เสน่ห์คมดาบ - ตอนที่ 377
“คิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าจะสวยขนาดนั้น เฮ้อๆๆ…” อัลทิสถอนหายใจออกมาเป็นชุด
จากนั้นเขาก็ถูกโพ่เทียนขัดจังหวะ ”เจ้านี่มัน! เชื่อหรือไม่ว่าจะโดนแบบเมื่อกี้อีกรอบ? รีบพูดเรื่องที่ทำให้เจ้ามาหาข้าแต่เช้ามา?”
“หือ? อ้อ!” อัลทิสกลับมาตั้งสติได้ ใบหน้าของเขานิ่งลงและพูดด้วยเสียงต่ำ “วินนี่ตายแล้ว”
“อะไรนะ?” โพ่เทียนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยแปลกใจเล็กน้อย“ ตายแล้ว?”
“ใช่ ตายอยู่ในห้องนอนของนางเองเมื่อคืนนี้ ว่ากันว่ากระดูกหักทั้งตัวและอวัยวะภายในถูกทำลายหมด” อัลทิสขมวดคิ้ว “มันคล้ายกับอาการบาดเจ็บของอาเป่ามาก”
โพ่เทียนขมวดคิ้วและกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่อัลทิสยกมือขึ้นขัดไว้ก่อน ”ไม่ต้องพูดอะไร ข้ารู้ว่าไม่ใช่ฝีมือเจ้า”
โพ่เทียนขมวดคิ้วครุ่นคิด
“ข้ารู้ว่าไม่ใช่เจ้า แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าพ่อของวินนี่จะไม่สงสัยในตัวเจ้า เพราะในวันนั้นเจ้าหนักมืออยู่เหมือนกัน” อัลทิสขมวดคิ้ว “ข้าสงสัยใครบางคน ใครบางคนที่เจ้ากับข้ารู้จัก ไม่สิ พูดตรงๆ ก็ไม่ใช่คน”
“สัตว์ศักดิ์สิทธิ์?” โพ่เทียนครุ่นคิดเล็กน้อยแล้วใบหน้าของเขานิ่งและพูดออกมาด้วยความประหลาดใจ
“ใช่” อัลทิสเหลือบมองดูลีน่าบนโถงทางเดินที่ใกล้เข้ามาพร้อมเสื้อผ้า ยังไม่ทันที่พวกเขาจะทักทาย นางก็วิ่งเข้าไปในห้องนอนก่อนแล้ว รูปลักษณ์ที่เป็นร่างมนุษย์ของอาเป่าทำให้นางประหลาดใจและยินดีมาก
“อาเป่าไม่มีญาติ หากไม่ใช่ข้า ก็มีเพียงสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ที่ดีต่ออาเป่าแล้วล่ะ” โพ่เทียนพูดด้วยเสียงต่ำหลังจากครุ่นคิดแล้ว
“สัตว์ศักดิ์สิทธิ์ทำสิ่งนี้ เห็นได้ชัดว่าแก้แค้นให้กับอาเป่า แต่สิ่งนี้มันจะทำให้เจ้าเดือดร้อน พ่อของวินนี่ ชายชราผู้นั้นจะไม่ยอมปล่อยเจ้าไปอย่างแน่นอน” อัลทิสพูดอย่างจนใจ
“รอดูสถานการณ์ก่อนค่อยว่ากัน” โพ่เทียนตอบอย่างเฉยเมย
“ก็ต้องเป็นเช่นนั้น” อัลทิสยิ้มเยาะ “แต่แม้ว่าเขาจะคิดอะไร พวกเราก็ไม่กลัวเขาหรอก”
“นายท่าน...” ทันใดนั้นเสียงของลีน่าก็ดังขึ้น
“เกิดอะไรขึ้น?” เมื่อโพ่เทียนได้ยินเช่นนั้น หัวใจของเขาก็เต้นแรงขึ้นมากและก็รีบวิ่งเข้าไปโดยไม่ได้คิดอะไร อัลทิสเองก็ตามไปติดๆ
ทันทีที่เขาเข้าไปข้างใน โพ่เทียนก็มองอาเป่าฉีกชุดจนขาดหลุดลุ่ยอยู่บนเตียงอย่างตะลึงงัน
ปฏิกิริยาแรกของโพ่เทียนคือการหันกลับไปเพื่อป้องกันการมองเห็นของอัลทิส
ทันใดนั้นโพ่เทียนก็หันไปมองอัลทิสอย่างดุเดือด และเห็นเส้นสีแดงสองเส้นไหลออกมาจากจมูกของเขาอย่างชัดเจน
“เจ้าเห็นแล้ว!” โพ่เทียนมองอัลทิสอย่างชั่วร้าย และมือของเขาเริ่มเคลื่อนไปรอบๆ เพื่อพิจารณาว่าคราวนี้จะควักดวงตาของอัลทิสดีหรือไม่
“ไม่นะ ข้าไม่เห็นอะไรเลย ข้าจะออกไปก่อนนะ” อัลทิสปิดตาหันหลังและวิ่งออกไปอย่างเร่งรีบ แต่จมูกก็ร้อนขึ้น และเลือดกำเดาไหลก็มากขึ้น ถึงแม้ว่าจะไม่เห็นส่วนสำคัญ แต่พระเจ้า ร่างเล็กๆ นั้นช่างหุ่นดีและน่าดึงดูดใจจนแทบทนไม่ไหวเลย…
เลือดกำเดาเริ่มไหลอีกครั้ง…
จนจะเป็นโรคโลหิตจางอยู่แล้ว…
อัลทิสบีบจมูกแล้ววิ่งหนีไป เขาสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายสังหารอย่างแรงของโพ่เทียนที่อยู่ข้างหลังเขา ล้อเล่น แต่ถ้าอยู่ตรงนั้น ดวงตาของเขาอาจจะไม่รอดจริงๆ!
ในเวลานี้ โพ่เทียนปิดประตูอย่างแรงและล็อคมันอีกครั้ง จากนั้นเขาก็หันหลังเดินไปทางอาเป่าซึ่งยังคงฉีกเสื้อผ้าอยู่บนเตียง
“อาเป่า ทำไมเจ้าไม่ใส่เสื้อผ้า?” โพ่เทียนถามขณะที่นั่งอยู่ข้างเตียงแล้วเอาผ้าห่มมาห่อตัวอาเป่าที่ไม่ได้แต่งตัวด้วยผ้าห่มอย่างเงียบๆ และอดทน
“เหมียว ข้ารู้สึกอึดอัดมาก ไม่ใส่!” อาเป่ายื่นมือออกและปัดมือของลีน่าที่ถือเสื้อผ้าออกแล้วพูด
“ไม่ได้นะ อาเป่า ไม่ใส่เสื้อผ้าไม่ได้ ตอนนี้เจ้าอยู่ในร่างคนแล้ว แถมยังเป็นผู้หญิงด้วย จะให้ใครมาเห็นรูปร่างไม่ได้” โพ่เทียนอธิบายอย่างอดทน
“ไม่ มันอึดอัดมาก ข้ารู้สึกเหมือนมีหนอนผีเสื้อจำนวนมากคลานอยู่บนร่างกายของข้าเลย ทั้งคันทั้งร้อน ไม่ใส่ เหมียว ไม่ใส่!” อาเป่าส่ายหัว
“อาเป่า มาใส่เถอะ ไม่ใส่เสื้อผ้าไม่ได้นะ เจ้าดูคนอื่นสิ เขาใส่กันหมด” สีหน้าของโพ่เทียนหมดหนทาง หลังจากได้รับเสื้อผ้าในมือของลีน่ามาแล้ว เขาก็เตรียมใส่มันให้อาเป่า
“เหมียว! ไม่เอา!” อาเป่าผลักเสื้อผ้าในมือโพ่เทียนออก
โพ่เทียนรู้สึกอุ่นที่จมูกของเขาและรีบหันไปข้างหนึ่งทันที ”อาเป่า เชื่อฟังสิ ทุกคนสวมเสื้อผ้ากันหมด จะเดินไปมาโดยไม่มีเสื้อผ้าได้อย่างไร?”
“แต่ข้าไม่ใช่มนุษย์” อาเป่าขมวดคิ้วอย่างงงๆ “ใส่เสื้อผ้าแล้วไม่สบายตัว ทำไมคนพวกนี้ยังใส่เสื้อผ้าอยู่ล่ะ? ”
“เจ้าไม่ใช่มนุษย์ แต่ตอนนี้เจ้ากลายร่างเป็นมนุษย์แล้ว ดังนั้น เป็นเด็กดี ใส่ซะ ถ้าไม่ใส่ข้าไม่ชอบแล้วนะ” โพ่เทียนพูดอย่างเขินอาย
ลีน่ากลั้นหัวเราะอยู่อีกด้าน แต่ไม่กล้าหัวเราะเสียงดัง ต้องเก็บเอาไว้ก่อน
“อ๊า ไม่เอา โพ่เทียนอย่าเกลียดข้านะ ข้าใส่ ข้าจะใส่แล้ว!” อาเป่ารีบกระโดดลงจากเตียง ใบหน้าที่สวยงามนั้นเต็มไปด้วยความคับข้องใจที่ไม่สอดคล้องกับรูปลักษณ์และอารมณ์ของนางเลย
“แค่กๆ…ลีน่า เจ้าใส่ให้อาเป่าที” โพ่เทียนหันข้างและส่งเสื้อผ้าคืนให้ลีน่า ในใจก็แอบสบถสิ่งที่เขาคิดในตอนนั้น เขาอยากจะแต่งตัวให้อาเป่าเอง
“ค่ะ” ลีน่ากลัวว่าจะอดหัวเราะไม่ได้อีก นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นนายท่านหน้าแดงและเขินอายเช่นนี้ น่ารักมาก!
ใครจะไปรู้ว่าสิ่งที่ทำให้ลีน่าหัวเราะอย่างบ้าคลั่งจะเกิดขึ้น
“ข้าอยากให้โพ่เทียนใส่ให้! ข้าไม่อยากให้ลีน่าใส่ให้ ข้าให้แค่โพ่เทียนอาบน้ำแต่งตัวและนอนด้วยกัน” อาเป่าดันมือของลีน่าออกอย่างดื้อรั้นแล้วมองไปที่โพ่เทียน
ลีน่าทนไม่ไหวและหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง นางยัดเสื้อผ้าของนางไว้ในมือของโพ่เทียน เขายังคงยิ้ม
โพ่เทียนมองดูเสื้อผ้าในมือแล้วตัวแข็งทื่อไปหมด
ให้เขาแต่งตัวให้อาเป่า???
โพ่เทียนมองไปที่เสื้อผ้าในมือของเขาอย่างเชื่องช้าและพูดไม่ออกอยู่เป็นเวลานาน
ในเวลานี้ อาเป่าได้รบเร้าขึ้นอีกครั้ง นางรีบวิ่งเข้าไปใกล้ร่างกายของเขา กอดคอเขาและเอาหน้าถูคอ…
โพ่เทียนรู้สึกว่าร่างกายส่วนล่างของเขาร้อนขึ้นเรื่อยๆ และร่างกายที่อ่อนนุ่มก็คือสิ่งล่อใจไม่รู้จบ นี่คือสิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน เขาไม่เคยมองผู้หญิงตรงๆ มาก่อน ไม่ต้องพูดความเรื่องสนใจผู้หญิงเลย ไม่เคยเป็นแบบที่เป็นวันนี้เลยด้วย
ร่างกายของโพ่เทียนสั่นเล็กน้อย เขาพยายามระงับความกระสับกระส่ายในร่างกายของเขา เขากลืนน้ำลายและหันหน้าไปทางอื่นแล้วพูดเบาๆ ”อาเป่า มาเถอะ มาใส่เอง”
“เหมียว? ข้าทำไม่เป็น” อาเป่าดึงเสื้อผ้าในมือของโพ่เทียนมาแล้วดูงุนงงมาก
โพ่เทียนกลืนน้ำลายอีกครั้ง เขาหลับตาลงและทำการตัดสินใจที่ยากลำบาก เขาคลำหาแขนที่นุ่มนวลและอ่อนโยนของอาเป่าและสวมเสื้อผ้าให้อาเป่า การสัมผัสนี้เกือบจะทำให้เลือดกำเดาไหลออกมาเลย
เกินไป เกินไปแล้ว…
ทรมาน นี่ถือเป็นการทรมานครั้งใหญ่สำหรับโพ่เทียนเลย
“เหมียว? รูในเสื้อผ้านี้มีไว้ทำไม?” เสียงที่งุนงงของอาเป่าพูดขึ้น
หลังจากโพ่เทียนลืมตาก็เห็นผิวสีขาวใต้คอของอาเป่าและรูที่อาเป่าพูดถึงนั้น เห็นได้ชัดว่าเป็นแขนเสื้อ
โพ่เทียนมองผิวขาวของอาเป่าแล้วหลับตาลงทันทีอีกครั้ง จากนั้นก็ยังคงคลำหาชุดอาเป่าต่อไป แต่ อาเป่าไม่อยู่นิ่งเลย เดี๋ยวก็จับคอของโพ่เทียน เดี๋ยวก็มาลูบหน้าเขา
โพ่เทียนทรมานจนแทบจะทรุดตัวลง แต่อาเป่าไม่รู้ว่าร่างกายของโพ่เทียนทรมานจากการกระทำของนางที่เป็นนิสัยจากตอนที่ยังเป็นแมว
ในที่สุดโพ่เทียนก็ช่วยอาเป่าสวมเสื้อผ้าเสร็จ เขาจึงดึงมือกลับและถอนหายใจเบาๆ
จากนั้นก็ลืมตาขึ้นมอง แต่ไม่เห็นอาเป่าที่ดูสง่างามและสวยงามเลย มีเพียงกองเสื้อผ้าที่อยู่ตรงหน้าเขา
“เหมียว? ”อาเป่าออกมาจากกองเสื้อผ้า ร่างเล็กๆ และหางฟูๆ ของนางดูเหมือนจะเปลี่ยนกลับไปเป็นลูกแมวแล้ว
ตอนนี้โพ่เทียนงุนงงไปหมด
อาเป่ากลายเป็นลูกแมวอีกครั้ง การทรมานที่เขาเพิ่งได้รับนั้นไร้ประโยชน์ หลอดเลือดของเขาเกือบจะแตก และอุณหภูมิร่างกายของเขาก็สูงจนอาจจะทอดไข่ได้ แต่เขารับทั้งหมดนี้โดยเปล่าประโยชน์ดวงตาของโพ่เทียนเกือบจะมืดไปหมด แต่สุดท้ายเขาก็กลั้นไว้
“อาเป่า…” โพ่เทียนรู้สึกว่าเสียงของเขาสั่น
“เหมียว? ”อาเป่าเอียงหัว ดูเหมือนจะงงมาก นางเหยียดอุ้งเท้าออกแล้วมองซ้ำแล้วซ้ำอีก จากนั้นก็สะบัดหางและมองที่หางของนาง ทันใดนั้นนางก็ดูเหมือนจะมีความสุขมาก นางกระโดดเข้าไปในอ้อมแขนของโพ่เทียน จากนั้นร้องเหมียวและซบหน้าอกของโพ่เทียน
โพ่เทียนรู้สึกเหมือนน้ำตากำลังไหลลงมาบนใบหน้าของเขาเลย
“เหมียวๆๆ” อาเป่าอยู่ในอ้อมแขนของโพ่เทียน ดูเหมือนนางจะมีความสุขมากเพราะนางไม่ต้องใส่เสื้อผ้าที่ทำให้รู้สึกอึดอัดแล้ว
โพ่เทียนมองอย่างช่วยไม่ได้แล้วอุ้มอาเป่าตรงไปที่ห้องอาหาร อัลทิสเองก็รออยู่ที่นั่นแล้ว
เมื่ออัลทิสเห็นอาเป่าที่เปลี่ยนกลับเป็นลูกแมว เขาก็ตะลึงและพูด ”เกิดอะไรขึ้น? ทำไมถึงกลับไปเป็นเหมือนเดิมอีกล่ะ?”
“ไม่รู้ จู่ๆ ก็เปลี่ยนกลับ” โพ่เทียนวางจานอาหารอร่อยๆ ไว้หน้าอาเป่าอย่างเคย อาเป่าก็กระโดดขึ้นไปอย่างมีความสุข อาหารอร่อยๆ
“อาเป่า ตอนนี้เจ้ากลับไปเป็นร่างมนุษย์ได้หรือไม่?” อัลทิสถาม
“เหมียว?” อาเป่ามองแล้วสะบัดหาง สุดท้ายก็ส่ายหัวอย่างเรียบง่ายและกินต่อ
“หรือว่าตอนนี้นางยังคงเปลี่ยนร่างได้ไม่เสถียร? ควบคุมมันเองไม่ได้?” อัลทิสคาดเดา
”น่าจะใช่นะ ที่จริงมันก็แปลกมากที่ตอนนี้นางกลายเป็นมนุษย์ได้” โพ่เทียนยังมองอาเป่าที่กำลังกินและคาดเดา
“เช่นนั้นเจ้าก็แย่แล้ว” อัลทิสทำหน้าประหลาดมากแล้วเขาก็หัวเราะ “เจ้าคิดดูนะว่าถ้าเจ้าอุ้มนางอยู่ที่ถนนหรือในคฤหาสน์แล้วจู่ๆ นางก็กลับเป็นร่างมนุษย์ล่ะ? เจ้าจะทำอย่างไร?”
YOU MAY ALSO LIKE
