เหนียงจื่อของคุณชายขี้โรค - ตอนที่ 528 ความจริงเปิดเผย ตะลุมบอน (1)

ตอนที่ 528 ความจริงเปิดเผย ตะลุมบอน (1)

หนิงเซ่าชิงลุกขึ้น แล้วหันหลังให้กับหลูเจิ้งหยางอย่างไร้ความกังวลและหวาดกลัว เหมือนในคราแรก

ช่วงแรก พวกเขาก็เป็นแบบนี้ มอบความไว้วางใจของตนเองให้ฝ่ายตรงข้าม สังหารศัตรูทะลวงวงล้อม เพื่อเปิดทางหนีออกไป

“กุเรื่องมากมายขนาดนี้ เพื่อให้ข้ากระโดดออกมายอมรับด้วยตนเองไม่ใช่หรือ ป้ายไม้ดำอยู่ในมือข้าหรือ หลังจากนี้…เจ้าจะทำอันใด ฉวยโอกาสแย่งชิง หรือใช้เหตุผลของคนเป็นพี่มาโน้มน้าวข้า ช่วยข้าดูแลรักษา?”

เขาหันไปมองหลูเจิ้งหยาง สายตาเย็นชาราวกับอากาศหนาวเหน็บในคิมหันตฤดู มองลึกลงไปในนัยน์ตาหลูเจิ้งหยางตรงๆ พลางเอ่ยทีละคำ ทีละประโยค

“หลูเจิ้งหยาง ข้ามองเจ้าผิดไปจริงๆ!”

หลูเจิ้งหยางตะลึง เมื่อเหตุการณ์เปลี่ยนแปลงกะทันหัน

แรกเริ่มเหมือนจะรับไม่ได้ แต่สุดท้ายก็ปล่อยวางได้ มุมปากกระตุกอย่างแรง เปลี่ยนเป็นหัวเราะฮาฮาเสียงดัง

“ฮ่าๆๆ! ในที่สุดเจ้าก็รู้แล้ว!”

เขาหุบยิ้ม ใบหน้าเหลือแต่ความวิกลจริต นัยน์ตาแดงก่ำคล้ายกับว่าพวกเขาสองคนเป็นศัตรูคู่แค้นกัน “หนิงเซ่าชิง! แบกรับชื่อเสียงอันดีงามของคุณชายอันดับหนึ่งแห่งตระกูลขุนนางเก่าแก่มานานหลายปีขนาดนี้ สุดท้ายก็ถูกคนที่ไร้ชื่อเสียงเรียงนามเช่นข้าหลอกจนหัวหมุนไปหมดไม่ใช่หรือ”

หนิงเซ่าชิงมองบุรุษที่มีท่าทางบ้าคลั่งเล็กน้อยตรงหน้า ในใจพลันสงบนิ่งอย่างน่าประหลาด

ถึงช่วงเวลาที่เปิดโปงขึ้นมาจริงๆ ก็ไม่ใช่ว่ายอมรับไม่ได้เหมือนกับที่จินตนาการไว้

ตอนแรกเริ่ม เขานึกว่าตนเองทนไม่ไหวจนชักกระบี่อ่อนบริเวณเอวออกมาแทงเขาตาย! ทว่าตอนนี้ เขาเพียงแค่รู้สึกเศร้ารันทดเล็กน้อย

บางที นี่คงจะเป็นโฉมหน้าที่แท้จริงของหลูเจิ้งหยาง!

โหดเหี้ยม! เจ้าเล่ห์! เลวทราม! ไร้ยางอาย!

หนิงเซ่าชิงไม่นำพามาใส่ใจ ถึงขั้นที่มีรอยยิ้มบางๆ ประดับอยู่

เพียงแต่รอยยิ้มนั้นไปไม่ถึงก้นบึ้งนัยน์ตา

“ไม่ เจ้าไม่ได้ไร้ชื่อเสียงเรียงนาม เจ้าจะไร้ชื่อเสียงเรียงนามได้เช่นไร คุณชายตระกูลหลูสายตรงของตระกูลขุนนางเก่าแก่ที่ถูกราชวงศ์ตระกูลกูกวาดล้างเมื่อหนึ่งร้อยปีก่อน ฐานะนี้ก็เยี่ยมไปเลยมิใช่หรือ!”

หลูเจิ้งหยางไม่ได้ประหลาดใจที่หนิงเซ่าชิงรู้ฐานะของเขาสักนิดเดียว

อ้างอิงจากอำนาจและความสามารถที่แท้จริงของหนิงเซ่าชิง คิดจะตรวจสอบเขา ก็ทำได้ไม่ยาก!

หนิงเซ่าชิงเป็นคนที่มีความคิดละเอียดรอบคอบเสมอ สิ่งเดียวที่มากพอจะทำร้ายเขาถึงชีวิตได้ก็คือ การให้ความสำคัญกับความสัมพันธ์ ตอนนี้เมื่อตัดสินใจแตกหักกับเขา ย่อมต้องตรวจสอบเบื้องลึกเบื้องหลังของเขาอย่างชัดเจนจนหมดแล้ว

ส่วนเขา ก็รอวันนี้อยู่ไม่ใช่หรือ

“ในเมื่อรู้แล้ว! ก็มอบป้ายไม้ดำออกมาให้ข้าอย่างว่าง่ายเสีย จะได้ไม่ต้องทำลายมิตรภาพระหว่างเรา!”

“เหอะ…” หนิงเซ่าชิงที่ได้ยินวาจาของเขา อดไม่ได้ที่จะรู้สึกขบขัน

เป็นสหายกันมานานหลายปีขนาดนี้ เขาคิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่า หลูเจิ้งหยางจะเลวทรามถึงเพียงนี้ ทั้งยังเป็นคนเย่อหยิ่งจองหองคนหนึ่ง!

แต่ก่อนนึกว่าเขาแค่รักอิสระ ไม่อยู่ภายใต้กฎเกณฑ์ ตอนนี้คิดๆ ดูแล้ว ตนเองในตอนนั้นถูกความโง่บังตาจริงๆ!

เหมือนกับเซี่ยซื่อและหนิงเซ่าอวี่ในตอนแรก

ยี่สิบปีก่อนหน้านี้ เขาถูกผูกมัดด้วยการให้ความสำคัญต่อครอบครัว จึงตัดสินใจผิดพลาดไปไม่น้อย

ทว่านับแต่นี้เป็นต้นไป จะไม่มีอีกแล้ว

“เจ้าอาศัยสิ่งใดมาคิดว่าข้าจะมอบสัญลักษณ์ของผู้นำทัพทหารหลายแสนนายในชายแดนตะวันตกให้กับท่านกัน มิตรภาพที่ท่านเอ่ยถึงหรือ ท่านไม่รู้สึกว่ามันน่าขันหรือ”

ได้ยินเช่นนั้น นัยน์ตาหลูเจิ้งหยางพลันทอประกายเกลียดชัง โหดเหี้ยมออกมา!

ความเกลียดชังที่มองเห็นได้ชัดเจนอย่างไม่ปิดบังของเขา ทำให้หนิงเซ่าชิงไม่เข้าใจความเกลียดชังที่เขามีต่อตนเองไปครู่หนึ่ง

สงครามกวาดล้างตระกูลหลูในครานั้น เป็นเรื่องระหว่างตระกูลกูกับตระกูลหลู

ในปีนั้นตระกูลหลูกำเริบเสิบสานยิ่ง มีสตรีอยู่ในวังหลัง มีแม่ทัพประจำชายแดน และยังมีอำนาจเงินทอง จึงมีอำนาจล้นฟ้าในทันที

ดังนั้นบุตรชายตระกูลหลูถึงได้กล้าชกกระทั่งองค์ชาย ซ้ำยังป่าวประกาศไปทั่วว่า แผ่นดินนี้ ตระกูลกูยึดมาได้เพราะได้รับความช่วยเหลือจากตระกูลหลู…อะไรพวกนี้

ไม่เพียงแค่นั้น พวกเขายังไม่เห็นตระกูลขุนนางใหญ่ทั้งสามอยู่ในสายตา ผูกขาดอำนาจยิ่งใหญ่ไว้เพียงตระกูลเดียวอย่างเนืองๆ

ทว่า ผลที่ตามมาคือ การพ่ายแพ้อย่างรวดเร็วและน่าอนาถจนมิอาจแก้ไขได้

ฝ่ายหนึ่งลอบจู่โจม ฝ่ายหนึ่งเกิดสงครามกลางเมือง บุรุษตระกูลหลูสายตรงล้วนสิ้นชีพ สตรีก็มอดม้วย กระทั่งสตรีแซ่หลูที่อยู่ในวังหลัง ก็ถูกประทานความตายทั้งหมดเช่นกัน

สตรีแซ่หลูพวกนั้นให้กำเนิดองค์ชาย แม้จะไม่ได้ถูกประทานความตายให้อย่างเปิดเผย แต่เมื่อขาดการคุ้มครองจากตระกูลหลู ทั้งยังล่วงเกินผู้คนไว้มาก วันนี้ล่มสลาย พรุ่งนี้จึงพบกับหายนะ ไม่กี่ปีก็ตายกันหมด

ตระกูลกูสังหารตระกูลหลูสายตรงจนสิ้น นึกว่าจะไม่มีเรื่องใดให้กังวลใจแล้ว ทว่าจะรู้ได้เช่นไรว่ามีคนที่หนีรอดมีชีวิตต่อไปได้คนหนึ่ง และยิ่งคาดไม่ถึงว่า ผ่านไปนานหลายปีขนาดนี้แล้ว หลูเจิ้งหยางจะปรากฏตัวขึ้น

“น่าขัน? นี่คือสิ่งที่ตระกูลหนิงของพวกเจ้าติดค้างตระกูลหลูของพวกเรา เรื่องในปีนั้น หากไม่ใช่ว่าตระกูลพวกเจ้าวางตัวนิ่งเฉย คนสกุลกูผู้นั้นจะเอาความกล้าและอำนาจมาจากไหน”

หนิงเซ่าชิงแค่นเสียงหนัก “ตระกูลหลูพวกเจ้ากระทำเรื่องกำเริบเสิบสาน ฝูงชนพากันตีตัวออกห่าง สาเหตุที่ตระกูลล่มสสลาย ก็เพราะหาเรื่องใส่ตัว เกี่ยวอันใดกับตระกูลหนิง เกี่ยวอันใดกับข้าหนิงเซ่าชิงด้วย เหตุใดเจ้าถึงได้เกลียดข้า ทำร้ายข้า หลอกข้า?”

ถ้าจะเกลียด เขาก็เกลียดได้แค่ราชวงศ์ตระกูลกู

ใช่แล้ว เขาต้องการทำลายเทียนฉี ให้เทียนฉีเกิดกลียุค เพื่อแก้แค้นราชวงศ์ตระกูลกูไม่ใช่หรือ

“เกี่ยวอันใดกับเจ้าหรือ เจ้าเอ่ยเสียง่ายดาย บุตรชายภรรยาเอกตระกูลขุนนางเก่าแก่เหมือนกัน เจ้าถือกำเนิดออกมาก็มีชื่อเสียงเกียรติยศ มั่งคั่งร่ำรวย เป็นสิ่งล้ำค่าในมือของบิดามารดา ส่วนข้านั้น โดดเดี่ยว น่าสมเพชเวทนา ต้องหลบๆ ซ่อนๆ…”

หนิงเซ่าชิงหมดวาจาจะกล่าว คนผู้นี้ไม่ใช่วิญญูชนที่สนทนากันอย่างคึกครื้นรื่นเริงผู้นั้นอีกแล้ว เขาไม่มีเหตุผลจะกล่าว

หลูเจิ้งหยางยังคงเคียดแค้นต่อความอยุติธรรมอยู่ตรงนั้น เขาอดกลั้นมานานเกินไป จึงต้องการที่ระบายมันออกมา

“…อาศัยที่พวกเจ้าตระกูลหนิงไร้เมตตาธรรมและเที่ยงธรรม ก็ไม่คู่ควรที่จะยืนอยู่ในตำแหน่งขุนนางเก่าแก่นี่ด้วยซ้ำ! แค่เรื่องพวกนี้ เจ้าก็สมควรตายแล้ว! อาศัยที่ข้าต้องการให้พวกเจ้าตาย พวกเจ้าก็ต้องตาย!”

เอ่ยถึงตรงนี้ หลูเจิ้งหยางก็เกือบจะมีท่าทีวิปลาสแล้ว!

หนิงเซ่าชิงหรี่ตามองหลูเจิ่งหยางที่อารมณ์พุ่งพล่าน

“ข้าจะถามเจ่เป็นคำถามสุดท้าย เจ้าเกี่ยวข้องกับการตายของมั่วกั๋วกงในปีนั้นหรือไม่”

แม้ว่าหนิงเซ่าชิงจะตัดสินจากเบาะแสที่มีได้ว่า ทั้งหมดล้วนเป็นหลูเจิ้งหยางเล่นเล่ห์สร้างกลอุบาย แต่กลับหาหลักฐานชี้ไปที่ตัวเขาไม่พบ

มั่วเชียนเสวี่ยที่ได้รับการแจ้งข่าวลับๆ จากเตาหนูก็ยืนเงียบอยู่นอกห้องหนังสือของหนิงเซ่าชิง ตอนที่ได้ยินหนิงเซ่าชิงถามถึงเรื่องนี้ ก็มีสภาพจิตใจตึงเครียด!

ไม่รอให้นางได้คิดมาก เสียงในห้องก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“ฮ่าๆ…” เสียงหัวเราะบ้าคลั่งทำให้คนที่ได้ยินขนลุก!

คนปกติล้วนรู้สึกว่าตอนนี้หลูเจิ้งหยางผิดปกติเล็กน้อย!

“ข้าเป็นคนทำเอง! ข้าไม่เพียงแต่สังหารไอ้แก่โง่เง่ามั่วเทียนฟ่าง! กระทั่งซ่องโจรของมัน เพลิงไหม้ที่จวนกั๋วกงหนึ่งเดือนกว่าก่อนหน้านี้ ข้าก็เป็นคนทำ! ยังมีตระกูลเซี่ย เรื่องทั้งหมดที่กระทำลับหลัง ความยากลำบากที่เจ้าได้รับ ก็ล้วนเป็นข้าที่บอกแผนการให้พวกเขาทำ เป็นอย่างไร เจ้ายังอยากจะรู้เรื่องใดอีก”