เสน่ห์คมดาบ - ตอนที่ 370
เหมียว อะไรคือให้เจ้า? โพ่เทียนมอบสิ่งนี้ให้ข้า! นี่เป็นของข้า! ใครก็เอาไปไม่ได้
หากใครจะมาแย่งข้าก็จะสู้!
ผู้หญิงตัวเหม็นผู้นี้คิดจะทำอะไร? ข้าไม่ยอมให้เจ้าเอาของที่โพ่เทียนให้ข้าไปหรอกนะ!
ไม่ได้อย่างแน่นอน!
อย่ามา อย่าเข้ามานะ!
แต่ผู้หญิงน่ารังเกียจคนนี้ไม่เข้าใจข้า นางขยับเข้ามาใกล้ข้ามากขึ้นเรื่อยๆ เลย
เหมียว ข้าควรทำอย่างไรดี?
ข้ากระโดดขึ้นลงอยู่ในเขตกั้นนั้นอย่างกังวลใจ แต่ก็ออกไปไม่ได้เลย
ถ้ารู้อย่างนี้ ข้าจะศึกษาเวทมนตร์ให้ดีเลย แต่ตอนนี้มันสายเกินไปที่จะพูดอะไรแล้ว
“เจ้าสัตว์เดรัจฉาน ดูสิว่าข้าจะถลกหนังของเจ้าหรือไม่!” ปากแดงสีเลือดของวินนี่ช่างน่ากลัวจริงๆ! นางเดินมาข้างหน้าข้าอย่างรวดเร็ว ในวินาทีต่อมา เขตกั้นก็หายไปและมือของนางก็จับตัวข้าไว้
หึ! ข้าจะข่วนเจ้า ข้าจะข่วนเจ้าให้ตาย!
โอ๊ย เจ็บ! ผู้หญิงน่ารังเกียจจับหางข้าแล้วดึงขึ้นไปจากนั้นก็เขย่าข้าอย่างแรง ข้าเจ็บหาง เวียนหัว รู้สึกเหมือนร่างจะขาดออกจากกันเลย หยุดนะ! ข้าจะอ้วก!
เหมียว เหมียว เมี้ยวววว ผู้หญิงน่ารำคาญ! ปล่อยข้านะ!
วินนี่เริ่มดึงที่วงกลมรอบคอข้าแล้ว ข้าไม่ให้เจ้าหรอก! ข้าจะฆ่าเจ้า! ข้ากัดมือนางจนเลือดเลอะเต็มปากข้าเลย อี๋! คนน่าขยะแขยง เลือดก็เหม็น!
“อ๊า…เจ้าสัตว์ร้าย! ไปตายซะ!” วินนี่กรีดร้องและคว้าหางข้าอย่างแรง นางยกให้ข้าสูงขึ้นแล้วฟาดลงไปที่พื้นอย่างดุร้าย
มันเวียนหัวและเจ็บปวดมาก ข้ารู้สึกเหมือนท้องฟ้าเต็มไปด้วยดวงดาวน้อยๆ
ก่อนที่มันจะจบลง ผู้หญิงน่ารังเกียจคนนี้ก็คว้าหางข้าไว้แน่นและเริ่มฟาดข้าไปทางซ้ายและขวาอย่างบ้าคลั่ง หางของข้ากำลังจะขาดแล้ว! เจ็บ ฮือ เจ็บมาก!
เหมียวๆ! มันเจ็บ ข้ารู้สึกเหมือนร่างกายกำลังจะสลายและเสียงก็ดังขึ้นเรื่อยๆ กระดูกของข้าหักไปแล้วหรือไม่? ของเหลวคาวบางอย่างดูเหมือนจะไหลออกจากปากตลอดเวลาและจมูกก็เปียกเช่นกัน
“ทำไมข้าถอดออกไม่ได้! เจ้าสัตว์ต่ำต้อย! ส่งวงกลมมิติโพ่มาให้ข้า! เอามันมาให้ข้า!” วินนี่ดึงวงกลมรอบคอของข้าอย่างแรง และข้าก็รู้สึกว่าคอกำลังจะหักแล้ว
ข้าจะตายหรือไม่?
ข้าจะตายอยู่ที่นี่หรือ?
มันเจ็บ มันเจ็บไปทั้งตัวเลย!
เหมียว! ความเจ็บปวดรุนแรงมากขึ้นมาจากขาหลัง
วินนี่ ผู้หญิงเลว นางเหยียบขาหลังของข้าอย่างแรงแล้วเอามือข้างหนึ่งดึงวงกลมรอบคอข้า
ไม่! ข้าให้เจ้าไม่ได้ นี่ของข้า! ข้าไม่ให้!
ผู้หญิงเลว! คนเลว! ออกไปนะ!
เหมียว แต่ทำไมขยับไม่ได้แล้วล่ะ ข้าเวียนหัว เจ็บไปทั้งตัวเลย
ข้ากำลังจะตาย ข้าจะตายแล้ว…
“เจ้าทำอะไรน่ะ!” จู่ๆ เสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธก็ดังเข้ามาในหูข้า
มันคือเสียงโพ่เทียน เยี่ยมมากเลย โพ่เทียนมาช่วยข้าแล้ว
ข้าไม่ต้องตายแล้ว…
โพ่เทียน เหมียว โพ่เทียน…
ข้างหน้าข้ามืดมิดไปหมด มองไม่เห็นอะไรและไม่ได้ยินอะไรอีกเลย
ทันทีที่โพ่เทียนเปิดประตู หัวใจของเขาแทบจะหยุดเต้นเลย!
เขาเห็นอะไร?
ร่างเล็กๆ ของอาเป่าถูกวินนี่เหยียบอย่างแรง และต้นขาของอาเป่านั้นโค้งงออย่างผิดปกติไปแล้ว มันหักไปแล้ว ขนสีขาวของนางก็เปื้อนเลือด ปากของอาเป่ายังคงมีเลือดไหลออกมาอยู่เลย มีเลือดไหลออกมาจากจมูกและหูด้วย วินนี่ยังคงดึงวงกลมรอบคอของอาเป่าอยู่อย่างแรง ร่างเล็กของอาเป่าแน่นิ่งอยู่ตรงนั้นไปแล้ว!
อาเป่า!อาเป่า!
โพ่เทียนรีบวิ่งเข้าไปอย่างโกรธจัดและตบหน้าวินนี่อย่างโหดร้าย เขากระชากวินนี่ออกและก็กระแทกตัวนางเข้ากับกำแพง วินนี่กระอักเลือดออกมาและค่อยๆ ทรุดจากผนัง ใบหน้าครึ่งหนึ่งของนางถูกกระแทกจนเปลี่ยนรูป และฟันด้านข้างเกือบทั้งหมดก็หลุดออกมา
ลีน่า แวนซ์ และเหล่าสาวใช้รีบเข้ามาทันทีที่ได้ยินเสียงดัง และพวกเขาก็ตกตะลึงกับสถานการณ์ตรงหน้ามาก
โพ่เทียนตัวสั่นเล็กน้อย เขาค่อยๆ ย่อตัวลงและค่อยๆ เอื้อมมือไปแตะอาเป่าที่ยังคงอยู่บนพื้น เขากลัว กลัวว่าอาเป่าจะไม่ตื่นขึ้นมาอีก เขากลัวว่าเจ้าตัวน้อยที่สัญญาว่าจะอยู่กับเขาตลอดไปจะหายไปแบบนี้
“อาเป่า…” โพ่เทียนรู้สึกได้ว่าเสียงของเขาสั่น
ความรู้สึกนี้น่ากลัวมาก
ร่างกายของอาเป่าขยับเล็กน้อย รูม่านตาของโพ่เทียนขยายออกทันที
อาเป่ายังไม่ตาย ยังไม่ตาย! เยี่ยมมากเลย!
โพ่เทียนนั่งลงและอุ้มอาเป่าอย่างระมัดระวัง จากนั้นก็หันไปตะโกนใส่ลีน่า ”ยังจะดูอะไรอีก? ยืนโง่ทำอะไร? รีบไปตามอัลทิสให้ข้าที!”
หัวใจของลีน่าสั่นสะท้านทันที นี่เป็นครั้งแรกที่นางเห็นนายท่านผู้สงบนิ่งอยู่เสมอโมโหมากเช่นนี้! ลีน่าไม่ได้มองวินนี่ที่กำลังนอนอยู่บนพื้นอีกเลย และรีบวิ่งไปที่ห้องรับแขกเพื่อหาอัลทิสทันที อัลทิสเป็นเพื่อนสนิทของนายท่าน และเขามีความสามารถในการรักษาได้ดีที่สุด โชคดีที่เขามาที่งานเลี้ยงในวันนี้และพักอยู่ที่นี่พอดี
วินนี่ทรุดตัวลงอยู่ตรงนั้น นางยังคงสวมกระโปรงบางๆ และหมดสติไป สาวใช้อุ้มนางออกมาอย่างลำบาก สถานการณ์นี้ทุกคนเข้าใจได้โดยปริยาย เห็นได้ชัดว่าคุณหนูวินนี่แอบเข้ามาในห้องโพ่เทียนเพื่อจุดประสงค์อะไร แต่สุดท้ายมันก็กลายเป็นการทรมานแมวน้อยผู้น่าสงสารแทน แต่เพราะเสียงนั้นดังเกินไปทุกคนเลยรับรู้แล้วเข้ามาเจอ
ดวงตาของแวนซ์เย็นชา แต่เขามีคริสตัลความทรงจำเล็กๆ ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อ เขาใช้พลังเวทมนตร์เพื่อกระตุ้นให้คริสตัลความทรงจำบันทึกทั้งหมดนี้ไว้
วินนี่เป็นผู้หญิงที่น่าขยะแขยง ที่ทำเรื่องแบบนี้ได้เพราะครอบครัวของนางไม่ใช่หรือ? ตอนนี้มาถูกเปิดเผยต่อสายตาของสาธารณชนเช่นนี้ ต้องบันทึกกระบวนการทั้งหมดเอาไว้อยู่แล้ว ในอนาคตคริสตัลความทรงจำนี้จะมีประโยชน์อย่างแน่นอน
ลีน่าพาอัลทิสไปที่ห้องนอนโพ่เทียน อัลทิสมองดูห้องรกๆ แล้วหายใจเข้าลึกๆ เขาคิดจะพูดติดตลกว่าโพ่เทียนทำอะไรไม่อ่อนโยนเลย แต่ก็พบกับดวงตาที่แดงก่ำของโพ่เทียนและการแสดงออกที่น่ากลัวนั้นก่อน
“เกิดเรื่องอะไรขึ้น” อัลทิสเลิกหัวเราะแล้วถามอย่างเคร่งขรึม เขาไม่ค่อยได้เห็นท่าทางเช่นนี้ของโพ่เทียน เหมือนเคยเห็นโพ่เทียนแบบนี้เมื่อนานมากแล้ว เขารู้นิสัยของโพ่เทียนดี ต่อให้ฟ้าถล่มเขาก็ไม่มีท่าทีเช่นนี้หรอก
“มานี่เร็ว รีบรักษานางที!” โพ่เทียนแทบจะตะคอกออกมา
นาง? ใคร? อัลทิสรู้สึกงงเล็กน้อย ผู้หญิงหรือ? อยู่ที่ไหนล่ะ? ทำไมเขาถึงไม่รู้ว่ามีผู้หญิงที่ได้หัวใจโพ่เทียนไปแล้ว? อีกอย่างลีน่าก็เป็นผู้หญิงคนเดียวในห้องนี้ตอนนี้ นางไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรนี่? แวนซ์อีกคนก็ไม่เป็นไรเหมือนกัน จะให้รักษาใคร?
“ทางนี้!” โพ่เทียนตะคอกและมองไปที่เตียง
ผู้หญิงที่บาดเจ็บอยู่บนเตียงหรือ? อัลทิสรีบก้าวไปข้างหน้าและมองสิ่งเล็กๆ บนเตียงแต่ก็ต้องตกตะลึง
ไม่ใช่ผู้หญิง แต่เป็นลูกแมวที่บาดเจ็บสาหัส!
“เกิดอะไรขึ้น?” อัลทิสมองท่าทางกังวลและโกรธของโพ่เทียนและรู้เลยว่าตอนนี้เขาจะเสียเวลาไม่ได้ เขาจึงก้าวไปข้างหน้าและเริ่มรักษาทันที และถามขึ้นในขณะปล่อยเวทมนตร์รักษา
“วินนี่ ผู้หญิงน่ารังเกียจผู้นั้น!” โพ่เทียนกัดฟันพูดออกมา
“ฮะ?” อัลทิสตะลึง วินนี่? ผู้หญิงคนโตๆ ที่เอาแต่ใจและหยิ่งผยองหรือ? นางลงมือกับแมวตัวน้อยๆ ตัวนี้หนักมากเลยนะ
“กระดูกหักไปหลายชิ้น กระดูกที่หางก็หักด้วย และอวัยวะภายในก็มีเลือดออก” อัลทิสถอนหายใจขณะรักษาตัว หัวใจของผู้หญิงเป็นภัยที่สุด ผู้หญิงอย่างวินนี่โหดร้ายกับสัตว์ตัวเล็กมากขนาดนี้ นี่มันเพราะอะไรกัน?
โพ่เทียนมองอาเป่าอย่างกังวลและถามอย่างเป็นห่วง “เป็นอย่างไรบ้างๆ?”
“มีข้าดูแลเสียอย่าง ไม่ตายหรอก หลังการรักษาแล้วพักร่างกายสักครึ่งเดือนก็ดีแล้ว เจ้าแมวน้อยตัวนี้น่าสงสารจริงๆ นางถูกทารุณกรรมขนาดนี้เลย วินนี่เป็นบ้าอะไรถึงมาทำแบบนี้กับแมวน้อยนี้ได้?” อัลทิสถอนหายใจ สายตาของเขามองไปยังร่างของอาเป่า ทันใดนั้นก็เห็นวงกลมมิติโพ่เป็นแสงจางๆ ที่คอของอาเป่า
อัลทิสตกตะลึงจนลืมปล่อยเวทมนตร์รักษาเลย
“โพ่ โพ่เทียน น่ะ นั่น โพ่เทียน เจ้าให้สิ่งนี้กับนางหรือ?” อัลทิสพูดลิ้นพันกัน ทันใดนั้นก็เข้าใจว่าทำไมวินนี่ถึงปฏิบัติกับเจ้าตัวน้อยที่น่ารักแต่อ่อนแอหนักมือขนาดนี้ วงกลมมิติโพ่เป็นสัญลักษณ์ตัวตนของโพ่เทียน สมบัตินี้มีมากกว่าพลังและอำนาจ มันติดต่อกับโพ่เทียนด้วยจิตวิญญาณได้ตลอดเวลา
ของล้ำค่า! ของล้ำค่าขนาดใหญ่เช่นนี้ปรากฏอยู่บนลูกแมวในตอนนี้!
โลกนี้ช่างอัศจรรย์ยิ่งนัก…
“เจ้าเหม่ออะไร รีบรักษาสิ!” โพ่เทียนเร่งอย่างกังวล
อัลทิสเงียบและปล่อยเวทมนตร์อีกครั้งเพื่อรักษา ในเมื่อโพ่เทียนทำเช่นนี้ มันก็ต้องมีเหตุผลของเขา เมื่อเห็นสิ่งเล็กๆ นี้บนเตียงหายใจได้ราบรื่นขึ้นเรื่อยๆ อัลทิสก็อยากรู้ว่าเจ้าสิ่งที่ดูภายนอกเป็นลูกแมวตัวนี้มีสิ่งใดที่แตกต่างจนทำให้โพ่เทียนมีพฤติกรรมที่ผิดปกติเช่นนี้กันนะ
ผ่านไปสักพัก ในที่สุดการรักษาก็สิ้นสุดลง
“เอาละ ไม่มีปัญหาอะไรมาก ขั้นตอนต่อไปคือการพักฟื้น” อัลทิสมองโพ่เทียนที่อุ้มลูกแมวสีขาวขึ้นมาอย่างระมัดระวังแล้ววางไว้ข้างหมอน เขาก็รู้สึกงงงวยมากขึ้นไปอีก
“เช่นนั้นก็ดี” น้ำเสียงที่แผ่วเบาของโพ่เทียนมีท่าทีผ่อนคลายขึ้น อาเป่าไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ถ้าอาเป่าเป็นอะไรไปจริงๆ เขาจะต้องให้ผู้หญิงคนนั้นชดใช้มากกว่านี้เป็นร้อยเป็นพันเท่าแน่ๆ! แต่ถึงตอนนี้อาเป่าจะไม่เป็นไร แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะปล่อยไปหรอกนะ!
ลีน่าและสาวใช้ทำความสะอาดอย่างรวดเร็ว และทำให้ห้องกลับมาเป็นเหมือนเดิม ทุกคนถอยกลับออกไปอย่างเงียบๆ เหลือเพียงอัลทิสและโพ่เทียนที่ยังคงเงียบอยู่ในห้อง
“โพ่เทียน นี่ไม่เหมือนเจ้าเลย เจ้าเป็นห่วงลูกแมวตัวนี้ถึงขนาดนี้เลยหรือ” อัลทิสมองไปยังอาเป่าที่กำลังนอนอยู่บนหมอนและขมวดคิ้วเล็กน้อย แมวตัวนี้มีอะไรแตกต่างออกไปหรือ? โพ่เทียนถึงเป็นได้ขนาดนี้
YOU MAY ALSO LIKE
