เหนียงจื่อของคุณชายขี้โรค - ตอนที่ 531 พ้นวิกฤต ห่วงของกุ้ยเสี่ยวซี (1)

ตอนที่ 531 พ้นวิกฤต ห่วงของกุ้ยเสี่ยวซี (1)

“ไม่!” มั่วเชียนเสวี่ยที่แคล้วคลาดจากภัยอันตราย ไม่เพียงแต่จะไม่ได้มีสีหน้าปีติยินดี แต่นัยน์ตาพลันเบิกกว้าง! คำรามเสียงดัง พุ่งตัวไปยังทิศทางของหนิงเซ่าชิง!

เพราะนางเห็นหนิงเซ่าอวี่ถือกระบี่พุ่งไปทางหนิงเซ่าชิง ปลายกระบี่แหลมคมชี้ไปยังแผ่นหลังของหนิงเซ่าชิง!

เขาอยู่ใกล้มากๆ แล้ว

เซ่าชิงถูกโจมตีจากศัตรูทั้งหน้าและหลัง

ไม่! ไม่นะ!

พลั่ก…

ทว่า แม้ว่านางที่ได้สติอย่างไม่คาดฝันจะวิ่งไปเร็วเพียงใด ก็ไม่ได้เร็วไปกว่าท่าร่างของหนิงเซ่าอวี่ ตอนที่หนิงเซ่าอวี่เสือกแทงกระบี่ ก็หาทางจัดการกับนางได้แต่แรกแล้ว

มือหนึ่งแทงกระบี่ มือหนึ่งซัดฝ่ามือมาทางนาง

กระบี่นั่นไวมาก กะทันหันเกินไป จะเข้าไปขวางก็ขวางไม่ทันแล้ว

มั่วเชียนเสวี่ยทำได้เพียงแค่เสี่ยงอันตรายเพราะเข้าตาจน และสู้จนได้รับบาดเจ็บที่ฝ่ามือ เข็มเงินที่อยู่ในแขนเสื้อพุ่งออกมาทิ่มเข้าที่ฝ่ามือของหนิงเซ่าอวี่

เพียงแต่เรื่องราวเกิดขึ้นเร็วกว่าที่คิด

“อึก…”

เสียงครางแผ่วเบา คล้ายกับมีโลหิตสาดกระจายเต็มพื้น จึงมีกลิ่นคาวโลหิตลอยฟุ้งกลางอากาศในทันที

เซ่าชิงถูกกระบี่แทง?!

ดูท่า นางจะช้าเกินไป แม้เข็มเงินของนางจะทำให้หนิงเซ่าอวี่รู้สึกชาและตัวแข็งทื่อ แต่หนิงเซ่าอวี่ทุ่มพลังกระบี่นั้นสุดความสามารถ แม้จะด้านชา ตัวแข็งทื่อ แต่ด้วยแรงเฉื่อย กระบี่จึงยังคงแทงไปข้างหน้าอยู่ดี…

เวลาเหมือนหยุดนิ่งในเสี้ยวพริบตา!

มั่วเชียนเสวี่ยถูกซัดตัวลอยอยู่กลางอากาศ แต่กลับไม่ได้คิดถึงความปลอดภัยของตนเอง ทั้งยังมองภาพเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อ และอ้าปากกว้าง

ตุบ! มั่วเชียนเสวี่ยร่วงลงมาจากกลางอากาศตกลงกับพื้น ถึงได้ทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วเมื่อครู่นี้ในสมองรอบหนึ่ง

หนิงเซ่าชิงไม่เป็นอะไร!

มีคนรับกระบี่แทนเขา!

หัวใจที่กังวลจนแทบจะหยุดเต้นก็กลับมาเข้าที่เข้าทาง

เพียงแต่…

คนที่รับกระบี่คนนั้นเป็นคนที่นางคาดไม่ถึงสักนิดเดียว!

กุ้ยเสี่ยวซี!

เมื่อครู่ ช่วงเวลาวิกฤต

กุ้ยเสี่ยวซี ผู้เป็นภรรยาเอกของหนิงเซ่าอวี่กระโจนออกมากางแขนรับกระบี่ที่หนิงเซ่าอวี่ลอบโจมตีแทนหนิงเซ่าชิงในช่วงเวลาสำคัญ!

กระบี่เล่มนั้นแทงเข้ากลางทรวงอกกุ้ยเสี่ยวซี โลหิตทะลักราวสายน้ำ

หมดหนทางเยียวยารักษาแล้วแน่นอน

กระบี่แทงเข้าที่ทรวงอกของกุ้ยเสี่ยวซี หนิงเซ่าอวี่ร่างแข็งทื่อ

แข็งค้างพราะเขานึกว่ากระบี่นี้จะต้องเอาชีวิตของหนิงเซ่าชิงได้แน่นอน เขาคิดอย่างไรก็ไม่เข้าใจว่า นางแพศยาผู้นี้มุดออกมาจากที่ใด และมารับกระบี่เขาได้อย่างไร เขาตัวแข็งทื่อเพราะวิชาฝังเข็มของมั่วเชียนเสวี่ยออกฤิทธิ์แล้ว

เสียงความเคลื่อนไหวด้านหลังดังขนาดนั้น หนิงเซ่าชิงที่โจมตีหลูเจิ้งหยางจนล่าถอย ก็รีบหันไปมองทันที

นัยน์ตาเย็นชาไร้ซึ่งความรู้สึกเจือปนแม้แต่น้อย มองหนิงเซ่าอวี่ที่อ้าปากค้าง ตัวแข็งทื่อแล้ว ก็ไม่พูดพล่ามทำเพลง ซัดฝ่ามือใส่หน้าอกเขาไปทันที!

พรวด

หนิงเซ่าอวี่กระอักโลหิตออกมา ล้มลงไปในสนามใหญ่ที่อยู่ไม่ไกล องครักษ์ในที่ลับก้าวเข้ามากดเขาที่เหมือนกับศพคนตายแล้วเอาไว้บนพื้น

“หนิงเซ่าชิง คิดไม่ถึงเลยว่าวาสนาในเรื่องความรักเจ้าจะดีเช่นนี้! กระทั่งภรรยาน้องชายก็ไม่เว้น! วันนี้เจ้าโชคดี! หนทางข้างหน้าของพวกเรายังอีกยาวไกล อนาคตยังมีโอกาสอีก!”

หลูเจิ้งหยางเอ่ยวาจาแทงใจ

ขณะที่เอ่ยก็ชำเลืองมองกำแพงแวบหนึ่ง

แม้ในใจจะไม่ยินยอม แต่ก็รู้ว่า หากตนเองอยู่ที่นี่ต่อ คิดว่าชั่วชีวิตนี้ก็อย่าได้คิดจะก้าวออกจากจวนหนิงแม้แต่ครึ่งก้าว!

ยังเอ่ยไม่ทันจบ ก็เหินกายขึ้นลงหายลับไปในความมืด

“ตาม!”

เสียงกุ่ยซาดังขึ้น ต่อมาก็มีเสียงดังขึ้นติดต่อกัน นั่นคือเสียงออกปฏิบัติการขององครักษ์ลับจวนหนิง

หนิงเซ่าชิงไม่ได้ห้าม

แต่ยิ้มเย็น วันนี้เขาวางแหฟ้าตาข่ายดิน[1]

ถึงหลูเจิ้งหยางจะติดปีกก็บินหนีไม่รอด

นอกจาก…

นอกจากสายลับที่ซ่อนตัวอยู่ในตระกูลหนิงจะเปิดเผยตนเอง นำกำลังพลที่เป็นของตนเองขัดขวางผู้เร้นกายกลุ่มหนึ่งของตระกูลหนิงเอาไว้

แม้มั่วเชียนเสวี่ยจะถูกฝ่ามือที่หนิงเซ่าอวี่ซัดมา แต่หนิงเซ่าอวี่ทุ่มพละกำลังทั้งหมดไปที่กระบี่นั่น แรงที่ใช้กับนางเป็นแค่ส่วนหนึ่ง อีกอย่างเข็มเงินของนางก็กำจัดพลังของฝ่ามือวาโยไปได้ครึ่งหนึ่ง ดังนั้นแม้ว่าจะถูกฝ่ามือนั่นซัดกระเด็น แต่กลับไม่ได้รับบาดเจ็บอันใด เพียงแค่ล้มกระแทกเจ็บก้นเล็กน้อยเท่านั้น

ตอนนี้ ไม่ใช่เวลามาคิดเล็กคิดน้อยเรื่องล้มก้นกระแทกจนเจ็บ นางกลิ้งตัวลุกขึ้นมา

“เซ่า…เซ่าชิง…” มั่วเชียนเสวี่ยเดินเข้าไป มองเหตุการณ์ตรงหน้าแล้วก็ไม่รู้ว่าควรจะเอ่ยอันใดเลยจริงๆ

ในใจคือความนึกกลัวในภายหลัง ความตื่นตระหนกใจ และหึงหวงเล็กน้อย!

หนิงเซ่าชิงไม่ได้ถูกกระบี่ของหนิงเซ่าอวี่แทง นางย่อมดีใจ!

ต้องรู้ว่า หากเมื่อครู่หนิงเซ่าชิงถูกหนิงเซ่าอวี่ลอบโจมตีสำเร็จ เช่นนั้นตอนนี้เขา… แม้จะไม่ตาย แต่ก็บาดเจ็บหนัก ไม่ได้ดีไปกว่ากันเท่าใดนัก!

แต่ว่า…

แต่ว่ามีคนสู้สุดความสามารถอย่างไม่ต้องการชีวิต แต่ก็จะรับกระบี่แทนเขาให้ได้ นั่นไม่ใช่ความรู้สึกธรรมดาทั่วไป

เฉกเช่นประโยคสุดท้ายที่แทงใจจากปากหลูเจิ้งหยาง มีวาสนาในเรื่องความรักไม่น้อย ‘กระทั่งภรรยาน้องชายก็ไม่เว้น’

สตรีนางนี้เป็นภรรยาของน้องชายเขา เคยเป็นสาวงามอันดับหนึ่งแห่งเมืองหลวง

หากว่าหนิงเซ่าชิงไม่ได้มีความสัมพันธ์อันใดกับกุ้ยเสี่ยวซี กุ้ยเสี่ยวซีผู้นี้อาศัยอะไรมารับกระบี่จากสามีตนเองแทนเขา

ในความเข้าใจของมั่วเชียนเสวี่ย ในเมื่อหนิงเซ่าอวี่เสือกแทงกระบี่นั่นออกมาแล้ว เช่นนั้นกุ้ยเสี่ยวซีซึ่งเป็นภรรยาของเขาจะต้องซ้ำเติมอีกครั้งแทนสามีของนางจึงจะถูก

นางเป็นฮูหยินเอกของหนิงเซ่าอวี่ หากกระบี่เล่มนั้นของหนิงเซ่าอวี่แทงได้สำเร็จจริงๆ และขึ้นเป็นหัวหน้าตระกูล นางก็เป็นผู้ที่ได้รับผลประโยชน์มากที่สุด

ไม่ว่าอย่างไร นางก็ไม่มีเหตุผลที่จะรับกระบี่แทน!

มีเพียงสิ่งเดียว นั่นก็คือความจริงใจของสตรี

เห็นความจริงใจสำคัญยิ่งกว่าชีวิต!

หนิงเซ่าชิงมองสตรีที่ล้มอยู่ในอ้อมแขนตนเองด้วยสีหน้าเย็นชา

เขาคิดแล้วก็ไม่เข้าใจว่า เหตุใดกุ้ยเสี่ยวซีถึงได้ขวางกระบี่นี้ให้เขาในช่วงเวลาสำคัญ

ตอนนั้น เบื้องหน้าเขามีกระบี่หนักฝ่ามือวาโยของหลูเจิ้งหยาง หากเขาไม่รับ มั่วเชียนเสวี่ยจะต้องได้รับอันตราย

แม้ว่าตนเองจะตาย เขาก็ไม่มีทางยอมให้มั่วเชียนเสวี่ยตายต่อหน้าตน นั่นเป็นความทุกข์ทรมานแสนสาหัสกว่าการให้เขาเจ็บปวดจากอาการบาดเจ็บเสียอีก

เขาจึงทำได้แค่จัดการหลูเจิ้งหยางก่อน

รอจัดการหลูเจิ้งหยางเสร็จ ค่อยหันกลับไปจัดการหนิงเซ่าอวี่

เขาไม่กล้าพูดว่าสามารถหลบกระบี่ของหนิงเซ่าอวี่ได้ แต่อย่างน้อยก็มีความมั่นใจว่าจะไม่ถูกกระบี่นั่นแทงถูกจุดสำคัญ

“เจ้า…”

หนิงเซ่าชิงอยากถาม แต่ในช่วงเวลาเช่นนี้ กลับไม่รู้ว่าควรจะเอ่ยอะไรดี

กุ้ยเสี่ยวซีที่อยู่ภายใต้แสงจันทร์ อาภรณ์สีขาวสะอาด เรือนผมขาวโพลน สีหน้าหมองคล้ำ ซีดเผือด มุมปากมีคราบโลหิต ทรวงอกก็เต็มไปด้วยโลหิตเช่นกัน

ทว่านางในตอนนี้ไม่ร่ำไห้ โวยวาย แต่กำลังยิ้ม

แย้มรอยยิ้มออกมาจากใจ

ราวกับคนที่รับกระบี่ไม่ใช่นาง

“เซ่าชิง…”

ระหว่างที่สะอื้นไห้ กุ้ยเสี่ยวซีเอ่ยชื่อที่อยากจะเรียกมานาน แต่ตอนนี้ไม่ใช่ชื่อที่นางจะเรียกได้อีกแล้วออกมา ในใจก็พอใจอย่างหาที่เปรียบมิได้

หนิงเซ่าชิงหันไปมองมั่วเชียนเสวี่ยทันที

ภาพนี้ตกอยู่ในสายตากุ้ยเสี่ยวซี หัวใจพลันเจ็บปวดรวดร้าว!

ในปีนั้น หากนางไม่เลอะเลือน ยามนี้…คนในสายตาของหนิงเซ่าชิงจะต้องเป็นนาง…สินะ?

[1] วางแหฟ้าตาข่ายดิน หมายถึง วางกับดักล้อมศัตรูไว้อย่างแน่นหนา