เสน่ห์คมดาบ - ตอนที่ 362
จากนั้นเลือดจำนวนมากก็ไหลออกมาจากหลังศีรษะของเขา ผู้คนที่อยู่รอบๆ ต่างก็กรีดร้องและหนีไปกันคนละทิศทาง
ในตอนนี้ข้าไม่ตื่นตระหนกและไม่กลัวเลย
บริเวณรอบๆ ไม่มีใครอยู่
นายน้อยนอนอยู่บนพื้น เขามองข้าด้วยดวงตาเบิกกว้าง สายตาของเขาเต็มไปด้วยความกดดันและความโกรธเคือง
ข้ารู้ว่าเขาอยากบอกว่า หากเขาอาการดีขึ้น เขาจะทำให้ข้าตายทั้งเป็น
ข้าค่อยๆ เข้าไปใกล้และก้มหน้าลงไปหาใบหน้าของเขา
จากนั้นข้าก็หัวเราะและเขาก็ตัวสั่น
ฮ่าๆ เขากลัวด้วยหรือ?
ข้าหยิบเทียนที่เขาถืออยู่ ดึงมันออกจากเชิงเทียนจนเห็นเชิงเทียนที่แหลมคม
ข้าไม่ได้กะพริบตา ข้าต้องการเห็นเขาตายด้วยตาของข้าเอง
ข้าแทงเชิงเทียนอันแหลมคมนั้นเข้าที่หน้าอกของเขาอย่างสุดกำลัง
ข้าเคยเห็นการฝึกฝนของทหารรักษาการณ์เหล่านั้น และข้ารู้ว่านี่คือจุดสำคัญของมนุษย์
ความรู้สึกของการเอาเชิงเทียนแทงเข้าไปในเนื้อมันดีขนาดนี้นี่เอง
เลือดพุ่งออกมาจนกระเซ็นเต็มใบหน้าของข้า ดวงตาของนายน้อยเบิกกว้างแต่เขากลับไม่ได้ขยับอีกต่อไป
ข้าดึงเชิงเทียนออกมาแล้วแทงเข้าไปอีกครั้ง จากนั้นก็ดึงออกมาแล้วแทงเข้าไปใหม่อีก
ข้าไม่รู้ว่าเลยทำแบบนี้ซ้ำอยู่กี่ครั้ง
นายน้อยไม่ขยับ ไม่พูด เขาตายแล้วหรือ?
นี่หรือคือความตาย…
ข้าทิ้งเชิงเทียนแล้วหันหลังวิ่งไปที่กำแพง ที่นั่นมีช่องอยู่ ข้ารู้ว่ามีช่องนั้นมานานแล้ว ข้าทะลุช่องนั้นออกไปได้นานแล้ว แต่ข้ารู้ว่าจะไม่มีใครให้อาหารข้ากินหลังจากที่ข้าออกไป ไม่มีใครให้เสื้อผ้าแก่ข้า และข้าก็จะตาย
แต่ครั้งนี้มันแตกต่างออกไป
ข้าจะตายหากข้าอยู่ที่นี่
ตายด้วยความอดอยากและความหนาวเหน็บก็ดีกว่าตายด้วยน้ำมือของนายท่าน
ข้าซ่อนตัวอยู่ในช่องนั้น ฟังเสียงอึกทึกในสนามและเสียงตะโกนอย่างบ้าคลั่งของนายท่าน มีเสียงฝีเท้าที่ดังตลอด และผู้คนพูดคุยกันอยู่ทุกที่
ข้านั่งยองๆ อยู่ตรงนั้น ไม่ขยับไปไหน
มืดแล้ว เช้าแล้ว มืดอีกครั้งแล้ว…
เป็นกลางคืนไปสามครั้งแล้ว
ในที่สุดก็ไม่มีเสียงจากรอบข้าง ข้าหิวและหนาวมากด้วย
รอบตัวมืดไปหมด ไม่มีเสียงใดๆ อีกต่อไป ข้าค่อยๆ คลานออกจากช่องนั้นแล้ววิ่งออกไปอย่างเงียบๆ ข้ารู้ว่าข้าหยุดไม่ได้ หากข้าหยุด ข้าจะต้องจบลงอย่างเลวร้ายแน่ๆ
ข้าไม่รู้ว่าข้าจะไปที่ไหน ข้าเวียนหัว และในที่สุดก็ผล็อยหลับไปโดยที่พิงต้นไม้ใหญ่อยู่
พอตื่นมาอีกทีก็เห็นคุณปู่ยิ้มแย้มท่าทางใจดี ข้างๆ เขาเป็นผู้หญิงผมสีเขียวหลับตาอยู่ นางสวยมาก แต่ไม่ลืมตาเลย
คุณปู่รับข้าไป และข้าก็อาศัยอยู่กับเด็กๆ ในวัยเดียวกันหลายคน มีอาหาร เครื่องนุ่งห่ม และยังได้เรียนสิ่งแปลกๆ มากมาย และบอกว่าจะเลือกคนที่ดีที่สุดในบรรดาพวกเราให้เป็นเทพธิดา
เทพธิดา มันคืออะไรกัน? กินได้หรือไม่? สวมใส่ได้หรือไม่?
ถึงไม่เป็นเทพธิดาก็กินอยู่ที่นี่ได้ มีเสื้อผ้าอุ่นๆใส่ ดังนั้นเทพธิดาจะเป็นอะไรก็ไม่เกี่ยวอะไรกับข้า?
แต่เพื่อเป็นการตอบแทนพวกเขาที่พาข้ามา ข้าจึงยังคงทำงานอย่างหนักเพื่อเรียนรู้สิ่งแปลกๆ เหล่านั้น แค่ไม่สนใจเรื่องเทพธิดาอะไรนั่น
จนกระทั่งวันนั้น ข้าได้พบกับเขา
ตอนนั้นข้าอายุสิบสองปี และเข้าใจทุกอย่างที่ควรรู้แล้ว
ปีนั้นเป็นฤดูใบไม้ผลิ ดอกไม้สีขาวปลิดปลิวไปทั่วท้องฟ้าในสวน
ชายหนุ่มคนหนึ่งยืนตัวตรงใต้ต้นไม้ใหญ่ มีดอกไม้ปลิวอยู่รอบตัวเขา สายตาของเขาเย็นชามาก ราวกับดาบเย็นยะเยือก ราวกับแทงทะลุผู้คนได้ เขายืนอยู่อย่างเงียบงัน ตัวเขามีลมปราณที่ทำให้คนไม่กล้ามอง ทั้งหมดนี้กลับบดบังใบหน้าที่ไม่มีใครเทียบของเขาไม่ได้เลย ดวงตาสีม่วงนั้นเป็นดวงตาแบบไหนกัน มันทำให้คนควบคุมตัวเองไม่ได้เลย แววตาใสกระจ่างแต่ดูลึกล้ำอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ ผมสีเงินของเขาก็พลิ้วไสวไปกับสายลม
เขาคงจะเป็นเทวดาที่ตกลงมาในโลก!
ในขณะนี้ ข้ารู้สึกได้ชัดเจนว่าหัวใจของข้าเต้นเร็วขึ้น สายตาของข้าละไปจากสายตาเขาไม่ได้เลย
ใครกันคือคนที่ไร้ที่ติเช่นนี้?
ทันใดนั้น ข้าก็พบสิ่งแปลกประหลาดเขาอุ้มทารกอยู่ในอ้อมแขนของเขา! เป็นเด็กทารกจริงๆ!
ท่ามกลางสายลม เขาค่อยๆ ก้มหน้าลงและยิ้มให้เด็กน้อยในอ้อมแขนของเขา
ในชั่วพริบตา รอยยิ้มนั้นก็เหมือนกับแสงแดดเย็นชาที่ทำให้น้ำแข็งละลายในทันที
ข้ากุมหน้าอกและจ้องมองเขาที่ไม่ขยับไปไหน
ในเวลานี้ ข้าก็รู้เลยว่าเขาสลักอยู่ในหัวใจของข้าแล้ว และมันจะไม่มีวันถูกลบล้าง
ต่อมาข้าได้รู้ว่าชื่อของเขาคือเหลิ่งหลิงยวิ๋น และต่อมาเขาก็กลายเป็นบุตรแห่งแสง ในเวลาเพียงสามเดือน เขาเอาชนะผู้สมัครทั้งหมดและกลายเป็นบุตรแห่งแสงได้
ข้าอยากอยู่เคียงข้างเขา ข้าคิดว่าเขาก็ส่งยิ้มจางๆ มาให้ข้าเช่นกัน
ข้าจึงเรียนตั้งใจเรียนมาก ตอนนี้ข้ามีเป้าหมายเดียวคือการเอาชนะผู้สมัครคนอื่นและกลายเป็นเทพธิดาแห่งแสงที่ยืนเคียงข้างเขา!
ข้าทำมันสำเร็จแล้ว!
ฮ่าๆ ข้ากลายเป็นเทพธิดาแล้วจริงๆ!
ข้ายืนเคียงข้างเขาได้แล้ว
ข้ารู้ว่าสิ่งที่เขาห่วงใยมากที่สุดคือน้องสาวที่อายุน้อยแต่อ่อนแอของเขา ดังนั้นข้าจึงพยายามดูแลและตามใจนางอย่างเต็มที่ และข้าก็รู้ด้วยว่าเขาเหมือนข้า เขาไม่ใช่ผู้เชื่อในเทพีแห่งแสง ข้าต้องการอยู่รอด ส่วนเขาเข้ามาในวิหารแห่งแสงเพื่อน้องสาวคนเดียวของเขา เมื่อข้ารู้เรื่องนี้ ข้าก็ถอนใจด้วยความยินดี เขาเหมือนกับข้าเลย ไม่สนใจเทพีแห่งแสง
ความสัมพันธ์ของซวนซวนกับข้าเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ และท่าทีของเขาที่มีต่อข้าก็เริ่มเปลี่ยนไป
ข้ามีความสุขมาก มีความสุขจริงๆ
ข้าคิดว่ามันจะเป็นแบบนี้ต่อไป
แต่กลับมีคนอื่นปรากฏตัวขึ้น
แคลร์ ฮิลล์…
การปรากฏตัวของนางทำให้ข้ารู้สึกตระหนก และรบกวนจิตใจข้ามาก
เพราะข้ารู้สึกว่าท่าทีของหลิงยวิ๋นที่มีต่อนางดูเหมือนจะแตกต่างจากคนอื่นๆ เขาดูจะเป็นห่วงนางมากเกินไปหน่อย
มันเกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า ข้ากลัวการที่ผู้หญิงที่ชื่อแคลร์ ค่อยๆ เดินเข้าไปในหัวใจของ หลิงยวิ๋น แต่ข้าก็ทำอะไรไม่ได้
ข้ารู้ว่ายิ่งข้าพุ่งเป้าไปที่นางมากเท่าไหร่ หลิงยวิ๋นก็จะยิ่งเกลียดข้ามากเท่านั้น
แต่ข้าก็มักจะทนไม่ไหว
ทำไม! ทำไมนางถึงต้องปรากฏตัวขึ้น! ทำไม! ถ้าไม่มีนาง หลิงยวิ๋นกับข้าก็จะเป็นแบบนี้ตลอดไป ข้าไม่ได้คาดหวังว่าหลิงยวิ๋นจะชอบข้าหรอก ข้าแค่อยากอยู่เคียงข้างเขาแบบนี้ แค่อยากให้เขายิ้มแบบที่ต่างออกไปจากคนอื่นให้ข้าเห็น ข้าแค่หวังไว้อย่างนั้น!
แต่ แม้สิ่งนี้จะกลายเป็นความเพ้อฝัน
หลิงยวิ๋นก็เป็นเหมือนยาพิษ ข้าก็ยิ่งถลำลึกเข้าไปอีก
เมื่อเห็นเขาห่วงใยนางมากขึ้นเรื่อยๆ หัวใจของข้าก็เจ็บปวดมากขึ้นเรื่อยๆ
ข้ารู้ เขากำลังจะจากข้าไปแล้ว…
ซวนซวนฆ่าตัวตายด้วยการกินยาพิษทำให้หัวใจข้าแทบแหลกสลาย ในขณะนั้น ข้าเข้าใจแล้ว ข้าเข้าใจอย่างลึกซึ้งแล้วว่าข้าสูญเสียหลิงยวิ๋นไปโดยสมบูรณ์แล้ว
ไม่สิ…ข้ายิ้มอย่างขมขื่น ข้าไม่เคยได้ครอบครองเขามาก่อนเลยต่างหาก แล้วจะสูญเสียไปได้อย่างไรล่ะ?
เมื่อเขายืนอยู่ข้างหลังแคลร์และมาที่วิหารแห่งแสงอีกครั้ง ข้ากลับยิ้มอยู่ในใจ
เขามาจริงๆ
ข้าอยากเจอเขาจริงๆ คิดถึงจริงๆ…
ข้ารู้ว่ามีเพียงภายใต้สถานการณ์เช่นนี้เท่านั้นที่ข้าจะได้เจอเขา…
เขายังคงโดดเด่นอยู่เสมอ
ตาสีม่วง ผมสีเงิน…
ข้ายิ้ม อยากจะบอกเขาว่าข้ารักเขา รักเขาตั้งแต่แรกพบ รักเขามานานแล้ว…
แต่จนท้ายที่สุดข้าก็ไม่ได้พูดออกไป
เพราะจู่ๆ ข้าก็รู้ว่าข้าไม่เคยเป็นอะไรในใจของเขาเลย…
ข้ามีความสุขมากที่ได้ตายอยู่ในอ้อมแขนของเขา เพราะมันจะทำให้เขาจดจำข้าได้ แม้ว่าจะเป็นเพียงช่วงเวลานี้ก็ตาม
เท่านั้น ก็เพียงพอแล้ว…
ครั้งหนึ่งข้าเคยเห็นแมลงเม่าบินเข้าหาเปลวไฟท้าทายความตาย ข้าไม่เข้าใจ
ในที่สุดวันนี้ข้าก็เข้าใจแล้ว
ที่แท้หลิงยวิ๋นก็เป็นแสงสว่างนั้นในชีวิตของข้า
แม้ว่าจะถูกทำลายเป็นเถ้าถ่าน ข้าก็ไม่สนใจ…
…………………….
ในวันนั้น ซัมเมอร์นั่งอยู่บนหลังอันกว้างใหญ่ของมังกรดำและบินกลับไปที่เส้นเลือดมังกรพร้อมกับมังกรดำ
“ซัมเมอร์…” เมื่อเข้าสู่เส้นเลือดมังกร เบนก็เอ่ยปากด้วยน้ำเสียงหนักแน่น เสียงของเขาดังก้องราวกับฟ้าร้อง
“หืม?” ซัมเมอร์สงสัย
“ข้าต้องยอมรับว่าเจ้าเป็นขโมยที่มีอำนาจมากที่สุดในโลกเลย” เบนกลับไปเป็นร่างมนุษย์ จากนั้นซัมเมอร์ก็กรีดร้องอย่างตกใจ นางตกลงมาจากกลางอากาศและตกอยู่ในอ้อมกอดอันอบอุ่นด้วยความกลัว
“เจ้าทำอะไรเนี่ย? เจ้าทำให้ข้ากลัวแทบตาย!” ซัมเมอร์ยกกำปั้นเล็กๆ ของนางขึ้นอย่างโกรธจัดและกระหน่ำทุบไป
“ข้ายังพูดไม่จบ” เบนกอดซัมเมอร์ไว้และร่อนลง
“แน่นอนว่าข้าเป็นขโมยที่มีอำนาจมากที่สุดในโลก!” ซัมเมอร์พูดอย่างโกรธเคือง
“ใช่ เจ้าขโมยหัวใจของข้าไป แน่นอนว่าเจ้าต้องเป็นขโมยที่มีอำนาจมากที่สุดในโลกอยู่แล้ว” หลังจากที่เบนลงถึงพื้น เขาก็หันไปสบตาซัมเมอร์ด้วยรอยยิ้มร้ายบนใบหน้าของเขา
“ห้ะ?” ซัมเมอร์ยังสับสนอยู่ ริมฝีปากที่อบอุ่นและชุ่มชื้นของเบนก็แนบเข้ากับริมฝีปากของซัมเมอร์แล้ว ซัมเมอร์มองภาพที่อยู่ตรงหน้าตาโต ตกตะลึงไปชั่วขณะ
“คนโง่ จูบก็หลับตาสิ” เบนลืมตาขึ้นและเห็นว่าซัมเมอร์กำลังลืมตาตะลึงก็กระซิบอย่างเคืองๆ
“หือ เจ้ารู้ได้อย่างไร?” ซัมเมอร์ถามอย่างโง่เขลาด้วยดวงตาเบิกกว้าง
“ข้าอ่านเจอในหนังสือมนุษย์ เร็วเข้า หลับตาซะ” เบนพูดอย่างหมดความอดทน
ซัมเมอร์หลับตาลงอย่างรวดเร็ว และริมฝีปากของเบนก็แนบมาอีกครั้ง ทั้งสองแสดงความรักกันอยู่ที่ทางเข้าของเส้นทางมังกร
“ดูสิ ซัมเมอร์ นี่คือวังและสวนที่ข้าสร้างมาเพื่อเจ้าโดยเฉพาะเลย” เบนจับมือซัมเมอร์และชี้ไปที่วังสีขาวงดงามตรงหน้าเขาที่มีดอกไม้บานสะพรั่งในสวนตลอดทั้งปี
ซัมเมอร์ดูประหลาดใจกับวังตรงหน้าและสวนสวยรอบๆ น้ำพุ ทะเลสาบสีเขียว และต้นไม้เขียวขจี ทุกอย่างดูสวยงามมาก ซัมเมอร์ปล่อยมือของเบนและเดินตรงเข้าไปอย่างมีความสุข จากนั้นเบนก็ตามไปด้วยรอยยิ้ม
พื้นดิน เสา ชายคาที่เป็นหยกขาว…ทุกอย่างดูสะอาดและงดงามมาก ซัมเมอร์เดินขึ้นบันไดและเดินไปตามทางเดินยาว วิ่งไปที่น้ำ ยื่นมือออกไปแตะผิวน้ำเบาๆ จนเป็นคลื่นน้ำ
“เจ้าชอบหรือไม่?” เบนเดินไปหาซัมเมอร์และถามด้วยรอยยิ้ม
“ชอบ” ซัมเมอร์พยักหน้าหนักๆ
“ต่อจากนี้ไปก็อยู่ที่นี่กับข้านะ เมื่อใดก็ตามที่เจ้าต้องการไปยังโลกมนุษย์ ข้าจะไปกับเจ้า ไปได้ทุกเมื่อเลย” เบนยิ้ม แต่แววตากลับดูหลงใหล
YOU MAY ALSO LIKE
