เสน่ห์คมดาบ - ตอนที่ 369
พอกลับมาก็พบว่าทุกคนกำลังยุ่ง ลีน่าและแวนซ์ยุ่งมาก พวกเขากระซิบว่างานเลี้ยงตอนเย็นน่ารำคาญอะไรสักอย่าง
งานเลี้ยง? เช่นนั้นคนก็จะเยอะ และของอร่อยก็เยอะน่ะสิ? เช่นนั้นข้าชอบ ฮ่าๆๆ แต่เมื่อได้ยินลีน่าบอกว่าวินนี่ก็จะเข้าร่วมด้วย ข้าก็ไม่ตื่นเต้นเท่าไหร่แล้ว ข้าไม่ชอบผู้หญิงคนนี้!
“อาเป่า มาให้ข้าอุ้มมา เจ้าดื้อจะไม่ดีกับนายท่านนะ เดี๋ยวนายท่านจะต้องไปรับแขก” ลีน่ายื่นมือมาหาข้า ข้าที่อยู่ในอ้อมแขนของโพ่เทียนจึงเงยหน้าขึ้นมองเขา โพ่เทียนพยักหน้าเบาๆ ข้าจึงวางอุ้งเท้าที่มือของลีน่า
ใครจะรู้ว่าพอลีน่าอุ้มข้าแล้วจะตะโกนออกมา ”วงกลมมิติโพ่! นายท่าน นายท่านมอบสิ่งนี้ให้อาเป่าหรือ?”
ข้ามองลีน่าที่ท่าทางเหมือนจะกระอักเลือดอย่างไม่เข้าใจ ของสิ่งนี้มีอะไรแปลกตรงไหนหรือ?
เสียงของลีน่าทำให้แวนซ์ที่อยู่ถัดไปรีบเข้ามาหาข้าและจ้องข้าทันที ดวงตาโตๆ นั้นมองมาที่ข้า จะดูอะไร? ไม่เคยเห็นลูกแมวที่เก่งอย่างข้าหรือ? เหมียว! เดี๋ยวข้าก็ข่วนหน้าเจ้าอีกเสียหรอก! ข้ายกอุ้งเท้าขึ้นขู่แวนซ์แล้วผู้ชายคนนี้ก็ดึงหน้ากลับไปทันที
“อืม ข้าให้นาง” เสียงของโพ่เทียนแผ่วเบา
ลีน่ามองข้า ข้าก็มองนาง มีอะไรหรือ ไม่เคยเห็นวงกลมนี่หรือ จริงๆ เลย!
“ของสำคัญขนาดนี้…” ดูเหมือนแวนซ์อยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่พอโพ่เทียนเหลือบมองเขาอย่างเย็นชา เขาก็ไม่พูดอะไร
ว้าว! แวนซ์หุบปากง่ายๆ แบบนี้เลย! เหอะ โพ่เทียนสุดยอดจริงๆ! ต่อไปถ้าแวนซ์เสียงดังข้าก็จะไปหาโพ่เทียนให้มองเขา ให้เขาหุบปาก!
“อาเป่า เราไปพักผ่อนกันก่อนดีหรือไม่ นายท่านยังมีงานต้องทำอีก” ลีน่าลูบหัวข้าและเกลี้ยกล่อม
เข้าใจแล้ว พูดอยู่ได้! เห็นข้าเป็นเด็กๆ ไม่รู้เรื่องหรือ? ข้าจะไม่สร้างปัญหาให้โพ่เทียน!
ข้านอนอาบแดดเงียบๆ อยู่บนโซฟานุ่มขนาดใหญ่ ถึงอย่างไรก็มีคนเตรียมอาหารอร่อยๆ มาให้ แค่พอไม่มีโพ่เทียนอยู่ข้างๆ แล้วรู้สึกไม่สบายเท่าไรแค่นั้น
“อาเป่า” ตรงหน้ามืดลง ข้าเงยหน้าขึ้นและเห็นลีน่ายืนอยู่
หืม? ทำไม? เรียกข้าทำไม? ข้าก็เชื่อฟังและอยู่ที่นี่เงียบๆ ไม่สร้างปัญหาให้โพ่เทียนแล้ว เจ้าจะทำอะไร?
แต่คนโง่ลีน่าไม่เข้าใจว่าข้าหมายถึงอะไร นางอุ้มข้าขึ้นแล้วนั่งบนโซฟา จากนั้นก็วางข้าบนตักของนาง
“อาเป่า นายท่านให้สิ่งสำคัญขนาดนี้แก่เจ้า เห็นได้ชัดเลยว่านายท่านให้ความสำคัญกับเจ้ามากแค่ไหน เจ้า…ต่อไปจะทำผิดต่อนายท่านไม่ได้นะ…” เสียงของลีน่าพูดเบาๆ ในสิ่งที่ข้าไม่เข้าใจเลย นางลูบที่วงกลมที่คอของข้าไปด้วย
ทำผิดกับโพ่เทียน? หมายถึงอะไร ทำผิดก็ขอโทษสิ?
ข้าจะไม่ทำเรื่องแบบนั้นหรอก! โพ่เทียนดีกับข้ามาก ข้าก็จะทำดีกับโพ่เทียนอย่างที่สุดเลย!
“งานเลี้ยงคืนนี้เจ้าอย่าวิ่งไปทั่วนะ ถ้ามีคนไม่ดีรู้ตัวตนของเจ้ามันจะเป็นเรื่องยุ่ง” ลีน่าลูบหัวข้าแล้วกำชับ
รู้ตัวตนของข้า?
ข้าขนลุกทันที และก็เข้าใจว่าลีน่าหมายถึงอะไร!
หรือว่าพวกคนที่รู้ว่าข้าเป็นแมวล่าสมบัติจะมา? หรือจะเป็นศัตรูที่ฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ของข้า? เช่นนั้นพี่ชายกับพี่สาวล่ะ? ข้าจะหาพวกเขาได้หรือไม่?
“อาเป่า เจ้าเป็นอะไรไป? ไม่เป็นไรนะ ไม่ต้องกลัว คงจะไม่มีใครรู้ตัวตนของเจ้าหรอก ครอบครัวของเจ้าถูกคนลึกลับฆ่าและไม่มีใครคิดว่าจะมีผู้ที่รอดชีวิตด้วย ไม่มีใครคาดคิดหรอก ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร” ลีน่าลูบหลังข้าเบาๆ เหมือนต้องการจะปลอบใจ
ข้าอารมณ์ไม่ดีนัก
“ข้าขอโทษอาเป่า ข้าไม่ควรพูดแบบนี้ ไม่ต้องกังวลนะ นายท่านจะต้องล้างแค้นให้เจ้าแน่ ข้าก็จะล้างแค้นให้ เราจะหาฆาตกรให้พบแน่นอน” ลีน่ายังคงปลอบโยนอย่างเงียบๆ
เหมียว! ข้าต้องหาศัตรู ข้าต้องฆ่าเขา! ข้าต้องช่วยพี่ชายและพี่สาวของข้า!
ในงานเลี้ยงโพ่เทียนคงจะยุ่งมากใช่หรือไม่? ลีน่า เช่นนั้นคืนนี้โพ่เทียนก็ไม่มีเวลามาอยู่กับสิ? ข้าใช้อุ้งเท้าสะกิดลี่น่า
ลีน่าลูบหัวข้าแล้วส่งข้าให้สาวใช้ที่อยู่ข้างๆ
“ดูนางให้ดีนะ อย่าปล่อยให้นางหนีไปไหน หากนางหายไป คงจะไปอธิบายกับนายท่านไม่ได้แน่ๆ” น้ำเสียงของลีน่าเคร่งขรึมมาก ทำไมนางถึงพูดเคร่งขรึมกับคนอื่นขนาดนี้ล่ะ?
เฮ้อ แม้ว่าหน้าอกของสาวใช้จะนุ่ม แต่ข้าก็ยังคิดถึงความอบอุ่นจากอ้อมกอดของโพ่เทียนอยู่ดี
ช่างเถอะ ข้าจะรอโพ่เทียนกลับมาอย่างเชื่อฟัง ข้าอยากกลับไปที่ห้อง อยากไปนอนเตียงใหญ่นุ่มๆ! เหมียว รีบพาข้าไปสิ!
หลังจากกินเสร็จข้าก็กลิ้งไปมาบนเตียงอย่างสบายใจ รอโพ่เทียนกลับมานอนด้วยกัน! ข้าชอบนอนในอ้อมแขนของเขา มันอบอุ่นมาก!
แอ๊ด…
เสียงประตู โพ่เทียน! เหอะๆ ในที่สุดโพ่เทียนก็กลับมาแล้วหรือ?
ข้าลุกจากเตียงแล้วเหลือบมองที่ประตู เตรียมจะกระโดดขึ้นไปแกล้งเขา แต่เสียงฝีเท้าดูเหมือนจะผิดไปนะ เสียงฝีเท้าที่นุ่มนวลเช่นนี้?
ข้ามองไปที่ประตูอย่างสงสัย แต่กลับเห็นวินนี่ที่น่ารำคาญกำลังก้าวเข้ามา!
ผู้หญิงคนนี้เข้ามาทำไม? ไม่รู้หรือว่าโพ่เทียนเกลียดนาง? หรือไม่รู้ว่านี่คือที่ที่ข้ากับโพ่เทียนนอนด้วยกัน คนอื่นเข้ามาไม่ได้?
นางเดินเบาๆ มาที่ข้างเตียง! ทำอะไร?
เอ๊ะ! นางเริ่มเปลื้องผ้าแล้ว!
เจ้า! เจ้า! เจ้านี่มันอะไรกัน?
แม่บอกข้าว่าจะเข้าห้องผู้ชายตามใจตัวเองไม่ได้ และห้ามเปลื้องผ้าในห้องของผู้ชาย! เว้นแต่เป็นสามีภรรยากัน! แต่ข้าตัดสินใจจะแต่งงานกับโพ่เทียนแล้ว ข้าทำได้ ดังนั้นนางจึงทำไม่ได้แล้ว!
นางถอดออกจนเหลือกระโปรงบางมากๆ อยู่ตัวเดียว!
เหมียว! ออกไป! โพ่เทียนเกลียดเจ้า โพ่เทียนจะอารมณ์เสียถ้าเจอเจ้า ข้าก็เกลียดเจ้าเหมือนกัน! เจ้ายังจะมาเปลื้องผ้าในห้องของข้ากับโพ่เทียนอีก!
ข้าไม่สนใจอีกต่อไปแล้ว ที่ลีน่าบอกคือให้ข้าอยู่ที่นี่ ไม่ออกไปสร้างปัญหาให้โพ่เทียน แต่ข้าไม่ได้ออกไปนี่ นางเป็นคนที่เข้ามาและทำสิ่งแปลกๆ นี้เอง!
ข้ารีบลุกออกจากเตียง กางกรงเล็บออกและข่วนเข้าที่แขนของนางอย่างแรง ตรงนั้นเป็นเนื้อทั้งหมดเลย! ว้าย น่าขยะแขยงจัง เหมือนเนื้อหมูที่ยังต้มไม่สุก
กรี๊ด…
เสียงกรีดร้องของนางเกือบจะทำแก้วหูข้าแตก แต่นางก็เงียบลงทันทีแล้วมองไปที่ประตูอย่างกังวล ที่ประตูยังคงเงียบ นางถึงปล่อยมือแล้วมองมาที่ข้าอย่างชั่วร้าย
“แมว! ในนี้มีแมวอยู่ โพ่เทียนเอาแมวตัวเหม็นนั่นไว้ที่นี่จริงๆ เจ้ากล้าข่วนข้า” นางพูดอย่างดุร้าย แต่เสียงของนางเบามาก
ข้าไม่ได้เหม็น! ข้าเพิ่งอาบน้ำเมื่อเช้านี้ และโพ่เทียนก็อาบให้ข้าเอง!
บนตัวเจ้าน่ะสิที่มีกลิ่นแปลกๆ!
ออกไปซะ เดี๋ยวข้าจะนอนกับโพ่เทียนที่นี่!
“เจ้าแมว เงียบซะ ไม่อย่างนั้นก็ออกไปจากที่นี่!” ดวงตาของนางกลมโตจนแทบจะถลนออกมา เสียงก็ร้ายกาจมาก
ที่นี่คือที่ที่ข้านอนกับโพ่เทียน ทำไมข้าต้องออกไป เจ้าสิควรออกไป!
เหมียว!
“ยังจะร้องอีก หุบปาก!” นางจะมาจับข้า
หึ ข้าจะโดนจับง่ายขนาดนั้นเลยหรือ?
ข้ากระโดดหลบมือของนางอย่างง่ายดาย แล้วกระโดดไปที่ข้างเตียงแล้วเอียงคอมองนาง
ผู้หญิงโง่! ผู้หญิงตัวเหม็น!
เหมียว!
“วงกลมมิติโพ่! มันไปอยู่ที่ตัวเจ้าได้อย่างไร?” ทันใดนั้นวินนี่ก็ตะโกนออกมาแล้วจ้องที่คอของข้าพร้อมเบิกตากว้าง
หือ? วงกลมนี้อีกแล้ว?
หึ! โพ่เทียนมอบสิ่งนี้ให้ข้า มันอยู่ที่ตัวข้าแล้ว จะตะโกนโวยวายอะไร?
“ถอดออกมา มันเป็นของข้า มีเพียงภรรยาของโพ่เทียนเท่านั้นที่จะใส่มันได้!” ทันใดนั้นวินนี่ก็รีบวิ่งเข้ามาราวกับว่าบ้าคลั่งไปแล้ว
ของเจ้า? เห็นอยู่ชัดๆ ว่าเป็นของข้า จะไปเป็นของเจ้าได้อย่างไร? โพ่เทียนสวมสิ่งนี้ให้ข้าเองเลย! ข้าไม่ให้เจ้าหรอก! แต่สิ่งที่ผู้หญิงคนนี้พูดคือภรรยาเท่านั้นถึงจะใส่ได้ เช่นนั้นก็ไม่ผิดหรอก ข้าตัดสินใจจะแต่งงานกับโพ่เทียน แน่นอนว่าข้าใส่ได้!
“เจ้าแมวบ้า เร็วเข้า มอบสิ่งนั้นให้ข้า!” วินนี่หันมาอย่างน่ากลัว ดวงตาแดงก่ำและปากของนางเบิกกว้าง
ข้าจะไม่ยอมถูกจับหรอก! ข้ากระโดด หึ ข้ากระโดดลงจากเตียงแล้วกระโดดลงไปที่โต๊ะ
วินนี่ไล่ตามข้าโดยไม่ทันสวมรองเท้า
ฮ่าๆ โง่ เจ้าจะตามจับข้าได้หรือ? ข้าปีนต้นไม้เก่งมาก แม้ว่าข้าจะเคยตกครั้งหนึ่ง แต่ก็เพียงแค่ครั้งเดียว! ข้ากระโดดอยู่ในห้องนี่ นางวิ่งมาหาข้าและข้าก็เปลี่ยนที่ทันที ข้าทำให้นางเกือบจับข้าได้ทุกครั้ง ทำให้นางโมโห! ใครบอกให้นางมาที่ที่ข้านอนกับโพ่เทียนและเปลื้องผ้า แถมอยากจะครอบครองเตียงของเราอีก!
“แกมันสัตว์เดรัจฉาน! ข้าจับเจ้าได้ข้าจะถลกหนังเจ้าเลยคอยดูสิ!” วินนี่หอบหายใจ และดวงตาของนางก็แดงก่ำ
เหอะๆ ดูเหมือนจะทำให้นางโกรธมากเลยนะ
“พันธนาการ!” นางไม่แม้แต่จะวิ่งต่อแต่ยืนในท่าแปลกๆ และพูดอะไรบางอย่างออกมา
ข้าไม่สนใจนางและพยายามจะกระโดดขึ้นไปบนโต๊ะ แต่ข้าก็ไปชนกับอะไรบางอย่าง แรงสั่นสะเทือนนั้นทำให้ข้าตกกลับมาที่พื้น อุ๊ย ก้นและหางของข้าเจ็บมาก
หือ? เกิดอะไรขึ้น? เห็นได้ชัดว่าข้าเห็นโต๊ะอยู่ตรงหน้า แต่ข้ากระโดดขึ้นไปไม่ได้ ทุกครั้งที่ข้ากระโดดไปที่บางสิ่ง มันเด้งตัวข้ากลับมาอย่างแรงตลอดเลย
“เจ้าสัตว์น้อยแสนโง่” วินนี่ยืนอยู่ตรงนั้นและหัวเราะ “ข้าสับสนมากจนลืมใช้เขตกั้นมาไล่ตามเจ้าเลย”
อะไรนะ? นี่คือเขตกั้นหรือ? ดูเหมือนแม่จะเคยบอกข้าและให้ข้าเรียนรู้นะ แต่มันซับซ้อนเกินไปและข้าก็จำอะไรไม่ได้เลย
เหมียว? ตอนนี้ควรทำอย่างไรดี? ดูเหมือนข้าจะถูกปิดกั้นเอาไว้แล้ว
“เจ้าตัวร้าย วงกลมมิติโพ่นั่นเจ้าใส่ได้อย่างนั้นหรือ? พี่โพ่เทียนก็เหลือเกินนะ ของล้ำค่าเช่นนี้เอามาให้สัตว์ร้ายตัวน้อยๆ นี้ใส่ได้อย่างไรกัน? ถ้าทำหายขึ้นมา วันข้างหน้าจะเอาสิ่งนี้ให้ข้าได้อย่างไร? ดีนะที่วันนี้ข้าเห็นเข้าเสียก่อน” วินนี่พึมพำกับตัวเองขณะมองข้าและย่างสามขุมเข้ามาอย่างชั่วร้าย
YOU MAY ALSO LIKE
