เสน่ห์คมดาบ - ตอนที่ 62

ฝนจะตกหนักหรือ?

 

 

ทำไมท้องฟ้าบนหัวของพวกเขาถึงเป็นเช่นนี้ล่ะ?

 

 

ตรงบริเวณอื่นๆ ยังคงมีดวงดาวเต็มท้องฟ้าอยู่เลย

 

 

ฝนตกไม่ทั่วฟ้าหรือ? มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกหรือ?

 

 

“ทุกคนถอยไปให้ไกลกว่านี้! ตรงนี้จะมีสายฟ้าฟาด สายฟ้าครั้งนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กน้อย ร่างกายมนุษย์ไม่สามารถต้านทานได้” แคลร์พูดกับทุกคนด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “สายฟ้านี้มีไว้สำหรับข้าคนเดียว พวกเจ้าต้องถอยไปให้ไกลกว่านี้แล้วพวกเจ้าจะไม่เป็นไร”

 

 

“อะไรนะ?! ” สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนไปอย่างมากเมื่อได้ยินคำพูดของแคลร์

 

 

จะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร?

 

 

เจ้าบอกว่าสายฟ้านี้ไม่ใช่สิ่งที่ร่างกายจะต้านทานได้ แล้วเจ้าจะต้านทานมันได้อย่างไร? ตอนนี้คลิฟได้ลงมาจากแนวกั้นที่แข็งแกร่งที่สุดแล้ว เขาสร้างไว้หลายชั้นลดหลั่นกัน ตอนนี้คนภายนอกไม่สามารถเข้าใกล้แคลร์ได้เลย

 

 

“ข้า ข้าจะเอากำแพงกั้นออกเดี๋ยวนี้เลย” คลิฟก็ตื่นตระหนกเช่นกัน

 

 

“สายไปแล้วอาจารย์ หากเอาออกตอนนี้ข้าจะต้องตายแน่ๆ แต่ถ้าท่านไม่เอาออก ข้าก็ยังมีโอกาสรอดออกไปได้” แคลร์หยุดการกระทำของคลิฟในทันที

 

 

“เกิดอะไรขึ้น? แคลร์ เกิดอะไรขึ้น? ” คลิฟเหงื่อออกอย่างกังวล เพราะเขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

 

 

“ข้าจะบอกท่านทีหลัง อย่าเพิ่งมารบกวนข้าตอนนี้” แคลร์นั่งขัดสมาธิทันที วางฝ่ามือลงบนหน้าอกเบาๆ และเริ่มฝึกขั้นที่สองของกระจกดอกบัว

 

 

“ถอยก่อนเถอะ” เบนมองเมฆสีดำที่ลอยอยู่เหนือศีรษะของแคลร์ เสียงฟ้าร้องและฟ้าผ่าในเมฆนั้นดึงความสนใจของคลิฟและจินเหยียนเอาไว้

 

 

เวลานี้ไม่มีใครเคลื่อนไหวเลย

 

 

เบนรีบคืนร่างเดิมในทันทีแล้วคว้าพวกเขาด้วยอุ้งเท้าเพื่อหาถอยออกอย่างรวดเร็ว

 

 

เสียงฟ้าร้องดังก้องไปทั่วท้องฟ้า สายฟ้าในเมฆดำสามารถทำให้ใครก็ตามหวาดกลัว มันเต็มไปด้วยพลังที่รุนแรงและน่ากลัว

 

 

สายฟ้าเดียว เพียงแค่สายฟ้าเดียวเท่านั้น!

 

 

แคลร์กัดฟันและต้านมันไว้

 

 

สายฟ้าสีขาวที่น่าตกใจ ผ่าทะลุท้องฟ้ายามค่ำคืนราวกับระเบิด ฟาดตรงไปที่แคลร์

 

 

“แคลร์!”

 

 

“คุณหนู! “

 

 

คลิฟและจินเหยียนต่างก็อุทานด้วยความตื่นตระหนก

 

 

นั่นไม่ใช่สายฟ้าขนาดเล็กที่ปล่อยออกมาจากนักเวทย์ แต่เป็นสายฟ้าธรรมชาติจากท้องฟ้า!

 

 

สายฟ้าที่เต็มไปด้วยพลังรุนแรง

 

 

สายฟ้านี้ส่องแสงสว่างไปรอบๆ

 

 

เบนมองฉากตรงหน้า เขาตะลึงงันจนเผลอปล่อยกรงเล็บทิ้งจินเหยียนและคลิฟลง

 

 

พวกเขาเห็นได้อย่างชัดเจนว่ากำแพงที่คลิฟสร้างขึ้นนั้นพังทลายเพราะสายฟ้านั้น แต่แคลร์กลับไม่ได้รับบาดเจ็บเลย

 

 

เพราะพวกเขามองไม่เห็นแคลร์!

 

 

แคลร์ถูกดอกบัวสีทองขนาดใหญ่หุ้มเอาไว้แน่น ดอกบัวสีทองขนาดใหญ่เปล่งแสงสีทองส่องประกายอย่างสวยงามท่ามกลางท้องฟ้ายามค่ำคืน มันตราตรึงหัวใจของพวกเขาอย่างมากจนทำให้พวกเขาไม่สามารถละสายตาไปได้เลย

 

 

สายฟ้าผ่าทะลุกำแพงกั้นและกระทบกับกลีบสีทอง แต่ดอกบัวเป็นเหมือนกับหินที่จมนิ่งอยู่ในทะเลไร้ซึ่งปฏิกิริยาใดๆ

 

 

ในช่วงเวลาต่อมา เมฆดำบนท้องฟ้าก็สลายหายไป ท้องฟ้ายามค่ำคืนส่องแสงเต็มไปด้วยดวงดาวอีกครั้ง ราวกับว่าเมฆดำและสายฟ้าเมื่อกี้เป็นเพียงภาพลวงตา

 

 

ทั้งสองคนและมังกรดำมองไปที่แคลร์ด้วยความงุนงง ดอกบัวสีทองที่ห่อหุ้มแคลร์อยู่ดึงดูดสายตาทุกคนอย่างมาก จินเหลียนค่อยๆ เปิดกลีบออกช้าๆ เผยให้เห็นแคลร์นั่งอยู่ข้างใน ทุกคนจะจำฉากนั้นไปอีกนาน เพราะแคลร์ช่างน่าทึ่ง สงบ และสวยงามมาก

 

 

แคลร์ลืมตาขึ้นช้าๆ และค่อยๆ ลุกขึ้น นางก้มลงไปมองดอกบัวสีทองขนาดใหญ่และสาปแช่งผู้ริเริ่มกระจกดอกบัวนี้ไว้ ดูเหมือนว่าดอกบัวสีทองนี้มีไว้เพื่อป้องกันสายฟ้าโดยเฉพาะ เช่นนี้ถ้านางเรียนรู้ขั้นใหม่ นางจะต้องประสบกับฟ้าผ่า นางก็จะได้รับความคุ้มครองจากดอกบัวสีทองงั้นหรือ?

 

 

“แคลร์!” คลิฟและจินเหยียนรีบวิ่งมาด้วยสีหน้ากังวล

 

 

ในขณะนี้ดอกบัวสีทองก็ส่งแสงสว่างล้อมรอบแคลร์ และแสงก็ค่อยๆ จางลง

 

 

ทุกคนต่างตกใจเมื่อเห็นแคลร์หลับตา ผมและเสื้อผ้าของนางปลิวไสว ความรู้สึกสบายที่ไม่อาจบรรยายได้เติมเต็มร่างกายของแคลร์ ดูเหมือนว่ามีบางอย่างงอกลึกอยู่ในร่างกายของนางอย่างช้าๆ และค่อยๆ ผลิบาน

 

 

จากนั้นดอกบัวสีทองอร่ามก็ค่อยๆ หายไปแล้วรอบด้านก็มืดสนิท

 

 

“แคลร์! ” ทุกคนรีบเข้ามา

 

 

แคลร์ถอนหายใจเบาๆ จะอธิบายให้พวกเขาฟังอย่างไรดี?

 

 

“แคลร์ เจ้าเลื่อนขั้นหรือ? ” คลิฟมองแคลร์และตะโกนด้วยความประหลาดใจ “เจ้าอยู่ระดับจอมเวทย์แล้ว ครั้งที่แล้วเจ้าเป็นแค่นักเวทย์ขั้นสูงเท่านั้นเอง”

 

 

อะไรนะ? จอมเวทย์หรือ?!

 

 

ณ วิหารแห่งแสงในเมืองหลวง

 

 

ภายในห้องโถงใหญ่ หญิงสาวผมสีเขียวซึ่งเป็นโหรสูงสุดในวิหารแห่งแสงหลับตาและนั่งคุกเข่าต่อหน้าเทพีแห่งแสง

 

 

หลังจากนั้นไม่นาน นางก็ค่อยๆ ลุกขึ้นและลืมตาอันแปลกประหลาดของนางขึ้น

 

 

เทพีเพิ่งมีคำสั่งลงมา!

 

 

บุคคลที่เทพีกำลังตามหาอยู่ในโยซาลี่!

 

 

ต้องส่งคนไปหาคนๆ นั้นทันที!

 

 

ขั้นสูง? ขั้นสูงเลยใช่หรือไม่นะ

 

 

……………………………..

 

 

แคลร์มองมือของตนเองอย่างสงสัย นางรู้สึกแตกต่างจากเมื่อก่อนเล็กน้อยราวกับว่ามีพลังอะไรบางอย่างท่วมกาย แต่จะกะทันหันเช่นนี้เลยหรือ? กระจกดอกบัวมีส่วนเกี่ยวข้องอะไรหรือไม่?

 

 

“แคลร์ เมื่อกี้ดอกไม้อะไร? ทำไมสายฟ้าฟาดลงมาล่ะ? ” เบนงงงวยและถามต่อ

 

 

“นั่น…” แคลร์คิดว่าจะตอบอย่างไรดี

 

 

“แคลร์! ” เสียงตะโกนดังมาจากระยะไกล มันคือเสียงของเฟิงอี้เซวียน

 

 

ทุกคนหันมองไปรอบๆ และเห็นเฟิงอี้เซวียนวิ่งเข้ามาหา

 

 

“สิ่งที่เห็นเมื่อกี้คือสิ่งที่ข้าเรียนรู้จากหนังสือที่ได้มาจากซัมเมอร์” แคลร์ตอบสั้นๆ โดยไม่ได้ตั้งใจที่จะปกปิดมัน

 

 

เรียนรู้จากหนังสือเล่มนั้น? จินเหยียนงง ภาษาในหนังสือเล่มนั้นดูเหมือนจะไม่ใช่ภาษาของทวีปนี้เลย ทำไมแคลร์ถึงเข้าใจได้ล่ะ? เบนยิ่งรู้สึกสับสนมากขึ้น คลิฟเองก็คิดเช่นกัน

 

 

“แคลร์ เจ้าไม่เป็นไรใช่หรือไม่?” เฟิงอี้เซวียนรีบวิ่งมาอย่างลนลาน เขาจับมือแคลร์ไว้และมองขึ้นลงอย่างระมัดระวัง เมื่อเห็นว่าแคลร์ไม่ได้รับบาดเจ็บ เขาก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมา

 

 

“แล้วมังกรตัวนั้นล่ะ? แล้วทำไมเมื่อกี้ถึงมีฟ้าผ่า? ” เฟิงอี้เซวียนขมวดคิ้วมองไปรอบๆ บริเวณนั้นมีแต่ความยุ่งเหยิง หลุมขนาดใหญ่บนพื้น ต้นไม้หัก และหินแตกเป็นจำนวนมาก

 

 

“เขาหนีไปแล้ว” แคลร์ตอบอย่างแผ่วเบาพลางดึงมือออก

 

 

“หนี? ” เฟิงอี้เซวียนอ้าปากค้าง มังกรเป็นสัตว์ที่รักศักดิ์ศรีมาก จู่ๆ จะหนีไปได้อย่างไร?

 

 

“เขามีเรื่องอะไรบางอย่าง เขาจึงหนีไปอย่างกะทันหัน ดูเหมือนว่าจะมีใครบางคนกำลังเรียกหาเขานะ” แคลร์พูดด้วยใบหน้าจริงจัง

 

 

“ห้ะ? ” เฟิงอี้เซวียนเกาหัวของเขา แล้วจู่ๆ บริเวณด้านหลังคอของเขาก็เจ็บปวดขึ้น จากนั้นเขาก็กระโดดขึ้นในทันที “สุ่ยเหวินโม่ ไอ้บ้านั้นแอบโจมตีข้าอีกแล้ว ถ้าครั้งนี้ข้าไม่ตีเขาให้หน้าบวม เขาก็คงจะไม่หลาบจำ…”

 

 

“เจ้าจะมาตายที่นี่ไม่ได้ ที่เขาพาเจ้าไปก็เพราะข้าต้องการให้เป็นเช่นนั้น” แคลร์หยุดเฟิงอี้เซวียน

 

 

เฟิงอี้เซวียนหยุดแล้วยืนหันหลังให้แคลร์ ทันใดนั้นเขาก็เงียบลง ไม่มีใครเห็นใบหน้าของเขาได้ชัดเจนเลย

 

 

สุ่ยเหวินโม่และซัมเมอร์อยู่ไกลออกไป เมื่อพวกเขาแน่ใจแล้วว่าปลอดภัยจึงเดินกลับมา

 

 

เมื่อทั้งสองเข้ามาใกล้ พวกเขาก็เห็นว่าตาข้างหนึ่งของสุ่ยเหวินโม่เป็นรอยช้ำ เห็นได้ชัดว่าเฟิงอี้เซวียนเป็นคนทำ

 

 

“มังกรนั่นอยู่ไหนล่ะ?” ซัมเมอร์ถามอย่างสงสัย

 

 

“มีบางอย่างผิดปกติกับเส้นเลือดมังกร เขาถูกเรียกตัวกลับกะทันหัน” เบนเข้าใจความหมายของแคลร์ เขาจึงโกหกอย่างเป็นธรรมชาติโดยไม่แสดงท่าทีอะไรเลย

 

 

“ว้าว! เราโชคดีมากเลย” ซัมเมอร์กระโดดขึ้น

 

 

คำพูดนี้ออกมาจากปากของเบนอย่างเป็นธรรมชาติเลยยิ่งดูน่าเชื่อถือมากขึ้น

 

 

แต่ตอนนี้มังกรทองได้ตั้งตัวเป็นศัตรูกับพวกเขาแล้ว จึงทำให้การเดินทางผ่านเส้นเลือดมังกรอย่างปลอดภัยนั้นยากยิ่งขึ้นกว่าเดิม พูดได้ว่าแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย เพราะการท้าทายราชามังกรนั้นเทียบเท่ากับการท้าทายมังกรทั้งหมด หากพวกเขาถูกพบเห็นว่าเดินทางผ่านเส้นเลือดของมังกร กลุ่มมังกรก็จะโกรธแล้วพวกเขาจะถูกลมหายใจของมังกรทำให้กลายเป็นผุยผงอย่างแน่นอน

 

 

นี่คือโชคร้ายหรือโชคดีกันนะ?

 

 

“ออกไปจากที่นี่กันก่อนเถอะ อีกเดี๋ยวคงจะมีการเคลื่อนไหวครั้งใหญ่ที่นี่ จะต้องมีคนมาตรวจสอบที่นี่เร็วๆ นี้แน่นอน” คลิฟมองไปรอบๆ แล้วพูด

 

 

“อืม ไปเก็บของแล้วไปจากที่นี่กันเถอะ” แคลร์หันหน้าไปหาอะไรบางอย่าง

 

 

“คุณหนูกำลังมองหาอะไร? ” จินเหยียนถาม

 

 

“ฮ่า อยู่นี่เอง เสี่ยวเฟิง มานี่สิ” แคลร์โบกมืออย่างมีความสุข

 

 

เฟิงอี้เซวียนหันหน้าไปมองด้วยความสับสน แคลร์เรียกเขาหรือ? ไม่น่าเป็นไปได้

 

 

เสือดาวลมที่หดตัวอยู่ที่มุมหนึ่งค่อยๆ ลุกขึ้นยืนและเดินตัวสั่นเข้ามา เสือตัวนี้ไม่กล้าหนี มันเห็นทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นจึงไม่กล้าหนี ตอนนี้ความน่ากลัวของแคลร์ได้ตราตรึงอยู่ในใจของมันแล้ว

 

 

“เสี่ยวเฟิง? ” เฟิงอี้เซวียนกระตุกมุมปาก ชี้ไปที่เสือดาวลมที่เดินเข้ามาช้าๆ และถาม “เขาคือเสี่ยวเฟิงหรือ? “

 

 

“เจ้ามีปัญหาหรือ? ” แคลร์พูดพลางลูบขนนุ่มของเสือดาวลมด้วยความรู้สึกพอใจ

 

 

“เจ้าลูบมันและเรียกชื่อของข้า ข้าว่ามันแปลกๆ นะ” เฟิงอี้เซวียนหัวเราะ

 

 

สีหน้าของแคลร์เปลี่ยนเป็นเข้มขึ้น นางลูบเสือดาวลมและพูด “เช่นนั้นต่อไปชื่อของเจ้าคือเสี่ยวเปียว (เสือดาวน้อย) เข้าใจหรือไม่? “

 

 

เสือดาวธาตุลมผู้น่าสงสารมองแคลร์แล้วพยักหน้าอย่างแข็งขัน

 

 

ตอนนี้แคลร์รู้สึกผ่อนคลายแล้ว ทุกคนไม่ต้องถือของอะไรเพราะสามารถใส่ของในแหวนมิติของคลิฟได้แต่แหวนมิติไม่สามารถใส่คนเข้าไปได้ ม้าก็ใส่เข้าไปไม่ได้ ดังนั้นทุกคนจึงต้องเดินไปเอง แต่ตอนนี้มันต่างออกไปแล้ว

 

 

ร่างกายสูงใหญ่ของเสือดาวลม ขนนุ่มๆ ท่าทางที่สง่างาม และฝ่าเท้าหนาๆ เป็นพาหนะที่ดีเลย

 

 

ในเวลานี้แคลร์กำลังขี่เสือดาวลมด้วยสีหน้าสนุกสนาน แคลร์เอนตัวลงและร่างกายส่วนใหญ่ของนางก็นาบไปกับหลังของเสือดาวลม ส่วนซัมเมอร์ดูเหมือนจะกลัวสัตว์มีขนเป็นอย่างมาก นางเลยอยู่ห่างๆ

 

 

เมื่อออกห่างจากสถานที่เมื่อกี้ แคลร์ก็หาว ตอนนี้ท้องฟ้าสีซีดจาง เมื่อคืนยุ่งทั้งคืน ไม่ได้นอนเลย

 

 

“พักผ่อนที่นี่ก่อนเถอะ พวกเจ้ามาจากไหนก็กลับไปที่นั่นเลย พวกเจ้าไม่สามารถผ่านเส้นเลือดมังกรได้หรอก” เบนนั่งเฉยๆ และพูดเบาๆ “ตอนนี้พวกเจ้าทำให้ชายผู้นั้นขุ่นเคืองแล้ว เขาใจแคบมากและเขาจะลงโทษพวกเจ้าอย่างโหดร้าย ในตอนนี้เขาสืบทอดอำนาจของราชา เมื่ออาการบาดเจ็บของเขาหาย เขาจะหาทางตอบโต้ทันที ก่อนอื่นเรามาคิดดีกว่าว่าจะจัดการกับเขาอย่างไรดี”

 

 

……………………………………………………………………………….