เสน่ห์คมดาบ - ตอนที่ 366
“แม่ เกิดอะไรขึ้น? ทำไมทุกคนถึงนอนราบไปกับพื้นไม่ขยับเลยล่ะ? พระอาทิตย์ตกดินแล้วนะ อาบแดดไม่ได้แล้ว” เสียงของข้าเป็นเพียงแค่เสียงแมวร้อง แต่แม่เข้าใจ
“ลูก…ต่อไปนี้แม่คงอยู่ข้างกายกับเจ้าไม่ได้แล้ว เจ้าไม่ต้องพูดอะไร ฟังแม่นะ เจ้าต้องจำสิ่งที่ข้าพูดวันนี้ทั้งหมดเอาไว้” เสียงของแม่เบามาก แต่มีความรู้สึกบางอย่างที่อธิบายไม่ได้ ข้าพยักหน้ารอฟังคำพูดของแม่
“วันนี้ เผ่าแมวล่าสมบัติของเราถูกมนุษย์โจมตี มนุษย์ที่โลภนั้นโหดเหี้ยมและใจร้ายมาก พวกเขากำจัดพวกเราทั้งหมดและเอาพี่ชายกับพี่สาวของเจ้าไป พวกเขาคิดว่าเหลือแมวล่าสมบัติเพียงคู่สุดท้ายในโลกนี้แล้ว ดังนั้นพวกเขาจึงฆ่าพวกเรา เจ้าต้องจำไว้และใช้ชีวิตต่อไปให้ดี อาเป่า เจ้าต้องฝึกฝนนะ เจ้าต้องเข้มแข็งและต้องล้างแค้นให้พวกเรา ต้องช่วยชีวิตพี่ชายและพี่สาวของเจ้าออกมาให้ได้…” แม่พูดอย่างรวดเร็วโดยไม่หยุดเลย
ข้าเองก็เข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง
“อาเป่า แม่กำลังจะตายแล้ว…พ่อของเจ้ากำลังยิ้มให้แม่ แม่ต้องไปแล้ว” รอยยิ้มแปลกๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของแม่
ไป? จะไปที่ไหน?
แม่จะทิ้งข้าไปหรือ?
ไม่นะ แม่! แม่จะไปไหน? เอาอาเป่าไปด้วยสิ!
แม่ไม่สนใจข้าแล้ว นางหลับตาลงและไม่ลืมตาขึ้นมาอีกเลย จากนั้นร่างมนุษย์ของนางก็ค่อยๆ กลับกลายเป็นร่างเดิม ขนสีขาวขาดรุ่งริ่งเต็มไปด้วยเลือด ร่างของทุกคนในเผ่าก็ค่อยๆ กลายเป็นร่างดั้งเดิม ร่างของพวกเขาทั้งหมดเต็มไปด้วยเลือด และพวกเขาไม่เคลื่อนไหวใดๆ แล้ว พี่ชายและพี่สาวของข้าก็หายไปแล้ว!
ทำไมกัน?
แม่ตายแล้วหรือ?
ตาย?
ทั้งเผ่าตายกันหมดแล้ว?
ตายหมายความว่าอะไร?
ก็คือไม่สนใจข้าอีกต่อไปแล้วหรือ?
เลย์แลนด์ล่ะ? คนน่ารังเกียจคนนั้นล่ะ? ก็ยังนอนอยู่อย่างนั้นพร้อมกับเลือดทั่วร่าง ไม่สนใจข้าอีกต่อไปแล้วหรือ? ไม่หัวเราะเยาะที่ข้าไม่อาบน้ำอีกแล้วหรือ? แบบนี้ดูเหมือนจะดีนะ แต่ทำไมตาของข้ามันถึงพร่าเลือนจัง เหตุใดข้าจึงมองภาพตรงหน้านี้ไม่ชัดเลย?
เลย์แลนด์จะไม่แย่งของอร่อยของข้าอีกต่อไปแล้ว จะไม่หัวเราะเยาะที่ข้าไม่อาบน้ำอีกแล้ว จะไม่พาข้าไปดูผีเสื้ออีกแล้ว…
ไม่มีอีกต่อไปแล้ว…
เหมียว…
เกลียด! ไม่เอา! อย่าเมินข้านะ!
แม่ เลย์แลนด์!
เลย์แลนด์ ข้าถือว่าเจ้าเป็นพี่สาวของข้ามาตลอดเลยนะ อย่าเมินข้าสิ ข้าจะยอมแบ่งของอร่อยครึ่งหนึ่งของข้าให้เลยนะ ข้าจะอาบน้ำอย่างเชื่อฟัง และข้าก็จะไปดูผีเสื้อกับเจ้าด้วย
ข้าเหยียดอุ้งเท้าออกไปสะกิดเลย์แลนด์อย่างแรง แต่ร่างกายของเลย์แลนด์กลับเย็นไปหมด
นางจะไม่คุยกับข้าอีกต่อไปแล้ว…
ทุกคนเมินข้าไปหมดแล้ว…
ข้ายืนอยู่บนแท่นสูงใจกลางหุบเขา นั่งอยู่ตรงนั้น มองดูแถบสีแดง และทุกคนก็ไม่ขยับเลย…
ฟ้ามืดแล้ว
ฝนก็ตก
หนาวจังเลย…
สีแดงค่อยๆ หายไปและแทนไปด้วยสีดำ
พ่อ แม่ เลย์แลนด์…
ฟ้าสว่างแล้ว
แดดก็ออกแล้ว แต่ทำไมยังหนาวมากอยู่เลยนะ
ไม่อยากขยับ ไม่อยากไปไหน ไม่อยากกินอะไรทั้งนั้นด้วย
แค่อยากนั่งเฝ้าแม่กับทุกคน บางที สักวันหนึ่งพวกเขาอาจะตื่นขึ้นมาก็ได้ใช่หรือไม่? บางทีพวกเขาอาจจะแค่ล้อข้าเล่น?
บางทีแม่ของข้าอาจจะลุกขึ้นมากอดข้า เกาคางและอุ้มข้าไปอาบแดด เลย์แลนด์ผู้น่ารังเกียจคนนั้นอาจหยิบของอร่อยจากพ่อมาอวดข้าก็ได้!
ฟ้ามืดอีกครั้งแล้วก็สว่างอีกครั้ง
แต่แม่ของข้าก็ไม่ตื่นขึ้นมาเลย เลย์แลนด์เองก็เช่นกัน พ่อและทุกคนในเผ่าก็ไม่มี พี่ชายกับพี่สาวก็ไม่กลับมาด้วย
จนกระทั่งวันหนึ่ง ร่างกายของแม่และคนอื่นๆ มีกลิ่นแปลกๆ แล้วร่างกายของพวกเขาค่อยๆ หายไป ข้าจึงเข้าใจได้ในที่สุด
พวกเขาทิ้งข้าไปแล้วจริงๆ และจะไม่สนใจข้าอีกต่อไปแล้ว
เหมียว
ทำไมกันนะ?
ทั้งหมดนี้มันทำไมกัน?
ในหุบเขานั้นมีเพียงเสียงร้องของข้าเท่านั้น ข้าร้องออกไปอย่างเต็มที่ ข้าก็ไม่รู้ว่าข้าจะพูดอะไร เสียงที่กรีดร้องนั้นเจ็บปวดมาก จนในที่สุดก็ร้องไม่ออกแล้ว
ข้ารู้เพียงว่าที่แห่งนี้เหลือเพียงแต่ตัวข้าเองเท่านั้น
ข้านอนเงียบๆ อยู่บนแท่นสูงใจกลางหุบเขา และมองดูทุกสิ่งด้านล่างนั้น
หากแค่นอนอยู่แบบนี้ สักวันแม่จะมาพาข้าไปใช่หรือไม่?
แต่ข้าไม่ได้รอให้แม่มาหรอก
สิ่งที่ข้ารอคือมนุษย์!
เวียนหัวจัง…
หิวจัง หนาวด้วย…
ทุกสิ่งรอบตัวกลายเป็นภาพเบลอไปหมด
“นายท่าน พวกเรามาช้าไปแล้ว” ในเวลานี้มีเสียงหนึ่งดังเข้ามาอย่างแผ่วเบา
ลมหายใจประหลาด!
มนุษย์!
นี่มันมนุษย์ที่น่ารังเกียจ!
มนุษย์ที่ฆ่าแม่ของข้า มนุษย์ที่ฆ่าเผ่าของข้า! มนุษย์ที่โลภและชั่วร้าย! แถมยังพาพี่ชายและพี่สาวของข้าไปด้วย!
ข้าจะฆ่าพวกเจ้า! จะฆ่าพวกเจ้า! อ๊าก!
ข้ายืนขึ้นทันทีและมองไปยังคนที่กำลังมา ชายที่เดินอยู่ข้างหน้าสวมชุดสีขาวเหมือนกับเสื้อผ้าที่แม่ของข้าใส่ มันเป็นสีขาวล้วนเลย
“นายท่าน พวกเรามาช้าไป ช้าเกินไปแล้ว…”
“น่ารังเกียจจริงๆ! ฆ่าไปหมดเลย! โหดร้ายเกินไปแล้ว!”
“เกินไปแล้ว! ปล่อยไอ้พวกนี้ไปไม่ได้เด็ดขาด!”
“นายท่าน ดูนั่นสิ มีลูกแมวอยู่หนึ่งตัว!”
ข้าปวดหัวจังเลย! พวกมนุษย์พูดบ้าอะไรกัน! ไปตายซะ! ข้าจะล้างแค้นให้แม่และทุกคน!
แก้แค้น! แก้แค้น! มีเพียงความคิดเดียวในใจของข้า! ข้าต้องแก้แค้น! ต้องฆ่าพวกมนุษย์ที่น่ารังเกียจพวกนี้!
เหมียว…
ทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้ากลายเป็นสีแดงอีกครั้ง ในสายตาของข้า คนพวกนี้ดูตัวเล็กมาก ฮึ! ก็ดีเลย ข้าจะฉีกคนพวกนี้ออกเป็นชิ้นๆ เลย
แต่ทำไมปวดหัวจังนะ? อีกอย่าง เหมือนตัวข้าจะลอยไปเลย…
“แย่แล้ว นายท่าน ลูกแมวตัวนี้ดูจะหงุดหงิดมากเกินไปนะ”
“พลังชั่วร้าย” น้ำเสียงเย็นชาพูด
ไปตายให้หมด…
ข้าโบกอุ้งมืออย่างแรงและคว้าชายชุดขาวที่ยืนอยู่ข้างหน้าสุด
แต่ตรงหน้าข้ากลับไม่มีอะไรเลย
เวียนหัวจัง…
ตรงหน้านี้มืดจังเลย…
แม่ แม่อยู่ที่ไหน? ข้ากลัว มันมืดแล้วก็หนาวมากด้วย
พ่อ พ่ออยู่ที่ไหน? เลย์แลนด์ พี่ชาย พี่สาว…
ฮือๆๆ…อาเป่ากลัวมาก…
หือ นั่นคืออะไร หอมจัง
“เจ้าโง่ มันจะต้องกินของข้าแน่นอน ไม่ใช่ของเจ้า!”
“ไร้สาระ แมวก็ต้องกินปลาสิ ปลาย่างของข้าอร่อยขนาดนี้ มันจะต้องชอบแน่”
“โง่ เจ้าคิดว่าแมวล่าสมบัติเป็นแมวธรรมดาหรือ?”
“แล้วมันชอบกินอะไรล่ะ?”
“นี่ เนื้อย่าง เจ้าไปเอาผลไม้มาหั่นเป็นชิ้นๆ ไป”
หนวกหูเหลือเกิน เสียงนั้นช่างดังเหลือเกิน น่ารำคาญชะมัด!
แต่ว่ากลิ่นนี้หอมมากเลย
ข้าเหลือบตามองไป
สิ่งที่เห็นทำให้ข้าตกใจมาก!
มนุษย์!
เหมียว!
มนุษย์ที่น่ารังเกียจ!
ไปตายซะ! ข้าเหยียดอุ้งเท้าออกไปใส่ผู้ชายที่อยู่ข้างหน้าข้า
มือของผู้ชายคนนั้นถูกข้าข่วนเลือดไหลทันที จากนั้นก็กระโดดด้วยความเจ็บปวด
หึๆ! รู้แล้วใช่หรือไม่ว่าแมวอย่างข้าเก่งแค่ไหน? ข้าจะข่วนเจ้าให้ตายเลย!
ข้ากระโดดขึ้น แต่ข้าก็เริ่มเวียนหัวและร่างกายก็ตกลงมาอย่างแรงอีกครั้ง ข้าล้มลงไป โชคดีที่สิ่งที่อยู่ข้างใต้นั้นนิ่มมาก ที่นี่คือที่ไหน? เตียงใหญ่ขนาดนี้เลยหรือ??
เกิดอะไรขึ้น?
“ไม่เป็นไรใช่หรือไม่?” เสียงของหญิงสาวดังมาก
“ไม่เป็นไร เจ็บนิดหน่อย” เสียงผู้ชายตอบ!
“โง่ ข้าไม่ได้ถามเจ้า ข้าถามว่าลูกแมวเป็นอย่างไรบ้าง!”
“อ๊ะ! เจ้า! มันก็แค่หิวจนเป็นแบบนี้ เจ้าเป็นห่วงมันแทนที่จะเป็นห่วงข้าเฮ้อ เศร้าจังเลย”
“ไปตายซะไป เจ้ามันแข็งแกร่งอย่างกับหมู ลูกแมวนี่น่าสงสารมาก ไม่ได้กินมาหลายวันแล้ว มันคงจะหิวจนแย่”
เสียงดังจริงๆ!
เวียนหัวอีกแล้ว หรือว่าข้าจะหิวจนเป็นแบบนี้จริงๆ?
“ลูกแมว มาเถอะ มากินอะไรหน่อย” เสียงผู้หญิงบ่นนั้นทำให้ข้ายิ่งปวดหัว
“มากินสักหน่อยเถอะ เราไม่ใช่คนเลวนะ เราไม่ใช่พวกเดียวกับพวกที่ฆ่าครอบครัวเจ้า ไม่ต้องห่วง เราเป็นคนดีจริงๆ เราจะไม่ทำร้ายเจ้า” ผู้หญิงคนนั้นเริ่มพูดมากขึ้น เสียงนั้นก็รบกวนมากขึ้น ข้าไม่อยากให้นางมาแตะต้องตัวข้าเลย ข้าเลยถอยกลับอย่างแรง
“จริงๆ เลย เจ้าแมวน้อย มากินอะไรหน่อยเถอะ เจ้าไม่ได้กินอะไรมาหลายวันแล้ว ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปเจ้าจะอดตายแน่ๆ” ชายคนนี้ก็น่ารังเกียจมาก
อย่ากินของจากคนแปลกหน้า! แม้ว่าสิ่งเหล่านี้จะดูน่าอร่อยมากก็ตาม!
พวกเขาเป็นมนุษย์นะ! พวกเขาเป็นมนุษย์ที่โหดร้ายและน่ากลัว!
อย่ามาแตะต้องข้า! พวกมนุษย์ รอให้พลังของข้าฟื้นขึ้นมาก่อนเถอะ ข้าจะฉีกพวกเจ้าออกเป็นชิ้นๆเลย!
“จะทำอย่างไรดีล่ะ? มันดูจะเป็นศัตรูกับเรามากเลย”
“ไร้สาระน่า ถ้าเผ่าของเจ้าถูกมนุษย์กำจัดหมดในชั่วข้ามคืน เจ้าจะมีเมตตาต่อศัตรูของเจ้าหรือไม่?”
พูดถึงอะไร?
ไม่เข้าใจเลย
แต่ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่ได้ฆ่าแม่กับทุกคนนะ?
แต่! พวกเขาเป็นมนุษย์ เป็นมนุษย์! มนุษย์เป็นศัตรูของข้า!
เหมียว หากเข้ามาใกล้อีก ข้าจะฆ่าพวกเจ้า!
เสียงเปิดประตูดังขึ้น สองคนที่อยู่หน้าเตียงมองไปทางประตู ข้าเลยฉวยโอกาสมุดไปในผ้าห่ม
“เกิดอะไรขึ้น?” เสียงที่เย็นชาอีกแล้ว แต่ก็เพราะกว่าเสียงของพ่อเสียอีก อ๊ะ! ข้ากำลังพูดถึงอะไร? ข้าเปรียบเทียบมนุษย์บ้านี่กับพ่อของข้าได้อย่างไรกัน?
“นายท่าน ลูกแมวไม่กินอะไรเลย” ทำไมเสียงผู้หญิงคนนี้จึงเป็นแบบนั้นล่ะ? ข้าไม่ได้ข่วนมือนางเสียหน่อย
“อย่างนั้นหรือ เดี๋ยวข้าเอง” เสียงเย็นชานั้นเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ
อ๊า! ผ้าห่มถูกยกขึ้น
ผู้ชายคนนี้น่ารำคาญมาก!
อย่าคิดว่าเจ้าหล่อกว่าพ่อข้าแล้วข้าจะไม่กัดเจ้านะ! หึ!
เหมียว! ข้าพุ่งไปข้างหน้าและกัดไหล่ของชายผู้นี้อย่างแรงจนเลือดเหนียวร้อนออกมาจากปากของข้า หึๆ! กลัวล่ะสิ?
“นายท่าน!”
“นายท่าน!”
สองคนนี้เสียงนี้ดังอีกแล้ว
“ไม่เป็นไร” น้ำเสียงเย็นชาตอบกลับไปเช่นนี้ ข้ากัดเขาแรงขนาดนี้เขาไม่เจ็บเลยหรือ?
“เอาละ เจ้าแมวน้อย ไม่เป็นไรแล้วนะ ตอนนี้เจ้าปลอดภัยแล้ว ข้าจะไม่ทำร้ายเจ้า แม่ของเจ้าต้องอยากให้เจ้ามีชีวิตอยู่ใช่หรือไม่?” เสียงเย็นชาพูดเบาๆ แต่กลับให้ความรู้สึกเหมือนกับพ่อเลย
YOU MAY ALSO LIKE
