เสน่ห์คมดาบ - ตอนที่ 368
แต่ต้องรอให้ข้าพูดได้ก่อนข้าถึงจะบอกเจ้าได้ ข้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะพูดได้เมื่อไหร่ โง่จริง ข้าเขียนได้นี่ แม่สอนข้าไว้ แม้ว่าข้าจะไม่รู้คำศัพท์มากนัก แต่ข้ารู้ชื่อตัวเอง!
ข้าผละออกจากอ้อมกอดของโพ่เทียน ไปนอนบนขอบ จุ่มอุ้งเท้าลงในน้ำและเริ่มลากไปมาบนพื้น อา…เป่า…อื้ม แม้ว่าจะดูน่าเกลียดไปหน่อย แต่ก็น่าจะอ่านออกนะ?
“เจ้าชื่ออาเป่าหรือ? อาเป่า?” โพ่เทียนดูมีความสุขมาก ทำไมเขาถึงมีความสุขนักล่ะ? หัวเราะเยาะที่ข้าเขียนน่าเกลียดหรือ? ไม่น่าจะใช่นะ โพ่เทียนเป็นคนดีจะตาย
ข้าพยักหน้าและใช้อุ้งเท้าตีที่พื้น ใช่ ข้าชื่ออาเป่า โพ่เทียน เจ้าฉลาดมาก อ่านที่ข้าเขียนได้อย่างรวดเร็วเลย แม่ของข้าใช้เวลานานกว่าจะอ่านได้ครึ่งหนึ่ง แต่เจ้าอ่านได้หมดเลย!
“อาเป่า อาเป่า” โพ่เทียนเรียกเบาๆ และเข้ามากอดข้า เหมียว ข้าชอบที่โพ่เทียนกอดข้า มันอบอุ่นและให้ความรู้สึกปลอดภัยมาก
เขาเริ่มอาบน้ำให้ข้า มันสบายมากเลย และมือของเขาก็อบอุ่นมาก ลืมมันไปเถอะที่แม่ของข้าบอกว่าไม่ให้อาบน้ำกับผู้ชาย ข้าจะคิดว่าข้าไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน ไม่อย่างนั้นก็แค่แต่งงานกับเขาในอนาคต แบบนั้นก็ไม่ต้องกังวลว่าคนอื่นจะหัวเราะเยาะที่เขาอาบน้ำให้ข้าแล้ว แต่แม่ไม่ได้บอกข้าว่าแต่งงานคือต้องทำอย่างไร
เหมียว สบายมาก ล้างตรงนี้ด้วย ข้ายกอุ้งเท้าหน้าของข้า ตรงนี้ด้วย ข้ายกหางขึ้น
สบายมากเลย โพ่เทียนอาบน้ำให้ข้าสบายมาก เอาละ ต่อไปข้าจะไม่ขัดที่เขาจะอาบน้ำให้ข้าแล้ว! ถึงอย่างไรข้าก็วางแผนที่จะแต่งงานกับเขาอยู่แล้ว แบบนี้แม่ก็จะไม่ตำหนิข้าแล้วสินะ
อาบน้ำเสร็จแล้ว โพ่เทียนก็หาผ้าขาวมาเช็ดตัวให้ข้า
ตอนนี้ทำอะไรอยู่? อืม ไปดูหน่อยว่าที่นี่คือที่ไหน ไม่รอให้โพ่เทียนแต่งตัวเสร็จ ข้าก็รีบวิ่งออกไปทันที
ว้าว! สถานที่นี้ใหญ่มาก เสาก็สูง ทางเดินยาว สวนขนาดใหญ่ และมีผีเสื้อมากมายด้วย!
เหมียว ผีเสื้อหลากสีสัน! ข้าจะไปจับพวกเจ้า
“อาเป่า ช้าๆ หน่อย” โพ่เทียนพิงเสาที่ทางเดินและมองมาที่ข้า เหมียว โพ่เทียน ข้าจะจับผีเสื้อแสนสวยให้เจ้า
“ว้าว เจ้าแมวน่ารักจริงๆ มาจากไหนน่ะ!” เสียงแหลมจนเกือบทำให้หูของข้าหนวกเลย
จากนั้นก็มีกลิ่นแปลกๆ มาและมือคู่หนึ่งที่มีเล็บยาวสีแดงก็ยื่นมาหาข้า! น่ากลัวมาก!
เหมียว! ข้าร้องและรีบวิ่งไปหาโพ่เทียน อ้อมแขนของโพ่เทียนปลอดภัยและอบอุ่นที่สุด คนนี้คือใครกัน? ข้ายื่นหัวมองออกไปอย่างระมัดระวัง
“พี่โพ่เทียน นี่คือลูกแมวที่พี่บอกใช่หรือไม่? น่ารักจังเลย ข้าขออุ้มหน่อยได้หรือไม่?” มือที่น่ากลัวยื่นออกมาอีกครั้ง เล็บสีแดงและยาวช่างน่ากลัวจริงๆ และเสียงนี้ทำไมมันทำให้ข้ารู้สึกอึดอัดในท้องของข้ากันนะ หรือว่าตอนเช้าข้ากินมากเกินไป? เช่นนั้นต่อไปกินน้อยหน่อยดีกว่า
“คุณหนูวินนี่ ดูเหมือนว่าอาเป่าของข้าจะกลัวเจ้านิดหน่อยนะ อย่าเพิ่งเลยดีกว่า” ข้าหายใจไม่ออกเล็กน้อย แต่โพ่เทียนดูเหมือนจะไม่ชอบคนคนนี้นะ ผู้หญิงคนนี้หน้าตาดี แต่ปากนางแดงมาก
“อาเป่า นางชื่ออาเป่าสินะ น่ารักจังเลย พี่โพ่เทียน พ่อของข้าขอให้เอาจดหมายมาส่งให้พี่” ผู้หญิงที่ชื่อวินนี่ยื่นจดหมายให้ โพ่เทียนได้รับจดหมายมาแต่ยังไม่อ่านทันที เขาแค่พูดกับนางอย่างเรียบเฉยเท่านั้น
“ลีน่า เจ้าพาคุณหนูวินนี่ไปพักผ่อนก่อน ข้ามีเรื่องต้องไปจัดการ” ตอนนี้โพ่เทียนดูเย็นชามาก ดูเหมือนคนละคนกับก่อนหน้านี้เลย นี่มันเกิดอะไรขึ้น?
“ค่ะ นายท่าน” ลีน่าโค้งและหันไปหาวินนี่ด้วยท่าทางยินดี “คุณหนูวินนี่ เชิญทางนี้ค่ะ”
“พี่โพ่เทียน…” วินนี่ดูเหมือนอยากจะพูดอะไร แต่ข้าก็ได้ยินไม่ชัด โพ่เทียนอุ้มข้าและเดินไปเร็วมาก ปล่อยวินนี่อยู่ที่ทางเดินนั้น
บริเวณโดยรอบเงียบลงมาก และลมก็พัดมาอย่างแผ่วเบา
ที่นี่ที่ไหน? ข้าโผล่หัวออกมาจากอ้อมแขนของโพ่เทียน มีทะเลสาบอยู่ข้างหน้า และต้นไม้สีเขียวรอบๆ ก็สะท้อนอยู่ในน้ำ สวยงามมากเลย มีดอกไม้หลากหลายด้วย
เหมียว ข้าอยากลงไปดู
แต่โพ่เทียนกอดข้าแน่นมากแล้วนั่งบนก้อนหินก้อนใหญ่ไปแบบนี้
“อาเป่า…” ทำไมเสียงโพ่เทียนแปลกๆ ไปล่ะ?
เหมียว โพ่เทียนเป็นอะไรไป?
“อาเป่า ทำไมจิตใจมนุษย์ถึงซับซ้อนนักนะ? สกปรกขนาดนั้นเลย?” ใบหน้าของโพ่เทียนดูไม่ดีเลยและข้าก็ไม่เข้าใจสิ่งที่เขาพูดด้วย
แต่ข้ารู้ว่าโพ่เทียนไม่มีความสุข ตอนนี้โพ่เทียนไม่มีความสุขเลย
ข้าควรทำอย่างไรดี? ต้องทำอย่างไรโพ่เทียนถึงจะมีความสุข? เครียดจริงๆ ข้าจะทำอย่างไรให้โพ่เทียนมีความสุขนะ?
จริงสิ! แม่เคยบอกไว้ว่ามนุษย์ชอบสิ่งเหล่านั้นมาก สิ่งเหล่านั้นที่เราอาศัยสัญชาตญาณในการค้นหา มันเป็นสิ่งที่มนุษย์เรียกว่าเป็นสมบัติ สิ่งเหล่านั้นมีกลิ่นที่ดี
ข้าจะช่วยโพ่เทียนหามัน โพ่เทียนจะได้ไม่อารมณ์เสีย
อื้ม! ต้องรีบเลย ข้าดมกลิ่นในอากาศ ดม ดมแล้วก็ดม
ฮ่าๆ ทางนี้ ทางนี้มีกลิ่นดี ต้องเป็นสมบัติแน่ๆ
“อาเป่า เจ้ากำลังทำอะไร?” น้ำเสียงของโพ่เทียนเต็มไปด้วยความสงสัย เขาขมวดคิ้วในขณะที่มองการเคลื่อนไหวของข้า ข้าไม่สนใจเขา แต่นอนไปบนพื้นและพยายามหาที่มาของกลิ่นนี้
อยู่ข้างหน้าไม่ไกลนี่เอง ดีจริงๆ เหอะๆ ข้าไปเอามาดีกว่า
เหมียว รออยู่นี่นะโพ่เทียน ข้าไปแล้วเดี๋ยวมา ข้าใช้อุ้งเท้าบอก หวังว่าโพ่เทียนจะเข้าใจสิ่งที่ข้าจะบอกนะ แต่โพ่เทียนก็ยังคงมองมาที่ข้าอย่างสงสัยอยู่
เฮ้อ ไม่เป็นไร ไปเอาของก่อน ข้าวิ่งตรงไปข้างหน้า ตรงไปเรื่อยๆ โพ่เทียนรีบวิ่งไล่ตามมา ดูเหมือนเขาจะกังวลมาก ”อาเป่า เจ้าจะไปไหน เกิดอะไรขึ้น?”
เดี๋ยวเจ้าก็จะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แค่ตรงใต้หินข้างหน้านี้เองข้าสัมผัสได้
อยู่ตรงนี้ ใต้หินก้อนนี้
ฮึบๆ ข้าผลัก หินก้อนนี้ดูไม่ใหญ่นักแต่ทำไมมันหนักจัง? ข้าผลักมันไม่ไหว เหมียวๆ ทำอย่างไรดี? ถ้าโพ่เทียนไม่ได้สมบัติข้างใต้นี้ เขาก็จะทุกข์ตลอด ข้าไม่อยากเห็นเขาไม่มีความสุข
“เจ้าจะผลักหินก้อนนี้ออกไปหรือ?” โพ่เทียนย่อลงข้างหน้าแล้วถามข้า
เหมียว! ข้าพยักหน้า ใช่ ข้าจะผลักหินออกไปเพื่อเอาของที่อยู่ข้างใต้นี้
โพ่เทียนยื่นมือออกมาช่วยข้ายกก้อนหินขึ้น ข้าก็รีบเข้าไปทันที ว้าว มันเป็นหินสีแดง มีขนาดเล็กแต่เงางาม ข้าเคยเห็นสิ่งนี้ บางคนก็มีสิ่งนี้อยู่ในบ้าน ดูเหมือนจะเรียกว่าทับทิมนะ? มนุษย์จะชอบสิ่งนี้ใช่หรือไม่?
อยู่นี่ไง โพ่เทียน อยู่นี่ไง! ข้าหยิบหินสีแดงก้อนเล็กๆ ออกมาด้วยอุ้งเท้าและวางมันไว้ตรงหน้าโพ่เทียน
สมบัตินี้ให้เจ้า โพ่เทียน อย่าเศร้าไปเลย ข้าไม่อยากเห็นเจ้าไม่มีความสุข
“ให้ข้าหรือ?” โพ่เทียนมองหินบนอุ้งเท้าของข้าด้วยความประหลาดใจ
เหมียว แน่นอนสิ ให้เจ้า ข้าพยักหน้าอย่างจริงจัง ท่านี้ไม่สบายเลย ยืนด้วยเท้าหลังสองข้างและเขย่งเท้าหน้าจับหินสีแดงนี้ไว้ รีบรับไปเร็วๆ สิโพ่เทียน ใจจะขาดอยู่แล้ว
ในที่สุด โพ่เทียนก็รับมันไปและจากนั้นก็มีรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา ฮ่าๆ โพ่เทียนหัวเราะ โพ่เทียนหัวเราะแล้ว! ในที่สุด โพ่เทียนก็ไม่เศร้าแล้ว เมื่อเห็นโพ่เทียนยิ้ม ข้าก็มีความสุขเช่นกัน ข้ากระโดดไปรอบๆ เขา ข้าแค่ชอบเห็นโพ่เทียนยิ้ม
แต่โพ่เทียนก็กอดข้าไว้ในอ้อมแขนของเขาแน่นทันที เหมียว อึดอัด ไม่สบายเลย
“อาเป่า เจ้าจะอยู่กับข้าเสมอใช่หรือไม่?” ใบหน้ารูปงามของโพ่เทียนอยู่ตรงหน้า ดวงตาของเขาชัดเจนและสวยงามมาก
หืม? อยู่กับเจ้าเสมอ?
ได้สิ! ข้าจะอยู่กับเจ้าเสมอ แต่เจ้าต้องช่วยข้าอาบน้ำ เจ้าต้องให้อาหารอร่อยกันข้า อีกอย่าง ข้าจะแต่งงานกับเจ้า! รู้หรือไม่? ไม่อย่างนั้นข้าก็จะไม่อยู่กับเจ้า!
ข้าใช้อุ้งเท้าแสดงท่าทางและพยักหน้าไปด้วย แต่โพ่เทียนกลับดีใจมากจนรัดคอข้าเกือบหายใจไม่ออก
ทำไมเจ้าถึงมีความสุข? เจ้าเข้าใจที่ข้าจะบอกหรือ? เจ้ามีความสุขแต่รัดคอข้าจะตายแล้ว! รีบปล่อยข้าได้แล้ว เหมียว!
“อาเป่า ข้าจะรับอัญมณีนี้ไว้ สิ่งนี้ข้าให้เจ้า เจ้าก็ต้องเก็บมันไว้นะ อย่าทำหายรู้หรือไม่?” ทันใดนั้นวงกลมสีทองที่สวยงามก็ปรากฏขึ้นในมือของโพ่เทียน ลวดลายบนนั้นแปลกมาก แต่ก็สวยงาม โพ่เทียนใส่มันไว้ในคอของข้า มันใหญ่มาก ข้าจะทำมันหายหรือไม่? เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ วงกลมสีทองที่สวยงามนี้ก็หดตัวลงโดยอัตโนมัติและพอดีกับคอของข้าเลย ไม่หลวมหรือแน่นเกินไป
เหมียว? ดูดีหรือไม่? ข้าใส่อันนี้แล้วสวยหรือไม่? ข้าโยกหัวและถามโพ่เทียน แต่โพ่เทียนก็แค่หัวเราะเท่านั้น
จริงๆ เลย ข้าไปดูที่ทะเลสาบเองก็ได้ ข้านอนลงบนฝั่งของทะเลสาบอย่างระมัดระวังและมองไปที่น้ำ หากตกลงไปนี่ไม่สนุกแน่ ถึงจะทนอาบน้ำได้ แต่ก็ไม่ได้ชอบน้ำนะ โดยเฉพาะน้ำเย็น!
ภาพของข้าสะท้อนบนทะเลสาบ อืม ขนสีขาว วงแหวนสีทองที่คอสวยจริงๆ ลวดลายที่อยู่บนนั้นเหมือนจะมีพลังบางอย่างแผ่ออกมานะ มันมีกลิ่นอายจางๆ ที่มองไม่เห็นหากไม่ได้มองใกล้ๆ นี่คืออะไรกัน?
“เมื่อเจ้าตกอยู่ในอันตราย แค่เรียกข้า แล้วข้าจะไปช่วยเจ้าอย่างแน่นอน วงกลมมิติโพ่นี้จะพาข้าไปหาเจ้า” โพ่เทียนอุ้มข้าขึ้นมา
อะไรนะ? วงกลมนี้มีพลังขนาดนั้นเลย? แถมยังมีชื่อที่ซับซ้อนเช่นนี้อีก วงกลมมิติ? วงกลมมิติโพ่? ซับซ้อนมาก แค่วงกลมแล้วกัน
เหมียว! แต่ข้าชอบวงกลมนี้มาก เหอะๆ นี่คือของขวัญที่โพ่เทียนให้ข้า ข้าจะใส่มันตลอดเวลาและจะไม่ถอดเลย
“เอาละ อาเป่า เรากลับกันเถอะ คืนนี้จะมีคนน่ารังเกียจมา” น้ำเสียงของโพ่เทียนดูจนใจ
คนที่น่ารังเกียจ? หมายถึงวินนี่หรือ? นางมาอยู่ที่นี่แล้วไม่ใช่หรือ? ยังมีใครอีก?
ข้าสับสน ไม่เข้าใจว่าใครคือคนที่โพ่เทียนบอกว่าเป็นคนที่น่ารังเกียจ แต่มีสิ่งหนึ่งที่ข้ารู้เป็นอย่างดี นั่นก็คือเขาไม่ชอบวินนี่ ข้าก็ไม่ชอบนางเช่นกัน พอนางปรากฏตัวแล้วโพ่เทียนไม่มีความสุข!
YOU MAY ALSO LIKE
