เหนียงจื่อของคุณชายขี้โรค - ตอนที่ 193 ฟื้นแล้ว ร้ายกลายเป็นดี (2)

ตอนที่ 193 ฟื้นแล้ว ร้ายกลายเป็นดี (2)

ความเป็นไปได้ของคำพูดนี้ เหมือนว่าจะต้องการพูดคุยกับนางเกี่ยวกับความรู้ทางการแพทย์

มั่วเชียนเสวี่ยค่อนข้างจะใจร้อน ตอนนี้มันใช่เวลามาพูดคุยถึงประเด็นนี้เสียที่ไหน นางรอได้ ทว่าอาการเจ็บป่วยของหนิงเซ่าชิงมิอาจรอได้อีก

คนเป็นหมอจะมามัวแบ่งแยกเพศกันได้เสียที่ไหน

ดังนั้นจึงได้พูดตัดบทหมอหวัง “หมอหวังได้โปรดตอบคำถามที่ข้าถามไปสักครู่นี้มาตามตรงเถิดเจ้าค่ะ ข้าจะขอบคุณมาก!”

คุณหนูใจกล้ามาก! สายตาของชูอีและสืออู่เพียงจ้องมองไปยังน้ำที่อยู่ในถังเท่านั้น

ฮูหยินองอาจมาก! อาซานและอาอู่หันกลับไปโดยไม่รู้ตัว พลางมองไปด้านนอก

เฒ่าประหลาดเลี่ยงไม่ได้แล้ว จึงกระแอมออกไปอย่างเขินอาย “ต่อไป…หลับนอนกันก็ยังทำได้อยู่ เพียงแต่ถ้าไม่มีตัวยาเสริม ก็มิอาจขจัดพิษเย็นนั่นออกไปได้ เพียงแต่สามารถผนึกมันเอาไว้ในร่างกายได้ทั้งหมด ไอเย็นที่สะสมอยู่ในร่างกายมีมากเกินไป ทำให้สตรีมิอาจตั้งครรภ์ได้ จึงทำให้ไม่มีบุตร ไม่ใช่อะไรอย่างนั้น…แค่กๆ…”

ทำได้เพียงกล่าวประโยคที่น่าอายออกมา หลังจากที่เขากระแอมเล็กน้อยแล้ว สีหน้าของเขากลับมาเคร่งขรึมและจริงจังขึ้นมาอีกครั้ง “พิษเย็นนี้ร้ายกาจมาก หลังจากผ่านการรักษานี้แล้ว แม้ว่าข้าจะผนึกช่องว่างให้ แต่ว่าในทุกๆ คืนวันเพ็ญพิษนี้จะกำเริบขึ้นมา ไอเย็นจะเข้าโจมตีหัวใจจนรู้สึกเจ็บปวดแสนสาหัส เป็นซ้ำๆ เช่นนี้ไปอีกนานมาก อีกทั้งอายุขัยก็จะสั้นลงไป จะตัดสินใจอย่างไร หนิงเหนียงจื่อจำเป็นต้องคิดให้ดีๆ…”

ไม่ต้องขจัดพิษ เป็นเพียงวิธีการผนึกพิษที่ชาญฉลาด?! และ เป็นอย่างนี้ต่อไปไม่เพียงแต่ไร้บุตร แต่ยังต้องทนทุกข์ทรมานทุกปีทุกเดือนอีก?! สุดท้าย…อายุขัยก็ลดลง?!

แล้วมันจะได้อย่างไร!

มั่วเชียนเสวี่ยน้ำตาคลอเบ้า นางไม่อยากหลั่งน้ำตาออกมา ดังนั้นจึงเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย เช่นนี้น้ำตาก็จะซึมซับกลับเข้าไป

กลั้นน้ำตาอันขมขื่นเอาไว้ นางตัดสินใจแน่วแน่ ตอบออกไปอย่างเศร้าๆ “ท่านสามารถลงมือรักษาให้เขาฟื้นขึ้นมาก่อนได้ไหม”

เรื่องของเขา เขาจะต้องตัดสินใจเอง

เจ็บปวด เขาอดทนได้! อายุขัยลดลง ก็ไม่มีปัญหา! สำคัญที่สุดคือให้นางได้อยู่เคียงข้างเขาก็พอแล้ว

ทว่า…

คนโบราณให้ความสำคัญกับเรื่องทายาทมาก ไม่มีความสามารถในการให้กำเนิดบุตร ถือเป็นการทำลายความมั่นใจและศักดิ์ศรีของคนๆ นี้ไปทั้งหมด

ยิ่งไปกว่านั้นเขาก็ชื่นชอบเด็กๆ มาก ตอนที่เขายังเล็ก วันที่น้องชายของเขาเกิดทำให้เขามีความสุขขนาดไหนก็ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลย

พูดได้เพียงว่าช่วงนี้เมื่อเห็นเด็กผู้หญิงเข้ามาวิ่งเล่นที่นี่บ่อยๆ เขาที่ห่างเหินกับครอบครัวของอาซ้อฟางมาโดยตลอด แต่ก็ยังวางตำราที่อยู่ในมือลง มองนางเล่นกับเด็กผู้หญิงพลางยิ้มแย้ม ฟังเสียงหัวเราะคิกคักร่าเริงของเด็กๆ

บางครั้ง ในตอนที่ทั้งสองคนหัวเราะหยอกล้อกัน เขาก็ยิ้มพลางบอกกล่าวให้นางมีบุตรเพิ่มอีกสักสองสามคน จะได้มีความสุขสนุกสนานไปชั่วชีวิตอะไรทำนองนั้น

มาบัดนี้ เขาจะทนได้อย่างไร!

กฎเกณฑ์ของแต่ละคนที่อยู่บนโลกใบนี้ล้วนแตกต่างกัน แต่กลับมีบางสิ่งที่เหมือนกัน นั่นก็คือศักดิ์ศรี ความสุข ความหวัง…

หากเป็นเช่นนั้น ศักดิ์ศรี ความสุข และความหวังจะไปอยู่ที่ไหน

การตัดสินใจนี้ใหญ่หลวงเกินไป นางมิอาจตัดสินใจแทนเขาได้

การตัดสินใจนี้ช่างขื่นขมที่สุด แต่กลับต้องให้เขาตัดสินใจด้วยตัวเอง

ไม่ว่าเขาจะเลือกอะไร นางก็จะไม่จากเขาไปไหน

หนิงเซ่าชิงไม่ใช่คนในยุคปัจจุบัน นางเองก็ไม่อาจบีบบังคับให้เขาเลือกได้ ดังนั้น หากเขาเลือกศักดิ์ศรี นางก็จะร่วมเดินไปบนเส้นทางเดียวกันกับเขา

อย่างไรก็ตาม ชีวิตนี้ของนางก็ถือว่าได้กำไรแล้ว

หากว่าเขาเลือกชีวิต นางก็จะอยู่เคียงข้างเขาไปตลอดชีวิต

ครอบครัวที่ไม่มีทายาทในยุคปัจจุบันนั้นมีอยู่มากมาย ทว่านางอยู่ในยุคโบราณนี้ หัวสมัยใหม่แล้วมันจะมีความหมายอะไร

“โชคดีที่เจ้าคิดวิธีการเช่นนี้ออกมาได้” เฒ่าประหลาดโอบถังน้ำแล้วก็ส่ายไปมา

สตรีนางนี้ ฉลาดจริงๆ!

ในสภาพเช่นนี้ สิ่งที่คนอื่นๆ จะทำมากที่สุดก็คือใช้ผ้าห่มมาห่อหุ้มตัวให้แน่นๆ อย่างที่ทราบกันดีในเวลานี้ภายในร่างกายของผู้ป่วยนั้นเย็นเยียบดุจน้ำแข็งอยู่แล้ว หากใช้ผ้าห่มห่อตัวไว้จริงๆ ความเย็นที่แผ่ออกมาก็ไม่อาจแผ่กระจายออกมาข้างนอกได้ สุดท้ายแล้ว ผ้าห่มที่ห่อตัวอาจกลายเป็นน้ำแข็ง ผู้ป่วยก็จะรู้สึกหนาวยิ่งขึ้น พิษก็จะกำเริบเร็วขึ้น คนก็จะตายเร็วขึ้นเช่นกัน

ประเมินการเปลี่ยนน้ำและเติมน้ำของชูอีและสืออู่แล้ว เฒ่าประหลาดก็พยักหน้า “ภายใต้ไอน้ำที่อุณหภูมิคงที่ พิษนั้นเลยกำเริบช้าลงหน่อย รอให้ข้าฝังเข็มก็จะทำให้เขาฟื้นขึ้นมาได้”

มั่วเชียนเสวี่ยขยิบตาให้ชูอีและสืออู่ เพื่อให้พวกนางออกไปสักครู่ อาซานและอาอู่ดึงตัวหนิงเซ่าชิงขึ้นมาจากถังตามคำสั่งของเฒ่าประหลาด ถอดชุดคลุมด้านนอกออก แล้วพาไปไว้บนเตียง

มั่วเชียนเสวี่ยยังไม่ทันได้ดูว่าเฒ่าประหลาดผู้นั้นกระทำการอย่างไร ร่างกายของหนิงเซ่าชิงก็เต็มไปด้วยเข็มแล้ว ในชั่วพริบตาเดียว เข็มเหล่านั้นก็ได้หายไป มั่วเชียนเสวี่ยเบิกตากว้าง และไม่รู้ว่าเข็มเหล่านั้นหายไปไหน

เทพจริงๆ! ราวกับว่าเข็มนี้มีตาที่กว้างไกล ฟังคำสั่งบอกให้ฝังเข้าไปก็ฝัง บอกให้ออกมาก็ออก

เคล็ดวิชานี่ช่างมหัศจรรย์ยิ่งนัก! หากไม่ใช่เพราะในเวลานี้คนที่ป่วยคือหนิงเซ่าชิง มั่วเชียนเสวี่ยอาจจะปรบมือและตะโกนเสียงดังไปแล้ว พอมาอีกครั้ง ฝังเข็มลงไปเสร็จ หนิงเซ่าชิงก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา

พูดคุยกับหมอหวังไม่กี่คำ รอเขารู้ถึงสิ่งที่มั่วเชียนเสวี่ยถามตั้งแต่ต้นจนจบ แต่กลับไม่ได้แสดงความโศกเศร้าเสียใจหรือท่าทีที่ลังเลอะไรออกมา เพียงแค่จ้องมองไปยังมั่วเชียนเสวี่ย สุดท้ายก็ยกมุมปากขึ้นยิ้ม

ผู้หญิงคนนี้เก็บซ่อนความคิดความรู้สึกไม่เป็นหรืออย่างไร ต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้กล้าพูดถึงเรื่อง สมรรรถภาพเสื่อมหรือไม่เสื่อมอะไรนั่น แม้แต่คำว่าขันทีก็พูดออกมาด้วย ดูท่าเขาคงจะปล่อยให้นางอ้างว้างเกินไปจริงๆ

รอให้เขาหายดีก่อนเถิด จะชดเชยให้นางอย่างเต็มที่แน่นอน

ในเวลาแบบนี้ เขายังยิ้มออกอีกหรือ รอยยิ้มนี้ที่นางได้รับจากเขา มันดูแปลกๆ และชวนขนลุกชอบกล

คงไม่ใช่เพราะ…เมื่อครู่นี้ที่ถูกไอเย็นโจมตี จนทำให้สติของเขาฟั่นเฟือนไปแล้วนะ

ว่าจะพูดปลอบใจเสียหน่อย หนิงเซ่าชิงก็เอ่ยปากขึ้นมา “หมอหวัง ข้าเลือกทางเลือกที่สามได้หรือไม่”

หนิงเซ่าชิงเอนกายลงบนเตียง ใบหน้ายิ้มแย้มเล็กน้อย ราวกับว่าคนที่ป่วยผู้นั้นไม่ใช่เขา และคนที่ชีวิตเหมือนแขวนอยู่บนเส้นด้ายนั้นก็ไม่ใช่เขาเช่นกัน เขาในเวลานี้ แม้ว่าริมฝีปากจะซีดขาว อ่อนแอเป็นอย่างมาก แต่กลับสง่างามเช่นเดิมมิเปลี่ยน

ต่อหน้าคนนอก เขาก็กลายเป็นคุณชายผู้อ่อนโยนอีกครั้งหนึ่ง

หมอหวังงุนงงเล็กน้อย “ทางเลือกที่สามหรือ”

หนิงเซ่าชิงกล่าวอย่างแผ่วเบา “ทางเลือกที่สามแน่นอนว่าคือทานยาแก้พิษเพื่อขจัดพิษได้โดยตรง”

มีเพียงตัวยาเสริมประสิทธิภาพของยาแก้พิษเท้านั้น ถึงจะไม่ทำให้ร่างกายได้รับผลกระทบใดๆ ในอนาคตก็จะยังแข็งแรงมีชีวิตชีวาอยู่ มีทายาทมากมาย หมอหวังย่อมจะรู้ว่าหนิงเซ่าชิงคิดอะไรอยู่ในใจ “แต่ไม่มีตัวเสริมประสิทธิภาพยาแล้ว” คำพูดของเขาแฝงไปด้วยความเสียใจเล็กน้อย คนที่มีอนาคตที่สดใสเช่นนี้ เขาเองก็ทนไม่ได้ที่จะต้องใช้ยาหู่หลางนั่นเช่นกัน

“ยังมีอยู่” สีหน้าของหนิงเซ่าชิงยังไม่เปลี่ยน และยังคงกล่าวเบาๆ

“มีก็มีอยู่หรอก แต่เปื้อนเลือดพิษไปแล้ว ใช้ไม่ได้อีกต่อไป”

“หมอหวังคิดมากเกินไปแล้ว ตัวยาเสริมประสิทธิภาพของยาแก้พิษได้เตรียมเอาไว้นานแล้ว ขอให้ท่านรอสักประเดี๋ยว” เขาจะปล่อยให้ตนเองติดอยู่ในข้อจำกัดนั่นได้อย่างไร ตัวยาเสริมเพิ่มประสิทธิภาพของยาแก้พิษเขาได้เตรียมเอาไว้นานแล้ว

“เอ๋…” หมอประหลาดเหมือนจะไม่ค่อยจะเชื่อ แต่ว่าดูจากสภาพหนิงเซ่าชิงในตอนนี้ รอสักครู่ ช้าไปสักหน่อยก็ไม่เป็นไร

พอดีเลย เขาที่ตามคนผู้นั้นมาหลายวันหลายคืน รู้สึกเหนื่อยมาก พักผ่อนก่อนสักหน่อยก็ดี ดังนั้น ไม่ต้องรอให้ใครบอก เขาก็นั่งลงตรงเก้าอี้หลังโต๊ะตำรา แล้วก็ผล็อยหลับไปพลางกรนเสียงดัง

ในห้องก็มีอาซานและอาอู่คอยรับใช้ และมีเสียงกรนของหมอประหลาด