เสน่ห์คมดาบ - ตอนที่ 374
เมื่อข้ากินเสร็จ รอบๆ ก็สงบลงแล้ว ข้าเลียปากอย่างพอใจแล้วก็อยากเอาอุ้งเท้าตบท้องที่อิ่มหนำ แต่พอก้มลงมองก็เห็นว่าอุ้งเท้าหน้ามีน้ำมันเปื้อนอยู่ เหมียว ทำอย่างไรดี?
ขณะที่ข้ากำลังลังเลว่าจะทำอย่างไรนั้น ก็มีผ้าเช็ดปากสีขาวยื่นออกมาตรงหน้า ข้าเงยหน้าขึ้นและเห็นโพ่เทียนกำลังยิ้มให้ข้า
จากนั้นโพ่เทียนก็ค่อยๆ จับอุ้งเท้าของข้าไปเช็ดเบาๆ ด้วยผ้าเช็ดปากนั้น
เหมียว โพ่เทียน เจ้าดีที่สุดเลย ข้าชอบโพ่เทียนที่สุด!
อุ้งเท้าถูกเช็ดทำความสะอาดอย่างรวดเร็ว และข้าก็ตบท้องของข้าได้อย่างพอใจแล้ว จากนั้นจึงกระโดดเข้าไปในอ้อมแขนของโพ่เทียน ข้าอยากหาที่ที่สบายแล้วนอนสักหน่อย
“นายท่าน เครื่องบรรณาการจากเมืองเมตซ์มาถึงแล้วค่ะ” เสียงของลีน่าพูด
“อื้อ” โพ่เทียนพูดเบาๆ และเกาคางข้า ข้าเหลือบมองอย่างสบายและเพลิดเพลิน
“มีผ้าและผ้ากำมะหยี่สวยงาม ทำเบาะสวยๆ สำหรับอาเป่าได้เลย เอาไว้นอนหรือจะแค่นั่งเล่นก็ได้” ลีน่าพูดพร้อมรอยยิ้ม
เวลาต่อมาข้าก็รู้สึกว่าโพ่เทียนอุ้มข้าขึ้น
“เช่นนั้นก็ดี ไปเลือกเลย ให้อาเป่าเลือกเอง” โพ่เทียนลูบหัวข้า “อาเป่า ไปเลือกของที่เจ้าจะใช้เป็นเบาะสิ”
หือ? เบาะ? ดีเลย ข้าไม่ชอบนั่งบนโต๊ะอยู่แล้ว มันแข็ง ดวงตาของข้าเบิกกว้างและพยักหน้าแรงๆ
เหมียว มีของเต็มไปหมดเลย โพ่เทียนอุ้มข้าแล้วพามา พอข้าเห็นแล้วก็ตาลุกวาวเลย
“อาเป่า นี่เป็นของเจ้าทั้งหมดเลย เจ้าอยากได้อันไหนก็เลือกเลย” โพ่เทียนพูดกับข้าและชี้ไปที่สิ่งของที่อยู่เต็มห้อง
ของข้าทั้งหมด? ให้ข้าทั้งหมดเลยหรือ? ข้าเบิกตากว้างและหันไปมองโพ่เทียนพร้อมทั้งชี้มาที่ตัวเองด้วยอุ้งเท้าแล้วชี้ไปที่สิ่งเหล่านั้นอย่างไม่แน่ใจ
“ใช่ ทั้งหมดนี้เป็นของข้า ดังนั้นตอนนี้ทั้งหมดก็เป็นของอาเป่าแล้ว” โพ่เทียนยิ้มและพยักหน้า
ว้าว ฮ่าๆ จริงหรือ! เป็นของข้าทั้งหมดหรือ? ข้าเลือกสิ่งที่ต้องการได้หมดเลยหรือ?
เช่นนั้นข้าเอาอันนี้ ข้าเอาอันนั้น แล้วข้าก็เอาอันนี้ด้วย อันนี้ให้โพ่เทียน อันนี้ให้ลีน่า อันนี้ให้แวนซ์ ข้ากระโดดลงไปและใช้กรงเล็บพยายามจัดเรียงของต่าง เอาล่ะ อัลทิสเอาอันนี้ไป
“ฮ่าๆ อาเป่า เจ้าจะให้สิ่งนี้กับข้าหรือ?” ลีน่าถามข้าด้วยดวงตาเบิกกว้าง
“อาเป่า เจ้า เจ้าจะให้ข้าจริงๆ หรือ?” แวนซ์แปลกกว่าอีก น้ำเสียงของเขาสั่นเทาและดวงตาของเขาก็เป็นประกายระยิบระยับ นี่มันอะไรกัน?
ข้าพยักหน้าและทำท่าทางเพื่อพยายามบอกพวกเขาว่าอันไหนเป็นของใคร อย่าหยิบผิด
“แล้วอันนี้ล่ะ?” ลีน่าถามข้าแล้วชี้ไปที่สิ่งนั้น
นั่นของอัลทิส สำหรับผู้ชายคนนั้น เขาเคยช่วยข้า ข้าทำท่าทางบอก แต่ลีน่าก็มองข้าแบบไม่รู้ว่าข้ากำลังพูดอะไร โง่มาก! ลีน่า เจ้าโง่จัง ข้าบอกว่ามันเป็นของอัลทิสไง
“อันนี้ให้หมอนั่นหรือ?” โพ่เทียนคุกเข่าลงลูบหัวข้าแล้วถาม
อื้ม โพ่เทียนก็ฉลาดอยู่ดี ข้าพยักหน้าแล้วกัดฟันอย่างดูถูกที่ลีน่า โง่! ลีน่าเป็นคนโง่เขลา
“ข้ามองผิดไปหรือไม่? ดูเหมือนอาเป่าจะดูถูกข้าเลยนะ?” ลีน่าลูบจมูกของนางและพูดกับแวนซ์ที่อยู่ข้างๆ
“ไม่ผิดหรอก อาเป่าดูถูกเจ้านั่นแหละ” แวนซ์ยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้
“เจ้านี่มัน!” ลีน่าทำท่าเอาเรื่องใส่แวนซ์
ไม่สนใจพวกเขาแล้ว ข้าจะเลือกของข้าต่อ
อืม ฮ่าๆ อันนี้ดีจัง อันนี้เอาไปทำเบาะน่าจะสวยที่สุด นุ่มสบาย ข้าผลักผ้าที่นุ่มและสวยงามมากๆ นั้นไปตรงหน้าโพ่เทียนแล้วใช้อุ้งเท้าตบที่ผ้า ข้ากลัวว่าโพ่เทียนจะไม่เข้าใจสิ่งที่ข้าจะบอกข้าจึงปีนขึ้นไป จากนั้นก็ใช้อุ้งเท้าทั้งสี่กอดผ้าแล้วนอนลงบนนั้น
โพ่เทียนเข้าใจหรือไม่ ข้าอยากให้มันเอาไปทำเป็นเบาะ
“เหอะๆ อาเป่า ข้ารู้ เจ้าอยากเอาอันนี้ทำเป็นเบาะใช่หรือไม่?” โพ่เทียนคุกเข่าลงแล้วจับหูข้า
ใช่ ข้าจะเอาอันนี้ โพ่เทียนยอดเยี่ยมมาก ข้าพยักหน้าอย่างมีความสุขและร้องเหมียวออกมา จากนั้นก็กระโดดลงไปและเดินไปมาในห้องใหญ่ที่สวยงามแห่งนี้ มีของเต็มไปหมดเลย โพ่เทียนบอกว่าทุกอย่างในนี้เป็นของข้าทั้งหมด เช่นนั้นข้าดูหน่อยก็คงไม่เป็นอะไรหรอกนะ?
ข้ามองซ้ายทีขวาทีแล้วก็เวียนหัว ข้ามุดเข้าไปดู ในนี้มีของเยอะจริงๆ
“อาเป่า ระวังด้วย” เสียงโพ่เทียนดังมาจากด้านหลัง
เหมียว รู้แล้วน่า ไม่มีอะไรหรอก ข้าแค่พยายามมุดเข้าไปเฉยๆ ว้าว ฮ่า! มีกลิ่นหอมอยู่ในนั้น หืม? มันหอมมากขึ้นเรื่อยๆ เลย ที่นี่คือห้องแห่งขุมทรัพย์ของโพ่เทียนใช่หรือไม่? มันต้องเป็นเช่นนั้นแน่ๆ ไม่อย่างนั้นคงไม่หอมขนาดนี้หรอก
เอ๋ นี่มันอะไร? หอมจัง เหมียว หอมมาก
ขวดเล็กๆ หรือ? ข้างในเป็นน้ำสีเขียว นี่คืออะไร? ข้าได้กลิ่นหอมผ่านขวดนี้! เปิดดูหน่อยนะ?
ข้ากอดขวดเอาไว้ หึๆ ในที่สุดก็เปิดจุกได้ด้วยอุ้งเท้าของข้าเอง
ว้าว! มันหอมมาก! มันดูน่าอร่อยมาก กินหน่อยคงไม่เป็นไรใช่หรือไม่?
ข้าแลบลิ้นเลียอย่างระมัดระวัง เหมียว หวานๆ หอมๆ กินอีกหน่อยก็ไม่เป็นไรหรอก? แผล็บๆ… แบบนี้มันช้ามาก ข้านอนลงกับพื้น หยิบขวดขึ้นมาแล้วยกดื่มทั้งหมดเลย
หอมมาก นี่มันคืออะไร? ข้าเลียปากและมองขวดเปล่า รู้สึกไม่พอ เท่านี้ก็หมดแล้ว ข้าพยายามมองอีกว่ามีอีกหรือไม่
ข้ามองอีกครั้งก็ไม่พบขวดที่สองเลย
“อาเป่า เจ้ากำลังทำอะไร?” เสียงของโพ่เทียนเริ่มกังวลเล็กน้อย
เหมียว! ข้าไม่เป็นไร โพ่เทียน ข้าอยู่นี่ ข้าตอบแล้วรีบวิ่งออกไป
โพ่เทียนย่อลงบนพื้นและกางมือมาหาข้า
เหมียว โพ่เทียน! ข้ารีบวิ่งเข้าไปในอ้อมแขนของโพ่เทียน มันอบอุ่นและสบายที่สุดแล้วเวลาอยู่ในอ้อมแขนของโพ่เทียน!
นอน นอน…
ครบหนึ่งเดือนแล้ว ข้าเอาแต่กิน นอน เล่นทั้งวัน แต่ข้าก็ไม่เคยทิ้งโพ่เทียนเลย โพ่เทียนดีจริงๆ เขาบอกว่าจะไม่ห่างจากข้าอีก เขาก็ไม่ห่างจริงๆ
ฮ้าว...ข้าหาวอีกครั้ง แปลกจัง ทำไมช่วงนี้ง่วงนอนบ่อยจัง? ง่วงมาก…
“อาเป่า? อาเป่า?” เสียงโพ่เทียนดังขึ้นข้างหู
เหมียว อย่าเสียงดัง! แมวกำลังจะนอน!
“แปลกจัง ทำไมหนึ่งเดือนมานี้อาเป่าถึงนอนตลอดเวลาเลย?” เสียงโพ่เทียนเริ่มเบาลงเรื่อยๆ
“นายท่าน อาเป่าไม่ได้ป่วยใช่หรือไม่?” เสียงของลีน่าดูเป็นกังวล เหมียว ลีน่า ข้าจำเจ้าไว้นะ ข้าด่าเจ้าโง่แต่เจ้าก็ยังเป็นห่วงข้า ดี ข้าจะไม่ว่าเจ้าโง่อีกต่อไปแล้ว
“ไม่นะ…” โพ่เทียนยังคงพูดอยู่แต่ข้าไม่ได้ยินอีกต่อไปแล้ว “ข้าควรให้อัลทิสมาดูดีกว่า…”
ตรงหน้ามืดลงเรื่อยๆ ง่วงจัง…
“ไม่เป็นไร ทุกอย่างปกติดี อาการบาดเจ็บไม่เป็นไรนานแล้ว บางทีแมวน้อยอาจจะกำลังเติบโต ดังนั้นเลยกินแล้วก็นอน นอนแล้วก็กิน” ทำไมเสียงของอัลทิสดังจังนะ ข้าเกลียดเสียงดังที่มาปลุกข้า เจ้าไม่เห็นหรือว่าข้านอนหลับอยู่?
เหมียว! อัลทิส ข้าเกลียด ข้าเกลียดเจ้า!
ข้าเหลือบมองอัลทิสที่ยังคงพูดอยู่และยืนขึ้น แต่ข้าก็ยังเวียนหัวอยู่เล็กน้อย
ง่วงนอนอีกแล้ว…
“ดูสิอัลทิส ช่วงนี้อาเป่าเป็นอย่างนี้ตลอดเลย” ทำไมเสียงของโพ่เทียนดูกังวลขนาดนี้ล่ะ? เกิดอะไรขึ้น?
“ไม่เป็นไรนะ ข้าตรวจสอบแล้ว ร่างกายของอาเป่าปกติดี” อัลทิสดูเหมือนจะงุนงงไป
เหมียว ไม่สนใจพวกเจ้าแล้ว ข้าอยากนอน ข้าจะไม่ฟังพวกเจ้าแล้ว!
ข้าเอาอุ้งเท้าสองข้างปิดหู เฮ้อ…นอนดีกว่า…
ถึงเวลากลางคืนแล้ว ข้าชอบ เพราะจะได้กินของอร่อยแล้วโพ่เทียนจะช่วยอาบน้ำแล้วก็อุ้มข้ากลับไปที่เตียงนุ่มๆ และนอนด้วยกัน ข้าชอบนอนในอ้อมแขนของโพ่เทียน มันสบายมากเลย
นั่นคือที่ของข้า ข้าจะไม่ให้มันกับใครเด็ดขาด! เหมียว! แม้แต่อัลทิสที่ช่วยข้าไว้ก็ไม่ได้
จู่ๆ ข้าก็นึกถึงจิงเฟิงขึ้นมา จิงเฟิงล่ะ? จิงเฟิงผู้น่าสงสาร ข้าเป็นญาติคนเดียวของเขา เหมียว เอาเถอะ ถ้าจิงเฟิงกลับมา ข้าจะยอมให้เขาได้อยู่ในอ้อมแขนโพ่เทียนหนึ่งคืน แต่แค่คืนเดียวเท่านั้นนะ!
อาบน้ำ ลาลาลา อาบน้ำ…
โพ่เทียน อาบน้ำให้ข้าสะอาดมาก
หลังจากเช็ดขนให้แห้งแล้วก็เข้านอนกัน
เหมียว! ข้ารีบไปนอนกลิ้งไปมาบนเตียงแล้วจ้องโพ่เทียน เร่งให้เขาขึ้นมานอนด้วยกัน
“พอแล้ว อาเป่า มาแล้วๆ” โพ่เทียนยิ้มและสวมชุดสีขาวบางๆ ขึ้นมา
เหมียว โพ่เทียน ข้าชอบนอนกับเจ้าที่สุด
โพ่เทียน กอดข้าไว้ในอ้อมแขนของเขา คางของข้าซบลงกับแขนเขา ดวงตาของเขาหรี่ลง
สบาย…นอนหลับดีกว่า…
หลับตา
โพ่เทียนยิ้มและลูบหัวข้าแล้วก็ผล็อยหลับไป
……..
หือ…ทำไมร้อนจัง ร้อนจัง มันร้อนมาก โพ่เทียน ข้าร้อน…
เหมียว ดูเหมือนจะไม่ร้อนแล้วนะ
รู้สึกแปลกๆ นิดหน่อย…
ช่างเถอะ นอนก่อน ง่วงนอนจังเลย…
เช้าแล้ว เหมียว! ได้เวลากินแล้ว!
“เหมียว โพ่เทียนตื่นเร็ว กินข้าว ได้เวลากินข้าวแล้ว!” เสียงแปลกๆ ที่ข้าไม่เคยได้ยินมาก่อนดังออกมาจากปากของข้า
หือ? นี่มันเกิดอะไรขึ้น?
โพ่เทียนตัวเล็กลง!
“เหมียว? เกิดอะไรขึ้น? โพ่เทียน เจ้าตัวเล็กลง เจ้าตัวเล็กลงแล้ว!” ข้ายื่นอุ้งเท้าออกไปหาโพ่เทียน แต่พบว่าเป็นการยื่นมือขาวๆ สองมือไปแทนอุ้งเท้า เหมือนกับมือมนุษย์เลย!
เกิดอะไรขึ้น???
อุ้งเท้าของข้าอยู่ที่ไหน? ขนของข้าอยู่ที่ไหน?
เหมียว! เกิดอะไรขึ้น?
ข้าก้มหน้าลงมองร่างกายของข้าแล้วก็ตกตะลึง
อุ้งเท้าของข้าหายไป ขนสีขาวบนตัวของข้าหายไป และหางด้านหลังก็หายไปด้วย!
ข้า! ข้ากลายเป็นมนุษย์ไปแล้ว!
เหมียว แม่ ข้ากลายร่างเป็นมนุษย์ตอนอายุแค่ร้อยปีเอง เกิดอะไรขึ้น? ฮ่าๆ ร่างเหมือนกับเลย์แลนด์เลย มือ เท้า ต้นขาขาวๆ และเล็บมือ แถมที่หน้าอกก็มีเนื้อนุ่มๆ สองชิ้นด้วย…
YOU MAY ALSO LIKE
