เป็นความเจ็บปวดและความทุกข์ทรมานมาก จินเหยียนหันหน้าไปด้านหลังและก็ตะโกนใส่ไรลี่ย์ที่กำลังจะตามมา ”อย่าเข้ามา ยืนอยู่ตรงนั้น!” ไรลี่ย์ตกใจและหยุดยืนอย่างเชื่อฟังที่ประตู
“นายน้อยเฟิง เกิดอะไรขึ้น?” จินเหยียนรู้สึกว่าลิ้นของเขาไม่ค่อยเชื่อฟัง และเสื้อผ้าบนตัวของเขาก็ค่อยๆ ส่งเสียงดัง เพราะพวกมันเริ่มแข็งอย่างช้าๆ แล้ว!
“ไม่ ข้าไม่รู้” คอของเฟิงอี้เซวียนแข็งทื่อ เขาทำไม่ได้แม้แต่จะส่ายหัว ทำได้เพียงแค่พูดเท่านั้น
“ร่างกายของนางเป็นธาตุไฟ ทำไมตอนนี้ถึงเป็นเช่นนี้?” จินเหยียนถามและขมวดคิ้วแต่กังวลอย่างมาก
“ฮัดเช้ย! ฮัดเช้ย!” จู่ๆ ก็มีเสียงเด็กเล็กๆ ดังขึ้นในห้องแล้วหินหมึกแก้วหลากสีก็ปรากฏตัวขึ้น มือข้างหนึ่งของนางดึงเท้าของดอกบัวสีทองที่หมดสติไปแล้วด้วย หลังจากออกมา นางก็ลากดอกบัวสีทองไปนอกห้องนอนโดยไม่พูดอะไรสักคำ
“หินหมึกแก้วหลากสี!” เฟิงอี้เซวียนและจินเหยียนเรียกพร้อมกัน
“ฮึ้ย...” หลิวลี่จามไม่หยุด นางไม่สนใจทั้งสองคนแล้วลากดอกบัวสีทองออกจากห้องไป จากนั้นก็หันไปถูดกับเฟิงอี้เซวียนและจินเหยียนอย่างหนาวสั่น “ร่างกายของแม่สามีจู่ๆ ก็รู้สึกหนาว แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง ดอกบัวสีทองทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เขาเกือบตายเพราะความเย็น”
จินเหยียนและเฟิงอี้เซวียนมองหน้ากันและเห็นความประหลาดใจในสายตาของกันและกัน ร่างกายของชีอ้าวชวางเปลี่ยนเป็นสิ่งนี้ทันที ทำไมถึงเป็นเช่นนี้?
การร้องเพลงของตระกูลทะเลค่อยๆ หยุดลง ชีอ้าวชวางค่อยๆ ลืมตาขึ้นและลุกขึ้นนั่งช้าๆ ดวงตาของนางมองมาทางนี้
“อ้าวชวาง...”
“คุณหนู…”
ทั้งสองลังเลที่จะพูด แต่ชีอ้าวชวางกลับมองอย่างเย็นชาและไม่พูดอะไร นางหันมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยดวงตาเย็นชา
“อ้าวชวาง เกิดอะไรขึ้น?” เฟิงอี้เซวียนขมวดคิ้วอย่างกังวลในใจ
“ได้เวลาไปเอาคืนแล้ว…” ชีอ้าวชวางพูดแผ่วเบาและค่อยๆ ลุกขึ้นยืนเท้าเปล่าบนพื้น นางมองไปที่จินเหยียนและเฟิงอี้เซวียนและยิ้มอย่างเฉยเมย “พวกเจ้าทำงานหนักมาก”
เฟิงอี้เซวียนและจินเหยียนก็ยิ่งไม่เข้าใจ
“ซื่อหั่ว เจ้ายังนึกไม่ออกหรือ?” ใบหน้าที่สวยงามของชีอ้าวชวางมีรอยยิ้มที่เย็นชาบนใบหน้าของนาง และนางก็ยื่นนิ้วออกมาเชยคางของเฟิงอี้เซวียน “ซื่อหั่ว นี่สิคือชื่อจริงของเจ้า”
จินเหยียนตกตะลึง ไรลี่ย์กับหินหมึกแก้วหลากสีที่อยู่ที่ประตูก็ตกตะลึงเช่นกัน
เฟิงอี้เซวียนขมวดคิ้ว ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสงสัย
“ไปกันเถอะ ไปนำพลังของข้าคืนมา และยุติเรื่องทั้งหมดนี้ อะไรก็ตามที่เป็นหนี้ข้า ข้าจะได้มันคืนมาอย่างแน่นอน!” ดวงตาของชีอ้าวชวางเย็นชา นางค่อยๆ ลุกขึ้นด้วยสายตาดุร้าย
ในขณะนี้ ทุกคนต่างมีภาพลวงตาราวกับว่าเป็นการมาของความตายและการกลับมาของมาร!
ชีอ้าวชวางเดินเท้าเปล่าบนน้ำแข็ง ผ่านจินเหยียนและเฟิงอี้เซวียนที่ยังมึนงงอยู่ และเดินตรงออกไปที่ห้องนอนของราชาอี้ ในห้องนอนของราชาอี้ ชายชุดขาว ราชาเยว่ และมิเชลกำลังดูแลราชาอี้ซึ่งได้รับบาดเจ็บอยู่ ใบหน้าของทั้งสามคนแตกต่างกัน ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่
“หรูปิง…” ชีอ้าวชวางปรากฏตัวที่ประตูและพูดคำสองคำออกมาอย่างอ่อนโยน
เสียงนั้นเบามาก แต่มันกระทบหัวใจของชายชุดขาวอย่างแรง
ชายชุดขาวรีบเงยหน้าขึ้นมองที่ประตู ชีอ้าวชวางยืนอยู่ที่นั่นอย่างเงียบๆ
กระโปรงสีขาวราวกับหิมะ ผมยาวสีเข้มและอ่อนนุ่มลากลงบนพื้น ผิวสีขาวเหมือนหิมะ ผมสีเข้มสร้างภาพลักษณ์ที่โดดเด่น นางเป็นเหมือนภาพวาดและเหมือนรูปปั้น ความงามที่อธิบายเป็นคำพูดไม่ได้
YOU MAY ALSO LIKE
