เสน่ห์คมดาบ - ตอนที่ 351
“หรูปิง เจ้าก็ลืมอดีตไปแล้วหรือ?” เสียงเย็นชาของชีอ้าวชวางมีร่องรอยของความโดดเดี่ยวอยู่
“อ้าวชวาง?” ชายชุดขาวตกใจและถามอย่างลังเล
“ชื่อจริงของเจ้าคือหรูปิง” ชีอ้าวชวางก้าวไปข้างหน้าอย่างช้าๆ ยื่นมือออกไปลูบใบหน้าชายชุดขาวเบาๆ ดวงตาก็พร่ามัวและพึมพำ “เจ้าและซื่อหั่วเป็นคนโปรดของข้า พวกเจ้าเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของข้า…”
“อะไรนะ? อ้าวชวาง เจ้ากำลังพูดถึงอะไร?” หัวใจของชายชุดขาวเริ่มสับสนและไม่สบายใจมากขึ้น
เฟิงอี้เซวียนยืนอยู่ที่ประตู หัวใจของเขายังคงจมดิ่งอยู่เลย เขาบอกไม่ได้ว่าความรู้สึกนั้นเป็นอย่างไร
“ไปที่ทะเลลึก ไปที่ส่วนที่ลึกที่สุดของทะเลนี้แล้วเอาพลังของข้าคืนมา…ทุกอย่างจะได้จบลง” ดวงตาของชีอ้าวชวางเริ่มคลาย หลังจากพูดประโยคนี้เบาๆ นางก็ค่อยๆ ก้มหน้าลงและเสียงก็เบาลงเรื่อยๆ
“อ้าวชวาง?” ชายชุดขาวยื่นมือออกไปจับมือเล็กนุ่มๆ ที่สัมผัสใบหน้าของเขา มันเย็นยะเยือก
“ชายชุดขาว” ในเวลาต่อมาชีอ้าวชวางก็เงยหน้าขึ้น แต่แววตาดูชัดเจนมาก
“อ้าวชวาง เจ้า…” ชายชุดขาวขมวดคิ้วอย่างงุนงงมาก
“ที่แท้ก็แบบนี้เอง…” ครั้งนี้ชีอ้าวชวางไม่สับสนแล้ว นางก้มหน้าลงและหันไปมองเฟิงอี้เซวียนและจินเหยียนที่ยืนอยู่ที่ประตูแล้วพูดเบาๆ “ตั้งแต่ที่ทำร้ายราชาอี้จนถึงตอนนี้ ข้าได้เห็นแล้ว แต่ข้าหยุดมันไม่ได้ ข้ารู้…” เสียงของชีอ้าวชวางสั่นเครือ การแสดงออกของนางดูเหงาและเศร้ามาก
“อ้าวชวาง!” หัวใจของเฟิงอี้เซวียนก็สั่นไหว เหตุใดเขาจึงรู้สึกว่าชีอ้าวชวางที่อยู่ตรงหน้าเขากำลังจะหายไปเลย ราวกับว่าเขาจะสูญเสียชีอ้าวชวางไปในพริบตา และจะไม่ได้เห็นนางอีกเลย
“ซื่อหั่ว...หรูปิง…” ชีอ้าวชวางยิ้มจางๆ แต่รอยยิ้มนั้นดูเจ็บปวดและอ่อนแอ
“อ้าวชวาง!” เมื่อเห็นรอยยิ้มของชีอ้าวชวาง เฟิงอี้เซวียนก็เจ็บปวดและไม่พูดอะไรอีก เขาก้าวไปข้างหน้าและกอดชีอ้าวชวางแน่นอยู่ในอ้อมกอดของเขา
“เกิดอะไรขึ้น?” ราชาเยว่ขมวดคิ้ว สีหน้าเคร่งขรึม
“ข้าจะเล่าเรื่องให้ฟัง แล้วพวกเจ้าจะเข้าใจ…” เสียงของชีอ้าวชวางเจือไปด้วยความเศร้า
“ในที่ห่างไกลแห่งหนึ่ง มีเทพธิดาคนหนึ่ง นางทรงพลัง กระหายเลือด และทรงอิทธิพล เทพเจ้าทั้งหมดในสถานที่นั้นไม่ใช่ศัตรูของนางเลย ไม่มีใครกล้ามีเรื่องกับนาง” ชีอ้าวชวางผละออกจากอ้อมกอดของเฟิงอี้เซวียนอย่างอ่อนโยนและพึมพำ ”นางเรียกลมและฝนได้อย่างอิสระ ทักษะของนางควบคุมเปลวไฟที่ร้อนแรงที่สุดในโลก และจัดการกับน้ำแข็งและหิมะที่หนาวที่สุดในโลกได้”
เสียงของชีอ้าวชวางเบา แต่ทุกคนได้ยินอย่างชัดเจนและตกใจ
“ดอกบัวที่นางรักมากที่สุดคือดอกบัวคู่ ดอกหนึ่งสีแดงดอกหนึ่งสีขาว สีแดงชื่อว่าซื่อหั่ว และสีขาวชื่อว่าหรูปิง ดอกบัวคู่นี้เป็นของนาง และนางรักมันมากในระดับที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ในชีวิตของนางมีเพียงหนึ่งหยดน้ำตาที่ไหลออกมา และน้ำตานี้ก็ได้ไหลลงบนดอกบัวคู่นี้ แต่วันหนึ่งดอกบัวคู่ก็หายไป นางโกรธมาก สิ่งมีชีวิตทั้งหมดก็ถูกไฟแผดเผาทุกอย่าง ในที่สุดนางก็ทำให้สวรรค์โกรธเคืองและถูกลดขั้นลงไปยังพื้นโลก แต่นางกลับจบชีวิตของตนไปก่อน ดังนั้นเทพเจ้าที่เคยร่วมงานกับนางจึงพยายามหาทางส่งนางไปยังอีกโลกหนึ่ง โลกนั้นก็คือแผ่นดินลังกา…” ดวงตาของชีอ้าวชวางค่อยๆ หรี่ลง แต่น้ำตากลับไหลลงมาเล็กน้อย
ห้องทั้งห้องเงียบสงัด ไม่มีใครพูดอะไร ได้ยินเพียงเสียงหายใจเท่านั้น
ทุกอย่างชัดเจนมาก…
สีหน้าของจินเหยียนนั้นดูซับซ้อนมาก ชายชุดขาวและเฟิงอี้เซวียนก็ตกตะลึง ราชาเยว่ มิเชล และ ไรลี่ย์งงงวยและประหลาดใจ
“ตอนนี้นางฟื้นแล้ว ข้าก็จะหายไปแล้ว…” ชีอ้าวชวางยิ้มเศร้าๆ “ทุกอย่างเป็นของนาง ทุกอย่างเป็นของนาง…ข้าเป็นแค่เจตจำนงหนึ่งเท่านั้น” พลัง ร่างกาย แม้กระทั่งคนรัก ล้วนเป็นของคนคนนั้นทั้งหมด…
“ไม่!” เฟิงอี้เซวียนได้ยินชีอ้าวชวางพูดเช่นนั้นก็ตะโกนออกมาอย่างแรงและสวมกอดชีอ้าวชวาง อีกครั้ง เขาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด “ไม่! อ้าวชวาง เจ้าคือเจ้า! เจ้าไม่เหมือนใคร ใครก็มาทำให้เจ้าหายไปไม่ได้ทั้งนั้น ข้าไม่อนุญาต! ข้าไม่อนุญาต! คนที่ข้าชอบคือเจ้า คือเจ้า ไม่ใช่คนอื่น!”
เฟิงอี้เซวียนสูญเสียการควบคุมตัวเองและกอดชีอ้าวชวาง ”อ้าวชวาง เจ้าคือเจ้า เจ้าเกิดมาอย่างไร? เจ้าจำไม่ได้หรือว่าเราพบกันครั้งแรกเมื่อไหร่? นั่นคือเจ้าตัวจริง เจ้า เจ้าจะไม่หายไป และข้าจะไม่มีวันยอมให้เจ้าหายไป”
แต่ชีอ้าวชวางมีเพียงแค่ใบหน้าที่อ้างว้าง ดวงตาสลัวและค่อยๆ เงยหน้าขึ้นและยิ้มเศร้าให้เฟิงอี้เซวียน ”ซื่อหั่ว เจ้ากลับไปกับนางได้เสมอ…”
“ไม่! ข้าไม่ใช่ซื่อหั่ว ข้าคือเฟิงอี้เซวียน เป็นเฟิงอี้เซวียนของเจ้า ตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้ ข้าก็ไม่เปลี่ยนใจ! ในอนาคตก็ไม่เปลี่ยนแน่นอน” เฟิงอี้เซวียนมองชีอ้าวชวาง มองใบหน้าที่อ้างว้างของนาง และความปวดใจก็ทำให้เขาแทบหายใจไม่ออก
ชายชุดขาวมองดูภาพตรงหน้าอย่างเงียบงัน ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความซับซ้อน คนอื่นๆ ก็ ประหลาดใจและพูดอะไรเลยไม่ออก
ไรลี่ย์จับชายเสื้อของจินเหยียนแน่น สายตาของนางขมขื่น ในเวลานี้นางรู้สึกเสียใจมาก เดิมทีนางรู้สึกอิจฉาชีอ้าวชวางที่ได้ครอบครองหัวใจของจินเหยียน แต่ตอนนี้นางมีแต่ความเห็นใจชีอ้าวชวางเท่านั้น
“ไปกันเถอะ มีบางอย่างในทะเลลึกกำลังเรียกข้า ดึงพลังข้ากลับคืนมา แล้วทุกอย่างจะจบลง” ชีอ้าวชวางยิ้มและพูดน้อยๆ
“ไม่ ข้าไม่อนุญาต!” เฟิงอี้เซวียนส่ายหัวอย่างแรงแล้วจับชีอ้าวชวางไว้แน่นยิ่งขึ้น
“ต่อให้พวกเจ้าไม่อนุญาต ไม่ไปทำ แต่สิ่งต่างๆ ก็จะเกิดขึ้นไม่ช้าก็เร็ว ความทรงจำของเจ้ากับหรูปิงจะค่อยๆ ฟื้นคืนมา ถึงเวลานั้นหากพวกเจ้าปล่อยให้ข้าหายไปด้วยมือของพวกเจ้าเอง สู้ให้ข้าไปด้วยตัวเองดีกว่า” สายตาของชีอ้าวชวางเต็มไปด้วยความเศร้าและพูดเบา ”พวกเจ้าเป็นของนางทั้งหมด…”
“ไม่! ข้าไม่ได้เป็นของใคร ข้าเป็นตัวของตัวเอง” เฟิงอี้เซวียนจับไหล่ของชีอ้าวชวางแล้วมองที่ชีอ้าวชวางอย่างร้อนรน “ชีอ้าวชวาง ฟังให้ดีนะ คนที่ข้ารักคือเจ้า คือเจ้า! ไม่ใช่เทพเจ้าที่ไหน ข้าไม่ใช่ซื่อหั่ว ข้าคือเฟิงอี้เซวียน ข้าคือเฟิงอี้เซวียนที่จะอยู่เคียงข้างและคอยปกป้องเจ้าเสมอ!”
ชีอ้าวชวางกัดริมฝีปากเบาๆ พูดอะไรไม่ออก มีแค่น้ำตาที่หางตาของนาง
สายตาของชายชุดขาวดูล้ำลึก แต่เขาก็ยังคงเงียบ
“จริงๆ แล้ว มันก็มีทางอยู่” จู่ๆ จินเหยียนก็พูดขึ้น
“ทางใด?” เฟิงอี้เซวียนถามอย่างประหม่าและกระตือรือร้นทันทีที่ได้ยินคำพูดของจินเหยียน
“มีสองวิธีที่จะป้องกันไม่ให้เจตจำนงของคุณหนูถูกกลืนกินไป วิธีหนึ่งคือการผสานหลอมรวมเข้ากับมัน” จินเหยียนพูดอย่างเคร่งขรึม “แต่มันยากเกินไป”
“แล้ววิธีที่สองล่ะ?” เฟิงอี้เซวียนกังวลเมื่อได้ยินจินเหยียนพูดแบบนี้
“นั่นคือการแยกจากกัน แยกเจตจำนงของคุณหนูและเทพธิดาออกจากกันโดยสิ้นเชิง” จินเหยียนพูดอย่างแน่วแน่
“สิ่งนี้ทำได้หรือ?” ราชาเยว่ถามอย่างสงสัย
“เราทำไม่ได้ แต่อาจมีคนทำได้” จินเหยียนพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น
“คามิลล์!”
หลายเสียงพูดขึ้นพร้อมกัน
“เขาน่าจะทำได้” จินเหยียนพยักหน้า “ตอนนี้เราต้องตามหาคามิลล์ให้เร็วที่สุด ก่อนที่เทพธิดาจะตื่น”
“เมื่ออาการบาดเจ็บของราชาอี้หายแล้ว เราต้องไปที่ปราสาทของราชาสวรรค์” มิเชลมองไปที่ ราชาอี้ที่หมดสติอยู่บนเตียงและพูดเบาๆ
“เอาละ ทุกคนไปพักก่อน” ราชาเยว่พูดอย่างเห็นด้วย
ทุกคนออกจากห้องไปทีละคน และเฟิงอี้เซวียนก็เดินตามชีอ้าวชวางไป ในท้ายที่สุด เหลือเพียงชายชุดขาวและราชาอี้ที่อยู่บนเตียงเท่านั้น
ชายชุดขาวก้าวไปปิดประตูและกลับไปที่เตียง เขามองราชาอี้บนเตียงที่ยังไม่ได้สติด้วยใบหน้าว่างเปล่า
“อ้าวชวาง...” ผ่านไปเป็นเวลานาน ชายชุดขาวก็พูดออกมาอย่างอ่อนโยน ทันใดนั้น ชายชุดขาวก็ยื่นมือขวาของเขาออกมาบีบคอของราชาอี้แน่นและหนักขึ้นเรื่อย
ใบหน้าของราชาอี้ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีแดงและเจ็บปวด ในที่สุดนางก็ลืมตาขึ้นจากการกระตุ้นอันเจ็บปวดจากโลกภายนอก นางเห็นภาพตรงหน้าก็ตกใจมาก ใบหน้าของชายชุดขาวเย็นชาและโหดร้าย เขาบีบคอของนางแน่นจนแทบจะหายใจไม่ออก
“แค่กๆ… ชายชุดขาว หยุด เจ้าจะทำอะไร…” ราชาอี้ตกใจและเอื้อมมือออกไปแกะมือของชายชุดขาวออกมา แต่มือของชายชุดขาวเป็นราวกับห่วงเหล็กที่เชื่อมเข้ากับคอของนาง ดึงอย่างไรก็ดึงไม่ออก
“จำไว้ อย่ามีความคิดที่ผิด และอย่าแม้แต่จะคิดลงมือกับนาง” ยามนั้น เสียงชายชุดขาวราวกับเสียงแห่งความตาย ทำให้คนรู้สึกถึงการกดขี่อย่างมาก
“เจ้า เจ้าเป็นใคร? เจ้า…ใช่ชายชุดขาวหรือไม่?” ราชาอี้รู้สึกหวาดกลัวอยู่ในใจ คนที่อยู่ข้างหน้าเขาจะแปลกไปขนาดนี้ได้อย่างไร ไม่เหมือนชายชุดขาวที่อ่อนโยนก่อนหน้านี้เลย
“ข้าไม่ได้ชื่อชายชุดขาว แต่ชื่อหรูปิง” รอยยิ้มที่เยือกเย็นและชั่วร้ายปรากฏขึ้นบนใบหน้าของชายชุดขาวและพูดออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ
รูม่านตาของราชาอี้ขยายออกทันที และหัวใจก็รู้สึกหวาดกลัวมากขึ้นไปอีก ชายชุดขาวยิ้มเย็นชา เขาในตอนนี้กับเขาคนเมื่อครู่ต่างกันอย่างสิ้นเชิงเลย เขาได้ยินสิ่งที่ชีอ้าวชวางพูดเช่นเดียวกับทุกคนก่อนหน้านี้ ดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยความสงสัยและไม่เข้าใจ แต่ในขณะนี้ สายตาของเขาตอนนี้ลึกซึ้งและชัดเจนมาก
“แค่กๆ… ปล่อย ปล่อยข้า…” ตอนที่ราชาอี้กำลังจะหายใจไม่ออก ชายชุดขาวก็ปล่อยมือทันทีและราชาอี้ก็ถูกโยนกลับไปที่ตำแหน่งเดิมอย่างแรง
“ขอเตือนอีกครั้งนะ ถ้าเจ้ากล้าทำอะไรกับนาง ข้าจะทำให้เจ้าเจอจุดจบที่เลวร้ายยิ่งกว่าความตายอีก” ใบหน้าของชายชุดขาวเย็นเยียบ และเพียงสะบัดนิ้วเบาๆ มือข้างหนึ่งของราชาอี้ก็กลายเป็นน้ำแข็งทันที จู่ๆ ราชาอี้ก็รู้สึกว่ามือขวาของนางไม่มีความรู้สึกใดๆ เลย และตอนนี้เลือดก็ไหลเข้าสู่มือขวาของนางไม่ได้อีกต่อไปแล้ว ราชาอี้มองที่มือขวาของนางด้วยความหวาดกลัว ในตอนที่นางคิดว่าต้องเสียมือขวาของนางไปแล้ว ก้อนน้ำแข็งในมือของนางก็หายไปในทันที ราชาอี้เงยหน้าขึ้นมองชายชุดขาวอีกครั้ง เขาก็หายตัวไปแล้ว
ราชาอี้เอนตัวพิงหัวเตียงด้วยความกลัว นางมองมือขวาและทบทวนสถานการณ์เมื่อครู่ ในการเผชิญหน้ากับชายชุดขาว นางรู้สึกว่าชายชุดขาวเปลี่ยนไปเป็นคนละคนทันที มันแปลกและน่ากลัวมาก หรือนี่คือใบหน้าที่แท้จริงของชายชุดขาว? ราชาอี้คิดว่าหนังศีรษะของนางรู้สึกชาเล็กน้อย และหัวใจของนางก็ไม่มีความรู้สึกต่อชายชุดขาวอีกต่อไปแล้ว มีเพียงความหวาดกลัวเท่านั้น
YOU MAY ALSO LIKE
