เหนียงจื่อของคุณชายขี้โรค - ตอนที่ 129 ปีใหม่ ผู้คนจากทุกสารทิศต่างมาเยี่ยมเยียน (3)

ตอนที่ 129 ปีใหม่ ผู้คนจากทุกสารทิศต่างมาเยี่ยมเยียน (3)

จี้ซวี่เหยาไม่เข้าใจเป็นอย่างมาก เหตุใดคุณชายหนิงจึงอดทนเช่นนี้ ทั้งยังเป็นฝ่ายยื่นมือไปช่วยชายหนุ่มที่เข้ามายุ่งกับฮูหยินของตน คิดหาวิธีการและทำทุกอย่างเพื่อเชิญอาจารย์ปฐมวัยมาดูแลเขา

ทว่า ไม่เข้าใจก็ส่วนไม่เข้าใจ จิตใจของเขายังคงอยู่ข้างถงจื่อจิ้ง

ขอเพียงเขาตั้งใจสอนถงจื่อจิ้ง คุณชายหลูก็จะช่วยตระกูลจี้ของเขา ค่าสอนรายปีที่ผู้เฒ่าถงให้ก็ไม่น้อย เขายังสามารถสานสัมพันธ์ที่ดีงามกับถงจื่อจิ้ง เตรียมความพร้อมเพื่อความรุ่งโรจน์ของตระกูลจี้ในอนาคต

แม้น้ำในแม่น้ำยังไม่จับตัวกันเป็นก้อนน้ำแข็ง แต่ว่าอากาศหนาวมากแล้ว ร่วมกับใกล้จะถึงวันปีใหม่แล้ว เวลานี้ท่าเรือจังเทียนโยวมีเรือมาเทียบท่าน้อยมาก

แรงงานยกของบนท่าเรือ ไม่ได้มาหลายวันแล้ว ทั่วทั้งท่าเรือเหลือคนเพียงไม่กี่คน

เมื่อสองวันก่อนตอนที่มั่วเชียนเสวี่ยมา พวกผู้จัดการถังหยุดปีใหม่กลับเข้าเมืองไปแล้ว มั่วเชียนเสวี่ยสั่งให้อวิ๋นอิ๋นเก็บของที่ควรเก็บให้เรียบร้อยภายในสองสามวันนี้ และเตรียมที่จะหยุดร้าน

เมื่อวาน ร้านอาหารบนท่าเรือได้หยุดอย่างเป็นทางการแล้ว เดิมทีเมื่อวานมั่วเชียนเสวี่ยเตรียมที่จะมารับ เพียงแต่อวิ๋นอิ๋นบอกว่า หยุดร้านครั้งนี้ รอวันที่แปดเดือนหน้าจึงจะเปิดร้าน บางส่วนยังทำความสะอาดอีกหนึ่งรอบ เรื่องบางเรื่องยังต้องจัดการ ดังนั้นนางจึงมาที่ร้านในวันถัดไป

และในเมื่อวาน มั่วเชียนเสวี่ยให้หนีจื่อเก็บกวาดห้องข้างทางทิศตะวันตกที่ยังว่างให้เรียบร้อย วันนี้ให้อาอู่ขับรถม้าไปรับอวิ๋นอิ๋นและซีซีกลับมาที่หมู่บ้านหวังจยา

ท่าเรือลมแรงและอากาศหนาวมาก ตอนนี้ไม่มีเรือจอดแล้ว ทั้งยังไม่มีผู้จัดการคอยดูแล สองแม่ลูกอยู่กันตามลำพัง หากเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา มั่วเชียนเสวี่ยมาเสียใจทีหลังก็ไม่ทันแล้ว

นางชื่นชอบสองแม่ลูกคู่นี้มาโดยตลอด

คนในเรือนตระกูลหนิงมีมากขึ้นเรื่อยๆ เริ่มจากการมาของอาซานและอาอู่ ต่อมาก็เป็นการมาของถงจื่อจิ้ง จากนั้นก็เป็นการมาจี้ซวี่เหยา หลังจากนั้นก็เป็นการมาของอวิ๋นอิ๋นและซีซี นอกจากเรือนหลักสามห้องที่มั่วเชียนเสวี่ยพวกนางอยู่แล้วห้องข้างที่เรือนนอกอีกหกห้องล้วนเต็มทุกห้อง

เรือนหลักสามห้องนั้นแบ่งเป็นห้องโถง ห้องนอนและห้องหนังสือ

เวลานี้ภายในเรือนคึกครื้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ซีซีไม่มีน้องสาว อาซ้อฟางให้ยายาเล่นกับนาง เด็กทั้งสองคนเล่นด้วยกันอย่างสนุกสนาน เพียงแต่ลำบากหนีจื่อแล้ว พวกนางกระโดดโลดเต้นแล้วมักจะเอาถุงเงิน อุปกรณ์เย็บปักถักร้อยของหนีจื่อไป ทำให้หนีจื่อต้องคอยหาอยู่ร่ำไป

ถงจื่อจิ้งเป็นคนประหลาด ไม่เพียงแต่ไม่ให้สตรีเข้าใกล้ มีครั้งหนึ่ง ยายาวิ่งเล่นด้วยไม่ทันระวังวิ่งเข้าไปในห้องของเขา เขาถึงขั้นให้ถงอันโยนยายาออกมา

เด็กน้อยล้มลงบนพื้นหิมะ ร้องไห้ด้วยความเสียใจนานครึ่งวัน พร้อมกับเอาแต่ร้องบอกว่าคุณอาใจร้าย แต่ถงจื่อจิ้งกลับไม่สะทกสะท้าน ยังเป็นมั่วเชียนเสวี่ยคอยปลอบยายา บอกว่าจะทำของอร่อยๆ ให้นางกิน นางจึงยิ้มออก

เมื่อถงจื่อจิ้งเผชิญหน้ากับการตำหนิของมั่วเชียนเสวี่ย เขาบอกเพียงว่า เขาไม่ชอบยายา กับคนที่เขาไม่ชอบ เขาจะโยนออกไป แล้วไม่ได้พูดอะไรอีก

มั่วเชียนเสวี่ยนึกถึงอดีตของเขา จึงเกรงใจที่จะพูดอะไรมากมาย ทำได้เพียงพูดเสียงโหด “ประเดี๋ยวข้าทำเสร็จ ไม่มีส่วนของเจ้า” จากนั้นหันหลังเดินไปทำของกินอร่อยๆ ให้ยายากิน

หากใครไม่รู้ว่าปมในใจคืออะไร ที่จื่อจิ้งเป็นอยู่นี่ก็เพราะมีปมในใจ เชียนเสวี่ยทำอาหารไปด้วย พร้อมกับครุ่นคิดไปด้วยว่าผู้เฒ่าถงมีความคิดประหลาดเช่นนั้นได้อย่างไร… ขณะที่ถงจื่อจิ้งมีอาการแบบนั้น เขากลับมัดบุตรชายของตน แล้วให้สตรีขืนใจเขา ช่างทำไปได้

มั่วเชียนเสวี่ยครุ่นคิด อดไม่ได้ที่จะเป็นกังวล ถงจื่อจิ้งเกลียดสตรีเช่นนี้ วันข้างหน้าจะแต่งงาน มีทายาทได้อย่างไร…

ถงเหล่าส่งพ่อบ้านถงมารับถงจื่อจิ้งกลับเรือนตระกูลถงหลายรอบแล้ว แต่ถงจื่อจิ้งไม่ยอมกลับไป

จนพ่อบ้านถงทำได้เพียงมาขอร้องมั่วเชียนเสวี่ย

มั่วเชียนเสวี่ยสงสารพ่อบ้านที่จงรักภักดี จึงตอบตกลง คืนส่งท้ายปี นางจะต้องคิดหาวิธีพาถงจื่อจิ้งกลับเรือนให้ได้

พ่อบ้านถงจึงยิ้มแล้วกลับไปรายงานถงเหล่า

แต่ว่า การกลับมารายงานเช่นนี้ ทำให้ถงเหล่าหนักแน่นในความคิดเดิมของตนมากยิ่งขึ้น

ต้องช่วยบุตรชายของตน เขาต้องทำให้มั่วเชียนเสวี่ยตกเป็นของบุตรชายให้ได้

คิดถึงตรงนี้ เขาที่เหี้ยมโหดเสมอมา เพิ่มกำลังคนที่คอยติดตามหมอประหลาด

พวกเด็กๆ เล่นด้วยกันอย่างมีความสุข แต่มั่วเชียนเสวี่ยกับอวิ๋นอิ๋นเหน็ดเหนื่อยยิ่งนัก

วันที่ยี่สิบเจ็ด มั่วเชียนเสวี่ยเข้าเมืองไปซื้อลูกอม เมล็ดทานตะวัน เนื้อหมู เนื้อวัว รวมถึงของใช้ในวันตรุษจีน ทางด้านอวิ๋นอิ๋นก็ทำความสะอาดทุกซอกทุกมุมในเรือน

วันที่ยี่สิบแปด มั่วเชียนเสวี่ยพาอาซ้อฟางและคนในโรงงานเต้าหู้มาช่วยกันทอดเต้าหู้ แจกจ่ายเงินให้พวกเขา แบ่งปันของใช้ในวันตรุษจีน หลังจากแบ่งปันของใช้ในวันตรุษจีนเสร็จก็ตุ๋นเนื้อ ฆ่าไก่ ให้อาซ้อฟางทำอาหารวันปีใหม่ให้พวกสตรี

บรรดาสะใภ้น้อยใหญ่คิดไม่ถึงว่าพวกนางจะได้ค่าจ้าง ทั้งยังได้ของใช้ตรุษจีน แล้วยังได้กินอาหารวันปีใหม่ที่เอร็ดอร่อยเช่นนั้น แต่ละคนยิ้มแก้มปริ รู้สึกซาบซึ้งยิ่งนัก

วันที่ยี่สิบเก้า พวกนางหมักแป้งให้ฟู นึ่งหมั่นโถว ทอดลูกชิ้น ทำแป้งเกลียวทอด แค่ทำขนมก็ยุ่งจนปลีกตัวไม่ได้แล้ว

ทางด้านหนิงเซ่าชิงก็ให้พวกเด็กๆ ในสำนักศึกษาหยุดเรียนตั้งแต่เนิ่นๆ แล้ว เขาวาดภาพตรุษจีน เขียนกลอนคู่ในเทศกาลตรุษจีนเล็กน้อย ทั้งยังวาดแผนที่โรงงานซีอิ๊ว โรงงานน้ำส้มสายชูบนหุบเขาใหม่อีกรอบหนึ่ง วาดได้ดีกว่าที่เชียนเสวี่ยวาดไว้นัก เขาช่างรอบคอบทุกด้านเสียจริง

มีอวิ๋นอิ๋นช่วยมั่วเชียนเสวี่ยทำงานในครัว เซ่าชิงจึงไม่สะดวกที่จะเข้าไปด้วย เขาทำสิ่งที่ควรทำเสร็จแล้ว มีเวลาว่างจึงทำได้เพียงนั่งเบื่อหน่ายอยู่ในห้องหนังสือ

ถงจื่อจิ้งไม่ได้สนใจว่ามีคนช่วยหรือไม่ ขอเพียงเขานึกขึ้นได้ มั่วเชียนเสวี่ยอยู่ที่ใด เขาก็จะไปที่นั่น

เวลานี้เขาไร้ยางอายยิ่งนัก ทั้งยังดื้อ มั่วเชียนเสวี่ยทำอาหารอยู่ด้านหน้า เขาตามอยู่ด้านหลัง ทั้งยังแอบใช้มือหยิบของกินและของดื่ม

แต่เขากลับเจ็บตัวทุกทาง ไม่ใช่เพราะรีบร้อนหยิบอาหารแล้วลวกมือ ก็เป็นเพราะถูกมั่วเชียนเสวี่ยใช้ตะเกียบฟาดมือ กล่าวโดยสรุป มือคู่นั้นของเขา น่าสงสารยิ่งนัก เมื่อเป็นเช่นนั้น หนิงเซ่าชิงที่หลับตาพักผ่อนอยู่ก็หนังตากระตุก

ในที่สุดก็ถึงวันส่งท้ายปี มั่วเชียนเสวี่ยติดกลอนคู่เทศกาลตรุษจีน ถงจื่อจิ้งคอยช่วยอยู่ข้างๆ หลังจากติดกลอนคู่เสร็จ พ่อบ้านถงรอนานกว่าครึ่งค่อนวันแล้ว เขาไม่เพียงแต่ไปหาถงจื่อจิ้ง ทั้งยังมาขอร้องมั่วเชียนเสวี่ย

มั่วเชียนเสวี่ยจึงดันถงจื่อจิ้งขึ้นบนรถม้า แต่ว่าถงจื่อจิ้งที่ขึ้นไปบนรถม้าแล้ว กลับไม่ยอมให้ถงจั่นขับรถม้าออกไป

สุดท้าย มั่วเชียนเสวี่ยยกขนมที่ตนทำให้เขาหนึ่งกล่อง พร้อมทั้งบอกกับเขาว่าหลังจากฉลองปีใหม่เสร็จ ยังมาเที่ยวเล่นได้อีก ถงจื่อจิ้งจึงยอมให้ถงจั่นขี่รถม้าออกไปจากหมู่บ้านหวังจยา

ถงจื่อจิ้งไปแล้ว ครู่หนึ่งในเรือนเหลือเพียงห้าคน มั่วเชียนเสวี่ยนึกถึงพ่อและแม่ในยุคปัจจุบัน นึกถึงน้องชายที่อยู่ในยุคปัจจุบัน ในใจรู้สึกว่างเปล่าเล็กน้อย

ทว่าแววตาของหนิงเซ่าชิงกลับมีรอยยิ้มที่น้อยครั้งจะได้เห็น อดไม่ได้ที่จะยกมุมปากขึ้นสูง

ถึงแม้ถงจื่อจิ้งจะไปแล้ว แต่อาหารสำหรับวันปีใหม่ยังคงต้องทำ

โชคดีที่เตรียมวัตถุดิบทุกอย่างตั้งแต่แรก อาหารที่จะทำในวันปีใหม่นั้น มั่วเชียนเสวี่ยเตรียมพร้อมจนเกือบจะเสร็จแล้ว จึงไม่ได้ยุ่งยากเท่าใดนัก

อาหารปีใหม่มื้อนี้ อวิ๋นอิ๋นคอยเป็นลูกมือ มั่วเชียนเสวี่ยเป็นคนทำ…

ในที่สุดอาหารทั้งสิบสองจานก็ถูกวางอยู่เต็มโต๊ะ